Με το φτωχό μου το μυαλό

Δεν ξέρω πόσοι θυμούνται τον πρώτο Ιντιάνα Τζόουνς. Οσοι τον θυμούνται πάντως δεν μπορεί να μην έχουν σημειώσει την τελευταία σκηνή της ταινίας, που ο Χάρισον Φορντ μπαίνει σε μια γιγάντια αποθήκη που φυλάσσονται όλα τα μυστικά του κόσμου. Αν υπάρχει λοιπόν ποδοσφαιρικός χώρος στην αποθήκη στο ελληνικό τμήμα θα πρέπει να υπάρχουν και οι απαντήσεις σε τρία ερωτήματα. Πρώτον, γιατί πήγε ο Παρασκευάς Αντζας από τον Ολυμπιακό στην Ξάνθη. Δεύτερον, γιατί απέλυσαν τον Ρόκκα από την ΑΕΚ. Τρίτον, γιατί έφυγε ο Λυράκης από τη Λάρισα. Το τρίτο είναι πάντως και το πιο μυστηριώδες. Διότι η σχέση του Πηλαδάκη με τον Λυράκη και τον Δώνη ξεκινάει από την εποχή του Ηλυσιακού, ο Λυράκης λέγεται ότι είχε και μετοχές στην ομάδα και μια εβδομάδα πριν από τον χωρισμό δεν φαινόταν να υπάρχει ούτε ένα σύννεφο στις σχέσεις τους.

Το μόνο βέβαιο είναι ότι ο Πηλαδάκης δεν έχει πει τον λόγο ακόμα και σε κολλητούς φίλους του. Επίσης είναι βέβαιο ότι δεν έχει σχέση με ενδεχόμενη πρόσληψη του Γιώργου Δώνη στην ΑΕΚ. Σχέση Λυράκη με τον Ντέμη Νικολαΐδη δεν υπάρχει. Για την ώρα βολεύομαι με το «έτσι είναι η ζωή». Μερικοί άνθρωποι χάνονται απότομα από κοντά μας. Και ευτυχώς που εμφανίζονται άλλοι για να δώσουν στη ζωή ξανά ενδιαφέρον.

Ενδιαφέρον είχε και ένα κομμάτι των δηλώσεων του Αντζι Ποστέκογλου που δεν ανέδειξε αρκετά ο Λεάνης. Κατ’ αρχάς ο down under coach παρουσίασε τη φιλοσοφία του. «Μου αρέσει να μένω σε μια ομάδα και να χτίζω. Τα αποτελέσματα μετρούν, αλλά εγώ θέλω η ομάδα μου να παίζει μπάλα και επιθετικό ποδόσφαιρο». Και μετά είπε μισή ντουζίνα φορές ότι «με απασχολεί μόνο ο κυριακάτικος αγώνας με τον Μεσσηνιακό». Κατά το «Αποφασιστικά έχω να δηλώσω πως ίσως».
Οπως γουστάρω και τη φιλοσοφία των ανακοινώσεων της ΠΕΚ Εξωτερικού που είναι «όπου γάμος και χαρά η Μαλάμω πρώτη». Στο τέλος θα πάθει άγχος ο Κόκκαλης για τις ανακοινώσεις Βγενόπουλου και θα τις κόψει τις δηλώσεις. Ενα πράγμα πάντως που πρέπει να αναγνωριστεί στον Βγενόπουλο είναι ότι ακόμα δεν χρησιμοποιεί τα μεγάλα μέσα. Ετσι όμως και ξεφύγει ο Σωκράτης, ο Βγενόπουλος δεν θα κρατηθεί. Θα το γράψει το «Ρούλα, λα. Ρούλα, λα. Ολυμπίκ ντε κουρελέ» και μετά ποιος θα συγκρατήσει την 7 από την προσβολή.

Οταν λοιπόν θέλω να ξεφύγω από τη χυδαιότητα των γηπεδικών συνθημάτων και των ρούλαλα δεν έχω παρά να γυρίσω σε μια από τις πίσω αριστερές σελίδες της εφημερίδας. Εκεί που συνήθως βρίσκεται εξορισμένη από τους τσοχοχελάκηδες η απαράμιλλη σελίδα του Δημήτρη Μπαλή. Προχτές λοιπόν, ανοίγοντας τη σελίδα, δεν μπόρεσα παρά να υποκλιθώ για μια ακόμα φορά στον συγγραφέα της. Ο Δημήτρης Μπαλής με αποκλειστική παρουσίαση για την περιοχή της Καλλιθέας εμφάνιζε το νέο διαμάντι της Renault, το SUV Koleos. Με τίτλο του άρθρου το «Ψαρώνει». Δεν ξέρω πόσοι το πιάσατε το αστείο. Koleos; Ψάρι; Ψαρώνει; Χα, χα, χα. Ούτε σε προπόνηση στους Θρακομακεδόνες δεν λένε τόσο πετυχημένα.
Ο Δημήτρης, πάντα σκληρός στις κρίσεις του, βρήκε το αμάξι μια χαρά εκτός από το πίσω μέρος που βρήκε τη σχεδίασή του αδιάφορη. Αν λοιπόν και εσείς σκοπεύετε να αγοράσετε ένα κολεό αποφεύγετε να περνάτε από το πίσω μέρος του για να μη σας χαλάει το κέφι. Πάντως εμένα αρχικά το όνομά του μού θύμισε ασθένεια. «Εχω ένα κολεό του εντέρου που με έχει πεθάνει…».

Οπως όμως τα ζώα αξίζει να τα παρακολουθείς στο φυσικό περιβάλλον τους έτσι και είχα τη χαρά να παρακολουθήσω τον Μπαλή ανάμεσα στους αντιπροσώπους αυτοκινήτων που η «SportDay» είχε προσκαλέσει στην «Αίγλη». Αντικείμενο ήταν η παρουσίαση της «Equipe» και του «SMS», του περιοδικού που θα προστεθεί στην κυριακάτικη έκδοση της εφημερίδας. Τα λόγια του Δημήτρη ήταν σκληρά. «Σας ευχαριστώ που ήρθατε στην εκδήλωση μετά τη δουλειά σας. Είμαι βέβαιος ότι θα βοηθήσετε και τις νέες εκδόσεις μας (σ.σ.: Σε αυτό το σημείο το χέρι του Δημήτρη απλώθηκε με την παλάμη ανοιχτή προς τον ουρανό). Και τώρα ας πάμε στον μπουφέ».

Δεν είχα όρεξη ούτε για τυροπιτάκι. Από τη συγκίνηση. Λίγο πιο πριν είχα επιτέλους αποφασίσει ποιο θα είναι το Panoutsomobil. Μαύρο, κουπέ, με 212 άλογα και κασετόφωνο Bosch σαμπγουφεριασμένο για να περνάω τις Κυριακές τα μεσημέρια από το Τουρκολίμανο παίζοντας Poulenc στα 239 ντεσιμπέλ, το Mazda RX-8 του 2005 επιτέλους είχε γίνει δικό μου. Ηξερα ότι το επόμενο πρωί θα το παραλάμβανα για να γνωρίσω την οδηγική νιρβάνα. Και τον Ηλία με το Getz του.
Γιατί έπειτα από μία ώρα οδήγησης και διψήφιο αριθμό από κωλιές, στην επάρατο διασταύρωση της Θησέως και «Να πάει να πηδηχτεί όπως και να τη λένε» στο Χαλάνδρι συναντούσα τον Λιάκο. Για την ακρίβεια συναντούσε ο αριστερός προφυλακτήρας του την πίσω δεξιά ρόδα μου, δίνοντάς της μια ενδιαφέρουσα κλίση σαν το σαγόνι του Γκμοχ. Αζαντάουα, σκράπατα, φλοπ. Οπου το αζαντάουα είναι η κραυγή μου όταν βλέπω το Getz, σκράπατα ο στούκος και φλοπ ο αερόσακος που ανοίγει. Δοξάστε με. Χαίρετε φαναρτζήδες, χαίρετε μπογιατζήδες, ο Αντωνάκης ξαναβγαίνει στους δρόμους.
Και τώρα μηνύματα που σας ενδιαφέρουν.

«Φίλοι μου. Πόσοι από εμάς δεν έχουμε ανοίξει την ντουλάπα μας και έχουμε βρει ένα ημιαξόνιο πίσω ρόδας από Mazda RX-8 με ασορτί φτερό; Ολοι μας νομίζω. Και πόσοι από εμάς δεν έχουν σκεφτεί να τα πετάξουν ρυπαίνοντας το περιβάλλον; Τώρα φίλοι μου υπάρχει λύση. Δίνοντας το ημιαξόνιό σας στον Αντώνη Πανούτσο όχι μόνο προστατεύετε το περιβάλλον, αλλά του δίνετε τη δυνατότητα να ξαναβγεί σύντομα στον δρόμο για να στουκάρει στην επόμενη γωνία». Ευχαριστώ.