Η μαγκούρα, ο Σεγούρα, «φτου κι απ' την αρχή» φαγούρα

Πόσο μεγάλο είναι το ρίσκο που αναλαμβάνει ο Σωκράτης Κόκκαλης απολύοντας τον Τάκη Λεμονή; Σημαντικό, για τη λογική των «κοινών θνητών». Ασήμαντο, για τη «σωκρατική φιλοσοφία»: εάν ο Ολυμπιακός κατακτήσει τον τίτλο, θα αποθεωθεί το μαγικό «σωκρατικό» ραβδί που έπεσε στο κεφάλι του Λεμονή σαν μαγκούρα, πριν χρίσει προπονητή τον Σεγούρα. Εάν όχι, ποιος θα φταίει; Ακου ερώτηση! Μα ο Τάκης, που παρέδωσε την ομάδα σε κακή κατάσταση...

Ανέκαθεν παρείχε αμέριστη αυτοπροστασία η «σωκρατική φιλοσοφία». Ο «ερυθρόλευκος» τίτλος του 2003 πιστώθηκε εξ ολοκλήρου στον Κόκκαλη (ποιος Προτάσοφ, τώρα…) που «έφτιαξε» τους παίκτες πριν από το ντέρμπι της Ριζούπολης. Με παιάνες του τύπου «ο κόσμος του Ολυμπιακού απαιτεί να νικήσουν τους πελάτες, όπως κάνουν πάντα». Ελάχιστοι, τότε, αποκρυπτογράφησαν σωστά τα λόγια του Σ. Κόκκαλη: μετάθεση ευθυνών στους ποδοσφαιριστές! Σε ελεύθερη απόδοση: «Εφόσον νικάμε τον Παναθηναϊκό με οποιονδήποτε κόουτς, μη με κατηγορείτε που άλλαξα τέσσερις προπονητές σε μία σεζόν. Αν δεν νικήσουμε στο ντέρμπι, θα φταίνε οι παίκτες». Ο Σ. Κόκκαλης, τότε, είχε δείξει τον δρόμο της νίκης σαν Κολοκοτρώνης! Μόνο που το ίδιο δάχτυλο, καλού κακού, είχε «δείξει» και τους υπαίτιους μιας ενδεχόμενης αποτυχίας. Τους «φαντάρους».

Η «σωκρατική φιλοσοφία» είναι στέρεη. Ατεγκτη. Τόσο, ώστε θαρρείς πως έχει εγκατασταθεί μονίμως στον Ολυμπιακό, δεσπόζοντας στη λειτουργία του. Παρακολουθείς την ανακύκλωση των «αναλώσιμων» προπονητών. Αναρωτιέσαι μήπως η ιστορία επαναλαμβάνεται, κατά τα ειωθότα, ως τραγωδία ή φάρσα. Εδώ ακριβώς βρίσκεται η πρωτοτυπία: το κράμα δράματος και φάρσας δεν εντοπίζεται τόσο στις ομοιότητες όσο στις διαφορές της υπόθεσης Λεμονή σε σχέση με προηγούμενους «εξοστρακισμούς» προπονητών του Ολυμπιακού.

Υπάρχουν δύο βασικές διαφορές. Η μία έχει βαρύτητα κυρίως σημειολογική, η άλλη ουσιώδη. Η πρώτη: εν αντιθέσει προς τους άλλους «αποπεμφθέντες», ο Λεμονής απολύθηκε στον απόηχο μιας απολύτως επιτυχημένης περιπέτειας του Ολυμπιακού στο Τσάμπιονς Λιγκ, ανάλογη της οποίας δεν προϋπήρξε στον τρέχοντα... αιώνα. Φάνταζε όνειρο θερινής νυκτός, για τα «δόντια» μιας νέας, υπό συγκρότηση ομάδας. Εγινε όμως πραγματικότητα.

Η δεύτερη διαφορά: δεν απολύθηκε κάποιος προπονητής που κλήθηκε να διαχειριστεί μια συγκροτημένη ομάδα, κάνοντας δύο-τρεις προσθαφαιρέσεις στο έμψυχο υλικό της, βάζοντας λίγες προσωπικές πινελιές στην εικόνα της κι εμφυτεύοντας κάποιες ιδέες στο μυαλό της. Απολύθηκε ο πρώτος προπονητής (στον… 21ο αιώνα) που ανέλαβε να «οικοδομήσει» νέο Ολυμπιακό. Εκπαραθυρώθηκε πριν καλά καλά παρέλθει το ήμισυ, αν όχι το 1/3, του χρόνου που έπρεπε να έχει στη διάθεσή του, πριν κριθεί. Δεν αποπέμφθηκε επειδή η ΠΑΕ τρομοκρατήθηκε από τις κραυγές κάποιου κακομαθημένου, ανώριμου κι ανυπόμονου πλήθους, που αρνείται να αποδεχθεί την πίστωση χρόνου, τον σχεδιασμό, την ιδέα ότι μπορεί να χαθούν και δύο τίτλοι έως ότου αναδημιουργηθεί η ομάδα. Κάθε άλλο.

Εδώ είναι το τραγελαφικό! Βοηθούσης της φετινής ευρωπαϊκής «ερυθρόλευκης» πορείας, που μαζί με το χαρμόσυνο «επιτέλους» σταθεροποίησε στα χείλη των οπαδών και την αισιόδοξη εκτίμηση πως «κάτι καλό γεννιέται», ο κόσμος ούτε ανώριμος ούτε «ψυχωτικός» φάνηκε. Φάνηκε όμως η ΠΑΕ. Συμπέρασμα: εάν η σημειολογική ιδιαιτερότητα της απόλυσης Λεμονή δείχνει πόσο αγνώμονες είναι οι κύριοι που εντρυφούν στο «ποδόσφαιρο της σουίτας», η άλλη προδίδει κάτι ακόμα χειρότερο. Αυτοκαταστροφικό πνεύμα και έλλειψη οράματος: η αλαζονεία τροφοδοτεί το πρώτο και υποκαθιστά το δεύτερο. Και μόνο οι «ψίθυροι» του τύπου «με τέτοιο υλικό ο Λεμονής έπρεπε να τα σαρώσει όλα», καταμαρτυρούν μέγιστη ανοησία. Θα καταμαρτυρούσαν το ίδιο, ακόμα κι αν το υπάρχον υλικό ήταν εξ ολοκλήρου ιδεώδες –κι ασφαλώς δεν είναι: ακούσατε εσείς κανέναν να λέει πως επειδή αγόρασε ακριβά οικοδομικά υλικά θα χτίσει σπίτι «παρά φύση» ταχύτερα; Είπαμε, με το χρήμα στο ποδόσφαιρο αγοράζεις δυνατότητες και ελπίδες να πετύχεις την επιθυμητή ποιότητα. Οιοσδήποτε θεωρεί ότι με το χρήμα στο ποδόσφαιρο αγοράζει χρόνο, διαθέτει θολούρα που συναγωνίζεται επαξίως το διανοητικό μπέρδεμα των χρηστών LSD: ξέρετε, αυτοί νόμιζαν ότι άκουγαν εικόνες και έβλεπαν ήχους.

Εδώ και τρεις ημέρες ο γράφων «αποφασίζει» να αποτυπώσει στο χαρτί ορισμένες σκέψεις για τη θητεία του Λεμονή στον Ολυμπιακό. Για το τι πέτυχε. Για τα λάθη που μπορεί να του καταλογίσει κανείς. Για το «μικρό κι ευέλικτο ρόστερ». Για τις αιτίες της κακής αγωνιστικής εικόνας του Ολυμπιακού κατά το τελευταίο δίμηνο. Για το κατά πόσο μπορεί να εργαστεί κατά τον καλύτερο τρόπο προπονητής, στερούμενος του στοιχειώδους δικαιώματος επιλογής βοηθού. Κάθε φορά, όμως, ο γράφων έκρινε πως όλα αυτά τίθενται σε δεύτερη μοίρα.

Γιατί; Διότι, επαναλαμβάνουμε, σε τελική ανάλυση η ΠΑΕ Ολυμπιακός δεν απέλυσε απλώς έναν ακόμα προπονητή –αυτή είναι η «επιδερμίδα» του θέματος. Η ΠΑΕ έδειξε ότι δεν αντέχει τη θετική αύρα που άρχισε να πνέει στην ομάδα. Το πνεύμα του «σκέπτομαι για το μέλλον και σχεδιάζω» –αλήθεια, πότε άλλοτε βρήκαν μια θέση στον ήλιο αρκετοί παίκτες όπως ο Μενδρινός, ο Κατσικογιάννης, ο Μήτρογλου κι ο «νεοσσός» Παπαδόπουλος; Η ΠΑΕ έδειξε ότι δεν αναγνωρίζει άλλους κινητήριους μοχλούς στην ομάδα, πέραν εκείνων που προβλέπει η «σωκρατική φιλοσοφία». Προπονητές που φεύγουν σαν στυμμένες λεμονόκουπες, πριν καν εξακριβωθεί πόσο χυμό είχαν ακόμα να δώσουν. Παίκτες που καλούνται να νικήσουν «με κλοτσιές, μπουνιές ή δαγκωματιές» (θυμάστε, παραμονές του αγώνα με τη Σαχτάρ) ή υπό την επήρεια της απειλής: «κοιτάξτε μην αγριέψω».

Φτου κι απ’ την αρχή, λοιπόν: με τη μαγκούρα, (άμα λάχει) με τον Σεγούρα και με τη μόνιμη της «ψύχωσης» φαγούρα… Τον τίτλο; Αυτόν ο Ολυμπιακός μπορεί να τον χάσει ή να τον κερδίσει –το ίδιο θα ίσχυε κι αν παρέμενε στον πάγκο ο Λεμονής. Τούτο, όμως, το «φτου κι απ' την αρχή» στη μεθοδολογία της ΠΑΕ φαντάζει ως «στρατηγική» οπισθοδρόμηση. Ποιοι θα τα συνειδητοποιήσουν, όμως, αυτά; Ηλικιωμένοι αυτοκράτορες και αυλικοί που εξοργίζονται επειδή ο Ολυμπιακός αδυνατεί να… ξεσκίσει την Τσέλσι; Νεόκοποι αξιωματούχοι του «ερυθρόλευκου» «Βυζαντίου» που «κάρφωναν» τον προπονητή επειδή ο Ολυμπιακός έφερε «Χ» με τη Λάτσιο; Ποιοι;