Ο Βάλνερ και οι άλλοι

Αφαιρούμε την παράμετρο της ηθικής. Κάθε Ολυμπιακός ξέρει ότι στο ματς με την Καλαμαριά και να είχε αποβληθεί ο Βάλνερ πάλι το παιχνίδι θα είχε χαθεί. Πάμε τώρα στη νομική προσέγγιση. Προφανώς κάποιοι παίκτες έχουν δικαίωμα και κάποιοι άλλοι όχι να παίζουν σε ματς. Ας πούμε, λοιπόν, ότι ο Βάλνερ δεν θα είχε δικαίωμα να παίξει επειδή είχε πάρει κάρτες. Η Καλαμαριά, όμως, τον έβαζε. Είναι ηθικό να κάνει ένσταση ο Ολυμπιακός ή κάθε άλλη ομάδα; Εάν δεν είναι, γιατί δεν είναι; Επειδή είναι μόνο ένας παίκτης; Με δύο θα είχε δικαίωμα; Με τρεις; Και ο καθένας σε αυτό το σημείο ας σκεφτεί και ας μου γράψει. Στους πόσους παίκτες και σε ποια αδικήματα μια ομάδα έχει δικαίωμα να κάνει ένσταση και με ποιες συνθήκες «παίρνει το ματς στα χαρτιά»;

Βεβαίως, τα πράγματα αλλάζουν αν δεχόμαστε ότι μια ομάδα θα πρέπει να κάνει ένσταση για αντικανονική συμμετοχή αντιπάλου παίκτη, αλλά το δικαστήριο είναι στημένο ή άχρηστο. Καμία αντίρρηση. Απόδειξη, ότι η πρωτόδικη απόφαση της Σούπερ Λίγκας με τη δεύτερη της επιτροπής εφέσεων της ΕΠΟ μοιάζουν σαν να αφορούν διαφορετικές υποθέσεις. Ας πούμε, λοιπόν, ότι το άρθρο της ΦΙΦΑ για συμμετοχή ποδοσφαιριστών κακώς ερμηνεύτηκε. Ευτυχώς που στη ζωή μας υπάρχει το CAS. Πάμε, λοιπόν, στην Ελβετία να ρωτήσουμε τους ντόπιους δικαστές ποιος έχει δίκιο. Σε αυτό το σημείο εμφανίζεται μια νέα, ενδιαφέρουσα παράμετρος.

Η νομική γραμμή της ΑΕΚ, που βοηθάει την Καλαμαριά, δεν θα είναι ότι καλώς αγωνίστηκε ο Βάλνερ, αλλά ότι κακώς έχουν παρθεί όλες οι αποφάσεις της ΕΠΟ, μια και το καταστατικό της δεν είχε περάσει από το πρωτοδικείο. Αν δικαιωθεί, θα συμβούν τα εξής διασκεδαστικά. Ο Ολυμπιακός θα έχει χάσει τους βαθμούς στο γήπεδο, θα τους έχει πάρει στα χαρτιά και θα τους έχει ξαναχάσει στο πρωτοδικείο. Η Καλαμαριά θα τους έχει πάρει στο γήπεδο, χάσει στα χαρτιά και πάρει στο αστικό δικαστήριο. Και η ΑΕΚ θα πάρει το πρωτάθλημα. Πριτς που θα το πάρει. Γιατί αν το CAS αποφασίσει ότι η ΕΠΟ δεν είχε δικαίωμα να διοργανώσει το πρωτάθλημα και οι αποφάσεις της είναι στον αέρα, δεν θα υπάρχει ούτε πρωταθλητής. Και το όνειρο του Ντέμη Νικολαΐδη θα γίνει πραγματικότητα. Καμία ελληνική ομάδα του χρόνου στην Ευρώπη.

Επίσης, όσοι έχουν χάσει στο Στοίχημα από ελληνικά ματς θα έχουν δικαίωμα να κάνουν αγωγή στον ΟΠΑΠ. Το ελληνικό πρωτάθλημα καταρρέει και μαζί η ελληνική οικονομία. Η Ευρώπη συμπαρασύρεται και διαλύεται. Η Αμερική σύντομα ακολουθεί. Γινόμαστε κομμουνισταί και την εξουσία αναλαμβάνει το ΥΠΕΧΩΔΕ με τις χοντροκώλες του Διονύση Ελευθεράτου. Ρε συ Λιάκο, πέσαμε που πέσαμε. Αξίζει τον κόπο;


Θα ήθελα να ζητήσω συγγνώμη από τον Σύνδεσμο Φίλων Ευρωπαϊκής Ιδέας της Θεσσαλονίκης για το ότι δεν έδωσα μεγαλύτερη προβολή στην τελετή βράβευσης του Οθωνος και του –φτου φτου, τέσσερα χρόνια μετά το Euro και ακόμα μας βραβεύουνε– Κατάπτυστου προέδρου της Ελληνικής Ποδοσφαιρικής Ομοσπονδίας. Από τούδε αποκαλούμενης εν συντομία και ΕΠΟ, που λένε οι συμβολαιογράφοι και οι ανακριτές. Δυστυχώς, όμως, το δελτίο Tύπου του ΣΦΕΙ δεν έφτασε στα χέρια μου. Τέλος πάντων, επειδή κάθε βράβευση του Κατάπτυστου είναι και μια ηθική βράβευση όλων μας, ορισμένες λεπτομέρειες από τη σεμνή τελετή, που δεν ξέρω πού μεταδόθηκε, αλλά τη farted και η ΕΤ3 -σε τι κόσμο θα μεγαλώσουμε τα παιδιά μας;

Πρώτον, μερικά στοιχεία για τον σύνδεσμο. Πρόεδρος είναι ο γνωστός μπασκετικός και πρόεδρος του Αλεξανδρείου, Αγις Κυνηγόπουλος, επίτιμος πρόξενος της Λετονίας. Σκοπός -και αντιγράφω από το εισαγωγικό σημείωμα- «η προώθηση του ελληνικού πνεύματος στον κόσμο, αλλά και η σύσφιξη πολιτιστικών σχέσεων μεταξύ των λαών της Ευρώπης. Το πολύπλευρο πολιτιστικό και κοινωνικό έργο του ΣΦΕΙ επικεντρώνεται στη διοργάνωση βραβεύσεων, εκθέσεων, συναυλιών, συνεδριών, αλλά και την παρουσίαση του έργου σημαντικών ανθρώπων της διανόησης και της επιχειρηματικής δράσης, πάντοτε σε στενή συνεργασία με τους κρατικούς φορείς». Σε αυτό το σημείο σε πιάνει κατιτίς. Ποιοι, άραγε, γίγαντες του πνεύματος έτυχαν της ΣΦΕΙκής δόξας; Ποιες σπονδές στην ευρωπαϊκή τέχνη αγνοήθηκαν από το στυγνό αθηνοκεντρικό κατεστημένο; Ευτυχώς, στο site του ΣΦΕΙ υπάρχει αναφορά σε όλες τις δραστηριότητες του συνδέσμου.

Χάριν συντομίας θα αναφερθώ μόνο στις βραβεύσεις προσώπων. Το 2002 τιμώνται οι Γιάννης Ιωαννίδης, Κώστας Βουτσάς. Το 2003 δεν είναι καλή χρονιά στην ευρωπαϊκή διανόηση και τιμάται μόνο ο Νίκος Γκάλης. Το 2004, όμως, το ευρωπαϊκό πνεύμα λάμπει και τιμώνται ο δήμαρχος Θεσσαλονίκης, Βασίλης Παπαγεωργόπουλος, και οι Ριμινίτες-Ιερολοχίτες. Μάλλον επειδή πολέμησαν στην Ιταλία… Το 2005 ο σύνδεσμος τιμά τον Βασίλη Χατζηπαναγή. Πιθανόν για τη μουσική του συνεισφορά με το ποντιακό τραγούδι που έχει στον αυτόματο τηλεφωνητή του. Το 2006, όμως, έχουμε βράβευση-πακέτο. Από τις μακρινές ευρωπαϊκές χώρες τους έρχονται στη Θεσσαλονίκη για να τιμηθούν ο φωτορεπόρτερ Γιάννης Κυριακίδης, η Βούλα Πατουλίδου και ο Χάρρυ Κλυνν. Το 2007, όμως, έρχεται μια μεγάλη στιγμή. Το βραβείο παίρνει η Μαρινέλλα. Ενώ έπειτα από μερικούς μήνες ο ΛεΠα τραγουδάει με τη χορωδία των παιδιών της Αγίας Πετρούπολης, χωρίς δυστυχώς να βραβευτεί…

Το 2008, λοιπόν, ύστερα από αγωνίες και μόχθο ο Βασίλης Γκαγκάτσης με τον Οτο Ρεχάγκελ και την Εθνική ομάδα κατακτούν το coveted (μόνο στα αγγλικά αξίζει να γραφτεί) βραβείο του ΣΦΕΙ. Προσκεκλημένοι όλοι οι ποδοσφαιριστές της αγαπημένης των -το «όλων» το έχει το μπάσκετ και το «αρκετών» ακόμα δεν έχει διεκδικηθεί- περισσοτέρων Ελλήνων Εθνικής ομάδας του ποδοσφαίρου. Τι είδαν, όμως, οι παίκτες της Εθνικής, που δεν ήταν και λίγοι; Σύμφωνα με το πρόγραμμα, οι Νικοπολίδης, Σαλπιγγίδης, Καραγκούνης, Τζιόλης, Τοροσίδης, Πατσατζόγλου, Λυμπερόπουλος, Δέλλας, Αντζας και Χαλκιάς είχαν την ευκαιρία να απολαύσουν το νεανικό γυναικείο κουαρτέτο εγχόρδων 4tissimo, την 100μελή -εδώ χτύπα με, το αντέχω- καταπληκτική παιδική χορωδία του Αριστοτέλειου Κολεγίου Θεσσαλονίκης, το ντουέτο -εδώ μη βαράτε- Anastasia & Vangelis Tymbo, που ερμήνευσαν ένα τραγούδι για την Ευρώπη, τις τριάντα cheerleaders της Εύας Μπουραντά και τη Φιλαρμονική Μπάντα του Δήμου Θεσσαλονίκης. Αντέχετε; Αντέχετε. Συνεχίζω.

Χαιρετισμό ξηγήθηκαν ο ευρύνους ιεράρχης παναγιότατος μητροπολίτης Θεσσαλονίκης Ανθιμος, ο ευρυνουρότερος νομάρχης Θεσσαλονίκης, Παναγιώτης Ψωμιάδης, ο στενόνους δήμαρχος Θεσσαλονίκης (και βραβευμένος από τον ΣΦΕΙ), Βασίλης Παπαγεωργόπουλος, και ο αβράβευτος από τον ΣΦΕΙ πρόεδρος του ΣΦΕΙ, Αγις Κυνηγόπουλος. Και τώρα με το χέρι στην καρδιά. Δεν το βγάζει αυτό το ευρωπαϊκό η εκδήλωση; Δεν σας έρχεται να σηκώσετε το κεφάλι και να τραγουδήσετε το τραγούδι για την Ευρώπη α λα Anastasia & Vangelis Tymbo;

Να πω ότι, όπως η δουλειά, και οι σύνδεσμοι δεν είναι ντροπή. Ιδιαίτερα όταν οι σύνδεσμοι λειτουργούν «πάντοτε σε στενή συνεργασία με τους κρατικούς φορείς», όπως αναφέρει ο ΣΦΕΙ, εγώ να τους σεβαστώ πρώτος. Για να πάρεις λεφτά από το Ελληνικό Δημόσιο πρέπει να ανταγωνιστείς από συλλόγους φίλων του ζατρικίου στα Καλάβρυτα μέχρι τον σύλλογο φίλων του θαλασσίου σκι που είχε το μοναστήρι που έμενε ο πνευματικός του Θοδωρή Ρουσόπουλου. Και για να μπεις στο κόλπο τα παιδιά της πόλης σου θα βραβεύσεις. Τον Γκάλη και τη Μαρινέλλα θα βραβεύσεις και όχι τον Ολαθάμπαλ και τη Σελίν Ντιόν. Μέχρις εδώ, λοιπόν, καλά. Ενα σύνδεσμο ήθελαν να φτιάξουν οι κοπέλες και τα παλικάρια του ΣΦΕΙ και θα μπορούσαν να τον ονομάσουν «Ο Πύργος ο Λευκός». Τελικά τον ονόμασαν Σύνδεσμο Φίλων Ευρωπαϊκής Ιδέας, αλλά το νόημα είναι το ίδιο. «Πάντοτε σε στενή συνεργασία με τους κρατικούς φορείς». Το ερώτημα είναι προς την ΕΠΟ.

Με ποια λογική, εκτός των φιλικών σχέσεων και του ότι ο Βασίλης Γκαγκάτσης μπορεί να πολιτευθεί στη Θεσσαλονίκη, η ΕΠΟ στέλνει την Εθνική ομάδα ποδοσφαίρου για να βραβευθεί; Με τη λογική της τιμής που προσδίδει το βραβείο του ΣΦΕΙ, που μέχρι τώρα το έχουν πάρει πολιτικοί και παλαίμαχοι αθλητές της Θεσσαλονίκης μαζί με τον ΛεΠα και τη Μαρινέλλα; Με κάποια άλλη λογική που μου διαφεύγει;


Εδώ να προσθέσω κάτι για τον Οθωνα Ρεχάγκελ. Μπορεί να είναι Γερμανός και να τσαμπουκαλεύεται με όποιον του κάνει ερώτηση που έχει ουσιαστική απάντηση, αλλά το πού βρίσκονται οι χορηγοί και το χρήμα το μυρίζεται σαν τον γκέκα. Αν καθυστερήσει η προετοιμασία της Εθνικής μία μέρα, κάνει επανάσταση. Αν, όμως, υπάρχει ψωμί σε εκδήλωση και στο Διδυμότειχο οδικά να πρέπει να πάει, τους παίρνει όλους και φεύγει.