Ετοιμος για το άλμα στο αύριο

Δεν είναι λίγες οι ελληνικές ομάδες που έχασαν στο παρελθόν ευκαιρίες σαν αυτή, την κολοσσιαίων διαστάσεων, που έχει μπροστά του ο αποψινός Ολυμπιακός. Ο κίνδυνος είναι υπαρκτός και έχει ονοματεπώνυμο: «Εισιτήρια Μαδρίτης». Σας εγγυώμαι ότι, στο 24ωρο που ακολούθησε τον θρίαμβο της Μόσχας, τα κινητά τηλέφωνα των παικτών πλημμύρισαν από το ίδιο στερεότυπο αίτημα:

«Πώς θα γίνει, ρε Γιάννη, ρε Πάνο, ρε Μάνο, να βρούμε εισιτήρια για το φάιναλ φορ;». Αν προκριθεί η ΤΣΣΚΑ, φίλτατοι, τι θα τα κάνετε τα ρημάδια;

Ο Παναγιώτης Γιαννάκης είδε την ομάδα του, την άλλη του ομάδα, να χάνει τη μεγαλύτερη διάκριση στην ιστορία της επειδή βιάστηκε να πανηγυρίσει και να ονειρευτεί την απονομή του τροπαίου. Σεπτέμβριος του 2005 ήταν, όταν η Εθνική ομάδα πέταξε στα ουράνια με την εποποιία του ημιτελικού κόντρα στις ΗΠΑ στο Τόκιο. Ολοι ανεξαιρέτως βιάστηκαν, βιαστήκαμε (αδιάψευστος μάρτυράς μου το «σποτάκι» που πότε πότε εκτοξεύεται στα ερτζιανά) να τη χρίσουμε πρωταθλήτρια Κόσμου. Δύο βράδια μετά, η ομάδα μπήκε στο γήπεδο όχι για να δώσει μάχη απέναντι στους Ισπανούς, αλλά για να κερδίσει με τις φανέλες. Την ώρα που ο Παπαλουκάς, ο Σπανούλης, ο Παπαδόπουλος και οι άλλοι ονειρεύονταν την υποδοχή ηρώων στο αεροδρόμιο, ο Ρέγιες και ο Γκαρμπαχόσα μας έβαζαν στα καλάθια. Ολους μαζί.

Ο Παναγιώτης Βασιλόπουλος ήταν εκεί. Εζησε την οδύνη στο πετσί του. Οχι βέβαια τόσο όσο ο -τότε και τώρα- προπονητής του.

Ο Ολυμπιακός νίκησε στο δύσβατο Κάουνας επειδή άφησε πίσω του τον θρίαμβο του Τελ Αβίβ. Αλωσε τη Μόσχα επειδή προσπέρασε γρήγορα το στραπάτσο του τελικού Κυπέλλου Ελλάδας. Θα πολλαπλασιάσει τις πιθανότητες δεύτερης νίκης του επί της ΤΣΣΚΑ εάν εγκαταλείψει στα αποδυτήρια του ΣΕΦ τα συναισθήματα της μεγάλης Τρίτης που προηγήθηκε. Οι παίκτες του Μεσίνα δεν είναι τίποτε παιδαρέλια για να τα παρατήσουν αμαχητί. Η πείρα και το «know-how» αυτής της παρέας, με μικρές παραλλαγές (αλλά με τους Παπαλουκά, Χόλντεν πάντοτε στο τιμόνι) την οδήγησαν σε πέντε απανωτά φάιναλ φορ.

Υπάρχει όμως αστερίσκος, εξαιρετικά ενθαρρυντικός για τον Ολυμπιακό. Ποτέ άλλοτε δεν βρέθηκε η ΤΣΣΚΑ της σύγχρονης εποχής να παίζει την τύχη της σε έναν εκτός έδρας αγώνα. Πέρυσι, απέναντι στη Μακάμπι, έφτασε στην τελευταία ζαριά, αλλά το... τάβλι στήθηκε στο δικό της σπίτι, στη Μόσχα. Η «λυπητερή» έγραψε 91-72. Τα δύο προηγούμενα χρόνια, οι Ρώσοι είχαν στα πλέι οφ το αβαντάζ της έδρας και ξεπάστρεψαν τουρκικές ομάδες (Εφές Πίλσεν, Ούλκερ) με στεγνό καθάρισμα, 2-0. Πιο πριν, τα εισιτήρια για το φάιναλ φορ μοιράζονταν με διαφορετικό σύστημα, το οποίο όμως ουδόλως δυσκόλεψε την ΤΣΣΚΑ.

Ναρκοπέδιο σαν το ΣΕΦ, όπου καλείται να κάνει απόψε πιρουέτες, έχει χρόνια να γνωρίσει η ζάπλουτη ομάδα της Μόσχας. Μοναδική συγκρίσιμη βραδιά ήταν ο περσινός τελικός της Ευρωλίγκας, μόνο που εκεί η ΤΣΣΚΑ εμφανίστηκε σχετικά ξένοιαστη, δίχως να τη βαραίνει ο τίτλος του αδιαφιλονίκητου φαβορί. Ενώ τώρα; «Πρόκειται για μία από τις μεγαλύτερες εκπλήξεις στην ιστορία της διοργάνωσης», έγραψε, για το 74-76 της Τρίτης, η ιστοσελίδα της Ευρωλίγκας.

Το πιο γερό ποντάρισμα του Ολυμπιακού απόψε θα είναι φυσικά το «έξι κόκκινο». Ο 6ος παίκτης του, αυτός που στο παρελθόν ήταν ο πιο αξιόπιστος παίκτης του, θα δημιουργήσει συνθήκες ηφαιστείου. Ολο και κάποιο αντίπαλο χέρι θα δειλιάσει, όλο και κάποιο σφύριγμα θα δωριστεί, όλο και κάποιος άνεμος αισιοδοξίας θα φυσήξει σε δύσκολη στιγμή. Αλλά το παιχνίδι θα το κερδίσουν, εάν το κερδίσουν, οι δεκαοκτώ. Οι παίκτες, οι προπονητές, όλοι όσοι θα δηλωθούν στο φύλλο αγώνα.

Ο Ολυμπιακός κήρυξε την εκπληκτική του αντεπίθεση όταν έγινε ομάδα, με συγκεκριμένο σχέδιο στο παρκέ, με ευδιάκριτους ρόλους, με ομόνοια, με αλληλοκάλυψη, με πάθος. Οσοι αποδείχθηκαν ανάξιοι να ενταχθούν στη συνταγή του Παναγιώτη Γιαννάκη «ξεβράστηκαν» αυτομάτως (Τζάκσον) ή έχασαν χρόνο συμμετοχής. Οι περισσότεροι, όμως, προσαρμόστηκαν στις απαιτήσεις και αναδείχθηκαν μέσα από την ομάδα, μολονότι δεν υπήρχε χρόνος απρόσκοπτης ενδοσκόπησης και δουλειάς.

Στις μεγάλες νίκες της τελευταίας εβδομάδας έβαλαν το χεράκι τους όχι μόνο οι συνήθεις ύποπτοι Γκριρ, Βασιλόπουλος, Μπουρούσης, Πρίντεζης, αλλά και παίκτες είτε ανεξέλεγκτοι είτε παραγκωνισμένοι υπό τον Γκέρσον: ο Μπλέικνι, ο Βασιλειάδης, ο Γουντς, ο Τσακαλίδης, ακόμα και ο Καυκής. Απέναντι στην ΤΣΣΚΑ, που έχει την πολυτέλεια να φέρνει από την άκρη του πάγκου πολύτιμα στελέχη της πρωταθλήτριας Ευρώπης, Εθνικής Ρωσίας (Χριάπα, Πασούτιν), ο Ολυμπιακός θα χρειαστεί πολλά από πολλούς. Αν ο πληθωρικός Σμόντις αποδείχθηκε άλυτο πρόβλημα στον αγώνα της Τρίτης, άλλοι αστέρες της ΤΣΣΚΑ περιορίστηκαν ή εξουδετερώθηκαν ή βγήκαν από τη λογική της ομάδας: Χόλντεν, Παπαλουκάς, Σισκάουσκας, Λάνγκντον, Γκόρι.

Περισσότερο από κάθε προηγούμενη φορά αποδείχθηκε προχθές ότι το κλειδί για να νικηθεί η ΤΣΣΚΑ είναι να βγει από τα νερά του ο Θοδωρής Παπαλουκάς. Ο Ολυμπιακός περίμενε καλά διαβασμένος τις εμπνεύσεις του και την κράτησε στα ρηχά, ενώ κατέδειξε και τις αδυναμίες του στην προσωπική άμυνα απέναντι σε παίκτες εκρηκτικούς όπως ο Γουντς και ανάγκασε τον Μεσίνα να τον κρατήσει στον πάγκο στα τελευταία λεπτά, κίνηση περίπου πρωτοφανής. Αν δεν ξέρει ο Γιαννάκης πώς να σταματήσει τον ασύγκριτο Θοδωρή, αλήθεια ποιος ξέρει;

Μετά το κατόρθωμά του στη Μόσχα, ο Ολυμπιακός ξεκινάει με τα λευκά. Πολλές φορές, όμως, κερδίζει ο σκακιστής με τα μαύρα, ειδικά αν είναι παγκόσμιας κλάσης (όπως οι κορυφαίοι Ρώσοι γκραν μετρ). Εάν ο Ολυμπιακός μπορέσει να τελειώσει τη δουλειά, θα έχει κάνει ένα πελώριο άλμα προς το αύριο. Ειδάλλως, απλούστατα θα προσγειωθεί, όπως τόσα και τόσα αουτσάιντερ πριν από αυτόν. Η έννοια «αποτυχία» δεν θα γραφτεί στο αποψινό του αναγνωστικό, είτε δεξιά τού έρθουν τα πράγματα είτε αριστερά.

Στο κάτω κάτω, ποιος τολμούσε να ψιθυρίσει τη λέξη «Μαδρίτη» μέχρι τον Ιανουάριο; Αυτή ακουγόταν μόνο στα στέκια του Παναθηναϊκού. Οσα εισιτήρια πούλησαν σε Ελληνες οι Ισπανοί διοργανωτές του φάιναλ φορ μέχρι τώρα είχαν χρώμα πράσινο. Ασφαλώς δεν περίμεναν δεύτερο, κόκκινο κύμα αιτήσεων, Απρίλιο μήνα.