Το «αντίο» ενός μεγάλου

Ο Ζήκος, ο «Ρίμπο» και το πάθος για εκδίκηση, ο Εντίνιο και η ομάδα με το «καθαρό μυαλό», από τη μία, και το κινούμενο «ερυθρόλευκο» πτώμα, από την άλλη, είναι οι βασικές αιτίες ενός μεγάλου θριάμβου και ενός ακόμα μεγαλύτερου διασυρμού. Τι να ξεχωρίσεις όμως;

Στον «Ρίμπο» θα πέσουν όλα τα φώτα. Αυτός ήταν το πρόσωπο πριν από το ντέρμπι, αυτός είναι και έπειτα από αυτό. Νομίζω, όμως, ότι ο βασικότερος λόγος που η ΑΕΚ έφτασε σε αυτόν τον απόλυτο θρίαμβο είναι ο Ακης Ζήκος. Ο αμυντικός χαφ-κομπιούτερ τώρα στα γεράματα, τώρα στο τελείωμα μιας σπουδαίας καριέρας, που τον οδήγησε ακόμα και σε τελικό Τσάμπιονς Λιγκ, είπε «αντίο» στους φίλους της ΑΕΚ με μια μεγαλειώδη, με μια ανεπανάληπτη εμφάνιση. Εμφάνιση που αναγνωρίστηκε από το εκστασιασμένο πλήθος, που μετά το 4-0 το δικό του όνομα τραγούδησε ρυθμικά και ας μην είχε σκοράρει και ας μην είχε ασίστ. Αν υπάρχει λοιπόν πρόσωπο που έκρινε το ντέρμπι, ίσως αυτό να είναι ο Ζήκος. Το χθεσινό 4-0 όμως ήταν περισσότερο προϊόν ομάδας και λιγότερο ενός παίκτη. Από το πρώτο δευτερόλεπτο έβλεπες ότι το έργο που θα ακολουθούσε θα είχε πρωταγωνιστές αυτούς που φορούσαν τα κιτρινόμαυρα. Και ο σκηνοθέτης δεν σου έδινε λάθος εντύπωση. Η ΑΕΚ ήταν η ομάδα που μπήκε μέσα μόνο για να κερδίσει. Με (επί της ουσίας) τρία σέντερ φορ συν τον Ριβάλντο οι παίκτες του Κωστένογλου μπήκαν μέσα για να πάρουν το ματς χωρίς πολλά πολλά. Αντίθετα, ο Ολυμπιακός μπήκε μέσα για να δει τι γίνεται και μετά να αποφασίσει πώς θα χτυπήσει. Μέχρι να δει τι γίνεται, οι «κιτρινόμαυροι», οι πρωταγωνιστές που λέγαμε, είχαν βάλει ήδη δύο. Τα υπόλοιπα ήταν εύκολα, διότι από την μία πλευρά υπήρχε σχέδιο και από την άλλη είχε... πιάσει θάλασσα και το «ναυάγιο» ήταν αδύνατον να αποφευχθεί.

Ο Ριβάλντο, τελειώνοντας το ματς, έκανε τον δικό του γύρο θριάμβου. Πήγε στην κερκίδα των φανατικών, πέταξε τη φανέλα του και στη συνέχεια διέσχισε το μισό γήπεδο χειροκροτώντας τους οπαδούς της ΑΕΚ και δείχνοντάς τους συνεχώς τα τέσσερα δάκτυλα του ενός χεριού του. Στη «μεικτή ζώνη» δεν είπε τίποτα. Εμεινε προσγειωμένος και μίλησε για νίκη της ομάδας. Δεν χρειαζόταν να πει τίποτα περισσότερο με το στόμα, ό,τι είχε να πει το είπε με τις πράξεις του μες στο γήπεδο. Με τις δύο καταπληκτικές ασίστ του, με το φοβερό πάθος και το ασταμάτητο τρέξιμό του, αλλά και με τον γύρο θριάμβου που έκανε μετά τη λήξη του ματς τα είπε όλα. Ο «Ρίμπο» δεν είπε χθες το βράδυ «αντίο», όπως ο Ζήκος, είπε απλώς «είμαι εδώ» και το είπε σε αυτόν που έπρεπε να το ακούσει...

Ο Εντίνιο δεν έχει τίποτα στο παιχνίδι του για να το ξεχωρίσεις. Δεν έχω διαπιστώσει, ας πούμε, ότι έχει φοβερή ντρίμπλα, ότι η σέντρα του είναι φαρμάκι, ότι το πλασέ του ή το σουτ σε... σκοτώνουν, το μόνο που σίγουρα διαπιστώνεις είναι ότι έχει πολλή πλάκα με τον τρόπο που πανηγυρίζει. Παρά ταύτα, ο ψηλόλιγνος τύπος από τότε που καθιερώθηκε σκοράρει κατά βούληση. Χθες ήταν το πέμπτο συνεχές ματς πρωταθλήματος που βρήκε δίχτυα και αυτό δεν μπορεί να είναι τυχαίο. Και χθες δεν είναι μόνο ότι σκόραρε, αλλά έβγαλε και την ασίστ στο πρώτο γκολ και διέσυρε και τον προσωπικό αντίπαλό του, τον Λεονάρντο, τον οποίο έκανε ό,τι ήθελε. Ο Εντίνιο απέδειξε χθες ότι αξίζει να τον προσέξουμε πολύ στη συνέχεια και φυσικά ότι η ΑΕΚ πρέπει να επενδύσει επάνω του.

Μπορεί κανείς να πει πολλά για τον Σεγούρα. Μπορεί σήμερα να σχολιάσει με ειρωνικό τρόπο τον Ισπανό και όσα αστεία είχαν γραφτεί όλες αυτές τις μέρες γι' αυτόν, όπως για παράδειγμα ότι ο «Κόκκαλης είχε μείνει εντυπωσιασμένος από τις προπονητικές ικανότητές του και κυρίως από το βιογραφικό του». Δεν μπορεί, όμως, ο δύσμοιρος Ισπανός να χρεωθεί αυτή την ήττα. Δηλαδή αν καθόμουν εγώ στον πάγκο και ο Ολυμπιακός έτρωγε τέσσερα, θα έφταιγα εγώ; Ή αν υπήρχε μία άδεια καρέκλα, θα έφταιγε η άδεια καρέκλα; Σοβαροί να είμαστε. Οταν (και δυστυχώς στην Ελλάδα συμβαίνει συχνά) το ποδόσφαιρο και ένα ντέρμπι παίζονται από τους παίκτες, διότι οι προπονητές παίζουν τον ρόλο του διακοσμητικού στοιχείου, οι παίκτες είναι αυτοί που φέρουν και την ευθύνη. Χθες, λοιπόν, ο Ολυμπιακός ήταν ένα περιφερόμενο πτώμα, διότι ο Στολτίδης ήταν σκέτο πτώμα (χωρίς το περιφερόμενο), ο Σέζαρ ήταν ο καλύτερος παίκτης της ΑΕΚ, ο Λεντέσμα ήταν άφαντος, ο Λεονάρντο ήταν ακόμα στις βραζιλιάνικες παραλίες, ο Μπελούτσι στη Λιβαδειά και το γκολ που είχε βάλει εκεί και ο Νικοπολίδης θυμήθηκε τη βραδιά στο Καραϊσκάκη κόντρα στην εθνική ομάδα της Τουρκίας. Αυτός ήταν ο βασικότερος λόγος που ο Ολυμπιακός έφαγε τέσσερα και όχι φυσικά ο Σεγούρα.