Φρούρησε τη ρακέτα του, έχασε από τα τρίποντα

Ο Ολυμπιακός του Γιαννάκη επέλεξε συνειδητά με ποιον τρόπο δεν ήθελε να χάσει, αλλά ο Παναθηναϊκός είχε τελικά ηρεμία, συγκέντρωση και έναν κρυφό άσο –τον Τσαρτσαρή.

Τελικά, ο πρωταθλητής Ευρώπης, Παναθηναϊκός, μόλις βρεθεί αντιμέτωπος με τον «αιώνιο» αντίπαλο Ολυμπιακό ξεπερνάει τα ντεφορμαρίσματα και τις όποιες δύσκολες γι' αυτόν στιγμές και σπεύδει να αποδείξει ποιος είναι στην πραγματικότητα το αφεντικό στον ελληνικό χώρο!

Αυτό έγινε πριν από λίγο καιρό στον αγώνα πρωταθλήματος που φιλοξενήθηκε στην έδρα των «ερυθρολεύκων», το ίδιο επαναλήφθηκε και χθες στον τελικό του Κυπέλλου. Η διαφορά ήταν ότι στο χθεσινό ματς τα πράγματα ήταν πολύ πιο ζόρικα για τον Παναθηναϊκό, που προερχόταν από ένα οδυνηρότατο νοκ άουτ στην Ευρωλίγκα. Και πολύ πιο ευνοϊκά για τον Ολυμπιακό, ο οποίος μετά τις τέσσερις συνεχείς νίκες του στην Ευρώπη και την πρόκρισή του στα πλέι οφ, διατηρούσε σαφές ψυχολογικό προβάδισμα έναντι του αντιπάλου του.

Το πώς και το γιατί ανατράπηκαν τελικά τα παραπάνω δεδομένα, θα προσπαθήσουμε να εξηγήσουμε στη συνέχεια αυτής της ανάλυσης, η οποία είναι αφιερωμένη στον χθεσινό πραγματικά μεγάλο τελικό.

Πριν απ' όλα αυτά, πάντως, θα πρέπει να επισημάνουμε ότι η νίκη του Παναθηναϊκού αποκτά ακόμα μεγαλύτερη αξία και ταυτόχρονα χρήζει πιο εξαντλητικής ανάλυσης, από τη στιγμή που δεν κατάφεραν να έχουν εντυπωσιακή συμβολή σ' αυτήν οι δύο βασικότεροι παίκτες του –Διαμαντίδης και Μπατίστ–, οι οποίοι έχουν παράδοση μεγάλων εμφανίσεων στα ντέρμπι με τον Ολυμπιακό.

Βεβαίως, ο Παναθηναϊκός ευτύχησε να έχει στη διάθεσή του έναν Τσαρτσαρή, που τίποτα δεν φανέρωνε ότι προερχόταν από μια τόσο μακροχρόνια απουσία, η οποία –κακά τα ψέματα– κόστισε, και με το παραπάνω, στην ομάδα του όλον αυτόν τον καιρό.

Ο Τσαρτσαρής, λοιπόν, ήταν κατά κάποιον τρόπο το κρυφό ατού του Ζέλικο Ομπράντοβιτς, ο οποίος είχε, χάρη σ' αυτόν, έπειτα από τόσες και τόσες περιπέτειες την ευτυχία να παίξει το μπάσκετ που τόσα χρόνια διδάσκει και επί πολλά χρόνια δοξάζεται από αυτό. Ετσι, δεν ήταν αναγκασμένος σε κανένα σημείο του παιχνιδιού να καταφύγει στα γνωστά τρικ με τους τέσσερις κοντούς, για να μπορεί να διατηρεί τον έλεγχο, και ταυτόχρονα να εκδηλώνει άμεση απειλή όποιος παίκτης του και αν είχε την μπάλα.

Κατά συνέπεια, το παιχνίδι του Παναθηναϊκού ήταν πιο ορθολογικό και χωρίς εκείνες τις τρομερές αδυναμίες που παρουσιάζονταν στα αμυντικά ριμπάουντ, λόγω των περιστροφών πάνω στις οποίες στηρίζεται η αμυντική φιλοσοφία του Ομπράντοβιτς. Βεβαίως, ο προπονητής του Παναθηναϊκού είχε ετοιμάσει με τους Ουίνστον, Περπέρογλου και ένα χαμηλό σχήμα, που όμως ενώ του εξασφάλιζε την ταχύτητα που επιζητούσε, δεν του δημιουργούσε προβλήματα στα ριμπάουντ ούτε καταστάσεις αμυντικής αδυναμίας κοντά στο καλάθι.

Ο Παναγιώτης Γιαννάκης, σε πλήρη αντίθεση με το ματς του ΣΕΦ στο οποίο εφάρμοσε αμυντική πίεση στα 3/4 του γηπέδου, χθες φάνηκε για σχεδόν 30 λεπτά αποφασισμένος να μην επιτρέψει στον Παναθηναϊκό να σκοράρει μέσα από τη ρακέτα. Και το πέτυχε, με εξαίρεση κάποιες «μπούκες» του Σπανούλη, τις οποίες –εδώ που τα λέμε– καμία άμυνα δεν μπορεί να αντιμετωπίσει 100%.

Ομως, αυτός ο αμυντικός προσανατολισμός των «ερυθρολεύκων» δεν αιφνιδίασε την πλευρά των «πρασίνων», η οποία απάντησε με ταχύτατη κυκλοφορία της μπάλας χάρη στην οποία απέκτησε τη δυνατότητα για συνεχή, εντελώς ελεύθερα σουτ από την περιφέρεια. Ιδιαίτερα όταν ήταν ο Τζάκσον στην πεντάδα του Ολυμπιακού, οι πρωταθλητές έβγαζαν αμαρκάριστα σουτ όποια στιγμή ήθελαν και απ' όποια πλευρά της άμυνας επιθυμούσαν, καθώς η γνωστή αμυντική αδυναμία του Αμερικανού ανάγκαζε έναν ακόμα ψηλό παίκτη της ομάδας να κρατιέται μέσα στη ρακέτα, για να αποσοβήσει το πικ εν ρολ και άλλες επικίνδυνες καταστάσεις. Πόσω δε μάλλον αφού εκ των προτέρων ήταν γνωστό ότι ο Παναθηναϊκός θα σημάδευε με τις επιθέσεις του τον Τζάκσον, για να αποκομίσει και σχετικά εύκολα καλάθια, αλλά και κάποια φάουλ του Αμερικανού, τα οποία θα τον επηρέαζαν και στην επιθετική του λειτουργία.

Κάτω από αυτές τις συνθήκες, λοιπόν, για τον Παναθηναϊκό το ματς έγινε διαγωνισμός σουτ τριών πόντων. Οι παίκτες του, ήρεμοι και με καλά πατήματα, μετέτρεψαν κατά διαστήματα το αντίπαλο καλάθι σε βαρέλι και έτσι διατηρούσαν σε όλο το ματς ένα προβάδισμα, που στη μέγιστη τιμή του έφθασε τους 13 πόντους.

Θα πουν ίσως κάποιοι ότι ειδικά φέτος ο Παναθηναϊκός σπάνια παρουσιάζει τέτοια ευστοχία στα τρίποντα, οπότε ο Ολυμπιακός ήταν άτυχος που έπεσε στην καλύτερη μέρα των «πρασίνων». Ναι, εντάξει, μόνο που απέναντι σε άμυνες, όπως η χθεσινή, το φυσιολογικό είναι να μπουν και όχι να μην μπουν τα τρίποντα!

Παρ' όλα αυτά, όμως, το ματς στο τέλος έγινε ντέρμπι και ο Ολυμπιακός λίγο έλειψε να αρπάξει τη νίκη ή έστω να τη διεκδικήσει στην παράταση! Και η εξέλιξη αυτή γίνεται ακόμα πιο εντυπωσιακή, αν λάβει υπ' όψιν του κάποιος ότι ο Παναθηναϊκός προηγήθηκε με τη μέγιστη διαφορά των 13 πόντων, όχι σε κάποιο «αδιάφορο» σημείο του αγώνα, αλλά στις αρχές του τέταρτου δεκαλέπτου. Ο παίκτης που σε όλο το β' ημίχρονο κρατούσε τον Ολυμπιακό ζωντανό απέναντι στις «πράσινες» βόμβες τριών πόντων δεν ήταν άλλος από τον Γκριρ, ο οποίος ύστερα από ένα πρώτο μέρος στο οποίο δήλωσε απών (μηδέν πόντοι) παραλίγο να νικήσει σχεδόν μόνος του τον Παναθηναϊκό στο τέλος. Αντίθετα, ο Μασιγιάουσκας (όχι απόλυτα έτοιμος, βέβαια) με την επιθετική παρουσία του μάλλον διευκόλυνε την αμυντική λειτουργία των «πρασίνων», οι οποίοι με τις αλλαγές που έκαναν στο μαρκάρισμά του έπειτα από σκριν, δεν του επέτρεψαν να γίνει απειλητικός με το φοβερό και τρομερό του σουτ. Ο «Μάτσας», βλέπετε, είναι γνωστό πως είναι μονοδιάστατος και ότι δεν μπορεί να βάλει την μπάλα στο παρκέ και να την πάει, όπως ο Γκριρ, μέχρι το καλάθι.

Το ότι ο Ολυμπιακός στηρίχθηκε στην εκπληκτική εμφάνιση ενός μόνο παίκτη του στο β' ημίχρονο, για να μείνει μέσα στο παιχνίδι, υποδεικνύει ότι δεν είχε τον απαιτούμενο πλουραλισμό –άρα προσπάθησε να νικήσει τον αντίπαλο με τρόπο που απείχε (τουλάχιστον στην επίθεση) από τα όσα διδάσκει ο προπονητής του. Και αυτό δεν είναι αφύσικο –όπως και το γεγονός ότι υπό την πίεση ενός τελικού ο Παναθηναϊκός ήταν αυτός που λειτούργησε καλύτερα ως ομάδα. Γιατί, ας μη ξεχνάμε, τα θαύματα που έχει πετύχει μέχρι στιγμής ο Γιαννάκης έχουν και κάποιο όριο, το οποίο καθορίζεται από το ότι αυτός ο νέος Ολυμπιακός είναι βεβαίως προϊόν πολύ σκληρής δουλειάς η οποία όμως δεν φθάνει χρονικά ούτε τους δύο μήνες.

Γι' αυτό, όταν το περασμένο Σάββατο έλεγα ότι ο Ολυμπιακός διαθέτει ψυχολογικό προβάδισμα σ' αυτό το ματς έναντι του Παναθηναϊκού, έσπευδα να συμπληρώσω ότι «αυτό όμως δεν σημαίνει ότι έτσι ξαφνικά έγινε καλύτερη ομάδα από τον "αιώνιο" αντίπαλό του».

Το συμπέρασμα κάποιων είναι ότι η καλύτερη ομάδα απεδείχθη ισχυρότερη από την κακιά στιγμή και φυσικά από τον σημερινό Ολυμπιακό. Και λέω τον σημερινό, γιατί εδώ και καιρό ο χρόνος έχει αρχίσει να δουλεύει υπέρ των «ερυθρολεύκων», οι οποίοι βρήκαν (επιτέλους) τη συνταγή για να φτιάξουν μια πραγματικά μεγάλη ομάδα.