Η ακούσια προσφορά του «Ρίμπο» στον Ολυμπιακό

Περιττό και ανούσιο είναι να προσεγγίζεις τις σχέσεις αγάπης-μίσους δύο πλευρών με κριτήρια δεοντολογικά. Ως τρίτος οφείλεις να δεχθείς το αξίωμα «σωστό είναι ό,τι λέει η ψυχή του καθενός». Εάν στο υπόλοιπο της ζωής του ο Ριβάλντο θα παθαίνει αλλεργία κάθε φορά που θα αντικρίζει ερυθρόλευκα, ακόμη κι όταν θα πρόκειται για το χρώμα μιας ομπρέλας στην Κόπα Καμπάνα, ουδείς δικαιούται να γνωμοδοτεί περί σωστού ή λάθους. Δικό του θέμα είναι το πώς, πόσο και για πόσο επιδρά στον ψυχισμό του ο αποκρουστικός τρόπος με τον οποίο ο Σ. Κόκκαλης μεθόδευσε τη λύση της μεταξύ τους συνεργασίας.

Ομοίως, δικαίωμα των φίλων του Ολυμπιακού είναι να θεωρούν αχαριστία την εμμονή του «Ρίμπο» στο χοντρό πικάρισμα, επικαλούμενοι, μεταξύ άλλων, τις επευφημίες που «εισέπραξε» ο Βραζιλιάνος άσος ερήμην στην περσινή φιέστα στο Καραϊσκάκη. Ουδείς τρίτος δικαιούται να «διορθώνει» τις πυξίδες της ψυχής. Στους παρατηρητές δεν πέφτει λόγος, εκτός εάν κάποια υπέρβαση ορίων –της μιας ή της άλλης πλευράς– συνιστά προσβολή ανθρώπινης αξιοπρέπειας. Εως τώρα κάτι τέτοιο δεν έχει συμβεί. Το πανό που είχαν αναρτήσει οι οπαδοί του Ολυμπιακού στο Καραϊσκάκη δεν είχε καμία σχέση με αθλιότητες τύπου «ΑΕΚτσήδες εναντίον Αλεξανδρή» ή –παλιότερα– «γαύροι εναντίον Αποστολάκη» (θυμάστε, φαντάζομαι). Οσο για την εμμονή του Ριβάλντο στη συνεχή επίδειξη τεσσάρων δακτύλων, αυτή μπορεί να εγκυμονεί κάποιον κίνδυνο να υποστεί το χέρι αγκύλωση, τα εσκαμμένα όμως δεν τα υπερβαίνει. Τόσοι ποδοσφαιριστές έχουν πανηγυρίσει γκολ υψώνοντας το ένα δάκτυλο, τα τέσσερα θα μας σοκάρουν;

Εδώ, λοιπόν, δεν έχει θέση η ηθικολογική δεοντολογία. Αντιθέτως, έχει θέση το κριτήριο του αποτελέσματος. Τι επιθυμεί διακαώς ο Ριβάλντο; Να ταπεινώσει τον Ολυμπιακό; Τι κατορθώνει άθελά του; Να τον εξυψώσει! Υπερβολή; Καθόλου! Κοτζάμ Ριβάλντο φτιάχνει μπλουζάκια για να πικάρει, εβδομάδες ύστερα από το 4-0 του ΟΑΚΑ. Κοτζάμ Ριβάλντο κάνει δηλώσεις και σε κάθε πέντε λέξεις του η μία είναι «Ολυμπιακός». Κοτζάμ Ριβάλντο δίνει την εντύπωση ότι ο Ολυμπιακός τού προκαλεί αναστάτωση, ανάλογη εκείνης που χαρακτήριζε τον Ντρέιφους όταν άκουγε κάτι για τον επιθεωρητή Κλουζό (Πίτερ Σέλερς), στον «Ροζ Πάνθηρα». Κοτζάμ Ριβάλντο δείχνει να θεωρεί την «τεσσάρα» επί του Ολυμπιακού σταθμό στην καριέρα του!

Θα μπορούσα να καταλάβω τον βετεράνο παίκτη του ΠΑΟΚ, του Πανσερραϊκού, της Ξάνθης που (θα) λέει με καμάρι στα εγγόνια του «παιδιά μου, έπαιζα όταν σαρώσαμε τον Ολυμπιακό με 4-0, με 6-1, με 4-1, με 4-1, με 5-2» –κατά περίπτωση. Να πάμε σε ιερά τέρατα του ελληνικού ποδοσφαίρου; Μπορώ να φανταστώ τον Δημ. Σαραβάκο να χαμογελά με καμάρι για το 4-0 του Παναθηναϊκού επί του Ολυμπιακού στον τελικό Κυπέλλου του 1986 και τον Θ. Μαύρο να υπενθυμίζει ότι είχε κάνει χατ τρικ στο 6-1 επί των «ερυθρολεύκων» το 1978. Δυσκολεύομαι όμως να κατανοήσω πώς ο μεγαλύτερος ποδοσφαιριστής που αγωνίστηκε εδώ, από καταβολής ελληνικού ποδοσφαίρου, κάνει τέτοιο πρωτότυπο, ανεπανάληπτο... promotion στην ομάδα, την οποία κατά τ' άλλα επιθυμεί να μειώσει.

Η οργή, βλέπετε, είναι κακός σύμβουλος. Ο Ριβάλντο εκτόξευσε προς το μέρος του Ολυμπιακού μια χειροβομβίδα κι αυτή προσγειώθηκε ως... πακεταρισμένο πολύτιμο δώρο. Το «εγώ» των οπαδών του Ολυμπιακού τονώνεται και το «εμείς» μετουσιώνεται –σωστό ή λάθος άλλο θέμα– σε συσπείρωση γύρω από τον Σ. Κόκκαλη. Κερδισμένος βγαίνει και ο... απόδημος «ερυθρόλευκος» ελληνισμός: μπορώ να φανταστώ τον Δημήτρη Ελευθερόπουλο να λέει καμαρωτός στα εγγόνια του, σε μερικές δεκαετίες: «Τον Απρίλιο του 2008 ο Πελέ έκανε δηλώσεις εναντίον του Μαραντόνα κι ο Ριβάλντο εναντίον μου».