Αριθμοί πολύχρωμοι, πότε πειστικοί και πότε όχι...

Το τέλος κάθε ποδοσφαιρικής σεζόν σηματοδοτεί την επικράτηση των αριθμών σε βάρος των εικόνων. Της στατιστικής σε βάρος των παραστάσεων. Λέμε συχνά «η ιστορία έγραψε» κι εννοούμε αποτελέσματα και αριθμούς. Το τι έχει εγγράψει, όμως, το «τεφτέρι» των εντυπώσεων είναι μια άλλη υπόθεση.

Σκεφθείτε, λόγου χάρη, να κάνει ο Ολυμπιακός το νταμπλ –απλή υπόθεση εργασίας. Αυτό καθ' αυτό το επίτευγμα, τυπωμένο σε ένα χαρτί, θα ωθεί τον αναγνώστη του μέλλοντος να συμπεράνει ότι οι «ερυθρόλευκοι» τη σεζόν 2007-08 επέδειξαν καθαρή ανωτερότητα έναντι των άλλων (δύο) διεκδικητών του τίτλου. Συμπέρασμα που ουδόλως θα ανταποκρίνεται στην πραγματικότητα. Σε έναν, πάντως, τομέα η υπεροχή του Ολυμπιακού βρίσκει καθαρή αριθμητική απεικόνιση: ο μέσος όρος των 24.000 εισιτηρίων ανά αγώνα στο Καραϊσκάκη πιστοποιεί ότι οι οπαδοί του Ολυμπιακού ήσαν εκείνοι που είχαν τη μεγαλύτερη και σταθερότερη διάθεση να δουν και να στηρίξουν την ομάδα τους. Κάτι που μπορεί να εκληφθεί και ως επιβράβευση των φετινών εμφανίσεων στο Τσάμπιονς Λιγκ.

Στις τάξεις των οπαδών του Παναθηναϊκού οι δημοφιλέστερες περί αριθμών συζητήσεις δεν αφορούν, πλέον, αγωνιστικά μεγέθη. Εκτείνονται από το συλλαλητήριο μέχρι την απόπειρα αποτίμησης της οικονομικής ισχύος του «πόλου Βγενόπουλου». Σε ό,τι αφορά, πάντως, το συλλαλητήριο, οι (όποιες συνεχιζόμενες) αριθμητικές αντιπαραθέσεις είναι περιττές. Είτε συγκεντρώθηκαν 19.500 είτε 25.200 άνθρωποι, το συλλαλητήριο ήταν ογκωδέστατο.

Εξυπακούεται ότι δεν αντέχει σε κριτική το επικοινωνιακό «τρικ», σύμφωνα προς το οποίο, ο κόσμος ήταν... λίγος, διότι οι οπαδοί του Παναθηναϊκού μετρώνται σε εκατομμύρια. Σκεφθείτε απλώς ότι με αυτή την αμίμητη λογική, στην Ελλάδα ουδέποτε έγινε επιτυχημένη... προεκλογική συγκέντρωση. Ούτε καν εκείνη του ΠΑΣΟΚ στην πλατεία Συντάγματος το 1981! Διότι αν έχεις εκατομμύρια ψηφοφόρους και δεν μαζεύονται εκατομμύρια στη συγκέντρωση, ποια επιτυχία παρουσιάζεις, κύριε; Φαντάζομαι ότι αυτή η ανατρεπτική συλλογιστική κονιορτοποιεί ακόμα και τα κριτήρια με τα οποία γίνονται οι αξιολογήσεις στον κόσμο του εμπορίου. Από πού κι ως πού, κύριε, είναι πετυχημένος ο Ελβις Πρίσλεϊ; Εχει πωληθεί 1 δισ. δίσκων του σε έναν πλανήτη που διαθέτει 6,6 δισ. κατοίκων. Παταγώδης αποτυχία...

Συχνά φαντάζει σχολαστικότητα η επίκληση των αριθμών κι όχι των εντυπώσεων. Παράδειγμα: εάν τούτη την περίοδο η ΑΕΚ τόνιζε πως στην τελική ευθεία του πρωταθλήματος έπαιξε την καλύτερη μπάλα, ουδείς θα προέβαλε αντιρρήσεις. Εάν υποστήριζε ότι έκανε περισσότερα καλά παιχνίδια από τους άλλους δύο καθ' όλη τη διάρκεια της σεζόν, θα πιστωνόταν ένα σοβαρό ισχυρισμό. Και –κυρίως– την πρόταξη ενός ουσιαστικού κριτηρίου: καλύτερα να μετρούσαμε τα καλά παιχνίδια των τριών (δεν ήταν δα και τόσο πολλά), παρά να μπλέκουμε σε έναν κυκεώνα αριθμών, που ελάχιστα πράγματα αποδεικνύουν.

Ας μας συγχωρέσουν οι λάτρες της επικοινωνιακής πολιτικής της ΑΕΚ, αλλά οι περισσότερες εκτός έδρας νίκες δεν καταδεικνύουν τίποτε σημαντικότερο από αυτό που αντανακλά το (αντίστοιχο) έλλειμμα συγκέντρωσης βαθμών εντός έδρας. Την περίοδο 2003-04 ο Ολυμπιακός είχε 13 εκτός έδρας νίκες, αλλά ουδείς θεώρησε πως αυτός ήταν λόγος να χαρακτηριστεί άδικη η κατάκτηση του τίτλου εκ μέρους του Παναθηναϊκού. Ούτε η υπεροχή των «ερυθρολεύκων» στους συντελεστές τερμάτων έναντι του ΠΑΟ (62-18 οι «πράσινοι», 70-19 ο Ολυμπιακός) σήμαινε κάτι. Τη σεζόν 1995-96 ο πρωταθλητής Παναθηναϊκός την έκλεισε με συντελεστή τερμάτων 72-22 και η δεύτερη ΑΕΚ με το ασυγκρίτως εντυπωσιακότερο 87-22. Με βάση τη γενική εικόνα των ομάδων, όμως, ουδείς λογικός φίλαθλος έκρινε άδικο το «πρασίνισμα» του τίτλου τότε. Το ίδιο ακριβώς ίσχυσε και με τον «κιτρινόμαυρο» τίτλο του 1993-94. Κι ας παρουσίασε η ΑΕΚ συντελεστή 63-28, έναντι του σαφώς καλύτερου 82-32 του δεύτερου Παναθηναϊκού.

Συμπέρασμα: καλή η στατιστική, καλύτερες οι εικόνες –και οι επ' αυτών βασιζόμενες κρίσεις...