Τα δώρα δεν δωρίζονται

Ο Σωκράτης Κόκκαλης το είπε καθαρά και ξάστερα: «Μην τους κάνουμε δώρο το πρωτάθλημα για τα 100 χρόνια». Και σε πρώτη φάση αυτό που κατάφερε με τον Ατρόμητο ο Ολυμπιακός, έστω και με αποδοκιμασίες και άγχος, ήταν να μην παίξει τον ρόλο του δωροθέτη. Αντίθετα, ο Παναθηναϊκός, κόντρα στην παράδοση που θέλει να δέχεσαι δώρα στη γιορτή σου κι όχι να κάνεις, χάρισε το προβάδισμα στη βαθμολογία και το ψυχολογικό αβαντάζ στον Ολυμπιακό. Το «κέρασμα» είχε αποδέκτρια και την ΑΕΚ, μόνο που εκείνοι φάνηκαν ακατάδεκτοι.

Φυσικά το ταγκό είναι χορός για δύο, σε αντίθεση με το ζεϊμπέκικο. Η Ξάνθη έπαιξε ακριβώς όπως έπρεπε και η φινέτσα του Ρατζίνσκι κάνει μπαμ από χιλιόμετρα. Ο Καναδός, άλλωστε, είναι αυτός που ξέραμε και αγαπήσαμε, πολλά χρόνια μάλιστα πριν τον δούμε στα μέρη μας. Το τρίτο του γκολ θα έπρεπε με νομοθετική απόφαση να παίζει πριν από κάθε αγώνα στα μάτριξ όλων των γηπέδων, μπας και μάθουν κάτι τα νεούδια. Δυστυχώς για τον Παναθηναϊκό, και ο Γκαλίνοβιτς στη φάση του καθοριστικού πρώτου γκολ ήταν αυτός που επίσης ξέραμε και αγαπήσαμε όταν τον πρωτογνωρίσαμε, σε ένα παιχνίδι Κυπέλλου στη Λεωφόρο με τον Ατσαλένιο, αν θυμάμαι καλά, εικόνα που είχε καταφέρει να καμουφλάρει πολύ καλά φέτος. Οχι ότι φταίει αποκλειστικά αυτός, ας μην τον αδικούμε. Φταίει περισσότερο η καραμέλα περί της άμυνας που δεν τρώει γκολ με τίποτα κι αυτή η αίσθηση του «άτρωτου» που δημιουργήθηκε. Το έλεγαν μερικοί, ότι καλή η «πράσινη» άμυνα, αλλά τα λιγοστά γκολ που έχει δεχτεί λένε τη μισή αλήθεια. Η άλλη μισή είναι ότι ευκαιρίες τής κάνουν όλοι σχεδόν οι αντίπαλοι, αλλά δεν υπάρχει κάποιος να βάλει το γκολ. Ε, αυτή τη φορά βρέθηκε.

ΥΓ.: Επειδή κάποτε ο Μουρίνιο έβαλε τον Χουτ σέντερ φορ, δεν σημαίνει ότι δικαιούται κανείς να κάνει το ίδιο με τον Σαριέγκι. Το εύκολο είναι ο Σαριέγκι να γίνει Χουτ. Το απίθανο, ο Πεσέιρο να γίνει Μουρίνιο.