Εχει μάθει να τον νικά

Βήμα πρώτο. Ξεγράφεις από τη μνήμη σου το πρώτο δεκάλεπτο και πας παρακάτω. Αφήνεις στην άκρη το μουδιασμένο ξεκίνημα των δύο ομάδων και τις κακές επιθέσεις (ή καλές άμυνες) και αρχίζεις να παρακολουθείς το ματς από το δεύτερο δεκάλεπτο. Σημείο στο οποίο ο Παναθηναϊκός πετάει στο τραπέζι το δυνατό του χαρτί. Δεν τον παίρνει να κρύβεται από τον αντίπαλο...

Από τους 22 πόντους του στη δεύτερη περίοδο, τους 18 ο πρωταθλητής τούς πέτυχε από τη γραμμή των 6,25. Κοινός τόπος; Ολα τα σουτ ήταν υπό καλές ή άριστες προϋποθέσεις. Από το 12-12 του δεκαλέπτου το σκορ ανέβηκε στο 34-30. Ο Ολυμπιακός μπόρεσε να ακολουθήσει, διότι εκμεταλλευόταν τα αμυντικά στραβοπατήματα του Παναθηναϊκού. Είτε στο καλάθι με τον Τζάκσον είτε στην περιφέρεια με τον Τεόντοσιτς.

Αν ο Παναγιώτης Γιαννάκης έχει προτεραιότητα να αλλάξει προς το καλύτερο την αμυντική λειτουργία της ομάδας του, τα πράγματα είναι απλά. Γράφει σε DVD το δεύτερο και το τρίτο δεκάλεπτο και εξηγεί στους παίκτες του ότι καλή άμυνα με είκοσι και βάλε ελεύθερα σουτ στον αντίπαλο δεν νοείται. Αυτά τα ελεύθερα σουτ ήταν και ο βασικός λόγος για τον οποίο το «πράσινο» προβάδισμα πήγε ακόμα και στους 13 πόντους. Πώς κατέβηκε στο μηδέν; Με τον πολύ απλό τρόπο τού ένας εναντίον πέντε. Φέτος ο Παναθηναϊκός έχει χάσει με όλους τους πιθανούς τρόπους. Εχει χάσει και από έναν παίκτη. Ζημιά που παραλίγο να πάθει και χθες. Ο Γκριρ αρχίζει να σκοράρει κατά βούληση, πετυχαίνοντας όλους (28) τους πόντους του στο δεύτερο ημίχρονο και βάλθηκε να γυρίσει μόνος του το ματς, ή στην καλύτερη να κρατήσει την ομάδα του κοντά στο σκορ. Στο πρώτο σκέλος πήρε άριστα, μέχρι τη στιγμή που είδε τον Παναγιώτη Γιαννάκη να σηκώνει τον Μασιγιάουσκας και να του κάνει νεύμα να κάτσει στον πάγκο. Ο πολύς «Μάτσε» μάλλον βραχυκύκλωσε παρά λειτούργησε επιθετικά για τους «ερυθρόλευκους». Ο Παναθηναϊκός κρατούσε προβάδισμα ικανό να αντέξει τη συνηθισμένη αντεπίθεση που κάνει ο Ολυμπιακός στο τελευταίο δεκάλεπτο...

Ενα σουτ λένε πως μπορεί να αλλάξει ή να κρίνει ένα ολόκληρο παιχνίδι. Την πατρότητα του συγκεκριμένου σουτ τη διεκδίκησαν πολλοί. Η υστεροφημία πάει σε έναν. Ο Τσαρτσαρής ήταν ο πρώτος, απάντησε ο Γκριρ με σουτ από τα οκτώ και βάλε. Τρεις ο ένας, τρεις και ο άλλος. Η επόμενη επίθεση έδειξε νικητή. Εκτός ισορροπίας και, ίσως, λογικής ο Σπανούλης σουτάρει από τα 6,25 σχετικά νωρίς. Η μπάλα στο πλεκτό, ο Παναθηναϊκός στους πέντε. Ακολούθησαν βολές, οι οποίες δεν άλλαξαν το προβάδισμα...

Μπορεί ακόμα να βράζει το αίμα. Πάντα λένε πως οι πρώτες κρίσεις είναι και οι πιο επικίνδυνες. Δεν μπορείς όμως παρά να μην το σημειώσεις. Ο Παναθηναϊκός νίκησε χθες όχι γιατί ήταν καλύτερος. Αλλά επειδή είχε απέναντί του τον Ολυμπιακό. Ομάδα που οι «πράσινοι» αστέρες έχουν μάθει να νικούν. Ο Ολυμπιακός χθες στάθηκε όχι γιατί έπαιξε με τον τρόπο που θέλει ο νέος του προπονητής. Στάθηκε διότι το επιθετικό ένστικτο του Γκριρ δεν αποδείχθηκε καταστροφικό. Για να δούμε ένα τέλειο ματς μπάσκετ ανάμεσα στις δύο ομάδες, ματς με σωστές τακτικές και πλάνα εφαρμοσμένα στην εντέλεια, θα περάσει αρκετός καιρός. Αυτό που σίγουρα θα δούμε είναι ένα ελκυστικό μπάσκετ από τους δύο, έστω και με τεχνικές ατέλειες. Αλλά ποιος νοιάζεται για τα συστήματα; Αυτά είναι για τους προπονητές. Ο κόσμος θέλει επίθεση και ανυπομονεί πλέον για τη σειρά των τελικών της Α1...