Το χρήμα δεν φέρνει ευτυχία

Ο όρος «PAO» υπάρχει στο λεξιλόγιο των Σέρβων. Και σημαίνει «πέφτω». Την αντιστοιχία την είδαμε το βράδυ της Τετάρτης. Στην (υπέρ)κατάμεστη «Χάλα Πιονίρ». Βοηθούμενη από την εκπληκτική Παρτίζαν. Η πιο νεανική και «φτωχή» ομάδα της Ευρωλίγκας, συνολικού μπάτζετ 2,5 εκατ. ευρώ, απέδειξε πως τα χρήματα δεν φέρνουν την ευτυχία. Παρεμπιπτόντως, θύμισε στους πρωταθλητές τις βασικές αξίες της δουλειάς. Ολα όσα τους έδωσαν πέρυσι τον κόσμο όλο.

Τον ενθουσιασμό, τη θέληση, τη συντροφικότητα, την καρδιά. Πράγματα που προϋποθέτουν την πλήρη υποταγή του «εγώ» στο «εμείς». Και που δεν είχαμε την ευκαιρία να δούμε φέτος να εκφράζονται από τον Παναθηναϊκό. Οχι γιατί δεν υπήρχαν ως πρώτη ύλη, αλλά γιατί εξαρχής χάθηκαν σε άλλα, ήσσονος σημασίας –μπροστά στο κοινό καλό– ζητήματα. Σε εγωισμούς. Σε παράπονα που ενδεχομένως να μην ήταν –όλα– αδικαιολόγητα. Εν τούτοις, απείχαν του διά ταύτα: της προάσπισης των τριών τροπαίων. Ακόμα και των ίδιων τους των ονομάτων. Αν υποθέσουμε πως κάποιοι θεωρούν πως δεν έτυχαν των ευκαιριών που άξιζαν και ως εκ τούτου περιμένουν υπομονετικά να τελειώσει η σεζόν, οφείλουν να δουλέψουν για τον επόμενο εργοδότη τους. Ή έστω να τιμήσουν τον –παχυλό– μισθό τους. Αντ' αυτού μέχρι τώρα καταπατούν τον εκ των βασικών νόμων της αγοράς. Και τη νύφη την πληρώνουν όλοι. Ο αποκλεισμός της πιο ακριβής ομάδας που υπάρχει στην ήπειρο και, ειρήσθω εν παρόδω, πρωταθλήτριας, από τις οκτώ καλύτερες της Ευρώπης είναι πλήγμα. Μεγάλο. Μπορεί όμως, να γίνει και μεγαλύτερο. Μην ξεχνάτε πως υπάρχουν άλλες δύο «κούπες» διαθέσιμες προς κατάκτηση.

Η κορυφή της πυραμίδας

Βασική προϋπόθεση για να σωθεί η παρτίδα είναι η ανάληψη ευθυνών. Απ' όλους. Πρωτίστως από τον Ομπράντοβιτς. Ως η κορυφή της πυραμίδας εξυπακούεται ότι είναι ο πρώτος που οφείλει να βρει το «τις πταίει» και να το τακτοποιήσει. Αρχής γενομένης από την εμμονή στο κοντό σχήμα, που ξεκίνησε ως ανάγκη και εξελίχθηκε σε συνήθεια, που δεν έγινε ποτέ αγαπημένη. Τουναντίον. Μεταξύ άλλων, αποσυντόνισε και τη σταθερή αξία στον χρόνο που λέγεται Δημήτρης Διαμαντίδης, μια και κατά τη διάρκεια ενός ματς μπορούσε να είναι από «άσος» μέχρι «τεσσάρι», με ό,τι συνεπάγεται αυτό. Και καλύπτει στην άμυνα από πόιντ γκαρντ μέχρι πάουερ φόργουορντ, που συνελήφθη να ολιγορεί. Η αντίδραση του Ζοτς στη μετα-Ευρωλίγκας εποχή ήταν η ιδεατή. Κατ' αρχάς στα αποδυτήρια έσπευσε να ηρεμήσει τους παίκτες του. Και ξέρετε τα περί... βυσσινί που διαθέτει για φυσικό χρώμα στο πρόσωπό του –σαφέστατη ένδειξη για το πού βρίσκεται η πίεσή του. Αναγνώρισε την ανάγκη να στρέψει το βλέμμα στην επόμενη μέρα. Στον επόμενο στόχο. Στη σημασία της σωστής ψυχολογίας που απαιτείται για τη διάκριση. Ξέρει πως έχει κάνει λάθη –πάσης φύσεως. Το αναγνωρίζει. Είναι, όμως, αποφασισμένος να βρει λύσεις. Και το «know how» είναι... δική του πατέντα. Ξεκίνησε από το αεροπλάνο της επιστροφής, στο οποίο είδε το βίντεο του αγώνα με την Παρτίζαν για πρώτη φορά. Γιατί το ξαναείδε. Μέχρι τις 9 το πρωί πατούσε play και pause. Δεν κοιμήθηκε. Ηθελε να βρει τις απαντήσεις. Για την καλύτερη δυνατή συνέχεια. Είναι ο κατά τεκμήριον καλύτερος προπονητής στην Ευρώπη. Αυτό δεν αλλάζει παρ' ότι κάποιοι, ως ένδειξη υπέρτατης αχαριστίας, έχουν ξεκινήσει να κάνουν ό,τι μπορούν για να σβήσουν εννέα χρόνια υπερπολύτιμου έργου. Η ιστορία θα δείξει μέχρι πού είναι ικανοί να φτάσουν. Και εμείς θα είμαστε εδώ για να καταγράψουμε τα γεγονότα.

Η καταστροφή

Στα του πολυμνημονευμένου ζητήματος με τον Σαρούνας Γιασικεβίτσιους θα αφήσουμε τον Βλάντε Ντίβατς να καταθέσει την άποψή του. Τον συναντήσαμε στο Βελιγράδι και δεν ήταν δυνατόν να χάσουμε την ευκαιρία. Ξέρει τον Σάρας, τον Ζοτς, τον Παναθηναϊκό (δεν χάνει παιχνίδι του) και... το μπάσκετ. «Η ομάδα πρέπει να τον μάθει, όχι το αντίστροφο», μας είπε «δεν γίνεται να ξέχασε το μπάσκετ φέτος. Οι συμπαίκτες του οφείλουν να αναγνωρίσουν το ταλέντο του και να τον βάλουν στο παιχνίδι. Με το να τον αφήνουν απ' έξω συντελούν σε καταστροφή. Το πρόβλημα δεν είναι δικό του, αλλά γύρω του. Αν διορθωθεί, το αποτέλεσμα θα είναι εξαιρετικό». Στα της... σύγχυσης που επικρατεί περί της σημασίας που είχε η προσθήκη του (αν χρειαζόταν ή όχι στον ΠΑΟ), είναι σαφές πως παίκτης που έχει αποδείξει πολλάκις τι αξίζει όπως και του λόγου του, δεν θα μπορούσε ποτέ να είναι περιττός. Πόσω δε μάλλον λάθος. Ακόμα και στο πλέον υπερπλήρες ρόστερ είχε τον δικό του χώρο. Και δεν θα μπορούσε να ισχύει κάτι διαφορετικό γι' αυτό της ομάδας, που έχει για... χούι να αποκτά τους καλύτερους.

Ο μονόδρομος

Ο Μάικ Μπατίστ είχε δηλώσει προ της αναχώρησης για τη Σερβία πως «χρειάζονται "καρύδια" για να νικήσουμε. Και τα έχουμε». Ως άνθρωπος του λόγου του ήταν συνεπής. Οντως εννοούσε αυτό που είπε, τουλάχιστον για την πάρτη του. Δεν είναι δα και ο πλέον θηριώδης σέντερ. Παρ' όλα αυτά και πέραν των προσωπικών προβλημάτων του (σε πόδι και αγκώνα) έδινε μάχη να «καθαρίσει» τη ρακέτα –από τον Βράνιες ή τον Πέκοβιτς. Και τι κατάλαβε; Εβλεπε διαρκώς κάποιον κοντό –που τον είχε «χάσει» ο «πράσινος» φρουρός του– να σκοράρει. 'Η να παίρνει ριμπάουντ. Συν τοις άλλοις, ο Αμερικανός είχε και έχει πάντα στο μυαλό του να καλύψει και το κατ' ανάγκην ή κατά συνθήκην πάουερ φόργουορντ που ορίζει ο Ομπράντοβιτς στα διάφορα χαμηλά σχήματα και δεν έχει μάθει τις απαιτήσεις της δουλειάς. Συγκρατήστε, εν τω μεταξύ, πως κάποιοι ξέχασαν ακόμα και τα διαβατήρια και αναλώθηκαν σε «αστειάκια», εν πτήση για το «Ελ. Βενιζέλος». Εκείνος προτίμησε να καθίσει πίσω από τον προπονητή του και να δει το βίντεο γιατί, λέει, ήθελε να δει «τι δεν έκανα για να βοηθήσω την ομάδα»! Σε μια ακόμα περίπτωση, δηλαδή, δίδαξε ήθος, επαγγελματισμό, ακόμα και ευθιξία. Θα ήταν χρήσιμο κάποιοι να παραδειγματιστούν, ή ακόμα και να σεβαστούν, την υπερπροσπάθεια του τύπου που έχει γίνει πιο Ελληνας και από τους Ελληνες.