Οι δύο το άγχος, ο ένας τον (μισό) Καζαντζάκη...

Στο Καραϊσκάκη βασανιστικός ήταν ο χρόνος που κυλούσε, στο ΟΑΚΑ η αναμονή για την «καλή είδηση» εκ Φαλήρου. Στο Παγκρήτιο σχετικά νωρίς ο Παναθηναϊκός θύμισε τη ρήση του Νίκου Καζαντζάκη: «Δεν ελπίζω τίποτε, δεν φοβάμαι τίποτε». Μόνο που αντί του τελικού «είμαι ελεύθερος», η «πράσινη» φιλοσοφική διάθεση μοιραία κατέληγε στο «είμαι χάλια». Συμβολική μπορεί επ' αυτού να θεωρηθεί η καθίζηση της –μέχρι πρότινος θεωρούμενης ως «ατσάλινης»– «πράσινης» άμυνας, στην τελική ευθεία της κούρσας για τον τίτλο: οκτώ γκολ είχε δεχθεί όλα κι όλα ο Παναθηναϊκός επί 24 αγωνιστικές, με εννέα φορτώθηκε στις τέσσερις τελευταίες. Επιδεινώθηκε άραγε τόσο πολύ η ανασταλτική λειτουργία των πρασίνων, εσχάτως ή απλώς οι ψυχρές στατιστικές που συνέθεταν την εικόνα της «γρανιτένιας άμυνας» δεν κατέγραφαν τις καλές ευκαιρίες, τις οποίες δημιουργούσαν αλλά έχαναν οι υποδεέστεροι αντίπαλοι (και) στη Λεωφόρο; Δυστυχώς για τον Παναθηναϊκό, ερωτήματα όπως αυτά φαντάζουν ακαδημαϊκά τούτη την ώρα...

Στον απόηχο ενός ιστορικού θριάμβου, του 4-0 επί του Ολυμπιακού, θεωρητικώς τουλάχιστον ελλόχευε ένας κίνδυνος για την ΑΕΚ: να εισέλθουν οι παίκτες της στον αγωνιστικό χώρο του ΟΑΚΑ υπό την επήρεια της «μέθης». Κάτι τέτοιο δεν συνέβη. Ενθουσιώδης, μα καθόλου «φευγάτη», η «Ενωση» ξεμπέρδεψε γρήγορα, αφήνοντας τους οπαδούς της να ασχοληθούν με την εκ του μακρόθεν (ηχητική) παρακολούθηση του ψυχοφθόρου φαληρικού «run and gun». Ψυχοφθόρου για «ερυθρόλευκους» και «κίτρινους». Ο Ολυμπιακός βρέθηκε πίσω στο σκορ, μολονότι νωρίτερα είχε χάσει αρκετές καλές ευκαιρίες να προηγηθεί και πήρε τη νίκη στο χρονικό σημείο στο οποίο ελάχιστοι θα στοιχημάτιζαν γι' αυτό: την ώρα που φάνταζε απολύτως θολωμένος από το άγχος και ολοκληρωτικά «γυμνός» στα μετόπισθεν. Χρειάστηκε να επενεργήσουν η –ευκρινής, φέτος– επιπολαιότητα του Μπακαγιόκο και η νοοτροπία (κόσμου και παικτών) «το παλεύουμε μέχρι τελευταία στιγμή».

Εάν τελικώς ο Ολυμπιακός κατακτήσει τον τίτλο, οι οπαδοί του θα θυμούνται τον Μήτρογλου όπως οι ομόλογοί τους του Παναθηναϊκού τον Ολισαντέμπε, από τη σεζόν 2003-04. Τηρουμένων των αναλογιών, βεβαίως, διότι ο Ολισαντέμπε ήταν τότε ο κατά συρροήν σκόρερ της τελευταίας στιγμής. Ο Μήτρογλου το πετυχαίνει για πρώτη φορά. Αν όμως αυτή (λέμε αν) αποδειχθεί καθοριστική...