Ο Iταλός και τα λιοντάρια

Αν μου έλεγαν πριν από πέντε, άντε έξι χρόνια, ότι εμείς θα ήμασταν ικανοποιημένοι με την εθνική ομάδα ποδοσφαίρου της χώρας μας, ότι θα είχαμε κερδίσει ένα Ευρωπαϊκό και ότι θα πηγαίναμε στο επόμενο με καλύτερη ομάδα από αυτήν που είχε κατακτήσει τον τίτλο, θα τον ρωτούσα τι πίνει. Αν, μάλιστα, την ίδια χρονική περίοδο μου έλεγαν ότι οι Αγγλοι θα γκρίνιαζαν για τη δική τους εθνική, που αλλάζει συνεχώς προπονητές, προτιμώντας τους ξένους, που δεν έχει κανένα τίτλο ακόμα -πέρα από εκείνο το Παγκόσμιο του 1966- που δεν μπορεί να φτιάξει μία ομάδα της προκοπής παρά τους μεγάλους ποδοσφαιριστές που έχει η χώρα και δεν θα βρίσκεται στο Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα, στο οποίο έχει προκριθεί η δική μας εθνική, θα καταλάβαινα ότι ο κλάδος της ψυχικής υγείας στην Ελλάδα έχει μπει σε πολύ μεγάλες περιπέτειες. Κάτι τέτοιο, όμως, συμβαίνει και δεν κρύβω ότι το χαίρομαι (αυτό, φυσικά, δεν σημαίνει ότι ο κλάδος ψυχικής υγείας δεν έχει προβλήματα. Ρίξτε μια ματιά στη Βουλή).

Μετά το φιλικό της Αγγλίας με τη Γαλλία την περασμένη Τετάρτη, στο οποίο τα «λιοντάρια» έχασαν 1-0, το δεύτερο παιχνίδι του Καπέλο στον αγγλικό πάγκο, η γκρίνια στις αθλητικές στήλες των αγγλικών εφημερίδων και σε διάφορα chat rooms και fora στο Διαδίκτυο είναι μεγάλη. Αυτό για το οποίο κατηγορείται, ίσως βιαστικά, ο Καπέλο είναι ότι δεν έχει ανανεώσει την ομάδα. Είναι χαρακτηριστικό ότι η αρχική 11άδα των Αγγλων περιλαμβάνει 8 από τους 11 ποδοσφαιριστές που είχαν αγωνιστεί απέναντι στην Πορτογαλία στον προημιτελικό του Παγκοσμίου Κυπέλλου του 2006.

Μετά το ματς, στη συνέντευξη Τύπου, ο Καπέλο ισχυρίστηκε ότι η ομάδα του έπαιξε με προσωπικότητα, προφανώς διότι έπρεπε να βρει κάτι να πει για την απόδοση μιας ομάδας που δεν έδειξε κάτι αξιοπρόσεκτο. Το ζήτημα της ανανέωσης της αγγλικής ομάδας δεν είναι νέο. Είναι ένα αγκάθι που έχει να κάνει με τις περιορισμένες δυνατότητες επιλογής ποδοσφαιριστών που έχει ο προπονητής της εθνικής. Συχνά, στα παιχνίδια της Πρέμιερσιπ, ο αριθμός των Αγγλων που αγωνίζονται δεν ξεπερνά τους 35 εξαιτίας του πολύ μεγάλου αριθμού ξένων ποδοσφαιριστών που αγωνίζονται στις αγγλικές ομάδες.

Εν τούτοις η συντηρητική προσέγγιση του Καπέλο στο παιχνίδι δεν φαίνεται να ταιριάζει με τη φιλοσοφία του αγγλικού ποδοσφαίρου που είναι περισσότερο επιθετική. Κάποιοι Αγγλοι σχολιαστές, μάλιστα, ειρωνεύονται τον Καπέλο που, μιλώντας στο ημίχρονο του παιχνιδιού στους παίκτες του, τους ζήτησε να ρισκάρουν. «Ποιος;» αναρωτιούνται, «αυτός που σε όλη του την προπονητική καριέρα δεν ρισκάρισε ποτέ;». Η αλήθεια είναι ότι ο Καπέλο έχει μια συντηρητική προσέγγιση στο παιχνίδι, αφού το πρώτο μέλημά του είναι να κρατήσει το μηδέν στην άμυνα, την οποία θεωρεί κλειδί για το αποτέλεσμα. Το θέαμα τον αφήνει αδιάφορο. Με αυτόν τον τρόπο, άλλωστε, έδωσε πέρυσι στη Ρεάλ το πρωτάθλημα.
Ο Καπέλο είναι από τους προπονητές που αδιαφορούν για την γκρίνια του κόσμου και των δημοσιογράφων και προχωρά προσεκτικά και με βάση το σχέδιο που έχει στο μυαλό του.

Το πρώτο πείραμά του αφορούσε τη συνύπαρξη των Γκάρι Μπάρι και Οουεν Χάργκριβς σε ένα 4-2-3-1, που στο δεύτερο ημίχρονο έγινε 4-4-2. Φαίνεται ότι λειτούργησε και ότι είναι ένα τρικ που θα χρησιμοποιήσει ξανά για να βεβαιωθεί. Σε ό,τι αφορά το αγωνιστικό σύστημα, ο Ιταλός θα επιλέξει ανάμεσα σε αυτά τα δύο, ανάλογα με τις απαιτήσεις του κάθε παιχνιδιού. Σε ό,τι αφορά την ανανέωση, θα δώσει ευκαιρίες στον Γουόλκοτ, για παράδειγμα, αλλά θα το κάνει όποτε κρίνει εκείνος. Το ζήτημα είναι αν ο Ιταλός θα μπορέσει να αντέξει την πίεση των media και του κόσμου και αν θα μπορέσουν οι Αγγλοι να αντέξουν τον τρόπο του Ιταλού. Το δεύτερο μού φαίνεται δυσκολότερο.