Ηλεκτροσόκ σε ημιθανή ασθενή

«Αλλάξαμε τον προπονητή για να προκαλέσουμε σοκ στην ομάδα», έλεγαν οι άνθρωποι του ΠΑΟΚ, επιχειρηματολογώντας υπέρ της αντικατάστασης του Κώστα Φλεβαράκη με το τρίδυμο Κόρφα, Σταυρόπουλου, Κωνσταντινίδη. Τους διέφυγε μια λεπτομέρεια, όμως. Το αποτέλεσμα μιας ισχυρής ηλεκτρικής εκκένωσης στο κορμί ενός μισοπεθαμένου ασθενούς είναι συνήθως ο θάνατος...

Δεν ξέρω αν θα κατορθώσει ο ΠΑΟΚ να αποφύγει τον υποβιβασμό. Του το εύχομαι για περισσότερους από εκατό λόγους, που έχουν να κάνουν με την ιστορία και τη δυναμική του, αλλά κατά βάθος αμφιβάλλω. Οποιος έχει το θάρρος να αντικρίσει την αλήθεια κατάματα, βλέπει ότι ο «Δικέφαλος του Βορρά» έχει τη χειρότερη ομάδα του πρωταθλήματος. Ούτε έμπειρους πρωτοκλασάτους Ελληνες διαθέτει ούτε ξένους ικανούς να τραβήξουν το κάρο από τη λάσπη. Οι 8 νίκες σε 23 αγωνιστικές μάλλον τον κολακεύουν παρά τον αδικούν. «Περιμένω να δω δέκα χιλιάδες κόσμο στο γήπεδο», είπε στις προγραμματικές του δηλώσεις ο Τζον Κόρφας. Στην πραγματικότητα, αυτή είναι η τελευταία ελπίδα της ομάδας.

Το «έτσι θέλω» της κερκίδας μπορεί κουτσά-στραβά να δημιουργήσει προϋποθέσεις νίκης στους καθοριστικούς αγώνες με Πανελλήνιο και Αρη στην Πυλαία. Πάνω στο παρκέ δεν υπάρχει αχτίδα ελπίδας. Τόσο η τέταρτη στη βαθμολογία ομάδα της Κυψέλης όσο και ο βγαλμένος από την Ευρωλίγκα τέως αυτοκράτωρ της Θεσσαλονίκης έχουν υλικό σαφώς ανώτερο από αυτό του σημερινού ΠΑΟΚ. Οσο για το ταξίδι στο Ρέθυμνο, εκεί «θα φάει η μύγα σίδερο και το κουνούπι ατσάλι».

Τον ΠΑΟΚ κρατούν στη ζωή τρία ροζ φύλλα αγώνα, κερδισμένα δίχως φόβο αλλά με πολύ πάθος: 77-74 τον Πανιώνιο στο Ελληνικό, 70-66 τον Πανελλήνιο στην Κυψέλη, 81-80 τον Ολυμπιακό του Γκέρσον στη Θεσσαλονίκη. Και τα τρία κατακτήθηκαν επί των ημερών του Κώστα Φλεβαράκη. Αυτός ήταν που έδωσε πνοή και αγωνιστική φιλοσοφία στην ομάδα, αποδείχθηκε όμως ανήμπορος να κρατήσει το κάρο μακριά από τη λάσπη. Το οξυγόνο που έφερε μαζί του από τη Σουηδία ο Ελληνας προπονητής ήταν λιγοστό και, εν τέλει, τεχνητό. Κάτι σαν ηλεκτροσόκ καλή ώρα.

Απένταρη και εγκαταλελειμμένη στην τύχη της από θεούς και ανθρώπους, η ταλαίπωρη ομάδα ήταν φύσει αδύνατο να διατηρήσει την (όποια) κεκτημένη τον Ιανουάριο ταχύτητα έως τον Απρίλιο. Τελευταίο της καταφύγιο είναι το φιλότιμο των παικτών που απέμεναν και, είπαμε, η συσπείρωση των οπαδών. Αλλά τι να σου κάνει ο «έκτος παίκτης» όταν σηκώνουν τα χέρια ψηλά οι πέντε;

Στη Θεσσαλονίκη, η οποία κινδυνεύει να μείνει με μία μόνο εκπρόσωπο στην Α1 (ή με δεύτερη το... Πανόραμα), ήδη καλλιεργείται ηφαιστειώδες κλίμα για τη «μάχη επιβίωσης» που φαίνεται στον ορίζοντα: ΠΑΟΚ - Αρης τελευταία αγωνιστική στην Πυλαία. Ούτε ψύλλος στον κόρφο όλων όσοι εμπλέκονται. Οι φιλοξενούμενοι θα είναι βαθμολογικά αδιάφοροι, αλλά θα κουβαλήσουν στην καμπούρα του την αφόρητη πίεση των εκατέρωθεν φανατικών, την ποδοσφαιρογενή παραφιλολογία του οπαδικού Τύπου και των ερτζιανών, καθώς και το βάρος της ιστορίας.

Για να είμαι ειλικρινής, ελπίζω να έχει ξακαθαρίσει το τοπίο προτού φτάσουμε εκεί. Με τον έναν ή με τον άλλο τρόπο...