Κορίτσια, πάει ο Σπόρτιγκ...

Δεν πρόκειται να σας πω ψέματα. Στα 21 χρόνια από τότε που άρχισα να καλύπτω τους χτύπους της πορτοκαλί μπάλας, αλλά και πιο πριν, όταν τριγύριζα στα γήπεδα με την ιδιότητα του αμετανόητου φιλάθλου, πήγα να δω γυναικείο μπάσκετ μόλις 3-4 φορές. Είδα -από κοντά- μερικούς αγώνες του Κυπέλλου Πρωταθλητριών στα τέλη της δεκαετίας του '80 και, αν δεν με απατά η ταλαίπωρη μνήμη, έναν τελικό του «Λιλιάνα Ρονκέτι» ανάμεσα σε ρωσικές ομάδες στο Στάδιο Ειρήνης και Φιλίας. Ποιος θυμάται πια τη Λιλιάνα Ρονκέτι; Ποιος θυμάται το ελληνικό γυναικείο μπάσκετ; Ποιος θυμάται τον άμοιρο Σπόρτιγκ;

Η ομάδα των Πατησίων ήταν αυτή που έφερε την αφεντιά μου σε αγώνα γυναικείων ομάδων. Για κάμποσες σεζόν ο Σπόρτιγκ διεκδικούσε με αξιώσεις θέση στην κορυφογραμμή του ευρωπαϊκού μπάσκετ. Το σύστημα διεξαγωγής της κορυφαίας διασυλλογικής διοργάνωσης ευνοούσε τους ταπεινούς, αφού επέτρεπε τη συμμετοχή μιας μόνο ομάδας από κάθε χώρα -της πρωταθλήτριας. Η σημερινή Ευρωλίγκα, με πολλαπλή εκπροσώπηση της Γαλλίας, της Ιταλίας, της Ρωσίας, της Ισπανίας κ.λπ. δεν μοιάζει καθόλου με το τότε Κύπελλο Πρωταθλητριών.

Συγκεντρώνοντας τις καλύτερες Ελληνίδες μπασκετμπολίστριες, αλλά και ορισμένες αξιόλογες Αμερικανίδες (αφού μιλάμε για την προ-Μποσμάν εποχή), ο Σπόρτιγκ έφτασε σε δύο φάιναλ φορ και ανέβηκε μία φορά στο βάθρο, κερδίζοντας τον μικρό τελικό. Ο ανύποπτος Ευρωπαίος φίλαθλος θα νόμισε ότι η Ελλάδα έχει γυναικείο μπάσκετ. Πού να 'ξερε ότι το οικοδόμημα είχε χτιστεί πάνω στην άμμο...

Ο Σπόρτιγκ έζησε τα χρόνια της παρακμής του (όπως και οι άλλες «υπερδυνάμεις» της εποχής, Παναθηναϊκός και Καλαμαριά) και άφησε το προσκήνιο σε σύγχρονους μνηστήρες, τις Εσπερίδες, τον Πανιώνιο, πιο πριν τα Λιόσια. Με τη γιγάντωση της γυναικείας Ευρωλίγκας, οι διεθνείς διακρίσεις εξελίχθηκαν σε ουτοπία. Η 8η θέση στους Ολυμπιακούς Αγώνες ήταν ένα πυροτέχνημα, όχι απαραίτητα άξιο ιδιαίτερης αναφοράς. Ο χώρος παραμένει στέκι ολιγάριθμων ρομαντικών, δίφραγκο δεν υπάρχει ούτε για ταξί, οι δε παίκτριες που θα μπορούσαν να αποτελέσουν πόλο -περιορισμένης έστω- έλξης μεταναστεύουν σε άλλες πολιτείες: ΗΠΑ, Ισπανία, Γαλλία.

Ταξιδεύοντας ανά την Ευρώπη βλέπω πόσο κόσμο μαζεύουν αγώνες γυναικείων πρωταθλημάτων ή πόσους χορηγούς κατορθώνουν ξένες ομάδες να συγκεντρώσουν και σκάω από τη ζήλια. Ακόμα περισσότερο απ' ό,τι το αντίστοιχο ανδρικό, το γυναικείο μπάσκετ γίνεται διασκέδαση για όλη την οικογένεια.

Η Ελλάδα, όμως, δεν είναι ακόμα Ευρώπη. Εδώ ο αθλητισμός έχει κακοφορμίσει και μετουσιωθεί σε αφορμή για να βγάλουν τα απωθημένα τους ανέραστοι, άπλυτοι και απένταροι χουλιγκαναραίοι. Πώς να χωρέσουν σε τέτοιου είδους τοπίο τα δύσμοιρα κοριτσάκια;

Μετά την προχθεσινή του ήττα από τον Μ. Αλέξανδρο, ο Σπόρτιγκ υποβιβάστηκε στην Α2. Μαζί του πήρε ένα κομμάτι των αναμνήσεων της επαγγελματικής μου νιότης. Θα πάει, όμως, άκλαυτος. Στο ελληνικό γυναικείο μπάσκετ δάκρυα δεν περισσεύουν για κανέναν. Ο χώρος έχει στεγνώσει εδώ και χρόνια.