Δικαίωμα στο «διπλό»

Αν σώνει και καλά πρέπει να κρατήσεις κάτι από τη χθεσινή αναμέτρηση, είναι το πρώτο ημίχρονο με τις ευκαιρίες του και ο έλεγχος της κυκλοφορίας της μπάλας στο μεγαλύτερο μέρος του 90λέπτου.

Αρκετές καλές στιγμές, καλύτερη παρουσία από τον γηπεδούχο και όλοι να αναρωτιούνται: «Αν ήταν παρών ο Κόκε, ο Αρης δεν θα είχε προηγηθεί με τις φάσεις που δημιούργησε από τα πρώτα λεπτά και μέχρι να δεχθεί το γκολ του Εντίνιο;». Ενδεχομένως το σκηνικό να ήταν πολύ διαφορετικό.

Θα ήταν σίγουρα πολύ διαφορετικό, αν υπήρχε ένας Τιάγκο Ζεντίλ για να σκοράρει σε μία από τις φάσεις που ο Αρης έμπαινε σε... μονόδρομο με τελικό προορισμό τα αντίπαλα δίχτυα, αλλά έχανε τον προσανατολισμό του.

Το ότι ο Αρης ήταν καλύτερος από την ΑΕΚ στο πρώτο ημίχρονο ήταν εμφανές. Ενδεχομένως το πρώτο να ήταν ένα από τα καλύτερα 45λεπτα εκτός έδρας. Κι όμως, δεν ευτύχησε να στείλει την μπάλα στα δίχτυα του Μάχο, ούτε με τον Σιστόν, ούτε με τον Φελίπε, ούτε με τον Νεμπεγλέρα, ούτε με τον Ιβιτς. Αντίθετα, η μοναδική στιγμή που «χάθηκε» ο Εντίνιο ήταν αρκετή για να ανοίξει το σκορ.

Μετά το δοκάρι του Ριβάλντο επανήλθε, για να δείξει ότι μετράει μέσα στο γήπεδο. Οτι διαθέτει καλή οργάνωση, αξιόπιστη ανάπτυξη και πολλά εφόδια για να φτάσει απέναντι στην αντίπαλη εστία. Κάτι του έλειπε, όμως. Του έλειπε αυτή η άτιμη τελική προσπάθεια. Αυτό το κάτι που γίνεται εισιτήριο για την επιτυχία είχε ο Τιάγκο Ζεντίλ, με τον Αρη να ισορροπεί το σκορ -βάσει της εμφάνισής του, όμως, είχε δικαίωμα στο «διπλό».