Η επόμενη μέρα στον Ολυμπιακό είναι πάντα ίδια

Yστερα από μία ήττα, και μάλιστα σαν αυτή που υπέστη ο Ολυμπιακός την Κυριακή, είναι απολύτως λογικό να υπάρχουν αντιδράσεις μέσα στην ίδια την ομάδα. Τόσο στη διοίκηση όσο και στους ποδοσφαιριστές. Για τις αντιδράσεις του κόσμου θα πρέπει να γίνει ένας διαχωρισμός. Είναι φυσιολογικό ο μέσος οπαδός, ο μέσος φίλαθλος της ομάδας –αν και δεν γνωρίζω πώς είναι, και αν υφίσταται η έννοια «μέσος οπαδός ή μέσος φίλαθλος»- να στενοχωριέται ή και να ενοχλείται από τον τρόπο, κυρίως, που ήρθε η ήττα σε ένα παιχνίδι το οποίο οι «ερυθρόλευκοι» δεν πάλεψαν καθόλου.

Το αν θα μπει στην περιπέτεια αναζήτησης των αιτίων αυτού που συνέβη την Κυριακή είναι μία άλλη κουβέντα. Εκείνο που θέλω να κάνω σαφές είναι ότι δεν θεωρώ φυσιολογική αντίδραση, αλλά τραμπουκισμό, τη διαμαρτυρία περίπου 1.000 οπαδών του Ολυμπιακού, οι οποίοι μαζεύτηκαν, λέει, κάπου στη Συγγρού την Κυριακή για να αποδοκιμάσουν τους ποδοσφαιριστές της ομάδας που κατευθύνονταν στις εγκαταστάσεις του Ρέντη. Ετσι το πούλμαν της ομάδας άλλαξε κατεύθυνση και οι παίκτες κατέφυγαν σε ένα ξενοδοχείο, από όπου τους παρέλαβαν συγγενείς και φίλοι. Αυτό είναι αθλητικός Μεσαίωνας. Ενας Μεσαίωνας που επαναλαμβάνεται και με άλλες ομάδες και τον οποίο σιγοντάρουν κάποια οπαδικά φύλλα, επειδή με αυτόν τον τρόπο μπορούν να επιβιώσουν. Επιστρέφω στις αντιδράσεις στους παίκτες και τη διοίκηση.

Υποθέτω ότι όταν διαμορφώνεις μία ομάδα στην οποία οι Ελληνες ποδοσφαιριστές είναι μειοψηφία, ιδιαίτερα σε παιχνίδια με σημασία όπως αυτή του ντέρμπι της Κυριακής, είναι πολύ δύσκολο το σύνολο των ποδοσφαιριστών, η ομάδα δηλαδή, να έχει μία κοινή και αποτελεσματική αντίδραση. Για τη σημειολογία του πράγματος, που, δεν μπορεί, κάποια σημασία θα έχει, ο Ολυμπιακός στο παιχνίδι της περασμένης Κυριακής χρησιμοποίησε 4 Ελληνες ποδοσφαιριστές ενώ αντίθετα η ΑΕΚ συνολικά 9. Σε κάτι τέτοιες περιπτώσεις κατηγορούμε τους ξένους ότι δεν καταλαβαίνουν την ελληνική νοοτροπία, αλλά από την άλλη δεν προσπαθούμε και να τους εξηγήσουμε εκείνο που θα θέλαμε να καταλάβουν (βέβαια, ορισμένες φορές, ως αδυναμία τους να κατανοήσουν την ελληνική νοοτροπία ερμηνεύουμε το γεγονός ότι δεν προσπαθούν να μας μοιάσουν. Αλλος παραλογισμός αυτός).

Το φόρτωμα του ρόστερ μίας ομάδας με ξένους ποδοσφαιριστές είναι μία επιλογή που έχει συνέπειες, τις οποίες οι υπεύθυνοι θα πρέπει να έχουν υπολογίσει. Από τους ποδοσφαιριστές περνάω στη διοίκηση. Το καλοκαίρι σε πολλούς δόθηκε η εντύπωση ότι ο Ολυμπιακός θα προσπαθούσε να απογαλακτιστεί από το προεδρικό μοντέλο διοίκησης, στο οποίο ο «πρόεδρος–πατερούλης» αποφασίζει για όλα. Από τις μεταγραφές αεροδρομίου μέχρι τον προπονητή και την επικοινωνιακή πολιτική. Ε, οι όποιες αλλαγές έγιναν το καλοκαίρι δεν μπορούν να αξιολογηθούν, διότι οι άνθρωποι που υποτίθεται ότι θα έπρεπε να διαχειριστούν την όποια κρίση προήλθε από την ήττα της Κυριακής παραμερίστηκαν για να αναλάβει πάλι τα ηνία ο πρόεδρος. Τις προθέσεις του, φυσικά, τις είχε καταστήσει σαφείς νωρίτερα όταν ο ίδιος αποφάσιζε την αλλαγή προπονητή –τον οποίο ο ίδιος είχε επιλέξει- για να προκαλέσει ένα σοκ στην ομάδα, που θα τη βοηθούσε να ξυπνήσει. Αποψη που συμμερίζονταν και κάποιοι άνθρωποι στο περιβάλλον του προέδρου, οι οποίοι ζουν σε μία εποχή που έχει περάσει ανεπιστρεπτί. Το σοκ, τελικώς, λειτούργησε αντίστροφα. Και η διοικητική ωρίμανση των ανθρώπων που το καλοκαίρι ανέλαβαν να «τρέξουν» την ομάδα αναβάλλεται επ’ αόριστον. Πιθανόν ο πρόεδρος να έκανε λάθος, τότε. Η ομάδα είναι ένα καράβι στο οποίο ήταν και παραμένει ο καπετάνιος. Και στο καράβι ο υπέρτατος νόμος είναι η βούληση του καπετάνιου, πράγμα που σημαίνει ότι η επομένη μέρα στις κρίσεις θα είναι πάντα η ίδια.

Ο στρατηγός ξέρει...

Λένε ότι το σημαντικότερο πλεονέκτημα ενός καλού στρατηγού είναι να έχει αίσθηση αυτού που ονομάζεται timing. Να γνωρίζει δηλαδή πότε να κάνει την κίνηση που θα του αποφέρει τα μεγαλύτερα οφέλη. Αν λοιπόν ο προπονητής μίας ομάδας που τα τελευταία χρόνια βρίσκεται σχεδόν μόνιμα στους «8» της διοργάνωσης ήθελε να επιλέξει ένα χρόνο όπου η ομάδα του θα άξιζε να προσπαθήσει λίγο παραπάνω για να κατακτήσει το Τσάμπιονς Λιγκ, αυτός ο χρόνος δεν θα μπορούσε να ήταν άλλος από τον φετινό. Από ό,τι δείχνουν τα πράγματα, ο μάνατζερ της Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ, σερ Αλεξ Φέργκιουσον, έχει καταλάβει ότι η φετινή χρονιά είναι η μεγάλη ευκαιρία του για να φέρει άλλο ένα τρόπαιο του Τσάμπιονς Λιγκ, το δεύτερο της θητείας του, στο «Ολντ Τράφορντ». Η χρονική επιλογή είναι ιδανική και αυτό ακριβώς την καθιστά υποχρεωτική. Οι ισπανικές ομάδες, οι δύο σημαντικότεροι εκπρόσωποι του ισπανικού ποδοσφαίρου, δηλαδή η Ρεάλ και η Μπάρτσα, είναι αποδυναμωμένες, πράγμα που σημαίνει λιγότερα εμπόδια στον δρόμο που οδηγεί στη Μόσχα. Σε ανάλογη, αν όχι χειρότερη κατάσταση, βρίσκονται οι ιταλικές ομάδες. Η Μίλαν βγήκε έξω από την Αρσεναλ, η Ιντερ είναι το αιώνιο μνημείο αγωνιστικής αναξιοπιστίας, η Γιούβε δεν έπαιρνε μέρος φέτος, η Λάτσιο έφυγε νωρίς και η εναπομείνασα Ρόμα, που είχε πετάξει έξω τη Ρεάλ, φάνηκε λίγη μπροστά στην αγωνιστική υπεροπλία της Γιουνάιτεντ, αλλά και τη δίψα της για τον τίτλο. Προφανώς η παρουσία τεσσάρων αγγλικών ομάδων στους «8» της διοργάνωσης κάνει τον τίτλο υπόθεση των Αγγλων. Και τους Αγγλους ο Φέργκιουσον τούς ξέρει πολύ καλά. Δεν ισχυρίζομαι ότι ο σερ Αλεξ γνώριζε ότι αυτή θα ήταν η χρονιά στην οποία Ιταλοί και Ισπανοί θα ήταν τόσο αποδυναμωμένοι. Ομως ετοιμαζόταν για ένα τέτοιο ενδεχόμενο. Και αυτό φάνηκε από τον τρόπο που γέμιζε την ομάδα του από το καλοκαίρι. Η αγορά του Χάργκριβς, τον οποίο ο σερ Αλεξ θα ήθελε να δει να μεταμορφώνεται σε έναν Κιν τού σήμερα, φαίνεται να εξελίσσεται σε μία πολύ χρήσιμη προσθήκη, στην οποία αν προστεθούν το βάθος που έχει ο φετινός πάγκος της Γιουνάιτεντ και η εκπληκτική φόρμα στην οποία βρίσκεται ο Ρονάλντο, δίνουν στην ομάδα του Φέργκιουσον ένα πολύ σοβαρό προβάδισμα για την κατάκτηση του Τσάμπιονς Λιγκ.

Οι ΗΠΑ, το όνομα και η Ε.Ε.

Το πρόταγμα του Σκοπιανού στα τηλεοπτικά δελτία των «δήθεν» ειδήσεων εξηγείται εύκολα και όχι μόνο με εργαλεία τηλεθέασης. Τις εξηγήσεις γι’ αυτήν την κυριαρχία του ζητήματος της ΠΓΔΜ μπορεί να τις αναζητήσει κάποιος πιο εύκολα στις εφημερίδες. Εκείνο που δύσκολα θα ανακαλύψει κάποιος στις εφημερίδες –στην τηλεόραση δεν πρόκειται- είναι οι λόγοι για τους οποίους οι Αμερικανοί μάς πιέζουν τόσο πολύ στο θέμα της ονομασίας και πιέζονται να βάλουν την ΠΓΔΜ στο ΝΑΤΟ. Το κάνουν επειδή μας μισούν ή επειδή έτσι εξυπηρετούν τις στρατηγικές επιδιώξεις τους; Προφανώς το δεύτερο. Αλλά γιατί κάποιος δεν τις εξηγεί στον κόσμο για να αξιολογήσουμε και εμείς την ποιότητα, την επιχειρηματολογία, την ισχύ σε βάθος χρόνου και τη σθεναρότητα των δικών μας επιχειρημάτων απέναντι σε εκείνα των Αμερικανών; Πέρα από το ελληνικό ενδιαφέρον για τη σύνοδο του ΝΑΤΟ, ένα ακόμα στοιχείο που –προσωπικά- έχω παρατηρήσει είναι η ουσιαστική υποταγή και παράδοση της Ε.Ε. στις ορέξεις των Αμερικανών. Και αυτό έχει τη σημασία του για την υποστήριξη της Ε.Ε. στα ελληνικά συμφέροντα –απέναντι σε τρίτη χώρα- στο μέλλον.