Κακώς βγάλαμε τον Επιτάφιο

Kάθε φορά που εκρήγνυται ένα ηφαίστειο, το χώμα νεκρώνει. Οταν πετρώσει η λάβα, δεν ευδοκιμεί τίποτε πάνω της. Νησιά ολόκληρα, όπως το άμοιρο Μοντσεράτ στην Καραϊβική, καταδικάζονται σε μαρασμό. Η οικονομία τους φυτοζωεί για δεκαετίες ολόκληρες. Στην καμένη γη δεν φυτρώνει το παραμικρό.

Ο φετινός Ολυμπιακός βάλθηκε να διαψεύσει αυτή την αδιαπραγμάτευτη θεωρία. Οταν οι Αγγελόπουλοι άφησαν κατά μέρος τα πείσματα και έδιωξαν τον Πίνι Γκέρσον, το έδαφος στο λιμάνι ήταν κατάμαυρο. Η ακριβοπληρωμένη ομάδα μύριζε φορμόλη και μοναδική της φιλοδοξία ήταν να τελειώσει τη χρονιά με τρόπο αξιοπρεπή, όπως πέρυσι. Οσοι ευαγγελίζονταν τίτλο στην Ελλάδα, πόνταραν περισσότερο στο ειδικό βάρος της φανέλας και τη δυναμική του συλλόγου, παρά στην απτή πραγματικότητα.

Για ευρωπαϊκή διάκριση, βέβαια, δεν μιλούσε κανένας. Οταν ήρθε η εντός έδρας ήττα από τη Μακάμπι στην πρεμιέρα του β' γύρου (αλλά και εκείνη από τη Ρεάλ στη Μαδρίτη αμέσως μετά), οι πιο βιαστικοί είπαν «τετέλεσται».
Υπομονή, συνέστησε ο καινούργιος προπονητής. Νωρίς είναι ακόμα για να βγει ο Επιτάφιος. Το γιατρικό του Παναγιώτη Γιαννάκη για να λουλουδιάσει η καμένη γη ήταν απλό: «Βάζουμε την ομάδα μέσα σε στεγανά, υιοθετούμε τη δοκιμασμένη στην Εθνική ομάδα συνταγή και εμπιστευόμαστε όσους παίκτες μπορούν να την εφαρμόσουν». Ο Βασιλόπουλος, ο Μπλέικνι, ο Πρίντεζης, ο Μπουρούσης έγιναν ακρογωνιαίοι λίθοι. Σκεφτείτε πόσο συχνά τελειώνουν κρίσιμους αγώνες ως μέλη της πεντάδας. Ο Γκριρ αποδείχθηκε εξαιρετικά ευπροσάρμοστος και έγινε ηγέτης δίχως υπερβολές. Οι Γουντς, Τζάκσον, Τεόντοσιτς απέκτησαν συγκεκριμένους ρόλους και τους εκτελούν με συνέπεια. Οι Μαυροκεφαλίδης, Βασιλειάδης, Τσακαλίδης Παπαμακάριος, Καυκής, Σεϊμπούτις πήραν ευκαιρίες, σε μια ομάδα με 15 ετοιμοπόλεμους παίκτες. Η απουσία του Ματσιγιάουσκας πέρασε πια σε δεύτερο πλάνο.

Από συνονθύλευμα ταλαντούχων αλλά ακυβέρνητων αθλητών, ο Ολυμπιακός έγινε ομάδα του προπονητή και κατέθεσε το ταλέντο των παικτών του στο παρκέ. Δέκα συν δέκα, ξέρετε, μας κάνει είκοσι. Μόνο επί των ημερών του Γκέρσον έβγαινε άθροισμα πέντε.

Για να είμαι ειλικρινής, περίμενα τη βελτίωση του Ολυμπιακού πολύ αργότερα, ίσως με τη νέα σεζόν. Αποδείχθηκε όμως ότι υπήρχε έδαφος γόνιμο, μολονότι καψαλισμένο. Η νίκη επί της Μακάμπι στο Τελ Αβίβ ήταν το «μεγάλο κόλπο» που αναπτέρωσε την ευρωπαϊκή ελπίδα κι έδωσε θάρρος εν όψει των αγώνων που ακολούθησαν. Επί των ημερών του Γιαννάκη, ο Ολυμπιακός κέρδισε τα 2 από τα 3 εκτός έδρας παιχνίδια που έπαιξε στην Ευρωλίγκα. Επί Γκέρσον, είχε ρεκόρ 1-6 μακριά από το ΣΕΦ. Χρειάζεται άλλη ανάλυση;

Στον τελικό του Κυπέλλου με τον λίαν ταραγμένο Παναθηναϊκό, ο ξαναγεννημένος Ολυμπιακός θα έχει την ευκαιρία να ψάξει το πρώτο του τρόπαιο, με αυξημένες μάλιστα πιθανότητες. Δεν του χρειάζεται, δεν θα είναι βήμα για το μέλλον. Το Κύπελλο δεν παύει να είναι Κυπελλάκι, μια διοργάνωση αυστηρώς για εσωτερική κατανάλωση.

Εάν η περιρρέουσα ατμόσφαιρα στον Πειραιά αποπροσανατολίσει την ομάδα, θα της έχει κάνει ζημιά. Το πραγματικά σπουδαίο ραντεβού των ημερών είναι ο τριπλός προημιτελικός της Ευρωλίγκας με την ΤΣΣΚΑ. Mission impossible λέτε; Δεν το νομίζω. Ομάδα που μπορεί να νικήσει τη Μακάμπι στο «Γιαντ Ελιάου», μπορεί να νικήσει οποιονδήποτε οπουδήποτε. Αρκεί να μην έχει ξεχαστεί το μυαλό της στο Ελληνικό. Αλήθεια, πότε θα μάθουμε ότι ο Μάρτιος είναι λάθος μήνας για έναν τελικό Κυπέλλου;