Ποιoς την (μπιπ) τη γυναίκα του Καίσαρα;

...Οχι όποια κι όποια, αλλά τη γνωστή: αυτήν που δεν αρκεί να δείχνει τίμια, αλλά οφείλει να δείχνει και τίμια σε κάθε εμφάνισή της. Γραμμένη την έχουμε την κυρία, όπως και τον άντρα της, τον Καίσαρα, τον κουμπάρο της, τον Πόντιο Πιλάτο, που αρέσκεται να νίπτει τας χείρας του σε κάθε ευκαιρία, όπως και την ξαδέλφη της, τη Θέμιδα, αυτή που υποτίθεται ότι δεν βλέπει, αλλά όλο κάνει τα στραβά μάτια. Σόι πάει το βασίλειο.

Μεγάλες συγκινήσεις μας πρόσφερε η προτελευταία αγωνιστική της Σούπερ Λίγκας. Στα πόσα θα σταματήσει ο Ολυμπιακός; Πόσα θα βάλει η ΑΕΚ στον ΠΑΟΚ; Πότε τελικά θα λιώσει η καραμέλα του κλισέ «παίζω για την ιστορία μου και τη φανέλα μου», που πιπιλάνε οι ομάδες που δεν έχουν ούτε βαθμολογικό ενδιαφέρον ούτε τη διάθεση να πικράνουν καλούς φίλους; Είχε καμιά σχέση η Ξάνθη που νίκησε τον Παναθηναϊκό μ' αυτήν που έχασε από τον Ολυμπιακό; Και μην τολμήσει να πει κανείς ότι δεν είχε σχέση ο Παναθηναϊκός εκείνου του παιχνιδιού με τον Ολυμπιακού του χθεσινού, γιατί τα νεφρά μου δεν αντέχουν τόσο γέλιο. Η μόνη σύγκριση που μπορεί να γίνει είναι με την Ξάνθη της τελευταίας αγωνιστικής, λίγα χρόνια πριν, που ο Ολυμπιακός ήθελε νίκη για να πάρει το πρωτάθλημα. Την πήρε, όπως είχε πάρει και την υπογραφή του Βάλλα, πριν ανοίξει φυσικά το μεταγραφικό παράθυρο. Για το παιχνίδι ΠΑΟΚ - ΑΕΚ δεν θα μιλήσω εγώ, μίλησε η οργή των ΠΑΟΚτσήδων. Και αν πάλι κάποιος έχει τη διάθεση να με κάνει να γελάσω πολύ και μου πει «γιατί, ρε μεγάλε, και με τον Ολυμπιακό δεν έριξε 4 γκολ στο ρελαντί;», θα απαντήσω «ναι, ό,τι πεις» και θα σταματήσω την κουβέντα, γιατί με τέτοιους τύπους δεν βγάζεις άκρη.

Εγιναν και πολλά άλλα ενδιαφέροντα πράγματα, που αφορούν τις ομάδες που παλεύουν να σωθούν, υπήρχαν ομάδες που έπαιξαν για τη φανέλα τους και άλλες που «έπαιξαν» με τη φανέλα τους, αλλά προτιμώ να πω δυο κουβέντες για το παιχνίδι του Παναθηναϊκού με τον αρη. Διότι επιτέλους η Λεωφόρος Αλεξάνδρας ήταν γεμάτη φίλους της ομάδας. Δυστυχώς η Λεωφόρος ως δρόμος και όχι ως γήπεδο. Ας είναι, μπορεί κάποια άλλη φορά αντί να αράξουν στη συμβολή της Αλεξάνδρας με τη Λουκάρεως, να μπουν μέσα κατά λάθος. Στα αγωνιστικά, ο Πεσέιρο ήταν και πάλι συνεπής στο ραντεβού του με τη σύγχυση. Σαν να κατεβάζει επίτηδες 11άδα με εκπλήξεις (αρνητικές), ώστε να κάνει αλλαγές στο ημίχρονο, να βάλει τους «καλούς» (Σαλπιγγίδη και Ιβανσιτς) και να λέμε «τι καλά που κοουτσάρει και πόσο διαβάζει το παιχνίδι». Μετεξεταστέο τον βγάζω για μία ακόμα φορά. Και συμπεραίνω ότι για να παίζεις στην 11άδα του Παναθηναϊκού την σήμερον ημέραν, πρέπει είτε να πλακώνεσαι στο ξύλο (Εκι, Γκαλίνοβιτς), είτε να έχεις υποπέσει σε πειθαρχικό παράπτωμα και να μην έχεις δώσει το χέρι στον προπονητή σου (Παπαδόπουλος), είτε να γκρινιάζεις ότι αν δεν παίζεις, θα σηκωθείς να φύγεις το καλοκαίρι (Ρομέρο), είτε να σε βγάζει πρόγραμμα ο κόουτς ότι είσαι ένας τυπικός Αφρικανός που βάζει την εθνική του πάνω από την ομάδα του και πρέπει να αλλάξεις νοοτροπία (Μανούτσο). Αν είσαι φυσιολογική περίπτωση παίκτη και ανθρώπου, που δεν δίνεις δικαιώματα, 11άδα δεν βλέπεις. Εκτός αν είσαι ο Καραγκούνης, σκίζεσαι για την ομάδα από το πρώτο μέχρι το τελευταίο λεπτό, ματώνεις και χτυπιέσαι, προσπαθείς να δώσεις το παράδειγμα και στους άλλους, αλλά βλέπεις ότι είσαι πιο μόνος και απ’ τον Χαϊλάντερ όταν έκοψε το τελευταίο κεφάλι και το έβαλε στο σπίτι πάνω απ’ το τζάκι.