Δεν μπορεί να επιβληθεί

Μια και αυτή τη φορά δεν βλέπω να ζητάμε συγγνώμη από τον Γκιγέρμο Ογιος που δεν εκτιμήσαμε τη δουλειά του στον Ατρόμητο, να γράψω κάτι που συμφωνούν οι πρώην παίκτες του, τόσο στον Αρη όσο και στην τελευταία του ομάδα. «Αρρωστος» με τη δουλειά του, μια χαρά παλικάρι, αλλά με ένα ελάττωμα: τον καβαλάνε οι ποδοσφαιριστές του. Με τον καιρό ο Ογιος είναι αδύνατον να επιβληθεί στην ομάδα. Ενα χαρακτηριστικό, που μαζί με το αντίθετο –να σε σιχαίνονται οι παίκτες σου– είναι το φιλί του θανάτου σε κάθε προπονητική καριέρα.

Πριν από δύο μήνες απολύθηκε ο Λορένσο Σέρα Φερέρ. Στην ΑΕΚ τον είχαν παρουσιάσει ως τον μεγαλύτερο προπονητή που είχε πατήσει το πόδι του στην Ελλάδα, για χάρη του «φαγώθηκε» ο Ιλια Ιβιτς, με τον οποίο είχε ξεκινήσει η δημιουργία της ΑΕΚ των πιτσιρικάδων και ο Ισπανός πρέπει να είναι ο προπονητής που απέκτησε τη μεγαλύτερη δύναμη στην ιστορία του ελληνικού ποδοσφαίρου. Ακόμα και ο Ντούσαν Μπάγεβιτς στις μεγάλες ημέρες δεν είχε τη δύναμη του Φερέρ. Τουλάχιστον δεν είχε τη δύναμη να διαχειρίζεται το μπάτζετ, προνόμιο που είχαν διατηρήσει οι ιδιοκτήτες της ΑΕΚ και του Ολυμπιακού. Τον πανίσχυρο, όμως, Φερέρ «καθάρισαν» τα αποδυτήρια. Πολύ πριν απολυθεί, είχε γίνει γνωστό ότι υπήρχαν παίκτες που τον φώναζαν «χουντικό». Οσο μπορούσε ο Νικολαΐδης το αγνόησε, αλλά όταν είδε ότι η ΑΕΚ παράπαιε, ρώτησε τους πάλιουρες, άκουσε ότι τον Φερέρ αποκλείεται να τον γουστάρει ακόμα και η γάτα του και τον απέλυσε. Ακούσατε έστω έναν παίκτη να λέει καλό λόγο μετά την απόλυσή του;

Αντίθετα, στον Ολυμπιακό δεν υπήρξε παίκτης που να χάρηκε με την απομάκρυνση του Τάκη Λεμονή. Σε πρόσφατη συνέντευξή του στο «Εθνος» ο Γκαλέτι είπε ότι σε περίπτωση κατάκτησης του πρωταθλήματος, ένα μέρος θα ανήκει στον Λεμονή. Γιατί ο Λεμονής ήταν προπονητής των παικτών. Στην αρχή της σεζόν έφτιαξε ομάδα με λίγους αναπληρωματικούς, ώστε οι βασικοί να μη νιώθουν απειλούμενοι, σπανίως φώναζε σε παίκτες κατά τη διάρκεια του ματς και δεν νομίζω ότι έχει παραπέμψει παίκτη για τιμωρία. Αντίθετα, με τον Φερέρ που οι παίκτες του δεν άντεχαν άλλο να τον βλέπουν, οι παίκτες του Ολυμπιακού δεν χορταίναν να κοιτάζουν τον προπονητή τους. Γιατί καταλάβαινε τι αγγαρεία είναι για τον πραγματικό σταρ να παίζει την ίδια μπάλα στο «Στάμφορντ Μπριτζ» και το Δημοτικό Γήπεδο της Βέροιας.

Το ιδανικό για μια ομάδα είναι ένας προπονητής ανάμεσα σε Λεμονή και Φερέρ. Ενας προπονητής που να πονάει την ομάδα περισσότερο από ό,τι τους παίκτες, αλλά να τους κάνει να τον σέβονται, ακόμα και αν χρειάζεται να κοντραριστεί με τη διοίκηση. Καταλαβαίνω ότι ο Σέρβος είναι εγωιστής, καταλαβαίνω ότι πίσω του έχουν κλείσει οι πόρτες της ΑΕΚ, του Ολυμπιακού και του ΠΑΟΚ, αλλά δεν μπορεί. Κάποια ομάδα θα τον πάρει. Και φυσικά δεν αναφέρομαι στον Παναθηναϊκό, που το ρεπορτάζ ότι προχωράει με τον Ζοσέ Πεσέιρο ξεσήκωσε θύελλα ενθουσιασμού στους οπαδούς της ομάδας…


Eίχα την αμφίβολη χαρά να παρακολουθήσω το πέρασμα της πορείας των οπαδών του Παναθηναϊκού κατά τις πέντε το απόγευμα έξω από το «Χίλτον». Μπροστά μια δεκάδα Ζητάδες και πίσω τρία περιπολικά να κλείνουν την πορεία για τον τελικό του Κυπέλλου του μπάσκετ. Αν, ρε παιδιά, αυτοί που πέρναγαν είναι οι λάτρες της καλαθοσφαίρισης, οι Αμερικανοί κομάντος στο Ιρακ είναι αποστολή ανθρωπιστικής βοήθειας.

Πάντως, έβλεπα τους αστυνομικούς που συνόδευαν τους οπαδούς του Παναθηναϊκού και τους χαιρόμουν. Πρέπει να έχουμε την πιο φιλειρηνική αστυνομία μετά τη Δανία. Και όποιος έχει αντιρρήσεις, δεν έχει παρά να μπει στο Ιnternet, να συνδεθεί με το http://www.youtube.com/watch?v=hirfIaVm0bM και θα δει πώς η ελληνική αστυνομία μπορεί να ηρεμεί ακόμα και τους Θιβετιανούς. Στο βίντεο υπάρχουν πέντε-δέκα Θιβετιανοί που θέλουν να κάνουν τη δική τους τελετή της αφής της Φλόγας. Το θέμα έχει αναλάβει στα στιβαρά χέρια του ένας δικός μας αστυνομικός, φτυστός ο Σπύρος Λιβαθηνός, με πέτσινο μαύρο μπουφάν και γκρενά πουλόβερ ζακάρ.

Αρχικά, πρέπει να πω ότι ακόμα και τρομοκράτης να είσαι, είναι αδύνατον να διατηρήσεις την αντιεξουσιαστική οργή σου με έναν άνθρωπο που φοράει πουλόβερ γκρενά με ζακάρ. Ζακάρ πουλόβερ φοράνε οι ναυτικοί της ακτοπλοΐας, οι Αλβανοί σοβατζήδες, ιδιοκτήτες ψιλικατζήδικων κάτω των 25 τετραγωνικών, αλλά αδίστακτοι υπηρέτες του νόμου είναι κομμάτι δύσκολο. Φανταζόσαστε τον Κλιντ Ιστγουντ σαν Dirty Harry, με πουλόβερ ζακάρ να τραβάει το Μάγκνουμ πάνω από τον πεσμένο serial killer και ο κάτω να τον ρωτάει «Δεν σε ενοχλεί η βισκόζη;». Ο ντετέκτιβ Πίπης είναι λοιπόν ο πρώτος που σπάει τον τσαμπουκά στους Θιβετιανούς. Μετά έρχονται και ενισχύσεις.

Είναι οι αστυφύλακες με πολιτικά, που κάποια στιγμή βαριούνται την πολυλογία του εκπροσώπου της Θιβετιανής Ολυμπιακής Επιτροπής. Το σόου ξεκινάει με τις μυστήριες, που είναι ντυμένες με τις τοπικές φορεσιές του Θιβέτ. Συνηθισμένοι οι αστυφύλακες από τα δικά μας φολκλόρ, με τις Αμαλίες δεν αντιδρούν. Μετά εμφανίζεται ο εκπρόσωπος. Τον οποίο τον κόβεις από την πρώτη ματιά ότι έτσι και αρχίσει να μιλάει, μέχρι να τελειώσει, όχι θα έχει ελευθερωθεί το Θιβέτ, αλλά θα έχει κατακτήσει και την Κίνα. Τη στιγμή που ο Θιβετιανός έχει φτάσει στο Εβερεστ, ο Ζακάρ αναλαμβάνει δράση. Αρχίζει και σπρώχνει διακριτικά τις κάμερες και όποιος του φέρνει αντίρρηση, του ξηγιέται το «Σε παρακαλώ πολύ…» στον «μπατσέ» τόνο. Οπότε φτάνει σε αυτόν που κρατάει την κάμερα που τραβάει το βίντεο, που δείχνει το youtube. Ακολουθεί ο διάλογος: «You are pushing my camera». «Ο.Κ. Ο.Κ.». Αλλά παρά τα «Ο.Κ.», ο δικός μας συνεχίζει να σπρώχνει. Ο καμεραμάν κάνει το θέμα θεσμικό: «Is this democracy? Is this democracy?». Ο Ζακάρ δεν θέλει να μπλεχτεί σε θεωρητικές περί δημοκρατίας συζητήσεις και συνεχίζει να σπρώχνει. Ο καμεραμάν εγκαταλείπει την προσπάθεια για έναν όμορφο διάλογο περί δημοκρατίας και προχωράει στο επόμενο επίπεδο. «What is your name?». Oh my God!

Ω, Θεέ μου. Ολοι ξέρουμε ότι οι Ελληνες αστυφύλακες δεν έχουν πρόβλημα να απαντήσουν σε κάθε λογική ή παράλογη ερώτηση, δεν έχουν πρόβλημα να δανείσουν το περίστροφό τους, αν ο άλλος επιμένει, αλλά «What is your name?». Το όνομα; Για να τύχει μετά κανένα στράβωμα με τους Θιβετιανούς, να πέσουν τίποτα μάπες και την άλλη μέρα η «Ελευθεροτυπία» να βγαίνει με πρωτοσέλιδο «Θύμιος Καρατσίσας: Ο αστυφύλακας που αιματοκύλισε μια ειρηνική συγκέντρωση διαμαρτυρίας»; Ακόμα χειρότερα την άλλη μέρα να πάει στο τμήμα και να του λέει ο διοικητής «Ρε συ, Θύμιο. Πήρε ένας που έλεγε ότι τον λένε Δαλάι Λάμα και σε ζήτησε. Τι έκανες, ρε Θύμιο, και αυτός ο Λάμας ήταν έξω φρενών;». Ο Ζακάρ την καταλαβαίνει τη λούμπα και αντιδρά σαν 16άρα, που ο τύπος που την έχει πάει σινεμά, σταματάει να ασχολείται με τα βυζιά της και προσπαθεί να βάλει το χέρι κάτω από τη φούστα της. Στο αίτημα του καμεραμάν για το όνομα, τον βάζει στη θέση του με ένα παγερό και γεμάτο αξιοπρέπεια «Σε παρακαλώ». Γυρίζοντας ταυτόχρονα και κολλώντας το μαύρο μπουφάν στον φακό.

Ο εκπρόσωπος συνεχίζει να μιλάει και ο Ζακάρ καταλαβαίνει τη μεγάλη αλήθεια. Οπου τον πάνε, θα πάνε και οι κάμερες. Οπότε μαζί με έναν αστυφύλακα με μπλε, παίρνει τον εκπρόσωπο σε απαλή κωλοφεράτζα και τον πηγαίνει προς την έξοδο της Αλτις. Ο καμεραμάν ακολουθεί, αλλά έχει κολλήσει. Τώρα έχει βρει έναν άλλο γερομπάτσο με πολιτικά, στα πρόθυρα της σύνταξης, και συνεχίζει το βιολί του: «Is this democracy?». «Μίλα ελληνικά», του απαντάει ο τίμιος γέροντας: «You, bloody well speak English», απαντάει με αυθάδεια ο καμεράς, που αν ήμουν στη θέση του γερόμπατσου, θα πήγαινα στη χώρα του να μιλάω ελληνικά.

Στο μεταξύ, κάποιος έχει τσαλακώσει το χαρτί με την ομιλία του εκπρόσωπου, που συνεχίζει λέγοντας τα ίδια και τα ίδια. Η Θιβετιανή με τον πυρσό αρχίζει και τρέχει. Ο Ζακάρ και ο γέροντας τη σταματάνε και τη γυρίζουν πίσω με ένα «Οχι, κυρία μου». Η κυρία συνεχίζει να κρατάει τον πυρσό. Ακούγεται μια κραυγή. «Θα καούμε, ρε παιδιά».


Tο show κλείνει με ένα Θιβετιανό που τρώει κόλλημα με τον πυρσό και φωνάζει «Nobody can touch the torch, nobody can touch the torch». O Ζακάρ τού ξηγιέται στο στυλ του «Λετ δε κοτ ντάουν», «Cool down, cool down». Και όπως όλες οι αρχαίες τραγωδίες τελειώνουν με έναν επιμύθιο, ακούγεται η φωνή που κλείνει όλα τα ελληνικά αστυνομικά δράματα: «Αντε, ρε παιδιά. Τελείωσε το θέμα, ρε παιδιά». Και το βίντεο κλείνει. Εχοντας τη βεβαιότητα ότι μετά ένας από τους δικούς μας ρώτησε τον Θιβετιανό. «Ρε συ, από πού είσαι; Από τη Λάσα; Μέσα από τη Λάσα;».