«Λευτεριά στην ΕΡΤ»

Tην Κυριακή, τελευταία αγωνιστική του πρωταθλήματος, δικαιώθηκαν στην πράξη όσα πριν από κάποιον καιρό είχα γράψει για την ιστορική εκπομπή της ΕΡΤ «Αθλητική Κυριακή», αλλά και τον γενικότερο τρόπο που χειρίζεται η δημόσια τηλεόραση τα ζητήματα που έχουν να κάνουν με το ποδοσφαιρικό πρωτάθλημα και τις ομάδες που μετέχουν σε αυτό.

Οι πρόεδροι δύο ιστορικών ομάδων, του Αρη και του Πανιωνίου, με τις παρεμβάσεις τους κατά τη διάρκεια της εκπομπής ανέδειξαν, ο καθένας με τον τρόπο του, το ζήτημα που έθετα σ' εκείνο το άρθρο μου. Οτι, δηλαδή, η ΕΡΤ γενικότερα αλλά και η «Αθλητική Κυριακή» ειδικότερα χωρίζουν την ποδοσφαιρική Ελλάδα στα δύο, μεροληπτώντας απροσχημάτιστα υπέρ των μεγάλων ομάδων του κέντρου και ειδικότερα του Ολυμπιακού και του Παναθηναϊκού.

Κάτι άλλο που προέκυψε από την απολύτως αιτιολογημένη παρέμβαση των δύο προέδρων ήταν ότι οι δύο παρουσιαστές της παλαιότερης εκπομπής της ελληνικής τηλεόρασης δεν έχουν, εκτός όλων των άλλων, και την απαιτούμενη ικανότητα να διαχειρισθούν κρίσεις αυτού του τύπου, γεγονός που επιδείνωσε τη θέση της ΕΡΤ μέχρι του σημείου να εκτεθεί ανεπανόρθωτα.

Ολα αυτά προκάλεσαν χρονιάρες μέρες ένα κύμα πανικού στο μέγαρο της Αγίας Παρασκευής, με τον πρόεδρο της ΕΡΤ να παρεμβαίνει (πολύ καθυστερημένα, είναι η αλήθεια) για να διαπιστώσει τι σάπιο υπάρχει στο «βασίλειό του». Πράγμα που σημαίνει ότι τόσον καιρό που στη συγκεκριμένη εκπομπή αλλά και σε ένα σωρό μεταδόσεις, κυρίως του ελληνικού πρωταθλήματος, κυριαρχούσαν οι αρλούμπες, οι σκοπιμότητες και τα καραγκιοζιλίκια ή δεν παρακολουθούσε τι συνέβαινε ή έβλεπε και άκουγε, αλλά δεν καταλάβαινε τι ακριβώς γινόταν και πόσο έβγαινε εκτεθειμένη η «έγκυρη και σοβαρή» δημόσια τηλεόραση.

Τι θα κάνει τώρα που ο κόμπος έφτασε στο χτένι κανείς δεν το ξέρει, κυρίως διότι κανείς δεν είναι βέβαιος τι μπορεί (δηλαδή τι του επιτρέπεται από τον Ρουσόπουλο και τους δύο μεγάλους πελάτες της ΕΡΤ) να κάνει.

Σε κάθε περίπτωση, πάντως, το θέμα δεν λύνεται με ενδεχόμενη αντικατάσταση των παρουσιαστών (από τη νέα περίοδο πια...) ή με κάποιες άλλες παρsεμβάσεις επιφανειακού χαρακτήρα. Γιατί εκείνο που -με βάση τα όσα έγιναν αντιληπτά μέχρι σήμερα- απαιτείται είναι η ριζική αλλαγή της νοοτροπίας από την οποία διέπονται οι σχέσεις της ΕΡΤ με τους μεγάλους του ποδοσφαίρου και εν συνεχεία καθορίζονται το στυλ και το πνεύμα των αθλητικών εκπομπών και μεταδόσεων.

Η δημόσια τηλεόραση πρέπει να έχει ανεξαρτησία απέναντι στις ομάδες και τους προέδρους τους, να τις αντιμετωπίζει όλες με ίδια μέτρα και σταθμά, να αποβάλει τους κομισάριους των ισχυρών από τις κάθε είδους παραγωγές της και γενικότερα να πάψει να δίνει την εντύπωση ότι ένα κρατικό μαγαζί λειτουργεί στον χώρο του ποδοσφαίρου ως μια ιδιότυπη «παράγκα».

Η αμερικανική βοήθεια στο μπάσκετ

Στην αρχή της αγωνιστικής περιόδου είχα γράψει ένα άρθρο με τίτλο «οι Αμερικανοί ξανάρχονται» ή κάτι τέτοιο τέλος πάντων. Θέμα του ήταν η απουσία ικανών νέων παικτών από το ελληνικό πρωτάθλημα μπάσκετ, γεγονός που στρέφει μάλλον υποχρεωτικά το ενδιαφέρον των υπευθύνων για την Εθνική ομάδα στις Ηνωμένες Πολιτείες Αμερικής. Εκεί όπου έχουν κάνει αισθητή την παρουσία τους (στο Κολεγιακό Πρωτάθλημα) τρεις πολύ ενδιαφέροντες Ελληνοαμερικανοί παίκτες: ο Κουφός και οι δύο αδελφοί Καλάθη.

Σήμερα λοιπόν επανέρχομαι για δύο λόγους: πρώτον, γιατί το καλοκαίρι, κατά τη διάρκεια του οποίου πιθανότατα θα δούμε στην Ελλάδα τα τρία αυτά παιδιά, είναι πια πολύ κοντά και, δεύτερον, διότι όλο αυτόν τον καιρό είχα τη δυνατότητα να τα παρακολουθήσω είτε ζωντανά από την τηλεόραση είτε σε βίντεο και να σχηματίσω μια αρκετά ολοκληρωμένη άποψη για την εξέλιξη και τις δυνατότητές τους.

Ας αρχίσουμε, όμως, από τον πιο γνωστό και περισσότερα υποσχόμενο Κώστα Κουφό, που πέρυσι κατέπληξε όλη την Ευρώπη με τη συμμετοχή του στην Εθνική Εφήβων, η οποία κατέκτησε αργυρό μετάλλιο στην κατηγορία της.

Η ομοσπονδία μπάσκετ από πέρυσι υπολόγιζε ότι αυτός ο γίγαντας των 2,13 μ. θα μπορούσε φέτος να παίζει με τη μεγάλη Εθνική στους Ολυμπιακούς Αγώνες και να προσφέρει πολλά. Ομως η άποψη αυτή δεν δικαιώθηκε από την παρουσία του Κουφού ως πρωτοετή στην ομάδα του Οχάιο. Επειδή ο προπονητής του δεν τον έλαβε σοβαρά υπόψη του στον τρόπο που έβαλε την ομάδα του να παίζει και διότι, ανεξάρτητα απ' αυτό, ο Κουφός, εκτός από σπουδαία προσόντα (μεγάλο και γερό κορμί, καλή τεχνική, μεγάλη επαφή με το καλάθι, παιχνίδι μέσα - έξω, μακρινό σουτ και καλό τρέξιμο του γηπέδου) διαθέτει και αδυναμίες που θα του δημιουργήσουν δυσκολίες αν κληθεί να παίξει τώρα σε διεθνές επαγγελματικό επίπεδο.

Σε κάθε περίπτωση, όπως συμβαίνει με όλα τα ψηλά παιδιά, χρειάζεται υπομονή, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι δεν μπορεί να δώσει από τώρα ένα χεράκι -ειδικά στην επίθεση που έχει τις λιγότερες αδυναμίες.

Από τους αδελφούς Καλάθη, ο πιο διαφημισμένος είναι ο μικρός, που είναι συνομήλικος του Κουφού και έπαιζε ως πρωτοετής στο πανεπιστήμιο της Φλόριντα. Ο μεγάλος όμως, ο Πατ, απόφοιτος φέτος ενός άσημου κολεγίου, με το οποίο πήγε στους «64» του τελικού τουρνουά του NCAA, θεωρείται πιο έτοιμος για να θέσει υποψηφιότητα για την Εθνική και φυσικά να παίξει στο ελληνικό πρωτάθλημα ή κάπου αλλού στην Ευρώπη.

Πρόκειται για ένα ψηλό παιδί (γύρω στα 2,06μ.) που διαθέτει σπουδαίο σουτ, καλή πάσα, ξέρει να βάζει πολύ καλά την μπάλα στο παρκέ και είναι πιο γρήγορος και από τον άνεμο είτε με την μπάλα είτε χωρίς αυτή! Από τα λίγα μειονεκτήματά του είναι το ότι δεν έχει γερό κορμί και δεν το βάζει στη φωτιά. Φυσικά υστερεί στην ατομική άμυνα, αλλά τα γρήγορα πόδια του και τα τεράστια χέρια του τον κάνουν πολύ καλό στις βοήθειες, ενώ γενικά αξιοπρόσεκτες είναι οι επιδόσεις του στα ριμπάουντ.

Στο κολέγιό του έπαιζε καθαρά στην περιφέρεια (ψηλό «τριάρι»), αλλά για την Ελλάδα η θέση που μπορεί να παίξει αποτελεί ερώτημα. Πόσω μάλλον αφού μοιάζει καμωμένος για παιχνίδι γρήγορου ρυθμού και ανοιχτού γηπέδου και όχι για μάχες χαρακωμάτων που συνηθίζονται στα καθ' ημάς.

Οσο για τον μικρό Καλάθη, που φέτος προορίζεται για την Ελπίδων, είναι ένας εξωτερικός παίκτης κοντά στα δύο μέτρα που του αρέσει να παίζει πλέι μέικερ. Το πιο δυνατό σημείο του, λόγω ταχύτητας και πάσας με ακτίνες λέιζερ, είναι το τρανζίσιον, όπου κάνει όργια. Και στο «πέντε εναντίον πέντε» τα καταφέρνει πάντως αρκετά καλά, με «μπούκες», καλές πάσες και σουτ που πηγάζουν από μια έμφυτη θρασύτητα.

Γενικά παίζει με μεγάλο πάθος και διαθέτει ισχυρότερη μπασκετική προσωπικότητα από τον αδελφό του. Τα μειονεκτήματά του, όμως, είναι περίπου τα ίδια: σχετικά αδύνατο κορμί και ελλείψεις στην άμυνα. Μόνο που αυτός έχει μεγαλύτερα περιθώρια για να βελτιώσει τις αδυναμίες του.