Το βάθος πάγκου και η επίθεση

Είναι ένα από εκείνα τα ερωτήματα στα οποία δεν μπορεί κανείς με σιγουριά να δώσει την απάντηση. Αυτή η ομάδα της Γιουνάιτεντ είναι καλύτερη από όλες τις ομάδες που έφτιαξε και διαχειρίστηκε ο Φέργκιουσον ή μήπως εκείνη που πήρε τον ευρωπαϊκό τίτλο το 1999 στη Βαρκελώνη ήταν η καλύτερη από όλες; Δύσκολη ερώτηση, που μας πονοκεφάλιαζε προχθές όταν βρεθήκαμε στο σπίτι ενός φίλου, του Μιχάλη, για μία κατ' οίκον θεραπεία χοληστερίνης και τριγλυκεριδίων, με λουκάνικα χωριάτικα από τον Εβρο. Μπορεί κάποιος να ισχυριστεί ότι εφόσον η τωρινή ομάδα δεν έχει πάρει τίτλο, δεν τίθεται θέμα σύγκρισης. Ε, αυτή είναι μάλλον μία κοντόθωρη προσέγγιση στο ερώτημα γιατί ένας τίτλος δεν επιβραβεύει πάντα τον καλύτερο.

Και έχουμε πολλά παραδείγματα από την ιστορία του ποδοσφαίρου. Η ομάδα του '99 είναι αλήθεια ότι έπαιξε μερικά εξαιρετικά παιχνίδια εκείνη τη χρονιά. Και ήταν μία ομάδα που είχε εξαιρετική λειτουργία, τόσο που φάνηκε και στον τελικό. Αλλά ήταν μία λειτουργία της οποίας κλειδί ήταν οι ατομικές ικανότητες των ποδοσφαιριστών. Σε ένα παιχνίδι που δεν έπαιξε καθόλου καλά, σε ένα παιχνίδι όπου έλειπε ο ποδοσφαιριστής-κλειδί εκείνης της ομάδας, ο Κιν, η Γιουνάιτεντ κατάφερε να γυρίσει ένα παιχνίδι σχεδόν χαμένο. Η φετινή ομάδα, σε σχέση με την ομάδα του '99, έχει πολύ μεγαλύτερο και σκληρό ανταγωνισμό στο αγγλικό πρωτάθλημα και το γεγονός ότι έχει καταφέρει να τα βγάλει πέρα μέχρι τώρα, με πολύ μεγάλες πιθανότητες να κερδίσει τον τίτλο, δείχνει -κατά τη γνώμη μου- ότι η τωρινή ομάδα είναι πιο σκληρή και κατά πάσα πιθανότητα έχει μεγαλύτερη ευχέρεια επιλογών ποδοσφαιριστών ενδεκάδας.

Αυτό σημαίνει ότι έχει και μεγαλύτερη δυνατότητα επιλογής αγωνιστικών συνδυασμών, αν και ο Φέργκιουσον δεν κάνει και πολλούς πειραματισμούς. Απλά, οι επιθετικοί που έχει στη διάθεσή του, του δίνουν τη δυνατότητα να χρησιμοποιεί το 4-3-3, σύστημα που δεν ήταν συνηθισμένο στο «Ολντ Τράφορντ», τα προηγούμενα χρόνια. Ισως και να κάνω λάθος, αλλά νομίζω ότι η επίθεση είναι το γερό χαρτί του σερ Αλεξ, φέτος. Υπάρχει μία παλιά ιστορία στο αγγλικό ποδόσφαιρο, που δεν ξέρω αν είναι και αληθινή, αλλά είναι ενδιαφέρουσα. Λένε ότι κάποτε στη Λίβερπουλ της δεκαετίας του '70, οι συμπαίκτες τους ανάγκασαν τον Κίγκαν και τον Τόσακ να πάρουν μέρος σε ένα παιχνίδι.

Ο Κίγκαν διάλεγε ένα χαρτί της τράπουλας και ο Τόσακ, χωρίς να βλέπει, έπρεπε να μαντέψει ποιο ήταν. Το παιχνίδι αυτό έδωσε απίστευτα ποσοστά επιτυχίας για το δίδυμο, που ξεπερνούσαν το 80%, γεγονός που κατά πολλούς εξηγούσε τον -σχεδόν- τηλεπαθητικό τρόπο με τον οποίο βρίσκονταν στο γήπεδο. Βέβαια, υπήρχαν και άλλα δίδυμα στο αγγλικό ποδόσφαιρο που είχαν πετύχει έναν υψηλό βαθμό συνεννόησης, όπως ο Νταλγκλίς με τον Ρας, ο Γουίθ με τον Γούντκοκ στη Νότινγκαμ, ο Σαρπ με τον Χιθ στην Εβερτον ή οι Κότι και Μακάβενι στη Γουέστ Χαμ. Στη φετινή Γιουνάιτεντ, όμως, δεν γίνεται λόγος για δίδυμο αλλά για ένα διαβολεμένο τρίο που αποτελούν οι Ρούνεϊ, Ρονάλντο και Τέβες.

Ενα τρίο επιθετικών που σε όλες τις διοργανώσεις φέτος έχουν πετύχει συνολικά -και αν έχω μετρήσει σωστά- 72 γκολ. Μία επίδοση που δεν είναι ακόμη ρεκόρ για την ιστορία της ομάδας, αλλά που μπορεί να γίνει. Το ρεκόρ το κατέχει ένα άλλο τρίο -με έναν αναπληρωματικό- Τσάρλτον, Λόου και Μπεστ, με «αναπληρωματικό τον Κιντ, που το 1968, τη χρονιά του πρώτου Κυπέλλου Πρωταθλητριών, σημείωσαν 76. Η σημερινή τριάδα μέχρι τώρα έχει δείξει εξαιρετική αποτελεσματικότητα, σκοράροντας με όλους τους τρόπους, αν και τα περισσότερα γκολ είναι αποτέλεσμα της προσπάθειας της ομάδας παρά των ατομικών τους ικανοτήτων. Ομως αυτή η παρατήρηση μπορεί να εξηγήσει την υπεροχή της φετινής ομάδας σε σχέση με εκείνην του τίτλου του '99. Και ίσως να λειτουργήσει ως πρόβλεψη για όσα πρόκειται να συμβούν.

Τι πρωτάθλημα μας αξίζει;

Παρακολουθώ, όχι με έκπληξη, αλλά μάλλον με δυσαρέσκεια τις αντιδράσεις οπαδών και ομάδων στο μπάχαλο που έχει δημιουργηθεί στο ελληνικό πρωτάθλημα, με αφορμή την υπόθεση Βάλνερ. Παρακάμπτω το γεγονός ότι κανείς δεν εστιάζει στην πραγματική αιτία της αναστάτωσης που θα «φωτογράφιζε» τους πραγματικούς ενόχους: την ανεπάρκεια του ΚΑΠ. Εκείνο που μου κάνει εντύπωση από τις ομάδες είναι ότι ενώ ο ΠΑΟ και η ΑΕΚ πλαγίως και δι' αντιπροσώπου εμέμφοντο τον Ολυμπιακό που κατέφυγε «στα χαρτιά» για να υπερασπιστεί τα συμφέροντά του και να κερδίσει εκτός αγωνιστικού χώρου τους βαθμούς που έχασε μέσα στο γήπεδο από την Καλαμαριά, και οι δύο, τόσο ο ΠΑΟ όσο και η ΑΕΚ, σε μία προσπάθεια να διασφαλίσουν τα δικά τους συμφέροντα -που φυσικά συγκρούονται με εκείνα του Ολυμπιακού- υποστηρίζουν τις δικαστικές επιδιώξεις της Καλαμαριάς.

Αρα, ο καθένας επιλέγει τον τρόπο με τον οποίο θα υπερασπίσει τα συμφέροντά του. Το άλλο σημείο που με έχει δυσαρεστήσει αφορά τις αντιδράσεις των φιλάθλων ή μήπως καλύτερα των οπαδών, στους οποίους συμπεριλαμβάνονται και αρκετοί δημοσιογράφοι. Είναι αξιοπρόσεκτο το γεγονός ότι ο καθένας, ανάλογα με την οπαδική του προτίμηση, υιοθετεί την επιχειρηματολογία της ομάδας του όπως και την πρόβλεψή της για την έκβαση της υπόθεσης. Το εκπληκτικό είναι πως όλοι κάνουν λόγο για τη νομιμότητα και την ανάγκη να τη σεβαστούν όλοι. Πού; Σε ένα πρωτάθλημα όπου η νομιμότητα πληγώνεται βάναυσα σχεδόν κάθε Κυριακή.

Σε ένα πρωτάθλημα όπου η νομιμότητα, για την πλειονότητα των οπαδών, είναι σεβαστή και καλή μόνον όταν εξυπηρετεί τα συμφέροντα της ομάδας τους. Σε ένα πρωτάθλημα όπου εκείνο που ενδιαφέρει ομάδες και οπαδούς είναι η επίτευξη της νίκης με κάθε μέσο. Μία αντίληψη που καλλιεργήθηκε τα τελευταία χρόνια από τη διοίκηση του Ολυμπιακού και την οποία, παραδόξως, ασπάζονται και όλοι οι άλλοι, αφού οι οπαδοί διαπαιδαγωγήθηκαν με την μπαλαφάρα ότι «ο πρώτος είναι πρώτος και ο δεύτερος είναι τίποτε». Σε ένα πρωτάθλημα, τέλος, όπου κανείς δεν ενδιαφέρεται για τη διασφάλιση της διεξαγωγής του με ίσους όρους για όλους, αλλά με τους καλύτερους όρους για την ομάδα του. Γιατί, λοιπόν, να μας αξίζει καλύτερο πρωτάθλημα;

Κάργα αποκρατικοποιήσεις

Πριν από καιρό, ο υπουργός Εθνικής Οικονομίας είχε δηλώσει ότι οι αποκρατικοποιήσεις που έχουν γίνει από τη δεκαετία του '90 και μετά, συγκεκριμένα από την ΑΓΕΤ Ηρακλής και έπειτα, ήταν αποκρατικοποιήσεις κερδοφόρων εταιρειών, που έγιναν προκειμένου να πάψει το κράτος να κάνει τον επιχειρηματία. Το ίδιο ακριβώς είχε ισχυριστεί και ο πρώην πρωθυπουργός Κ. Σημίτης στη Βουλή όταν είχε συζητηθεί η αποκρατικοποίηση των καταστημάτων που πωλούσαν είδη αφορολογήτων ειδών στα αεροδρόμια. «Το κράτος δεν μπορεί να κάνει τον επιχειρηματία και να πουλάει τσιγάρα και κολόνιες». Ωραία.

Το κράτος δεν μπορεί. Για ποιον λόγο δεν μπορεί, όμως; Ούτε ο Αλογοσκούφης ούτε ο Σημίτης -ενός ΠΑΣΟΚ που έχει ταχθεί υπέρ των αποκρατικοποιήσεων- εξήγησαν ποτέ την αδυναμία αυτή του κράτους. Να πουν τι δηλαδή; Οτι η κυβέρνηση είναι ανίκανη να παίξει αυτό τον ρόλο ή ότι οι κερδοφόροι τομείς του Δημοσίου παραχωρούνται σε εκείνους που τους διεκδικούσαν και τις περισσότερες φορές με χαμηλό τίμημα;