Ε-CAS-τος στο είδος του...

Εβλεπα τα γκολ να πέφτουν σαν βροχή, την ώρα που η θεία μου, η Λουκρητία, φώναζε ότι οι χαμένοι του «So you think you can dance» πρέπει να προσφύγουν στο CAS και σκεφτόμουν ότι έφτασε η ώρα να κάνω μία πρόταση: αν θέλουμε, φίλε αναγνώστη, να αποκτήσουμε ένα ανταγωνιστικό πρωτάθλημα με πολλά γκολ, θέαμα, ανατροπές και σασπένς, δεν χρειάζονται χρήματα και μεταγραφές, ούτε καν προγραμματισμός. Δεν θέλει κόπο, θέλει τρόπο: μία απλή μετατόπιση χρόνου χρειάζεται, δηλαδή το πρωτάθλημα να ξεκινήσει ανάποδα. Οχι από την πρώτη, αλλά από την τριακοστή αγωνιστική και να συνεχίζεται ως αντίστροφη μέτρηση...

Με αυτόν τον τρόπο η Σούπερ Λίγκα θα ξεκινήσει με τους καλύτερους οιωνούς, αφού συνήθως την τριακοστή αγωνιστική μιλάνε οι μουγγοί, βλέπουν οι τυφλοί, και ο Κομπότης ολοκληρώνει την πορεία, η οποία λίγο λίγο ακόμα και θα τον έφερνε αγκαλιά με το Τσάμπιονς Λιγκ…

Το μόνο που δεν αλλάζει είναι ο πρωταθλητής. Αν και φέτος μέχρι και ο Ντέμης κατά βάθος ήθελε να το πάρει ο Ολυμπιακός. Θα ήταν κρίμα στο κύκνειο άσμα του Βασίλη, που φεύγει, να μην το πάρει η ομάδα με την οποία, στα μάτια του κόσμου, είναι τόσο συνυφασμένος, όσο και η Βίσση με τον Καρβέλα…

Είμαι μπερδεμένος, πιστέ μου αναγνώστη. Μετά και την απόφαση του CAS, δεν ξέρω ποιος είναι ο πραγματικός πρωταθλητής. Ο Θρύλος των χαρτιών ή η ΑΕΚ των καρδιών;

(Ευχή και κατάρα σού δίνω, Αντρέ, άσε τον Ντέμη ήσυχο. Για «κιτρινόμαυρες» καρδιές μιλάω, μην παρασύρεσαι...)

Μόνο τα σοφά λόγια επιφανών ανδρών θα μπορούσαν να με βγάλουν από το αδιέξοδο.

Ξεκίνησα με τον «Ρίμπο», η δήλωση του οποίου με λύγισε: «Είμαι πολύ χαρούμενος από την πρώτη μου χρονιά στην ΑΕΚ και χαίρομαι που ακούω ότι η ομάδα μου θεωρείται η καλύτερη τόσο στην άμυνα όσο και στην επίθεση». «Ρίμπο» μου, συμφωνώ. Προτείνω μάλιστα να χρησιμοποιήσεις και το πέμπτο δάχτυλο για να ανοίξει καλύτερα η παλάμη, αν ακούσεις κάποιον να λέει ότι η χρονιά φέτος για την ΑΕΚ, ανεξαρτήτως αποτελεσμάτων, είναι αποτυχημένη. Ακόμα και αν αυτός ο κάποιος λέγεται Ντέμης, είμαι σίγουρος ότι ο Jesus Winner θα σε συγχωρήσει...

Από την άλλη πώς να παραβλέψει κανείς τα λόγια ενός ανδρός -και δη δημάρχου- που πέτυχε το ακατόρθωτο; Οχι μόνο να βαδίσει στα χνάρια, αλλά και να ξεπεράσει τον ανυπέρβλητο Μίμη Ανδρουλάκη σε ΠΑΟΚτσήδικη ολυμπιακοφροσύνη, αν και ο Μίμης ΠΑΟΚτσής δεν υπήρξε ποτέ. Ο σοφός Παναγιώτης Φασούλας δήλωσε στην εκπομπή του Alpha «Αρχίζει το Ματς»: «Η βαθμολογία είναι αυτή που δείχνετε στην κάρτα τώρα. Αυτή είναι και δεν αλλάζει. Ο Ολυμπιακός είναι πρώτος, είτε αρέσει αυτό σε κάποιους είτε όχι».

Εχεις δίκιο, γλυκέ μου Παναγιώτη. Αν κάποιος κακοήθης ισχυριστεί το αντίθετο, να τον παραπέμψεις στις προ τετραετίας δηλώσεις του Σωκράτη, του Αγραπίδη, του Μαντούβαλου και των άλλων παιδιών του Πειραιά. Γιατί μόνο οι αγώνες πρέπει να κρίνονται στα γήπεδα. Κανείς δεν μίλησε για πρωταθλήματα...

Ο Ακης Ζήκος, πάλι, μπήκε στην καρδιά του προβλήματος. Διαβάζω στη «SportDay»: «Ο Ολυμπιακός και ο πρόεδρός του, ο κ. Κόκκαλης, θα πρέπει να καταλάβουν ότι είναι σημαντικό να φτιάξεις μια ομάδα και να τη στηρίξεις και όχι όταν κουνιέται το σκάφος του ή κερδίσει στο τάβλι να παίρνει αποφάσεις και να αλλάζει προπονητές». Βρε, Ακη. Βρε, Ακη. Είναι ώρα να ξύνεις πληγές τώρα; Γιατί αν ο Ντέμης δεν ήταν τόσο ατζαμής στο τάβλι, μπορεί να είχε αλλάξει πιο νωρίς τον, κατά Κοσμά Ευαγγέλιο, «κορυφαίο προπονητή της τελευταίας εικοσαετίας» και τώρα η ΑΕΚ, έπειτα από σχεδόν μία εικοσαετία, να ήταν πρωταθλήτρια με ή χωρίς CAS...

Οχι τίποτε άλλο, δηλαδή, αλλά δεν θα είχε και τέτοιες φιλοσοφικές αναζητήσεις ο Μπραουδάκης. Εξαλλος είναι ο καλός μου ο Βαγγέλης και για να ξεχαστεί άρχισε να μαδάει τη μαργαρίτα. Γράφει στο «Goal»: «Θα μείνει αυτό το πρωτάθλημα ως του Νικοπολίδη, ως εκείνο που δεν πήρε ο "Ρίμπο", αλλά το υπολόγισε ως 4ο, ως η εδραίωση του ΠΑΟ ως 3ου, ως το πρωτάθλημα όπου αναστήθηκε ο Χούτος, ως εκείνο που συνεχίστηκε η αποκέντρωση, αφού έπεσε και άλλη ομάδα της Αθήνας. Πώς άραγε;».

Γλυκέ μου, Βανζέλ, επειδή «εγώ δεν άντεξα» και κάπου στην πορεία σ' έχασα, να σου πω ότι το πρωτάθλημα αυτό θα μείνει στην ιστορία ως «εκείνο του Γκαγκάτση». Και μόνο που αυτή η εμβληματική φιγούρα αποφάσισε να κρεμάσει το νυστέρι της και να επιστρέψει στην αγκαλιά του Μίνου και στις ΠΑΟΚτσήδικες ρίζες της, είναι αρκετό για να σημαδέψει, όχι μόνο ένα ολόκληρο πρωτάθλημα, αλλά και μια ολόκληρη γενιά ανθρώπων, που στα χέρια του Βασίλη μεγάλωσαν και πόνεσαν και μάτωσαν.

Μη με βρίζεις, λατρεμένε αναγνώστη. Εψαξα να βρω δηλώσεις του Κόκκαλη, αλλά στο βίντεο 23 δευτερολέπτων που είδα άκρη δεν βγαίνει. Στα πρώτα 20 δευτερόλεπτα ο πρόεδρος γελάει και στ' άλλα τρία ξεκαρδίζεται. Ο πρόεδρος, γνωστός γλεντζές, ακούγοντας στη ΝΕΤ τον Γιάννη Λιαλιάτση να θεωρεί δεδομένη την κατάκτηση του τίτλου από τον Θρύλο άνευ CAS, χωρίς να κρατάει μια πισινή, ξέσπασε από τη χαρά του. Αν άκουγε μάλιστα και τη διατριβή του Μίχου, για να εξηγήσει το δίκαιο της θέσης του Ολυμπιακού, μπορεί από τη χαρά του να απέλυε τον Σεγούρα και στη θέση του να έφερνε το alter ego του Πουρουπουπού, τον μελιστάλαχτο Πέτρο. Ο Σάββας (Θέμη, παρεμπιπτόντως, περιμένω πώς και πώς το κείμενό σου, που θα αποδεικνύει την τεράστια συμβολή του Σάββα στην κατάκτηση του πρωταθλήματος...) θα πέταγε από τη χαρά του.