Οταν ο Φερνάντες συνάντησε τη Σάσα Ντάριο...

O Ζοσέ Πεσέιρο δήλωσε περήφανος για τους παίκτες του. Αμφιβάλλω αν υπάρχει έστω ένας παίκτης του που να είναι περήφανος για τον προπονητή του -ούτε καν το «πνευματικό του τέκνο», Σιμάο Μάτε Τζούνιορ, που βρέθηκε στην ενδεκάδα χωρίς να καταλάβει ούτε ο ίδιος γιατί. Το να προσπαθείς να βαφτίσεις, άλλωστε, τον Σιμάο ή τον Τζιόλη παίκτη γραμμής είναι πιο μάταιο κι απ' το να επιχειρείς να βαφτίσεις το παϊδάκι βακαλάο στη διάρκεια της Μεγάλης Εβδομάδας. Το να έχεις τρία αμυντικά χαφ στον χώρο του κέντρου και να χάνεις το κέντρο μαρς είναι μεταφυσικό. Το να ξέρεις ότι στο παιχνίδι με τον Πανιώνιο δεν έχεις δικαίωμα να χρησιμοποιήσεις τον Σπυρόπουλο και να επιλέγεις αυτό το συγκεκριμένο ματς για να εκτίσει την ποινή του ο Νίλσον -άρα να χρησιμοποιήσεις βασικό τον «φερόμενο ως ποδοσφαιριστή» Αντονι Σέριτς- μαρτυρά είτε ανοησία είτε ανύπαρκτο σχεδιασμό. Και -με το χέρι στην καρδιά- δεν γνωρίζω ποιο από τα δύο είναι προτιμότερο.

Την επομένη του παιχνιδιού διάβασα και άκουσα ότι ο Πεσέιρο διόρθωσε τα λάθη του στο δεύτερο ημίχρονο, βάζοντας παίκτες που άλλαξαν τη ροή του αγώνα. Ειλικρινά, θα προτιμούσα να μη μου φτάσει η πίεση ίσα με αυτή που βάζω στα λάστιχα του αυτοκινήτου, άρα να μην είχε κάνει αρχής εξαρχής τα λάθη που έκανε, για να γυρίσει το παιχνίδι. Αν παίζεις με τρία αμυντικά χαφ στη Λεωφόρο με τον Πανιώνιο, στη Νέα Σμύρνη πόσα θα βάλεις; Τέσσερα; Και τότε γιατί στο Κύπελλο με τον Ολυμπιακό στο Καραϊσκάκη έπαιξες με τρεις κυνηγούς; Θέλουμε την πικρή, αλλά καθαρή και ξάστερη αλήθεια; Το παιχνίδι δεν το γύρισε ο Πεσέιρο, ούτε ο «Παπ» με τον «Εκι» και τον Ιβανσιτς. Το τούμπαρε ο Λίνεν, βάζοντας στα πιτς τον Χούτο, ενώ μάθαινε παραδοσιακές καλτσονέτες στον Μόρις επί εβδομήντα τόσα λεπτά. Και το βούλιαξε οριστικά ο Τζεμπούρ, ο άνθρωπος του οποίου τα νεύρα είναι τόσο «χαρισματικά» όσο και τα πόδια του. Οσο για την κάθετη μπαλιά του Εκι, που λείπει τόσο πολύ, θα συμφωνήσω απόλυτα, με μία υποσημείωση: η μπαλιά ήταν τόσο εξαιρετική όσο και η έξοδος του Μεσολογγίου του Κρέσιτς, που έκανε αναμφισβήτητο πέναλτι σε μια φάση που αναμφισβήτητα ο Σαλπιγγίδης είχε βγει πολύ πλάγια για να σκοράρει. Τον Κρέσιτς πρέπει να ευχαριστήσουμε και στη φάση του δεύτερου πέναλτι, διότι έπαθε μία ακόμη «κρέσιτς». Και μιλώντας για πέναλτι, κάτι τελευταίο: ο Παπαδόπουλος ρίσκαρε το πρόωρο και οριστικό τέλος του από τον Παναθηναϊκό -μία ακόμα αστοχία, και μάλιστα κατά παράβαση των εντολών από τον πάγκο μόνο αυτό θα μπορούσε να σημαίνει. Του πιστώνω, όμως, τα guts και τον χαρακτήρα, που κάνουν τους άνδρες να ξεχωρίζουν απ' τα παιδιά. Και ο Σαλπιγγίδης πρέπει να χτύπησε το χειρότερο πέναλτι της καριέρας του. Ο Κρέσιτς, όμως, μετά το 70' θα μπορούσε να φάει και γκολ από τον Σέριτς -που λέει ο λόγος...

ΥΓ. 1: Τιμή και δόξα στην αξεπέραστη λευκορωσική χαίτη του Πλασκόνι, που πέρασε αλλαγή στη θέση του Χούτου (η χαίτη, διότι ο παίκτης είτε μπήκε είτε όχι, το ίδιο έκανε). Τόσο 80s, τόσο αγαπησιάρικη, τόσο προσεγμένη, που μπορεί να ξαναέρθει στη μόδα έστω με αυτή τη μία και μοναδική εμφάνιση.

ΥΓ. 2: Προς κύριο Γιώργο Καραγκούνη, ενταύθα: η φάση προς το τέλος, που γυρίζετε την μπάλα και έχει το δοκάρι ο Παπαδόπουλος, είναι άκρως διδακτική. Οταν επιλέγεις τον δύσκολο δρόμο να κρατηθείς όρθιος και όχι τον εύκολο να πέσεις για να πάρεις το φάουλ, τότε καμιά φορά όλα είναι καλύτερα.