Η δύναμη της αγάπης για την μπάλα

Το να σε ξανακαλέσουν στην Εθνική στα 32, έπειτα από σχεδόν δυόμισι χρόνια ταλαιπωρίας και τραυματισμών, είναι έτσι και αλλιώς κάτι δύσκολο. Το να τραβήξεις όμως την προσοχή του Οτο Ρεχάγκελ ενώ αγωνίζεσαι στη Λάρισα (και όχι στη Γερμανία ή σε κάποιον από τους τρεις πρωτοπόρους του κέντρου) και να τον υποχρεώσεις με τις εμφανίσεις σου να σε ξαναφωνάξει στην Εθνική είναι κατόρθωμα. Ο Οτο είχε πάει προσωπικά να δει τον Βενετίδη στο ματς της ΑΕΛ με τον Αστέρα Τρίπολης: από τότε τον έχει στα υπόψη του. Από την Εθνική ο παίκτης λείπει από τις 18 Αυγούστου 2004, τελευταίο ματς ένα φιλικό με την Τσεχία -παραλίγο μάλιστα και να σκοράρει.

Περιπέτειες

Του έχω αδυναμία του Βενετίδη και ποτέ δεν το έχω κρύψει. Θέλω να θυμίσω μερικές από τις πρόσφατες περιπέτειές του, γιατί όλοι τις έχουμε ξεχάσει. Ο Βενετίδης, Χριστούγεννα του 2004, λίγο πριν από το τελευταίο ματς του πρώτου γύρου και με νωπές τις δάφνες του πρωταθλητή Ευρώπης, στο τέλος ενός αγώνα εναντίον της Χαλκηδόνας μπαίνει στο χειρουργείο για να «καθαρίσει» το γόνατό του: οι προβλέψεις μιλούν για δίμηνη απουσία, αλλά κάτι δεν πάει καλά. Ο παίκτης χάνει το υπόλοιπο της σεζόν και την επόμενη χρονιά δεν δηλώνεται στους 22 του Τσάμπιονς Λιγκ, γιατί κάνει ελλιπέστατη -εξαιτίας των πόνων στο γόνατο- προετοιμασία. Ο Τροντ Σόλιντ (που η ειρωνεία της μοίρας έχει φέρει τον εύθραυστο Ντομί για να παίξει στη θέση του) δεν τον εμπιστεύεται. Ολόκληρη τη σεζόν 2005-06 ο Βενετίδης δεν αγωνίζεται σε κανένα ματς πρωταθλήματος και το καλοκαίρι ο Ολυμπιακός τον αφήνει ελεύθερο. Στη Λάρισα βρίσκει ανθρώπους που του δείχνουν εμπιστοσύνη: ήταν τυχερός. Πέρυσι κάνει μόλις δέκα ματς (κάνοντας ένα μικρό σερί παρουσιών προς το τέλος της σεζόν), αλλά σ' αυτά όποιος καταλαβαίνει βλέπει τη δύναμή του να έχει επανέλθει. Φέτος ταλαιπωρείται λίγο στην αρχή, αλλά από τις 20 Οκτωβρίου είναι ανελλιπώς στη διάθεση του Γιώργου Δώνη, ο οποίος έβαλε ένα μεγάλο στοίχημα μαζί του και το κέρδισε.

Μεράκι

Πέρα από το νευρώδες παιχνίδι του που πάντοτε μου άρεσε, γιατί εγώ θέλω ο ακραίος μπακ να είναι πρώτα απ' όλα αμυντικός, βρίσκω ότι ο Βενετίδης ανήκει σε εκείνη τη σπάνια κατηγορία ποδοσφαιριστών που βελτιώθηκαν μεγαλώνοντας, όχι τόσο γιατί το επέβαλαν ο επαγγελματισμός τους ή η ανάγκη για ένα μεγαλύτερο συμβόλαιο, αλλά γιατί η αγάπη τους για το ποδόσφαιρο ήταν τέτοια, που δεν τους άφησε ποτέ να αράξουν: ο Βενετίδης βελτιώθηκε από τον σεβντά του και από το μεράκι του. Χάρη σε αυτά δεν έκοψε και την μπάλα, όταν όλοι πρόβλεπαν το αντίθετο.

Χαίρεται

Δυόμισι χρόνια μετά τον ύπουλο τραυματισμό του, που έβαλε πρόωρα τέλος στην καριέρα του στον Ολυμπιακό, ο Βενετίδης κάνει μία από τις καλύτερες σεζόν της ζωής του απολαμβάνοντας, πρώτα απ' όλα, το ποδόσφαιρο που παίζουν και ο ίδιος και η ομάδα του. Απαλλαγμένος από άγχη, οπλισμένος με μια τεράστια θέληση, ώριμος όσο ποτέ και σίγουρος ότι τα χειρότερα πέρασαν, ο Βενετίδης δεν είναι απλώς ένας πολύ καλός παίκτης, αλλά ένα μεγάλο παράδειγμα για όλους όσοι θέλουν να κάνουν τη δύσκολη δουλειά του επαγγελματία ποδοσφαιριστή: η επιστροφή του στην Εθνική θα είναι η απόδειξη ότι για να ξεπερνάς τα δύσκολα πρέπει πρώτα απ' όλα να λαχταράς να παίξεις ποδόσφαιρο -για την ακρίβεια να το κάνεις με τον ίδιο ενθουσιασμό που είχες όταν πρωτοξεκίνησες. Αυτός ο ενθουσιασμός τον Βενετίδη δεν τον εγκατέλειψε ποτέ, ούτε όταν μπαινόβγαινε στα χειρουργεία ούτε όταν έτρεχε στους φυσικοθεραπευτές: ήξερε πάντα ότι πρέπει να περάσει όλες αυτές τις δοκιμασίες για να έχει τη δυνατότητα να κάνει αυτό που αγαπάει -δηλαδή να ξαναπαίξει ποδόσφαιρο.

Ιστορίες

Λέει ωραίες ιστορίες ο «Βένε» και τις λέει γελώντας. Οταν τον ακούς, καταλαβαίνεις ότι στη διαδρομή του στο επαγγελματικό ποδόσφαιρο τα είδε όλα και τα εκτίμησε σωστά, δηλαδή χωρίς εγωισμούς, τουπέ και σοβαροφάνειες. Οταν σκαλίζει τις μνήμες του από την Ορεστιάδα, την Ξάνθη, τον ΠΑΟΚ, τον Ολυμπιακό, την Εθνική, γελάει όπως κάνουμε εμείς όταν λέμε ιστορίες για το στρατιωτικό, το πανεπιστήμιο, τις γκόμενες: οι μνήμες του (όπως και οι δικές μας) είναι απαλλαγμένες από κακίες και πίκρες -δεν υπάρχει λόγος να μιλάς άσχημα για ό,τι έμαθες να αγαπάς. Δεν είναι τυχαίο ότι όποιος τον είχε συμπαίκτη τον σέβεται όσο λίγους: κάθε συναθλητής του γνωρίζει ότι πρόκειται για ένα παιδί που τιμά κάθε σταγόνα του δικού του ιδρώτα, θεωρώντας συγχρόνως τον εαυτό του τυχερό -όπως συμβαίνει με όλους τους ανθρώπους που κάνουν το επάγγελμα που αγαπούν. Είμαι βέβαιος ότι αν κάποιος του ζητήσει μια συμβουλή για το τι πρέπει να κάνει για να ξεπερνάει τα δύσκολα (όχι μόνο στο ποδόσφαιρο, αλλά και στη ζωή), αυτός θα του πει ότι το βασικό είναι να ξέρεις να αγαπάς ό,τι κάνεις και όλα τ' άλλα θα 'ρθουν μόνα τους.

Πρώτος

Σε μία εποχή που υπάρχουν ποδοσφαιριστές που θα 'θελαν κατά βάση να γίνουν πρόεδροι, παράγοντες, δημοσιογράφοι, ηθοποιοί, επιχειρηματίες, χρηματιστές, ο «Βένε» χαίρεται που είναι ποδοσφαιριστής. Και αν φέτος, όπως και πέρυσι, η ΑΕΛ το πάρει το Κύπελλο, είμαι βέβαιος ότι ο Νίκος ο Νταμπίζας θα τον φωνάξει να το σηκώσει αυτός πρώτος. Ποτέ τρόπαιο δεν θα έχει σηκωθεί από πιο άξια χέρια...

Επερώτηση

Ας σημειώσουμε και κάτι παρήγορο. Προχθές ο βουλευτής της Ν.Δ. (!), ο κ. Ακης Γεροντόπουλος (πολιτικός που εκλέγεται στον Νομό Εβρου και όχι στο Αγρίνιο) κατέθεσε μια επερώτηση στη Βουλή, με την οποία ζητεί να μάθει γιατί δέκα μέρες μετά τα γεγονότα της Γλυφάδας (όπου θυμίζω ότι «γαζώθηκε» με σφαίρες το πούλμαν του Παναιτωλικού) δεν υπάρχει πόρισμα για το τι έγινε από την πλευρά της Αστυνομίας. Αναρωτιέται επίσης πώς γίνεται οι αυτοδιοίκητες αρχές του ποδοσφαίρου (στη συγκεκριμένη περίπτωση η ΕΠΟ και η ΕΠΑΕ) να κοιτάζουν τα γεγονότα με σταυρωμένα τα χέρια σαν μυξοπαρθένες που δεν μπορούν να κάνουν το παραμικρό. Είμαι αληθινά περίεργος τι θα απαντήσουν οι αρμόδιοι υπουργοί και σύντροφοι του βουλευτή. Αντιθέτως, δεν μου προκαλεί την παραμικρή περιέργεια ότι δεν ρωτάει τίποτα για τέτοια γεγονότα η αντιπολίτευση: σιγά μη δυσαρεστήσουμε τα δικά μας παιδιά…

Στη συγκεκριμένη ιστορία δεν έχουμε να κάνουμε με δημοσιογραφικές αποκαλύψεις -υπάρχουν συγκεκριμένες καταγγελίες που έγιναν από τον πρόεδρο του Παναιτωλικού. Αν οι μολότοφ και οι πυροβολισμοί έπεσαν με αφορμή το ματς, όπως ο πρόεδρος του Παναιτωλικού καταγγέλλει, αυτός που σκηνοθέτησε ένα τέτοιου είδους χτύπημα πρέπει να τιμωρηθεί και από την τακτική δικαιοσύνη (για σωρεία ποινικών παραβάσεων), αλλά και από την αθλητική που δεν μπορεί να ανέχεται να διοργανώνεται ένα επαγγελματικό ποδοσφαιρικό πρωτάθλημα με πρακτικές της Καμόρα. Ετσι τουλάχιστον λέει η λογική.

Υπάρχει όμως τέτοια; Παρατημένο στο αυτοδιοίκητο της διαφθοράς του, το ποδόσφαιρό μας αργοπεθαίνει: η ηθική του ψυχορραγεί. Κάποτε η δωροδοκία ήταν ποινικό αδίκημα, σήμερα αν είσαι παράγοντας και στήσεις κάποιο ματς, το διατυμπανίζεις και μπορεί να σου πουν και «μπράβο». Κάποτε η προσπάθεια επηρεασμού του διαιτητή ήταν λόγος για να σε καλέσει ο αθλητικός δικαστής: σήμερα αν δεν προσπαθείς να επηρεάσεις τον διαιτητή, σε λένε κορόιδο. Το ότι θα φτάναμε στους πυροβολισμούς και τις μολότοφ ήταν βέβαιο. Οι παράγοντες που κινούνται στον χώρο του επαγγελματικού ποδοσφαίρου νιώθουν ότι απολαμβάνουν ένα είδος απόλυτης ασυλίας: κάνουν ό,τι γουστάρουν.

Αν σε κάτι μπορεί να είναι χρήσιμη η επερώτηση του κυρίου Γεροντόπουλου, είναι για να μας εξηγήσουν οι αρμόδιοι ποιος επιτέλους έχει την ευθύνη όλης αυτής της (αυτο)διαφημιζόμενης σήψης που έχει de facto δημιουργήσει ένα απόστημα διαφθοράς…

Τι γίνεται, σύντροφοι;

Δεν είχε μεγάλο ενδιαφέρον το συνέδριο του ΠΑΣΟΚ. Αυτό αποδεικνύεται και από το γεγονός ότι ορισμένοι επιφανείς σύνεδροι αντί να ασχολούνται με τις εβδομήντα τρεις θέσεις του νέου προγράμματος, που επεξεργάστηκε ο Μίμης Ανδρουλάκης, και τους Νίνηδες, που παρουσίασε ο Γιώργος, ρωτούσαν τον παριστάμενο Περικλή Βασιλάκη τι γίνεται με τη διαιτησία, πώς είναι δυνατόν να συμβαίνουν τέτοια πράγματα στο πρωτάθλημα και ποιος ευθύνεται για όλα αυτά. Ο Βασιλάκης, πάντως, απαντήσεις δεν είχε και πολύ σωστά πράττοντας έδινε σε όλους την ίδια συμβουλή: «Ρωτήστε τον Βασίλη, τον Γκαγκάτση. ΠΑΣΟΚ λέει ότι είναι και αυτός και απορώ πώς δεν ήρθε για να μιλήσει και στο συνέδριο, διότι έχει γνώμη για όλα», έλεγε σε βουλευτές και στελέχη που τον ρωτούσαν ανήσυχοι τι συμβαίνει...