Ο φιλόδοξος τρίτος πόλος

Eίστε έτοιμοι να υποδεχθείτε το πρωτάθλημα των τριών πόλων; Η επόμενη σεζόν θα βρει τρεις ομάδες της Θεσσαλίας να συνωστίζονται στην Α1: ΑΕΛ, Ολύμπια Λάρισας, Τρίκαλα. Μαζί τους θα στηθούν στην αφετηρία δύο ή τρεις εκπρόσωποι της Θεσσαλονίκης (Αρης, ΠΑΟΚ και ενδεχομένως Πανόραμα), επτά ή οκτώ του Λεκανοπεδίου Αττικής (Παναθηναϊκός, Ολυμπιακός, Πανιώνιος, Πανελλήνιος, Μαρούσι, ΑΕΚ, Αιγάλεω και ίσως Δάφνη) και μία της νησιωτικής Ελλάδας, ο Κολοσσός Ρόδου. Τρεις πόλοι και μία απομονωμένη νησίδα. Ολο και περισσότερες πόλεις της περιφέρειας μπαίνουν στον χορό.

Ορισμένες καταφέρνουν να χορέψουν, άλλες χάνουν τα βήματα και καταρρέουν ανήμπορες να παρακολουθήσουν τον ρυθμό των περισσότερο περπατημένων. Την τελευταία δεκαετία πέρασαν από την Α1 ομάδες από την Πάτρα, τη Δράμα, το Ηράκλειο, το Ρέθυμνο, αλλά και (διά της μεθόδου της μετοικήσεως) την Κοζάνη, την Αμαλιάδα, τη Λαμία.
Για κάθε Ολύμπια ή Κολοσσό (συλλόγους που μετέτρεψαν τα παθήματα σε μαθήματα και επέστρεψαν γρήγορα στα σαλόνια, καλύτερα οργανωμένες και εξοπλισμένες) υπάρχει ένας ΚΑΟΔ, ένα Ηράκλειο. Για τον ΑΓΟΡ και την Ολυμπιάδα, η σεζόν που έρχεται μοιάζει καθοριστική. Οσο για τον Απόλλωνα, η επιστήμη σηκώνει τα χέρια ψηλά. Η άλλοτε περήφανη και οικονομικά ακμαία εκπρόσωπος της Αχαΐας κινδύνευσε φέτος με υποβιβασμό στη Β’ Εθνική.

Η επαρχία διψάει όχι τόσο για αθλητισμό όσο για ανάσες ζωής. Η οσμή της παρακμής είναι έντονη σε όλα τα επίπεδα, κοινωνικό, οικονομικό, μορφωτικό, αναπτυξιακό. Ακόμα και μια πόλη όπως η Θεσσαλονίκη δυσκολεύεται να συντηρήσει αυτόνομους και αυτόφωτους οργανισμούς.

Οπου παρατηρείται ευρωστία, το μυστικό κρύβεται μάλλον στην τρέλα των ολίγων ή σε ειδικές συντεταγμένες (π.χ. την ύπαρξη τουρισμού) παρά στη δυναμική της τοπικής κοινωνίας. Ρωτήστε να μάθετε τι κλίμα συνάντησαν όσοι αθλητικοί παράγοντες αναζήτησαν χορηγούς μεγάλου ή μεσαίου βεληνεκούς σε πόλεις της επαρχίας και θα καταλάβετε. Η κατάσταση είναι απογοητευτική ως απελπιστική.

Στην ως επί το πλείστον ποδοσφαιροκρατούμενη Λάρισα, η αντιπαλότητα ανάμεσα στην ΑΕΛ (άλλοτε Γυμναστικό) και την Ολύμπια μετατρέπεται συχνά σε δημιουργική σκέψη και τραβάει το κάρο από τη λάσπη. Οι διοικήσεις των δύο ΚΑΕ πότε πότε απογοητεύονται, ωστόσο αρνούνται να εγκαταλείψουν τις επάλξεις.

Διάβασα, μάλιστα, ότι σκοπεύουν να ζητήσουν από κοινού την ίδρυση γραφείου του ΕΣΑΚΕ στην πόλη, με νέα σύμμαχο την οσονούπω νεοφώτιστη ομάδα των Τρικάλων. Γιατί όχι; Εάν έχουν όραμα και ιδέες, ας αναλάβουν και την προεδρία. Εξάλλου, οι αδελφοί Μαλάκοι (της Ολύμπιας) έχουν αιφνιδιάσει κατά καιρούς με τις σύγχρονες, σχεδόν πρωτοποριακές, δημόσιες τοποθετήσεις τους.

Τι περισσότερο μπορεί να περιμένει το ελληνικό μπάσκετ από τους Οικονομίδηδες;

Για τα Τρίκαλα, δεν έχω ακόμα κάτι συγκεκριμένο να σημειώσω, πέρα από τις αυτονόητες ανοιχτές αγκάλες. Η πόλη έχει αναδείξει σημαντικά ταλέντα (Ρεντζιάς, Γιαννούλης κ.ά.), αλλά ουδέποτε είχε ομάδα στην κορυφαία κατηγορία. Εύχομαι υγεία και μακροημέρευση και περιμένω να δω τι έμαθαν οι ντόπιοι μπασκετάνθρωποι απ' όσα έζησαν οι υπόλοιποι εκπρόσωποι της επαρχίας τα τελευταία χρόνια.