Το λάθος

Στον Παναθηναϊκό πάνε να κάνουν ένα λάθος. Να κολλήσουν στο «πώς είναι δυνατόν να χάσαμε το ματς με την Ξάνθη;». Αντί να σκεφτούν «πώς η εφετινή ομάδα με την μπάλα που παίζει κατόρθωσε να μείνει αήττητη επί τρεις μήνες;». Το δεύτερο θα είναι πιο ειλικρινές σε μια σεζόν που όποια ομάδα και να πιάσεις η πρώτη σκέψη σου είναι «πώς, στο διάολο, αυτοί παίρνουν το πρωτάθλημα;».

Η φράση του Γιώργου Δώνη ότι καμία από τις φετινές μεγάλες ομάδες δεν δικαιούται να βγει πρωταθλήτρια έχει μια λογική στον παραλογισμό της. Σίγουρα αν γίνει δρόμος 100 μέτρων ανάμεσα στον Δημήτρη Σταρόβα, την Αννα Καλουτά και τον Μινώα Κυριακού, κάποιος, κάποτε θα τερματίσει πρώτος. Θα είναι όμως αστείο να τον αποκαλούμε πρωταθλητή των 100 μέτρων. Αντίθετα με την ΑΕΚ που στην ετήσια παράκρουση κατάθλιψης οι οπαδοί της αποφάσισαν ότι η ομάδα δεν έχει το ειδικό βάρος για πρωτάθλημα και στον Ολυμπιακό που ο Σωκράτης Κόκκαλης ένα βαθμό πίσω από τον πρώτο αποφάσισε διώχνοντας τον προπονητή του ότι η σεζόν είναι αποτυχημένη, στον Παναθηναϊκό με το που η ομάδα βρέθηκε στην κορυφή ανακαλύφτηκαν αίσιοι οιωνοί και ομοιότητες με τη σεζόν του Σουμ και αποκαλύφτηκε ότι είναι γραμμένο στον ουρανό. Αντίθετα με την ΑΕΚ και τον Ολυμπιακό που μια ήττα από την Ξάνθη θα πέρναγε σαν κάτι φυσικό που συμβαίνει στις μέτριες ομάδες, στον Παναθηναϊκό τα τρία από την Ξάνθη έπεσαν βαριά, διότι η διοίκησή του είχε πιστέψει ότι η ομάδα του δεν είναι μέτρια.

Ο Παναθηναϊκός χρωστάει την όποια καλή πορεία του στην τύχη και τον συντηρητισμό. Στην Ξάνθη τύχη δεν είχε, αφού δέχεται τρία γκολ σε τέσσερις φάσεις. Ταυτόχρονα ο τακτικός συντηρητισμός του έχει πάει περίπατο όταν οι δύο του αμυντικοί χαφ, ο Μάτος και ο Τζιόλης, αναγκάζονται να προωθηθούν, με τα στόπερ να μένουν πίσω, αφήνοντας ένα χάος μπροστά από τα στόπερ στις βαθιές μπαλιές της Ξάνθης. Για μία ομάδα που δεν παίζει το τεχνικό οφσάιντ και δεν ανεβαίνουν τα στόπερ, η απόσταση στις γραμμές είναι επικίνδυνη.

Αν στον Παναθηναϊκό είχαν δεχτεί ότι έχουν μία καλή ομάδα που θα βασιστεί στο ένα γκολ και την τύχη, η προσγείωση στην Ξάνθη δεν θα ήταν τόσο ανώμαλη. Ο Τζιόλης του ενός είναι ο Βύντρα του άλλου και ο Ιβανσιτς του τάδε, ο Παπαδόπουλος του δείνα. Από τη στιγμή που αποφασίσουν ότι η φετινή ομάδα πιθανόν να είναι καλύτερη από αυτή των ανταγωνιστών της, αλλά όχι και τίποτα το σπουδαίο, θα γλιτώσουν την παράνοια και τη δημιουργία αποδιοπομπαίων τράγων. Γιατί ο Κυργιάκος του χθες γίνεται εύκολα Μορίς του αύριο και ο Μπασινάς... Τζιόλης. Το παραμύθι ότι έφυγαν επειδή τους απαξίωσαν κακοί παναθηναϊκοί αντί για τσάτσοι, έχει λεχθεί τόσες φορές, που πια δεν πείθει.


Τα μαγαζιά που ενδιαφέρονται λιγότερο για την ποιότητα και εκμεταλλεύονται περισσότερο τον πελάτη είναι τα τουριστικά. Ο λόγος είναι ότι το τουριστικό μαγαζί ξέρει ότι τον πελάτη δεν θα τον ξαναδεί και δεν διακινδυνεύει να χαλάσει το όνομά του «στόμα με στόμα». Ενα πράγμα που δεν καταλαβαίνουν οι ΠΑΕ όταν γεμίζουν το ρόστερ τους με ξένους παίκτες είναι ότι η φιλοσοφία της ομάδας γίνεται τουριστική.

Περισσότερο από όλες, η ομάδα που πάσχει από «τουριστική νοοτροπία» είναι η ΑΕΚ. Το θέμα δεν είναι πόσο καλοί παίκτες είναι ο Δέλλας, ο Ζήκος και ο Λυμπερόπουλος, αλλά πώς αντιμετωπίζουν την ήττα. Χάνοντας ένα ματς, το τρίο των πάλιουρων της ΑΕΚ ξέρει ότι την επόμενη μέρα θα πρέπει να δίνει εξηγήσεις σε όποιον συναντά στον δρόμο. Ακόμα χειρότερα αν η ήττα είναι συντριπτική, θα τους κυνηγάει σε όλη τους τη ζωή. Αντίθετα, τι αντιπροσωπεύει μια αποτυχία για τον Ριβάλντο; Ωραία, δεν θα έχει πάρει την εκδίκησή του από τον Σωκράτη Κόκκαλη. Σε βάθος όμως καριέρας, μπροστά στη θητεία του στην Μπαρτσελόνα και τη Μίλαν, ακόμα και στα χρόνια που πέρασε στον Ολυμπιακό, η θητεία του Ριβάλντο στην ΑΕΚ θα είναι μια υποσημείωση των υποσημειώσεων κουίζ. «Σε ποια ευρωπαϊκή ομάδα έκλεισε την καριέρα του ο Ριβάλντο;». Και ας πούμε ότι λόγω εγωισμού ο Ριβάλντο κάνει ό,τι μπορεί. Για τον Αρουαμπαρένα τι θα σημαίνει; Τίποτα. Εκτός αν νομίζει κάποιος ότι ο Αρουαμπαρένα θα γυρίσει στο Μπουένος Αϊρες και θα τον ρωτούν γιατί η ΑΕΚ το 2008 έχασε το πρωτάθλημα…

Με τα προηγούμενα δεν θέλω να αφήσω υποψίες ότι οι ξένοι παίκτες -και ειδικά της ΑΕΚ- αδιαφορούν. Το μόνο που εννοώ είναι ότι έχουν τη νοοτροπία της διαμονής σε ξενοδοχείο. Οπου αν είσαι πολιτισμένος, θα αφήσεις το δωμάτιο καθαρό. Αν είσαι κάφρος θα το αφήσεις αχούρι, αλλά κανένας δεν θα σκεφτεί να βάψει το δωμάτιο. Ακόμα και αυτό το φιλότιμο παλικάρι που ακούει στο όνομα Ισμαέλ Μπλάνκο έκανε ό,τι μπορούσε για να κερδίσει η ΑΕΚ, αλλά όχι το παραπάνω. Τη σπρωξιά, την αγκωνιά που θα είχε ρίξει στις γιόμες ο Νίκος Λυμπερόπουλος, με την ελπίδα ότι ο διαιτητής θα μασήσει από έδρα και θα κάνει τα στραβά μάτια. Χωρίς να δικαιώνω τη συμπεριφορά θυμάστε τι γινόταν στη δεκαετία του ’90 και στις αρχές του αιώνα όταν η ΑΕΚ πήγαινε να χάσει ματς; Σχηματιζόταν ένα τρενάκι με ατμομηχανή τον Κασάπη και βαγόνια τον Νικολαΐδη, τον Ζήκο, τον Μανωλά και τον Μπορμπόκη και πήγαινε τον διαιτητή καροτσάκι από το ένα σημαιάκι στο άλλο. Μπορείτε να φανταστείτε την ίδια σκηνή με τον Ριβάλντο, τον Μαντούκα, τον Μπλάνκο και τον Ζεράλντο Αλβες. Ούτε στα παραμύθια...

Η μεγάλη καταστροφή από το πέρασμα του Λορένσο Φερέρ στην ΑΕΚ ήταν ο αφελληνισμός. Ακόμα και οι «δεύτεροι» που έφυγαν από την ΑΕΚ, όπως ο Καμπάνταης και ο Μόρας, πήραν μαζί τους και ένα κομμάτι της ψυχής της ΑΕΚ. Και αν η ομάδα του Ντέμη Νικολαΐδη συνεχίσει να διοικεί την ΑΕΚ, πρέπει να κάνει την επιστροφή στο παρελθόν. Οσο και αν θα είναι πιο δύσκολη από την αρχική προσπάθεια. Τα μόνα που χρειάζονται είναι θάρρος και ειλικρίνεια. Σε τέτοια όμως ποσότητα που να τα πιστέψουν και οι «Πειρατές του Ονείρου».

Χρειάζεται θάρρος για να ομολογήσει κάποιος: «Ναι μεν με το 44 σώσαμε την ΑΕΚ, αλλά με την αλλαγή πολιτικής τέσσερα χρόνια πήγαν στον βρόντο. Κάναμε λάθος και ζητάμε την ανανέωση της εμπιστοσύνης σας». Η ειλικρίνεια χρειάζεται στο θέμα του προπονητηρίου και του γηπέδου. Σχεδόν τέσσερα χρόνια δεν μπορούν να έχουν περάσει με μοναδικό όφελος μία, δύο μακέτες. Στα οποία τέσσερα χρόνια έχουν χαθεί παίκτες, προπονητές, στελέχη και αξιοπιστία. Οπου αναφερόμενος στα στελέχη που πέρασαν από την ΑΕΚ, να κάνω μια διόρθωση. Την περασμένη εβδομάδα είχα γράψει ότι ο Γιώργος Ρόκκας είχε «απολυθεί» από την ΑΕΚ. Ζητάω ειλικρινά συγγνώμη, αφού ο Ρόκκας δεν είχε απολυθεί, αλλά είχε παραιτηθεί.
Το κυριότερο όμως δεν είναι ποια στελέχη χάθηκαν, αλλά τι θα κάνουν αυτοί που συνεχίζουν. Και κυρίως πώς βλέπουν την ΑΕΚ. Ακόμα όμως και αν κάτι τέτοιο είναι αδύνατον να επιβεβαιωθεί, το γεγονός ότι η ΑΕΚ έχει μια ιδιοκτησία δύο ταχυτήτων δημιουργεί πρόβλημα. Αφού λοιπόν το αρχικό σχέδιο της ίσης πολυμετοχικότητας έχει πάει περίπατο, ας μείνουν τουλάχιστον αυτοί που είναι διατεθειμένοι να αποδεχτούν μια πραγματικότητα. Με το 44 πήραν μια ομάδα σε μηδαμινή τιμή. Αν τώρα χρειάζεται να βάλουν κάτι παραπάνω για να τη στηρίξουν, είναι λογικό. Αν δεν έχουν, δεν θέλουν ή δεν μπορούν, δεν είναι ντροπή να παραχωρήσουν τις μετοχές τους, παίρνοντας τα λεφτά τους πίσω και έχοντας την τιμή ότι τη στιγμή που η ομάδα τούς είχε την ανάγκη τους, αυτοί τη στήριξαν. Εκτός αν δεν υπάρχει υποψήφιος αγοραστής των μετοχών τους. Γεγονός σεβαστό, μόνο όμως αν δημοσιοποιηθεί, περιλαμβανόμενης της τιμής που ζητήθηκε.

Εύλογα κάποιος μπορεί να πει: «Και όλα αυτά πρέπει να συμβούν επειδή έβαλε στο 88' γκολ ο Τιάγκο;». Οχι ακριβώς. Αλλά επειδή μία ομάδα που έχει ειδικό βάρος για να σηκώσει τίτλο διαλύεται όποτε χρειάζεται να δείξει ψυχή. Επειδή του χρόνου δεν θα παίζει ο Ζήκος, δεν είναι βέβαιο ότι ο Λυμπερόπουλος θα επανακάμψει, ο Ριβάλντο θα είναι 37 και ο Αρουαμπαρένα μάλλον θα κάνει χάρη αν διακόψει το συμβόλαιό του. Επειδή η διοίκηση της ΑΕΚ δημιούργησε ομάδα μιας χρήσης και του χρόνου, όπως θα πρέπει να την ανανεώσει, θα πρέπει να σκεφτεί να ανανεωθεί και η ίδια.