Φύγε εσύ. Aλλά έλα... ποιος;

Οι Παναθηναϊκοί, Βγενοπουλικοί, ανεξάρτητοι ή αναρχοαυτόνομοι ζητάνε απλά πράγματα: να σηκωθούν να φύγουν όλοι. Πρώτον: «Τζίγκερ, πούλα». 'Η «Τζίγκερ, φύγε». Ιδανικά «πούλα φεύγοντας» ή «φύγε πουλώντας». Δεύτερον: «να φύγει και ο Πεσέιρο, ο Καρπουζάς Νο 2» - για τους φίλους Τεσέιρο, μία για την «τεσσάρα» στο Κύπελλο και δύο για τη διαφορά από τον Ολυμπιακό». Τρίτον (και μακρύτερο): «να φύγουν οι άχρηστοι που δεν έχουν καταλάβει σε ποια ομάδα παίζουν και δεν πονάνε τη φανέλα». Αντε, να εξαιρέσουμε τον Καραγκούνη που σκίζεται ακόμα και στη διαδρομή από τη φυσούνα στο γήπεδο, τον Σπυρόπουλο που μόλις ήρθε, τον Σαλπιγγίδη που είναι ο μοναδικός που βλέπει το τέρμα και δεν τον πιάνει βέρτιγκο, φυσικά και τον Νίνη που δεν παίζει και δεν παίζεται. Επιτρέψτε μου να προσθέσω ακόμα έναν, που κάθε χρόνο ξεκινά ως η εναλλακτική λύση τού κάθε Ενακαρίρε, του κάθε Σαριέγκι, του κάθε Αντονσον και καταλήγει βασικότερος των βασικών. Ο ρόλος του Γκούμα με άλλα λόγια θυμίζει τον Ανατολάκη του Ολυμπιακού. Και το γκολ με τον Ηρακλή το βάζω στην ίδια κλίμακα ομορφιάς με αυτό κόντρα στους Ρέιντζερς, ακριβώς επειδή μιλάμε για κεντρικό αμυντικό. Αν τα είχε βάλει αυτά τα δύο ο Ριβάλντο ή ο Μπελούτσι, θα λέγαμε πολύ σοβαρά ότι η ντρίμπλα παραπέμπει σε Ρομπίνιο και το τελείωμα σε Ρούουντ. Γιατί δηλαδή να μην το πούμε και για τον Γκούμα;

Δεν φτάνουν όμως τα γκολ του Γκούμα, όπως δεν φτάνουν τα γκολ όλων. Με τη χειρότερη επιθετική συγκομιδή από το 1981, από τότε δηλαδή που ο Ανδρέας Παπανδρέου φόραγε ζιβάγκο κι έκανε σλόγκαν τη λέξη «Αλλαγή», ο δρόμος είναι στρωμένος με κροκάλες, το «μισό-μηδέν» δεν παρέχει καμία ασφάλεια και οι προηγούμενες αποδόσεις δεν εξασφαλίζουν τις μελλοντικές, που λένε σοφά και τα ομόλογα. Με άλλα λόγια, το «μισό-μηδέν» του χθες δεν διασφαλίζει το «μισό-μηδέν» του αύριο κι όταν ο αντίπαλος κάνει την αλητεία να βάλει γκολ, η ομάδα δεν έχει το μέταλλο να του βάλει τρία και να τον καθαρίσει. Αυτό δηλαδή που κάνει ο Ολυμπιακός, εδώ και τόσα χρόνια, που παίρνει τα πρωταθλήματα. Οταν εσύ, από τον καναπέ του σπιτιού σου, βλέπεις τον Ολυμπιακό πίσω στο σκορ και ξέρεις βαθιά μέσα σου ότι θα το γυρίσει αργά ή γρήγορα, εύκολα ή δύσκολα, φανταστείτε πόσο το νιώθουν οι ίδιοι οι παίκτες του. Αντίστοιχα, στα παιχνίδια του Παναθηναϊκού δεν το νιώθεις. Οπως προφανώς δεν το νιώθουν και οι παίκτες του. Απλά μαθηματικά. Ακόμα πιο απλά μαθηματικά, είναι το «φύγετε όλοι». Πολύ ωραία. Ποιοι θα έρθουν; Και πόσοι; Και πότε; Και πάλι φτου κι απ' την αρχή το καλοκαίρι; Πάλι νέος προπονητής και παίκτες που πρέπει «να δέσουν»; Αυτοί γιατί δικαιούνται πίστωση χρόνου και οι υπάρχοντες όχι; Και -σε τελική- ανάλυση, η λύση είναι απλή: αντί να τους διώχνεις όλους μαζεμένους, διώχνεις έναν και καθαρίζεις. Ολως τυχαίως, ο ένας -και βολικός- είναι πάντα ο προπονητής. Για περισσότερες πληροφορίες μπορείτε να απευθυνθείτε στους καμιά 15αριά προπονητές της Super League που έχουν κουνήσει ήδη μαντίλι.