Ποιος θα δείρει τον Σουγκλάκο;

Kάποτε ο αείμνηστος Απόστολος Σουγκλάκος κρατούσε ψηλά το εθνικό φρόνημα κόντρα σε Τούρκους, Σκοπιανούς, Τατάρους και Μαμελούκους κατσέρ. Πλέον, από εκεί ψηλά όπου βρίσκεται μπορεί να αισθάνεται υπερηφάνεια, βλέποντας ότι ο Εκι συνεχίζει το έργο του.

Ο Εζεκίελ Γκονζάλες ερχόμενος στην Ελλάδα από τη Ροζάριο Σεντράλ είχε όλες τις προδιαγραφές του μικρού ήρωα της καθημερινότητάς μας: αργεντίνικη χαίτη που σεβόταν τον εαυτό της, μπαλαδόφατσα και μάτι που γυάλιζε. Στην αρχή όλοι νομίσαμε ότι γυάλιζε από τη λαχτάρα να παίξει μπάλα και να αποδείξει ότι το αποτυχημένο πέρασμα από τας Ευρώπας και τη Φιορεντίνα ήταν απλώς μια ατυχής μουντζούρα σε ένα πολλά υποσχόμενο πακέτο. Εξ ου και η ιαχή «γαύροι, κουφάλες, ήρθε ο Γκονζάλες». Πολύ σύντομα ο Γκονζάλες έγινε ο Εκι. Προσφωνείς κάποιον με παρατσούκλι του μικρού του ονόματος μόνο όταν τον αισθάνεσαι πολύ οικείο και ταυτόχρονα πολύ σπουδαίο. Φαντάζομαι ότι κάπως έτσι παρασύρθηκε μια ωραία πρωία και ο Αργύρης Μήτσου και φάνηκε πιο τολμηρός κι απ' τον Κινέζο φοιτητή μπροστά στο τανκ στην πλατεία Τιεν Αν Μεν: «Ποιος Ριβάλντο; Ο Γκονζάλες είναι δύο Ριβάλντο»... Πιο ατυχής ατάκα κι απ' την καριέρα του Γκονζάλες στον Παναθηναϊκό.

Το θερμό επεισόδιο με τον Παπαδόπουλο, παρ' όλο που είχε τόσο λίγο καιρό στην ομάδα που αποκαλούσε τους συμπαίκτες του «ο 11», ο «19» κι «ο καπιτάνο με το 8», ήταν σαν αμαρτία που συγχωρέθηκε επειδή εξομολογήθηκε έγκαιρα στον καλόκαρδο παπά της ενορίας. Εξομολογήθηκε που λέει ο λόγος, μια και οι ρεπόρτερ του Παναθηναϊκού, σε μια άτυπη ομερτά, το κουκούλωσαν για 10 περίπου μέρες, μέχρι που κάποιος έσπασε τη σιωπή του πρώτος και έσπασαν και οι άλλοι. Συγχωρέθηκε, ωστόσο, διότι η ομάδα πήρε το πρωτάθλημα με πολλές μαγείες του Εκι και νίκησε 3-1 τον Ολυμπιακό στο Κύπελλο με πρωταγωνιστή τον Αργεντινό και τον Μιχάλη Κωνσταντίνου – όταν ακόμα ο Μιχαλάκης «ήταν τρέλα με την πράσινη φανέλα». Οι δύο συμπαίκτες, άλλωστε, είχαν δώσει τα χέρια, το επεισόδιο θεωρήθηκε λήξαν και η αντίδρασή του χαρακτηρίστηκε «πάθος για τη νίκη», «εκρηκτικό ταμπεραμέντο» και «αργεντίνικο ταγκό». Το ίδιο που λίγους μήνες αργότερα στοίχισε την αποβολή του στη Σεβίλλη και τον αποκλεισμό από ένα γκολ του αξιομίσητου Μακουκούλα. Συγχωρέθηκε κι αυτό; Ισως ναι, ίσως όχι.

Τα χρόνια που ακολούθησαν η άνοιξη έδωσε τη θέση της στη βαρυχειμωνιά, χωρίς ενδιάμεσο σταθμό το καλοκαίρι. Οι τίτλοι πέταξαν, ο Εκι τραυματίστηκε σοβαρά, η διοίκηση τον στήριξε με νέο συμβόλαιο. Είχε φροντίσει να τη στηρίξει νωρίτερα ο ίδιος με δηλώσεις αγάπης για τον Γιάννη Βαρδινογιάννη και επικριτικές γι' αυτούς που έκραζαν. Τότε ακόμα οι Παναθηναϊκοί τον είχαν εικόνισμα και πέρα από κάτι σκόρπιες ατάκες του τύπου «ο ρουφιάνος του Τζίγκερ» και «ο κυβερνητικός εκπρόσωπος της διοίκησης», πιο σκόρπιες κι από ολόκληρες προτάσεις έπειτα από βαρβάτο hangover, δεν ακούστηκε κάτι άλλο. Το «πάθος για τη νίκη», όμως, και το «εκρηκτικό ταμπεραμέντο» κάπου έπρεπε να εκτονωθούν, μια που δεν μπορούσε να γίνει κάτι τέτοιο στο χορτάρι και στα πόδια των αντιπάλων.

Εκτονώθηκε στον Γκέκα, στον Βύντρα, στον Νίνη, στον Γκαλίνοβιτς (για να μην λένε ότι πλακωνόταν μόνο με τους Ελληνες). Αυτά ξέρουμε, αυτά λέμε, γιατί μπορεί να μην τα μάθαμε και όλα. Εκτονώθηκε στον Πεσέιρο και τις επιλογές του. Στη διοίκηση και τον εκπρόσωπό της για το πρόστιμο των 15.000 ευρώ. Στις καρέκλες και τα ντουλαπάκια των αποδυτηρίων. Ξανά στον Πεσέιρο, μέσω του συνεργάτη του, όταν απαίτησε να μάθει αν θα είναι στην 11άδα, αλλιώς έπρεπε να φύγει διότι είχε ένα ραντεβουδάκι στην Αθήνα. Φαντάζομαι ότι είχε ραντεβού με την ιστορία και την Buenos Aires Airlines. Τουλάχιστον υπάρχει μια συνέπεια στη σύγκριση του «δύο Ριβάλντο» με τον «ένα Ριβάλντο»: και οι δύο, παρ' όλο που έχουν συμβόλαιο για ακόμα ένα χρόνο, ετοιμάζουν βαλίτσες. Αν ο Θεός έχει χιούμορ, θα συναντηθούν στα duty free του «Ελ. Βενιζέλος» και θα τα πουν λιγάκι για τους «αχάριστους Ελληνες οπαδούς», τους «άσχετους προπονητές» και τους «παράγοντες που δεν τους σεβάστηκαν».