Επρεπε η χώρα να φωνάξει τον Θωμά...

Αν ξυπνήσει ο καταπιεσμένος αριστερός που υπάρχει μέσα μου, θα πει ότι το πρόβλημα δεν είναι οι άνθρωποι –είναι συνήθως οι αντιλήψεις και οι πολιτικές. Οταν κάποια στιγμή αποφασίστηκε ότι η Ελλάδα, διεκδικώντας αρχικά και διοργανώνοντας στη συνέχεια τους Ολυμπιακούς Αγώνες, θα πρέπει να γίνει (στο μεταξύ) αθλητική υπερδύναμη, υιοθετώντας τους φαρμακοτρίφτες της Ανατολικής Ευρώπης και όσους αμερικανοσπούδαστους ήξεραν από φάρμακα, έγινε ένα λάθος: αυτοί που το αποφάσισαν, σοβαροί άνθρωποι οι περισσότεροι και εκσυγχρονιστές, δεν υπολόγιζαν το ελληνικό καρακατσουλιό. Το ντόπινγκ είναι μια πολύ σοβαρή υπόθεση για να το εμπιστευτείς σε Ελληνες. Το ντόπινγκ θέλει επιστημονική κατάρτιση, προάγεται με έρευνα, χρειάζεται ειδικούς και κυρίως απαιτεί μια κάποια μυστικοπάθεια. Αυτό το τελευταίο για τον Ελληνα είναι αδύνατο: αν δεν μπορεί να καυχιέται για τα κατορθώματά του, αυτά δεν έχουν καμία αξία.

Ρεζίλι

Στην Ελλάδα ξεφτιλίσαμε το ντόπινγκ ως διαδικασία –αυτή είναι η αλήθεια. Παντού σχεδόν, σε κάθε χώρα που υπάρχουν χρήματα από το κράτος για τον πρωταθλητισμό και χορηγοί που επενδύουν (sic) σε αθλητικές διακρίσεις, υπάρχουν αθλητές και πρωταθλητές που ντοπάρονται, αλλά πουθενά δεν υπάρχει η χυδαία συμπεριφορά που παρατηρήθηκε στην Ελλάδα αυτά τα «χρυσά» χρόνια του ελληνικού πρωταθλητισμού. Πουθενά αθλητές δεν επιτέθηκαν σε συναθλητή τους που έκανε αποκαλύψεις, όπως συνέβη πριν από καμιά δεκαριά χρόνια, όταν είχε τολμήσει να κάνει γνωστές κάποιες αντιρρήσεις του ο αρσιβαρίστας Κωνσταντινίδης. Πουθενά δεν συνέβη πρωταθλητές να διαδηλώνουν εναντίον των δημοσιογράφων που έκαναν έρευνα, όπως συνέβη τότε με τον Τριανταφυλλόπουλο. Σε καμία χώρα του κόσμου δεν κινητοποιήθηκε η Πολεμική Αεροπορία για να γυρίσουν αθλητές από την Ντόχα, όπου, λέει, είχαν πάει να κάνουν προετοιμασία ήρεμοι και μακριά από τα φώτα της δημοσιότητας και τους ελεγκτές της WADA. Πουθενά δεν ψάχνουν δικαιολογίες για να καλύψουν τους ντοπαρισμένους: την Τζόουνς οι Αμερικανοί τη στείλαμε στο δικαστήριο. Σε καμία χώρα δεν ψάχνει ο εισαγγελέας να βρει αν αθλητές έπεσαν από το μηχανάκι ενώ τους έψαχναν για ελέγχους και πουθενά δεν συνέβη 80.000 φίλαθλοι (;) να μετατρέπουν το Στάδιο σε αντιαμερικανική διαδήλωση στον τελικό των 200 μέτρων, νομίζοντας ότι έτσι υποστηρίζουν εθνικά δίκαια, ενώ στην πραγματικότητα έκαναν την Ελλάδα παγκοσμίως ρεζίλι. Κυρίως, όμως, πουθενά οι παρανομίες δεν γίνονται τόσο γνωστές όσο στην Ελλάδα, γιατί οι πρωταγωνιστές δεν μπορούν να κρατήσουν το στόμα τους κλειστό.

Πανηγύρι

Η Ελλάδα δεν έχει κάποιο πρόβλημα με το ντόπινγκ –το μοναδικό πρόβλημά της είναι ότι ντρέπεται (πνιγμένη στην ηθικολογία της) όταν πιάνουν τους αθλητές της. Το πολιτικό λάθος που έγινε εν προκειμένω είναι ότι όταν αποφασίστηκε να φτιάξουμε τη μεγάλη Ελλάδα των μεταλλίων, ποντάραμε λάθος. Αντί να ποντάρουμε στους επιστήμονες και τους φαρμακέμπορους, έπρεπε να ποντάρουμε σε αυτό που είμαστε οι καλύτεροι στον κόσμο (και που είναι και περισσότερο συμβατό με την ηθική μας), δηλαδή στο νταραβέρι. Θα ’πρεπε να ανατεθεί στον Θωμά, ήδη από το 1992, να ασχοληθεί με αυτό που η χώρα γουστάρει πιο πολύ, δηλαδή με τη διαιτησία. Αν τα χρήματα που έχουν επενδυθεί για φάρμακα τα είχε πάρει ο Κοκαλιάρης για να κάνει νταραβέρι με τις παγκόσμιες ομοσπονδίες (όπως έκανε το 1997 στην Αλεξανδρούπολη), θα είχε γίνει η Ελλάδα πρωταγωνίστρια στο μεγαλύτερο πανηγύρι όλων των εποχών! Και θα γούσταρε κι ο κόσμος όλα τα σπορ περισσότερο.

Περικλής

Η άρση βαρών, ο στίβος, η κολύμβηση δεν έχουν διαιτησία –εμείς αυτά τα αγωνίσματα θα τα αφήναμε για τους άλλους, που είναι και κακοί και ντοπάρονται. Εμείς θα ήμασταν βασιλιάδες όπου υπάρχουν κριτές και διαιτητές. Οχι μόνο στο ποδόσφαιρο, το μπάσκετ και στο βόλεϊ, αλλά και στη συγχρονισμένη κολύμβηση, τις καταδύσεις, το χόκεϊ –παντού όπου μπορεί να στηθεί Παράγκα. Σβάρνα θα είχαμε πάρει τα Ολυμπιακά μετάλλια και το πολύ πολύ να παιζόταν καμιά κασέτα στο BBC, στην οποία θα ακουγόταν «η Ελλάδα και το Ζαΐρ να κερδάνε κι όλοι οι άλλοι να πα’ να γα...». Και δεν θα υπήρχε κίνδυνος ούτε από τη WADA, ούτε από τους Κινέζους, ούτε από τη Σου Λι, ούτε από τις πορτοκαλάδες που δεν ξέρουμε τι έχουν μέσα, ούτε από τα μηχανάκια, που είναι και δύσκολα στην οδήγηση. Ποιος να μας κουνηθεί; Και τι θα γίνονταν δηλαδή; Θα αναλάμβανε ο Περικλής Βασιλάκης του Πακιστάν να αποδείξει ότι κακώς δόθηκε πέναλτι στο χόκεϊ επί χόρτου; Και δεν πα’ να το 'κανε; Και τώρα το κάνει, αλλά σιγά μη μασήσει ο Σταυρίδης από την κριτική. Θα είχε φροντίσει ο Θωμάς να βάλουμε και καμιά σαρανταριά Κατάπτυστους στις ομοσπονδίες και θα ήταν όλα υπέροχα.

Ακρη

Αν η υποκρισία αυτής της χώρας γινόταν τσουνάμι, θα είχε προ πολλού καταστραφεί. Ολη η Ελλάδα συζητάει αν ο Σωκράτης θα βρει άκρη ή όχι στην Ξάνθη κι αν θα «δέσει» το ματς με τον Κασναφέρη και στα «παράθυρα» ανακαλύψαμε τον μεγάλο εχθρό Ιακώβου, τον οποίο μέχρι προχθές αποθεώναμε. Η Ελλάδα, επειδή κατοικείται από ανθρώπους που νοιάζονται αποκλειστικά για νίκες και διακρίσεις, θα πρέπει να κάνει κάτι γενναίο: να νομιμοποιήσει το ντόπινγκ και να κηρύξει τον πόλεμο στους Κινέζους. Να φωνάξει η χώρα τον Θωμά για να συνδράμει στο μεγαλείο της, είναι πλέον αργά. Εχει κονομήσει απ' το Στοίχημα και είναι ήδη στη Χαβάη…

Με τα λεφτά του Τζίγκερ…

Το διάβασα και δεν το πίστευα. Αγωγή, λέει, κάνει ο Αντρέας Βγενόπουλος στο Star και τον Αλέξη Τσίπρα. Από τον Τσίπρα ζητεί 1 εκατ. ευρώ γιατί μίλησε σε εργαζόμενους του ΟΤΕ για τη μετοχή του οργανισμού, λέγοντας ότι κάποιοι κερδοσκοπούν πουλώντας αέρα κοπανιστό. Από το Star ζητάει 150 εκατ. ευρώ, γιατί στο δελτίο ειδήσεών του έπαιξε ένα ρεπορτάζ με τις δηλώσεις όλων των πολιτικών αρχηγών για το θέμα της σχέσης της MIG με τον ΟΤΕ. Είναι γάτα ο «Βγενό» και τον είχαμε αδικήσει: με τα 150 εκατομμύρια ευρώ που ζητάει από το Star, αποδεικνύεται ότι όχι μόνο θέλει τον ΠΑΟ, αλλά θέλει να τον αγοράσει και με λεφτά του Τζίγκερ!