H μπάλα δική του στην τελευταία επίθεση

Αυτό είναι το μεγάλο κέρδος της χθεσινής μεγάλης νίκης του Ολυμπιακού στο Κάουνας. Τα πράγματα πλέον είναι απλά. Νικάς τη Ρεάλ και προκρίνεσαι, χάνεις και μένεις έξω. Το καλό είναι ότι ο «τελικός» διεξάγεται στο σπίτι σου, μπροστά στον δικό σου κόσμο. Διεξάγεται σε μια χρονική συγκυρία που το μομέντουμ είναι με το μέρος σου. Επειτα από δύο συνεχείς εκτός έδρας νίκες, μια εντός έδρας μοιάζει ευκολότερη υπόθεση.

Εδώ αρχίζουν τα δύσκολα. Η ήττα της Ρεάλ εντός έδρας από τη Μακάμπι φέρνει τη «βασίλισσα» και οικοδέσποινα του φάιναλ φορ προ της σκληρής πραγματικότητας που αντιμετωπίζει κατάφατσα και ο Ολυμπιακός. Νικάς και περνάς, χάνεις και πας σπίτι σου.

Απέναντι σε αυτή τη Ρεάλ είναι «ευλογία» για τον Ολυμπιακό που στον πάγκο του έπαψε να κάθεται ο τρελο-Γκέρσον. Είναι «ευλογία» που στον πάγκο των Πειραιωτών κάθεται ο Παναγιώτης Γιαννάκης. Σε ένα γρήγορο, εκτός λογικής και τακτικής παιχνίδι, ίσως ο Ολυμπιακός είχε πολύ λιγότερες πιθανότητες επικράτησης απέναντι στους Ισπανούς.

Αυτό αποδείχθηκε περίτρανα και χθες. Παρασύρθηκε από τη μετριότητα των Λιθουανών για τριάντα και βάλε λεπτά, χωρίς να τους επιτρέψει να ξεφύγουν και όταν έπρεπε οι παίκτες των Πειραιωτών κοίταξαν στον πάγκο. Ηρεμία, ψυχραιμία, κρατάμε μπάλα και εκμεταλλευόμαστε σχεδόν το σύνολο του χρόνου επίθεσης. Ο τρελο-Γκριρ έγινε στα τελευταία λεπτά επιθετικό όπλο ολκής, ο Μπουρούσης πηδούσε λυσσασμένος στα ριμπάουντ και ο Μπλάκνεϊ μαεστρικά καθοδηγούσε τους άλλους τέσσερις. Οταν χρειάστηκε, δε, πέταξε και την μπάλα σωστά...

Αυτά τα συστατικά, που χάρισαν χθες τη νίκη στο Κάουνας, είναι τα συστατικά που μπορούν να δώσουν ακόμα μια μεγάλη νίκη στον Ολυμπιακό απέναντι στη Ρεάλ. Η εικόνα του Ολυμπιακού όταν η μπάλα «καίει» δικαιολογεί και τον τίτλο. Ετσι, όντως, ο Ολυμπιακός κρατά την μπάλα στα χέρια του στην τελευταία επίθεση. Αυτά με τους Πειραιώτες...

Ο Παναθηναϊκός μπήκε στο γήπεδο φορτωμένος με το άγχος του +10 και προτού καλά καλά καταλάβει τι του γινόταν, βρέθηκε να ψάχνει ανατροπή από το -25. Με τη στατική άμυνα και επίθεση των «πρασίνων» στο πρώτο δεκάλεπτο η Σιένα δεν είχε κανένα πρόβλημα να βγάζει ανενόχλητα σουτ και ελεύθερες διεισδύσεις, φτάνοντας τη διαφορά ακόμα και στο +15.

Εκεί κάπου το βάρος της υποχρέωσης για την κάλυψη της διαφοράς εξαφανίστηκε κι έκανε την εμφάνισή του το ένστικτο της αυτοσυντήρησης. Μπροστά στο φάσμα μιας βαριάς ήττας ανέκτησε δυνάμεις και έγινε το αφεντικό της αναμέτρησης. Η φρεσκάδα του Περπέρογλου και η εμπειρία των Γιασικεβίτσιους, Μπατίστ έδωσαν στην ομάδα του Ομπράντοβιτς λίγη από την περσινή της λάμψη. Από αυτή τη λάμψη που φαίνεται να έχει χάσει από την έναρξη του Top 16 και μετά. Ολα αυτά μέχρι την ώρα που επανήλθε το άγχος της πρωτιάς, το άγχος της πρώτης θέσης. Μέχρι τη στιγμή που οι καλές επιθέσεις έδωσαν τη θέση τους σε επιθέσεις που έμοιαζαν ακόμα και με απονενοημένα διαβήματα.

Μπορεί η διαφορά των 10 πόντων να μην καλύφθηκε, μπορεί για να κατακτήσει την πρώτη θέση του ομίλου ο Παναθηναϊκός να ψάχνει εκτός από επικράτηση στο Βελιγράδι και νίκη της Εφές στην Ιταλία (ακουμπά τα όρια του απραγματοποίητου), αλλά ο Ομπράντοβιτς και οι παίκτες του δεν έφυγαν με άδεια χέρια από το ΟΑΚΑ χθες βράδυ. Είδαν τον τρόπο. Είδαν για λίγα λεπτά (ιδιαίτερα στο δεύτερο και τρίτο δεκάλεπτο) πώς πρέπει να αγωνίζονται για να μην επιτρέπουν σε κανέναν αντίπαλο να πανηγυρίζει στο φινάλε. Είδαν πώς πρέπει να παίζει ο Παναθηναϊκός. Αυτή τη «φόρα» οφείλει ο πρωταθλητής Ευρώπης να επαναλάβει την εμφάνιση αυτή στο Βελιγράδι, να πάρει τη νίκη - πρόκριση και μετά να σκεφτεί τη δυσκολία του (με μειονέκτημα έδρας) ματς με την Τάου.