«Παρ' τον κάτω (από την μπάρα) τον Σκουντρή...»

Σκηνή της παλιάς κωμωδίας «Ενα Βότσαλο στη Λίμνη»: ο Βασίλης Λογοθετίδης -ως «άβγαλτος» Μανώλης Σκουντρής- πείθεται να «το ρίξει έξω» παρέα με ένα φίλο και δύο γυναίκες. Τηλεφωνεί στη γυναίκα του προφασιζόμενος νυκτερινή συνάντηση με τον υπουργό. Είναι τόσο αγχωμένος, ώστε κινδυνεύει να προδοθεί απολογούμενος... αυτοβούλως: «Αν ήταν κάτι άλλο δεν θα στο 'λεγα, Βέτα μου;».

Κάτι από το άγχος του Σκουντρή διέκρινε κανείς στα σχόλια που έκαναν οι δύο αρμόδιοι Γιάννηδες, μόλις αποκαλύφθηκε το ντοπάρισμα της Εθνικής ομάδας άρσης βαρών. «Δεν αμαυρώνονται οι έως τώρα επιτυχίες», ισχυρίστηκε ο Γιάννης Σγουρός. «Να μη συγχέουμε το ζήτημα με τις παλιές επιτυχίες», συμβούλευσε και ο υφυπουργός Αθλητισμού, Γιάννης Ιωαννίδης. Η αγωνία αμφοτέρων εξέπεμπε ματαιότητα σχεδόν «δονκιχωτική»: εν αντιθέσει προς τον Σκουντρή, που πάσχιζε να θολώσει τα νερά του παρόντος, οι δύο Γιάννηδες έσπευσαν να «καθαρίσουν» το παρελθόν. Κι αυτό πότε; Τη στιγμή που οι τωρινές αποκαλύψεις αποσπούν τους παλιότερους -κάθε άλλο παρά αμελητέους- «λεκέδες» από τη σφαίρα των απλών εικασιών και τους μετατρέπουν σε σκαλοπάτια μιας κλίμακας: μια του κλέφτη (η ομάδα επικαλέστηκε «κόπωση» και απείχε από κοτζάμ Παγκόσμιο Πρωτάθλημα), δυο του κλέφτη (καταγγελία Κωνσταντινίδη - κρούσμα Σαμπάνη), τρεις και η κακή WADA. Επί της ουσίας, οι δύο Γιάννηδες τόνωσαν τους «λεκέδες», δεν τους έσβησαν. Δεν ήταν δυνατόν να το κατορθώσουν.

Το θέμα είναι γιατί το επιχείρησαν. Ως προς τον Γ. Σγουρό, ας θεωρήσουμε το ερώτημα άτοπο: καθείς εφ' ω ετάχθη. Παράγοντας της ελληνικής άρσης βαρών ήταν χρόνια τώρα. Επιθυμεί να σώσει ό,τι μπορεί από την αίγλη ενός οικοδομήματος, του οποίου υπήρξε «αρχιτέκτονας». Ο Γ. Ιωαννίδης, όμως; Γιατί έσπευσε να προκαταλάβει, κηρύσσοντας -εμμέσως πλην σαφώς- άμεμπτο το παρελθόν, πριν καν «ανάψουν» οι συζητήσεις γι' αυτό; Εάν τούτη η σπουδή αποτελεί ένδειξη των κυβερνητικών προθέσεων για το παρόν και το μέλλον, τότε «το μαχαίρι» που υποτίθεται πως «θα φθάσει στο κόκαλο» θα θυμίσει, πάλι, οδοντογλυφίδα.

Κακά τα ψέματα, κανένα (τέτοιο) απόστημα δεν σπάει δίχως να επέλθει απομυθοποίηση. Για την ακρίβεια, η απομυθοποίηση ήδη συντελείται στις συνειδήσεις εκατομμυρίων ανθρώπων -κι ας είναι, για πολλούς, οδυνηρή. Οποιος φοβάται να προσυπογράψει και επισήμως το πιστοποιητικό διάλυσης των «εθνικών μύθων», ας έχει τουλάχιστον την ειλικρίνεια να μην τάζει «κάθαρση» και τα συναφή. Ας είναι δε προετοιμασμένος να πέσει πάνω στα μυθεύματα που και ο ίδιος συντήρησε. Παράδειγμα: o Γιώργος Λιάνης. «Δεν μπορώ να συμμεριστώ ό,τι λένε αόριστα για Ελληνες προπονητές και μεγάλους αθλητές μας ένας ή δύο Βρετανοί δημοσιογράφοι». Αυτά δήλωνε τον Φεβρουάριο του 2004 ο Γ. Λιάνης, υφυπουργός Αθλητισμού τότε. Ετσι σχολίασε το δημοσίευμα της εφημερίδας «Observer», η οποία παρέθετε «χαρτί και καλαμάρι» τα έως τότε καταγραφέντα επιβαρυντικά στοιχεία για τη δράση του Χρ. Τζέκου. Ο υφυπουργός όλα αυτά τα έβρισκε αόριστα. Τον Αύγουστο του 2004, όμως, όταν ο Κεντέρης και η Θάνου έγιναν «φυγάδες», αναγκάστηκε ο ίδιος να επιδοθεί σε αόριστες αυτοκριτικές...

Στην πραγματική ζωή, βλέπετε, συμβαίνει συχνά κάτι ανάλογο αυτού που σκαρφίστηκε ως δικαιολογία ο κινηματογραφικός Μανώλης Σκουντρής, για να εξηγήσει πώς επέστρεψε «στουπί» στο σπίτι: «Και εις υγείαν, κύριε Σκουντρή, και εις υγείαν, κύριε Σκουντρή -πάρ' τον κάτω τον Σκουντρή...». Στο έργο υποτίθεται ότι ο υπουργός προέτρεπε κι ο Μανωλάκης «βγήκε νοκ άουτ». Στη ζωή βγαίνουν νοκ άουτ και οι ακλόνητες βεβαιότητες των υπουργών. Καλή η μέθη από τις επινίκιες σαμπάνιες και τα μετάλλια, αλλά κάποια στιγμή το στομάχι διαμαρτύρεται. Τότε καταφθάνει η ώρα του πικρού καφέ. Αυτή την πεπατημένη θα ακολουθήσει κι ο Γ. Ιωαννίδης; Θα το δούμε...