Ο τσελεμεντές του «στημένου»

Πάντα «στήνονταν» και πάντα θα στήνονται ματς στο ελληνικό πρωτάθλημα για έναν κυρίως λόγο: γιατί στη συντριπτική πλειονότητα των Ελλήνων οπαδών το «στημένο» αρέσει. Αν σε κάποιον Ελληνα του πεις να πάει να δει στο γήπεδο ένα ματς τελευταίας αγωνιστικής με τη διαβεβαίωση ότι θα είναι ψυχοφθόρο, αυτός θα καθίσει σπίτι για να βρίζει τον αντίπαλο που το έπαιξε στα ίσα. Αν του πεις ότι είναι «καραστημένο», θα σου ζητήσει και δύο εισιτήρια για να φέρει δυο φιλαράκια να το χαρούνε.

Συμφωνία

Ο πιο αφελής τρόπος «στησίματος» ενός αγώνα είναι να υπάρχει μια συμφωνία μεταξύ των προέδρων. Τα παλιά χρόνια αυτά ήταν τα ωραία. Οταν έμπαινε η άνοιξη και φτάναμε στις τελευταίες αγωνιστικές, μαζεύονταν οι άνθρωποι στην Παράγκα και έβγαζαν τα δευτέρια, πρώτα απ' όλα, για να θυμηθούν τα «δανεικά». Ο,τι γινόταν τη μία χρονιά είχε άμεση σχέση με την επόμενη: αν είχες πληρώσει, ζητούσες περίπου τα ίδια για να το δώσεις -όχι για εκδίκηση, αλλά για να γυρνάει το χρήμα. Φυσικά μια τέτοια συνάντηση ήθελε και τον κατάλληλο διαμεσολαβητή, δηλαδή τον άνθρωπο που θα αναλάμβανε να θυμίσει στους εμπλεκόμενους ποιο ήταν το μεταξύ τους χρέος και τι «χρωστούσαν» γενικά κατά τη διάρκεια του πρωταθλήματος. Ο Θωμάς υπενθύμιζε και όλοι ήταν ευχαριστημένοι.

Διαμεσολαβητής

Εξυπακούεται ότι αν αυτός είναι στη Χαβάη ή τον παίρνουν και μιλάει, πρέπει να βρεθεί ο κατάλληλος διαμεσολαβητής. Και λίγοι είναι τέτοιοι. Μία ασφαλής μέθοδος ώστε να μην υπάρχει πρόβλημα να έρθουν οι άνθρωποι πιο κοντά είναι να μεσολαβήσει ή κάποιος θεσμικός από τους πολλούς που έχουμε (ακόμα και βουλευτές έχουν χρησιμοποιηθεί...) ή κάποιος χορηγός (!) ή κάποιος παίκτης που έχει παίξει και στις δύο ομάδες και μπορεί να σηκώσει ένα τηλέφωνο. Σε αυτή την περίπτωση, αν μάλιστα ο παλιός παίκτης κάνει τον μάνατζερ, το «στημένο» γίνεται πιο γλυκό, μια και συνοδεύεται και από μια μεταγραφή. Μπορεί αυτή να στοιχίσει κάτι παραπάνω, αλλά η δουλειά θα γίνει.

Κόουτς

Οταν και εφόσον φτάναμε στη συμφωνία, έπρεπε αυτός που όφειλε το ματς ή είχε πάρει το μπαξίσι του για να το δώσει να βρει τρόπο. Ενας απλός ήταν η μέθοδος του προπονητή. Επιανε τον κόουτς, του εξηγούσε την κατάσταση και του ζητούσε να φροντίσει να χάσει η ομάδα του την Κυριακή. Από εκεί και έπειτα, το πράγμα ήταν εύκολο: ή το ματς χανόταν ή ο κόουτς δεν καθόταν στον πάγκο ή μπορεί και τα δύο. Οταν πάντως ο προπονητής ήταν συνεργάσιμος, συνέβαινε το εξής απλό: ξαφνικά και κατά τη διάρκεια της εβδομάδας μια γραμμή ή μια πλευρά άρχιζε να αδειάζει από παίκτες. «Τραυματίζονταν» οι αμυντικοί ή οι μέσοι ή όλοι οι αριστεροπόδαροι και η ομάδα αντιμετώπιζε το τελευταίο ματς με σύνθεση ανάγκης, με αποτέλεσμα ο κόουτς να επιβάλλεται να κάνει κάποια πειράματα. Αυτού του τύπου οι ανάγκες δημιούργησαν στο ελληνικό ποδόσφαιρο μια περίεργη κατάσταση, στην οποία συγκεκριμένοι πρόεδροι στο τέλος της περιόδου προσλαμβάνουν πάντα συγκεκριμένους προπονητές. Δεν το κάνουν μόνο για να σωθούν, αλλά και για να μπορούν, αν χρειαστεί να δώσουν κάτι, να το δώσουν χωρίς προβλήματα.

Τα παιδιά

Ο δεύτερος τρόπος, εξίσου δοκιμασμένος, είναι να κάνουν τη δουλειά τα παιδιά του προέδρου στην ομάδα. Αν ο προπονητής είναι κάποιος ξένος και δεν καταλαβαίνει τι πρέπει να γίνει, ο πρόεδρος πρέπει να έχει δυο-τρεις δικούς του παίκτες, οι οποίοι πρέπει αφενός να μεταφέρουν τα «θέλω» της διοίκησης στους κολλητούς τους, λέγοντας δυο σοβαρές κουβέντες στα αποδυτήρια, αφετέρου να φροντίσουν να πάει το ματς όπως πρέπει, κάνοντας μερικά σοβαρά, αλλά πάντα «ανθρώπινα» λάθη. Οταν ακολουθείται αυτή η διαδικασία, προκύπτουν συνήθως ματς με μεγάλα σκορ, τα οποία και λατρεύω. Μερικά υπέροχα 1-4, 0-4, 1-5, 1-6 οφείλονται αποκλειστικά στην ανασφάλεια κάποιων ποδοσφαιριστών, οι οποίοι βιάζονται να τελειώνει το πράγμα. Αντιθέτως, κάποια ηρωικά 3-2, 3-3, 1-3, 1-2 κ.λπ. έχουν να κάνουν με το γεγονός ότι στην ίδια ομάδα κάποιοι έπαιζαν και κάποιοι απλώς έπαιζαν για τους άλλους.

Μάνατζερ

Τι γίνεται, όμως, όταν δεν υπάρχει συναίνεση και των δύο; Τότε θα πρέπει αυτός που καίγεται να βρει άκρη. Τα τελευταία χρόνια έχει γεννηθεί μια ενδιαφέρουσα μεθοδολογία (που έχει σταθεί αιτία για να ζήσουμε μερικές πραγματικά μεγάλες συγκινήσεις), η οποία αποκαλείται «δουλειά με τον μάνατζερ». Υπάρχουν στην αγορά τέσσερα-πέντε «πολυεργαλεία», τα οποία μόλις μπει η άνοιξη γίνονται απαραίτητα. Το ωραίο της υπόθεσης είναι ότι οι μάνατζερ που αναλαμβάνουν το «τρύπημα», δηλαδή να στήσουν δυο-τρεις παίκτες του αντιπάλου, δεν είναι ποτέ οι μάνατζερ των ποδοσφαιριστών που έχουν τα δικαιώματα των υπό διερεύνηση ποδοσφαιριστών. Απλώς στη ζωή αυτή όλοι γνωριζόμαστε μεταξύ μας και όλοι κάπου προηγουμένως έχουμε συναντηθεί. Υπάρχουν άνθρωποι που φέρνουν σε παίκτες προτάσεις, όταν αυτοί έχουν συμφωνήσει, μόνο για να συντηρούν μια καλή σχέση, η οποία κάποια στιγμή κατά τον Απρίλη θα είναι χρήσιμη. Πρέπει να πω ότι οι λάτρες της συγκεκριμένης μεθόδου δουλεύουν πολύ με ξένους παίκτες, κυρίως Λατινοαμερικανούς (που σπανίως σκανδαλίζονται), αλλά και με ποδοσφαιριστές που έχουν περάσει από τα πρωταθλήματα της Τουρκίας, της Κύπρου, της ιταλικής Β' Εθνικής και ξέρουν καλά πώς γίνεται το έργο.

Δουλειές

Αυτά και να μην ανησυχείτε. Στην Ελλάδα για το τι συμβαίνει ποτέ κανείς δεν ενδιαφέρθηκε. Δουλειές να γίνονται...

Μπερλουσκάιζερ

O Σίλβιο Μπερλουσκόνι έκανε περίπατο στις ιταλικές εκλογές -δεν είναι παράξενο, μια και οι Ιταλοί από μία τραβεστί κεντροαριστερά και μία συγχυσμένη κεντροδεξιά προτιμούν τη δεύτερη. Ο λαϊκίστικος λόγος του Μπερλουσκόνι βρήκε φυσικά ανταπόκριση στο εκλογικό σώμα: σε κάθε χώρα ο κόσμος χαίρεται να του λες ό,τι θέλει να ακούσει. Ο Μπερλουσκόνι έμαθε πλέον καλά το πολιτικό παιχνίδι: το μόνο που χρειάζεται να κάνεις σε χώρες με μεγάλα προβλήματα είναι υπομονή -θα τα κάνουν τόσο χάλια αυτοί που κυβερνούν, που σίγουρα θα 'ρθει η ώρα σου. Στην πραγματικότητα η πολιτική και η επετηρίδα είναι το ίδιο.

Το ποδοσφαιρικό ενδιαφέρον της ιστορίας είναι ότι ένα σημαντικό κομμάτι κεντροδεξιών ψηφοφόρων οπαδών της Μίλαν δεν ψήφισε τον ιδιοκτήτη της ομάδας, αλλά τη σύμμαχό του αυτονομιστική Λίγκα του Βορρά, που διπλασίασε το ποσοστό της, φτάνοντας το 7% στο σύνολο της χώρας και το 18% στη Λομβαρδία. Αν η Μίλαν δεν σουλουπωθεί, δεν κάνει μεταγραφές και συνεχίσει να παρακολουθεί εξ αποστάσεως την κορυφή του πρωταθλήματος, ο Μπερλουσκόνι θα έχει μελλοντικά και άλλες απώλειες. Το πρόβλημα για τη Μίλαν είναι ότι, όπως έχουν δείξει οι προηγούμενες δύο θητείες του Μπερλουσκάιζερ, όταν αυτός είναι πρωθυπουργός της Ιταλίας η ομάδα του δεν ξοδεύει, επειδή ο πρωθυπουργός δεν θέλει να προκαλεί! Τρέχα γύρευε, δηλαδή.

Δεν είναι τυχαίο ότι στις δύο προηγούμενες θητείες του «Καβαλιέρε» στην πρωθυπουργία η Μίλαν είχε τα χειρότερα αποτελέσματα στην πρόσφατη ιστορία της. Μπορεί οι εισαγγελείς και οι Υπηρεσίες Δίωξης Οικονομικού Εγκλήματος να μην έμπαιναν στα γραφεία της ομάδας, όπως συνέβη επί των ημερών της κυβέρνησης Πρόντι, αλλά η εταιρεία Μίλαν δεν είχε ποτέ καλή αντιμετώπιση από τα θεσμικά: ο Μπερλουσκόνι δημιούργησε τη μεγάλη Μίλαν των ευρωπαϊκών διοργανώσεων για να την προβάλλει ως απόδειξη των ικανοτήτων του. Οταν γίνεται όμως πρωθυπουργός, την αφήνει μόνη και αβοήθητη για να την παρουσιάζει ως απόδειξη της τιμιότητάς του!

Ηθικό δίδαγμα: καλοί είναι οι μεγιστάνες και οι επιχειρηματίες για μια ποδοσφαιρική εταιρεία, αλλά αλίμονο στην ομάδα αν μπλέξουν με την πολιτική...

Σου σφυρίζω...

Χθες ένας από τους χορηγούς της ΕΠΟ έκανε μία εκδήλωση, από τις πολλές που θα γίνουν μέχρι η Εθνική ομάδα να φύγει για την Αυστρία. Το εντυπωσιακό στην ιστορία είναι ότι ο χορηγός (ερμηνεύοντας κατ' εμέ άριστα τα γούστα -που λεν' και στη Σαλονίκη- της ομοσπονδίας) έβαλε το δωράκι για τους δημοσιογράφους σε συσκευασία σφυρίχτρας, όπως βλέπετε στη σχετική φωτογραφία που παραθέτω. Περιττό να πω ότι θα ήθελα μια τέτοια συσκευασία για το μουσείο της εποχής του Βασίλη Γκαγκάτση...