Μονή ταρίφα για τη ζούγκλα

Για τα επεισόδια με περίστροφα στο ποδόσφαιρο κάποτε διαβάζαμε ότι συμβαίνουν σε ματς ομάδων της Λατινικής Αμερικής και λέγαμε «Κοίτα ρε, ζούγκλα που είναι εκεί κάτω…». Τώρα για να ζήσεις τη ζούγκλα δεν χρειάζεται να βάλει διπλή ταρίφα ο ταξιτζής. Αν έχει τη διάθεση και τη μαγκιά η Αστυνομία να βγάλει άκρη, ιδού πεδίον δόξης λαμπρόν. Αν όχι –που μου φαίνεται και το πιθανότερο– υπάρχει και άλλο πεδίον δόξης. Στις διασταυρώσεις με το μπλοκ στο χέρι να κόβουνε κλήσεις στα παπάκια, οι οδηγοί των οποίων δεν φοράνε κράνος. Τέλος πάντων, αυτή είναι η Αστυνομία που έχουμε… Καλή για να ανοίγει τον δρόμο στους πολιτικούς και τους λεφτάδες, χεσμένη για να τσαμπουκαλευτεί εκεί που βγαίνουνε κουμπούρια και στωική όταν της καίνε τα περιπολικά. Οπως έκαναν οι κάτοικοι του Μενιδίου όταν αγανάκτησαν για τις ζημιές που έγιναν στην περιοχή τους, με τους αστυφύλακες να παρακολουθούν. «Αν τα περιπολικά τα έχετε για βόλτα, ας τα κάψουμε, να πηγαίνετε βόλτες με τα πόδια, που κάνει και καλό στην υγεία» ήταν το σκεπτικό των μενιδιατών, που ζητάνε και την απομάκρυνση του διευθυντή του αστυνομικού τμήματος της περιοχής. Το πρόβλημα πάντως της ελληνικής Αστυνομίας ξεκινάει από την πρώτη τετραετία του ΠΑΣΟΚ. Οταν πέρασε στον κόσμο και τους αστυνομικούς η αίσθηση ότι ο αστυφύλακας δεν είναι παρά ένας ακόμα πολίτης που δουλεύει στο δημόσιο και το μόνο που θέλει είναι να τελειώσει τη δουλειά του και να γυρίσει στο σπιτάκι του. Μια νοοτροπία που μπορεί να ισχύει για τις εφορίες και την ΕΥΔΑΠ, αλλά όχι σε ένα σώμα που εξ ορισμού είναι αναγκασμένο να χρησιμοποιεί βία και χρειάζεται να έχει μια ελεγχόμενη επιθετικότητα.

Για να προσθέσω μία άλλη παράμετρο. Προσπαθείστε να θυμηθείτε. Σε ποια χώρα, περιλαμβανομένων της Αλβανίας και της ΠΓΔΜ, θυμάστε να ακούσατε να πέφτουν 20 πυροβολισμοί σε πούλμαν ομάδας; Ας πούμε ότι είσαστε ο κύριος Βάγκνερ Χοχμπίχλερ και με τη φράου Χοχμπίχλερ βλέπετε τις ειδήσεις στην αυστριακή τηλεόραση. Τι εντύπωση θα σχηματίζατε για μια χώρα που ο παρουσιαστής λέει «Είκοσι σφαίρες ρίχτηκαν σε πούλμαν ποδοσφαιρικής ομάδας»; Δεν θα τη καταγράφατε σαν την μπανανία της Ευρώπης; Και αν δεν την είχατε επισκεφθεί, δεν θα σκεφτόσαστε: «Αν αυτοί πυροβολούν πούλμαν για πλάκα σκέψου τι θα κάνουν στον τουρίστα όταν στη μέση μπλέκεται και το χρήμα…».

Το γράφω γιατί δημοσιογραφικά όταν πέσει λίγο χιόνι, όταν αναβληθεί ένα ματς, επειδή το γήπεδο πλημμύρισε η πρώτη φράση που διαβάζω είναι το «Πουθενά δεν συμβαίνουν αυτά. Γελάει η Ευρώπη». Τώρα η ηρωική δημοσιογραφική κοινότητα που καταγγέλλει τους «γνωστούς άγνωστους κουκουλοφόρους» έχει fart wool τόσο πολύ που να πλέκεται ζακάρ. Τα Ιράκ και τα Πακιστάν δεν είναι τα δύσκολα, αλλά το Μενίδι.


Διονύση, γρήγορα κείμενο. Πέντε Κουβανoί ποδοσφαιριστές της ομάδας Under 23 που έπαιζαν με την αμερικανική ομάδα στο Μαϊάμι αποφάσισαν να αναβάλουν επ' αόριστον την επιστροφή τους στη χώρα του Κάστρο. Προτείνω λοιπόν. Διονύση, γράφε και εγώ θα σου βρω μεταφραστή στα ισπανικά, να διαβάζουν οι Κουβανέζοι τι θα τραβήξουν στην Αμερική με τα προβλήματα της NASA και αν υπάρξει άλλος Κουβανός που θα φύγει για την Αμερική, εγώ το υπόσχομαι να πάω να μείνω στην Ταϊλάνδη. Αϊντε Διονύση, αγάντα. Γιατί από κομουνιστικές χώρες μόνο η Κούβα μάς έμεινε και η Βόρεια Κορέα, που για να σου δώσουνε βίζα να την επισκεφτείς πρέπει πρώτα να ψάξουνε να βρούνε τι ψήφισε ο παππούς σου στις δημοτικές εκλογές του '26.

Πάντως ενώ η Κούβα με αφήνει αδιάφορο, η Βόρεια Κορέα κάπου με φτιάχνει. Από ό,τι έχω διαβάσει, πρέπει να είναι ό,τι πλησιέστερο στη Σοβιετική Ενωση στα πρώτα μεταπολεμικά χρόνια. Επειδή λοιπόν δύσκολα το βλέπω να βγαίνει το ΠΕΧΩΔΕ του Διονύση για να το δούμε και ενταύθα, έτσι για δύο εβδομάδες πολύ θα γούσταρα να δω ένα πείραμα που πολύ δύσκολα θα επαναληφθεί. Στο μεταξύ βολεύομαι με το «Pyongyang. A Journey to North Korea» του Guy Delisle. Οι γαλλικές εταιρείες κάποια στιγμή ανακάλυψαν ότι στη Βόρεια Κορέα το εργατικό κόστος τού να κατασκευάζεις κόμικ για τον κινηματογράφο είναι πολύ φτηνότερο από το ευρωπαϊκό.

Εκαναν λοιπόν μια συμφωνία με την κυβέρνηση της Βόρειας Κορέας, σύμφωνα με την οποία μπορούσαν να κατασκευάζουν κόμικ στα κορεατικά στούντιο υπό την επίβλεψη Γάλλων σχεδιαστών που έμεναν δύο - τρεις μήνες στην Κορέα. Φυσικά σε ξενοδοχεία για ξένους υπό την παρακολούθηση «ξεναγών» που δεν τους άφηναν ούτε να πάνε μία βόλτα με τα πόδια μόνοι. Εκτός της περιγραφής της ζωής στην Κορέα, το βιβλίο του Delisle αξίζει τον κόπο από τη σχεδιαστική σκοπιά του. Οπως και για την παρατηρητικότητα του συγγραφέα, που σε μια σελίδα του βιβλίου έχει σχεδιάσει ένα τραπέζι ξενοδοχείου γράφοντας «τα τραπεζομάντιλα ήταν υγρά». Το διάβαζα και αυτόματα μου έρχονταν στο μυαλό η Λαϊκή Δημοκρατία της Ανατολικής Γερμανίας, η Τσεχοσλοβακία, η Βουλγαρία και όλο το Ανατολικό μπλοκ πριν από την κατάρρευσή του. Οταν ακούμπαγες το χέρι στο τραπέζι πάντα είχες την αίσθηση ότι το τραπεζομάντιλο είναι υγρό.

Τώρα κάποιος δίκαια μπορεί να πει «Αυτό σε μάρανε, ρε Πανούτσο; Τα υγρά τραπεζομάντιλα;». Φυσικά όχι. Αλλά επειδή στις χώρες του Ανατολικού μπλοκ πάντα είχανε την τάση να κλείνουν τη θέρμανση για να κάνουν οικονομία, αυτό το υγρό στα τραπεζομάντιλα, στα σεντόνια, στις πετσέτες και στα ίδια σου τα ρούχα ήταν σήμα κατατεθέν του υπαρκτού σοσιαλισμού. Και αν έχω ένα συμπέρασμα από την τότε εποχή είναι ότι το δράμα στη ζωή δεν είναι να σκάσει μία μπόμπα και να πεθάνεις, αλλά το να ζεις ένα χειμώνα στην υγρασία, γνωρίζοντας ότι ο χειμώνας θα επαναλαμβάνεται μέχρι να τα τινάξεις. Τιμή στον Ζαχαριάδη, τον Βελουχιώτη, τον Δημητρίου ή δεν ξέρω κι εγώ ποιον από τους παλιούς γουστάρει ο κάθε κομουνιστής, καμία αντίρρηση ότι ήταν αγνοί ιδεολόγοι, αλλά, αν και άθεος, σταυρώνομαι που δεν έκατσε η ανάποδη να κερδίσουνε τον εμφύλιο. Εκτός αν θέλουμε να πιστεύουμε ότι σε περίπτωση που τον κέρδιζαν θα εφάρμοζαν ένα άλλο σοσιαλιστικό σύστημα που διέφυγε στους άλλους η εφαρμογή του… Οπως και να πιστέψουμε ότι οι διάφοροι πεχωδέδες που θέλουν να εφαρμόσουν τον σοσιαλισμό μάθανε τώρα καλά τη συνταγή και θα τον κάνουνε μούρλια. Μπορεί και να έχουνε δίκιο, αλλά μήπως θα μπορούσανε να το εφαρμόσουνε πρώτα κάπου αλλού και μετά, αν δούμε ότι δουλεύει, να πάρουμε και εμείς τα πνευματικά δικαιώματα; Διότι ας μου επιτραπεί να πιστεύω ότι, αν μία συνταγή έχει εφαρμοστεί πενήντα φορές και τις πενήντα απέτυχε, δεν φταίει ο μάγειρας, αλλά η συνταγή. Οπότε ας προχωράμε έτσι και αν, Διονύση, η NASA και η αμερικανική αεροπλοΐα έχουν προβλήματα με τον καπιταλισμό, τι να γίνει… Θα σφίξουμε τα δόντια και θα το αντέξουμε.

Ενα πράγμα που ένωνε τον Ντούσαν Μπάγεβιτς και τον Σωκράτη Κόκκαλη ήταν η εκτίμησή τους για τον Τίτο. Οι παλιοί παίκτες λέγανε ότι, αν υπήρχε ένας τρόπος όταν ήταν παίκτης να κάνεις τον Μπάγεβιτς να αποβληθεί, ήταν να του βρίσεις τον Τίτο. Η αντίδραση ήταν άμεση. Λένε λοιπόν ότι και ο Σωκράτης θαυμάζει τον Τίτο επειδή ήξερε να κρατάει την τάξη στη χώρα του. Το πιστεύω διότι είναι ανθρώπινο. Οσο μεγαλώνει ο άνθρωπος επιστρέφει στις αξίες της παιδικής ηλικίας του με τις εμπειρίες ωραιοποιημένες από τον χρόνο. Οταν ήταν τριαντάρης και σαραντάρης ο Κόκκαλης γούσταρε και τα κόκαλα και τα μπουζούκια. Μεγαλώνοντας όμως μοιάζει να επιστρέφει στις παλιές σοσιαλιστικές αξίες, που ένα από τα μεγαλύτερα γνωρίσματα του ηγέτη ήταν να κρατάει τους υπηκόους του πειθαρχημένους. Και να τους κάνει να σκέφτονται ότι όποιος μιλάει πριν από τον ηγέτη κινδυνεύει να βρεθεί σε δυσμένεια. Αλλά πού να ξέρει ο Χρηστάκης από αυτά…


Δύο παίκτες βγήκαν και στήριξαν τον Λεμονή μετά το ματς με τη Βέροια. Η ομιλία του ενός δεν μετράει, αφού λόγω προϊστορίας και αρχηγιλικιού ο Τζόρτζεβιτς είναι ο μόνος παίκτης του Ολυμπιακού που μπορεί να εκφράζει τη γνώμη του με τη βεβαιότητα ότι δεν θα απέχει από αυτή της διοίκησης. Ο Χρήστος Πατσατζόγλου, όμως, που κάνει μία δήλωση όποτε του ανανεώνεται το συμβόλαιο, τι του ήρθε να κάνει δηλώσεις στήριξης στον Λεμονή, ιδιαίτερα τώρα που είναι ντεφορμέ; Μη σας προκαλέσει λοιπόν έκπληξη αν ο Χρήστος πάει για ιδεολογική αναμόρφωση εκτός δεκαοκτάδας. Ετσι για να μάθει ότι στις παλιές σοσιαλιστικές χώρες ο κόσμος ήταν ελεύθερος να εκφράσει τη γνώμη του ηγέτη του…