Ο Πεσέιρο, το Oσκαρ πρωτότυπης 11άδας και ο Nταλάρας

O Καραγκούνης πριν από λίγες μέρες, μιλώντας με τους συμπαίκτες του, είπε στο περίπου πως «όταν παίζεις στον Παναθηναϊκό, είσαι υποχρεωμένος να κυνηγάς τον ανώτερο δυνατό στόχο». Αυτή τη στιγμή, καλώς ή κακώς, το ταβάνι της ομάδας είναι η δεύτερη θέση. Εχοντας παίξει σε Ιντερ και Μπενφίκα, ο «Κάρα» είπε πως όσο πίσω και αν ήταν στη βαθμολογία, ποτέ δεν σταμάτησαν να κυνηγούν τη θέση που θα τους έβγαζε στο Τσάμπιονς Λιγκ. Διότι για μια ομάδα που θέλει να λέγεται και να αισθάνεται «μεγάλη», το ΟΥΕΦΑ είναι ό,τι και η μεθαδόνη για τον εξαρτημένο από drugs: υποκατάστατο.

Για κακή τύχη του «Κάρα», των συμπαικτών του και όλων των βάζελων, ο Πεσέιρο δεν έχει εργαστεί στην Ιντερ και την Μπενφίκα. Στη Σπόρτινγκ Λισσαβώνας έχει εργαστεί και στη Σαουδική Αραβία. Επιπλέον, δεν έχει την ίδια κάψα με τον Καραγκούνη για τη δουλειά του. Θα μου πείτε: «Κανένας στον πλανήτη Γη δεν την έχει», και πιθανότατα θα έχετε και δίκιο. Εδώ υπάρχει μια βασική διαφορά: ο Καραγκούνης γύρισε στον Παναθηναϊκό, πρώτον, για να παίζει και, δεύτερον, για να πάρει τίτλους. Ο Πεσέιρο ήρθε μπας και αναστήσει την καριέρα του, αφού ανέστησε την τσέπη του από τα πετροδολάρια. Ο πρώτος θέλει να κλοτσάει το τόπι, ακόμα και με πιτσιρίκια που θα στήσουν «μονάκι» έξω από το σπίτι του, διότι απλώς δεν μπορεί να κάνει αλλιώς. Ο άλλος θα κάνει όσα προβλέπει το συμβόλαιό του και τίποτα παραπάνω. Δυστυχώς το συμβόλαιο δεν έλεγε τίποτα για «θεαματικό ποδόσφαιρο» και «4-3 αντί για 1-0». Το κέφι της στιγμής τα είπε.

Είναι το ίδιο «τρελό κέφι» που τον έσπρωξε να κατεβάσει τη συγκεκριμένη 11άδα στο παιχνίδι με τον Αρη. Ισως να μην άκουσε καλά τις δηλώσεις Τζίγκερ για τα 80 μύρια και να κατάλαβε ότι πρέπει να κάνει 80% αλλαγές στο βασικό σχήμα. Το να ψάχνεις να βρεις την καλύτερη δυνατή σύνθεση είναι θεμιτό -ακόμα κι αν δεν σου κάτσει, κανείς δεν θα σε κατηγορήσει ότι δεν το πάλεψες. Το να ψάχνεις όμως να βρεις ποια είναι η 11άδα που δεν έχεις δοκιμάσει ούτε σε οικογενειακό διπλό, λες και πας για Οσκαρ Πρωτότυπου Σεναρίου, είναι στις παρυφές της διαστροφής. Ο Ποστίγκα και ο Μανούτσο έχουν πολλά κοινά, αλλά ούτε μισό ποδοσφαιρικό: ομιλούν την πορτογαλική, είναι δανεικοί και ξέρουν ότι, όπου να 'ναι θα πάνε σ' άλλες πολιτείες.

Το να έχεις την απαίτηση να συνεργαστούν στο «Κλεάνθης Βικελίδης» είναι τόσο μάταιο όσο και το να περιμένεις ότι ο Γιώργος Κατσαρός θα δώσει ρεσιτάλ ερμηνείας στο πλευρό του Ερικ Κλάπτον χωρίς καμία πρόβα. Το να τα χώνεις στον Σπυρόπουλο, όχι απλώς επειδή δεν τραβάει σε μια θέση που δεν έχει ξαναπαίξει αλλά και επειδή τον έχεις εύκαιρο, μια και παίζει στην πλευρά που βρίσκεται ο πάγκος, είναι κομπλεξικό. Το να βγάζεις τον Μάτος, αλλά να αφήνεις στο γήπεδο τον Τζιόλη, με την ελπίδα να κάνει κάποτε τάκλιν, είναι ουτοπικό -αυτό θα γίνει μόνο αν κάποιος ρίξει έναν τενεκέ «Αλτις» στο κέντρο, μπας και γλιστρήσει ο «Αλεξ». Το να επιλέγεις τον Ρομέρο αντί του Ιβανσιτς, πέρα από την αναμφισβήτητη διαφορά στην ποιότητά τους, δείχνει ότι πιστεύεις περισσότερο κάποιον που δεδηλωμένα επιθυμεί να φύγει, από κάποιον που δεδηλωμένα θέλει να μείνει.

Συμπέρασμα: ό,τι και να θέλουν οι οπαδοί της ομάδας, οι παίκτες ή η διοίκηση, ο Πεσέιρο δεν καίγεται για τη δεύτερη θέση. Αρα και για το Τσάμπιονς Λιγκ. Πιθανότατα, αν ένιωθε ότι θα μείνει και του χρόνου, θα έβλεπε τα πράγματα αλλιώς. Τώρα είναι στην ίδια κατηγορία κινήτρου με τον Σέριτς, τον Ρομέρο και τον Μανούτσο. Κάπου ανάμεσα στο «δεν βαριέσαι, αδελφέ» και το «δεν μας χέζεις, ρε Νταλάρα».