3 χρόνια «κρεμασμένοι» στο περίπτερο

Tρία χρόνια «SportDay» σημαίνουν 910 καθημερινά φύλλα –με το σημερινό– και άλλα 142 δευτεριάτικα. Το όλον 1.052 φύλλα, άλλα τόσα πρωτοσέλιδα (η πρωτοτυπία να βγάλουμε φύλλο χωρίς πρώτη σελίδα μας έχει... ξεφύγει), γεμάτα αποκλειστικά, εμπνεύσεις, αποκαλύψεις, εκτιμήσεις και φυσικά... γκάφες.

Ο,τι συνήθως συμβαίνει σε αυτή τη δουλειά, είπατε; Αν θέλουμε να είμαστε δίκαιοι με τους εαυτούς μας, όχι ακριβώς ό,τι συμβαίνει με τον αθλητικό Τύπο στη χώρα μας. Η εφημερίδα που κρατάτε στα χέρια σας βρίθει εξαιρέσεων, εξ ου και η κυκλοφοριακή –και όχι μόνον– επιβράβευση από το αναγνωστικό κοινό. Δεν είναι τυχαία η ποσόστωση που διαλέξαμε για να σας δείξουμε έγκυρες και έγκαιρες ειδήσεις, σωστές εκτιμήσεις και δυνατές παρεμβάσεις, δίπλα σε πρώτες σελίδες που... γελάμε με τους εαυτούς μας τώρα που τις ξανακοιτάμε. Αυτή η αναλογία υπάρχει και στην πραγματικότητα αυτών των 1.052 φύλλων...

Ο «νέος Βιεϊρά» (Γιάγια Τουρέ) έμεινε μόλις μία χρονιά στον Ολυμπιακό, αλλά η πορεία του επιβεβαίωσε πλήρως τον χαρακτηρισμό εκείνου του πρωτοσέλιδου. Ο Κονσεϊσάο και ο Μάτος ήταν όντως μεγάλες μεταγραφές για τον Παναθηναϊκό (και τις μάθατε πρώτοι από εδώ), άσχετα με τη διαφορετική εξέλιξη της παρουσίας τους στην Ελλάδα. Ο Εμερσον τον Ιανουάριο του 2006 και ο Ριβάλντο το περασμένο καλοκαίρι ήταν οι υπερβάσεις της ΑΕΚ με στόχο το πρωτάθλημα, όπως η έλευση του Ντάρκο ήταν από τις αποφάσεις που πήρε πάνω του ο Ιβιτς. Και για να έρθουμε στα πιο πρόσφατα, μόλις τον περασμένο Ιανουάριο μαθαίνατε την ίδια μέρα ότι ο Λεονάρντο έρχεται στον Ολυμπιακό και ο Εντίνιο στην ΑΕΚ και όχι τα ονόματα που «έπαιζαν» επί μέρες κρεμασμένα στα περίπτερα...

Υπήρχαν στιγμές έντονης κριτικής, όπως τότε που ζητούσαμε από τον Μαλεζάνι να ανέβει στο αεροπλάνο ή βάζαμε... τιμωρία τους «ερυθρόλευκους» για τα γκολ που δέχονταν στο 89'! Υπήρχαν φυσικά και οι «αστοχίες», όπως η ανανέωση του συμβολαίου του Μουνιόθ (τι θέλατε να γράψουμε δύο μέρες μετά το «διπλό» στο Καραϊσκάκη;), η «κόμπρα» Μπόρχα (που δεν δάγκωσε ποτέ...), ο Σορεντίνο, που ήθελε να μείνει (δεν ήμασταν παρόντες στην κρεβατομουρμούρα της συζύγου) και φυσικά αρκετά ακόμα.

Είπαμε, όμως, αισθητά λιγότερα απ' όσα επιβεβαιώθηκαν και μας έκαναν περήφανους για το δημοσιογραφικό αποτέλεσμα και ακόμα πιο γεμάτους για το κυκλοφοριακό αποτέλεσμα. Μαζί πάνε αυτά...

Ευχαριστούμε αυτούς που έφυγαν / Του Μιχάλη Τσόχου

Tρία χρόνια «SportDay» λοιπόν. Αντί να γράψουμε ένα κομμάτι για το τι έχει συμβεί τρία χρόνια σε αυτή την εφημερίδα ή ένα κομμάτι που να ευχαριστούμε όλους τους συμμετέχοντες σε αυτή την εκδοτική επιτυχία ή εσάς τους αναγνώστες που μας εμπιστευτήκατε τόσο πολύ και σε τόσο σύντομο χρονικό διάστημα, είπα πως θα ήταν καλύτερα να αναφέρω ορισμένους από τους δημοσιογράφους που ξεκίνησαν μαζί μας και για διάφορους λόγους συνεχίζουν αλλού. Ας πούμε λοιπόν σήμερα, τρία χρόνια μετά το πρώτο φύλλο, ένα ευχαριστώ σε αυτούς, διότι οι υπόλοιποι και πολλοί που δεν ήταν από την πρώτη ημέρα στη «SportDay» είμαστε εδώ και συμμετέχουμε σε αυτή την προσπάθεια και μας διαβάζετε καθημερινά.

Αυτούς που θα ευχαριστήσουμε λοιπόν δεν θα τους αναφέρουμε με σειρά σπουδαιότητας, αλλά με σειρά τελείως τυχαία όπως κατά την άποψή μου είναι και το σωστό. Από αυτούς που ξεκινήσαμε αυτή την προσπάθεια λείπουν ο Νίκος Τοσκίτσης, ο Γιάννης Φαρρής, ο Γιώργος Κοσμάς, ο Γιώργος Χαλάς, ο Γιώργος Τσακίρης, ο Σταμάτης Γαρρής, η Σοφία Χαραλαμπίδου, ο Αλέξης Σπυρόπουλος, ο Μάνος Τζάλλας, ο Παναγιώτης Λούτας, η Δέσποινα Λάππα, η Μαρία Μαμμά, η Αργυρώ Γιαννουδάκη, ο Νίκος Χανιωτάκης, η Μαρία Λιάσκα, ο Σταύρος Κόλκας, η Μελίνα Ντισλιάν, ο Σταύρος Χονδροθύμιος, ο Χάρης Δήμαρχος, ο Αρης Σταμούλας και ο Βασίλης Σαμπράκος. Τον τελευταίο δεν τον έβαλα τυχαία τελευταίο. Αρχισυντάκτης της «SportDay» από την πρώτη μέρα μέχρι πριν από μερικούς μήνες, είναι ίσως ο πιο κατάλληλος να κλείσει αυτό το κείμενο με μία δική του πινελιά.

Μας έγραψε λοιπόν ο Βασίλης...

«Δεν μπορώ να κλείσω σε ένα κείμενο όσα αισθάνομαι και σκέφτομαι για τη “SportDay” και τα πρόσωπα που με συνδέουν με αυτή. Η “SportDay” είναι μια ιστορία που διηγούμαι πάντα με καμάρι. Οχι επειδή πρόκειται για την ιστορία της μεγαλύτερης εμπορικής επιτυχίας στον αθλητικό Τύπο την τελευταία δεκαετία. Αλλά επειδή το να ζεις στον κόσμο της «SportDay» ήταν προνόμιο. Και τώρα, που είμαι πια μακριά, νιώθω πολύ περήφανος που συμμετείχα στη δημιουργία της. Εύχομαι χρόνια πολλά στη “SportDay” και υγεία σε όλα τα πρόσωπα αυτής της εφημερίδας».

Β. Σαμπράκος

ΥΓ.1: Ο κίνδυνος να έχω ξεχάσει κάποιον είναι πάντα υπαρκτός. Ζητώ προκαταβολικά συγγνώμη.

ΥΓ. 2: Για να δείτε πώς γράφουν αυτοί που δεν διαβάζετε ποτέ κείμενό τους, ζητήσαμε να μας γράψουν δύο λέξεις ο υπεύθυνος διόρθωσης Κώστας Σαλάπας, ο art director Κώστας Χαροκόπος και ο αρχισκόρερ και υπεύθυνος για την εμφάνιση της εφημερίδας Νίκος Περάκης.

Oυστ, βδέλλες / Tου Αντώνη Πανούτσου

Mοιάζει σαν σήμερα και όμως περάσανε τρία χρόνια… Τρία χρόνια από τη μέρα που δειλά ανέβαινα τις σκάλες του Δημοσιογραφικού Οργανισμού Χελάκη για να χτυπήσω την πόρτα. Οχι του Δημοσιογραφικού, ούτε του Οργανισμού, αλλά του Γιώργου Χελάκη. Η φωνή του Γιώργου Χελάκη, αργή, μπάσα, με μια ελαφριά πελοποννησιακή προφορά, ακούστηκε να μου λέει «Εμπρός». Με κοίταξε καλοκάγαθα και μου είπε «Παιδί μου, θέλεις πραγματικά να γίνεις δημοσιογράφος;». Κούνησα καταφατικά το κεφάλι. «Παιδί μου, να ξέρεις ότι ο δημοσιογραφικός δρόμος είναι στρωμένος με αγκάθια. Κάθε όμως τρύπημα του αγκαθιού είναι και ένα χτύπημα στην κοινωνική αδικία. Παιδί μου, εδώ που ήρθες, θα πρέπει να δουλέψεις. Να μάθεις από αυτούς που υπηρέτησαν το λειτούργημα. Από τον Δημήτρη Μπαλλή, τον Διονύση Ελευθεράτο και τους άλλους γίγαντες της πένας που το όνομά τους μια μέρα θα είναι γραμμένο δίπλα στου Ψαθά, του Παλαιολόγου και του Καψαμπέλη. Να τους ακούς, παιδί μου, γιατί από αυτούς θα μάθεις πολλά. Πήγαινε τώρα στον κύριο Γιώργο Μαζιά να σου πει τι θα κάνεις.

Ο κύριος Μαζιάς, είτε γιατί είναι λιγομίλητος είτε γιατί μονίμως τρώει κάτι που έχει τυροσαλάτα, δεν μπόρεσε να με βοηθήσει. Βρέθηκαν όμως άλλοι να με οδηγήσουν στα πρώτα μου δειλά δημοσιογραφικά βήματα. Ο σαγηνευτής του πληκτρολογίου Ηρακλής Αντύπας, ο Απόστολος Γκαγκάριν και ο δανδής του ελληνικού Τύπου Κώστας Μιαούλης. Τους ευχαριστώ. Οπως και ευχαριστώ όλα τα άλλα παιδιά της «SportDay» που συγχωρήσανε τα λάθη μου και με ενθάρρυναν να συνεχίσω σε αυτόν τον δύσκολο αλλά και όμορφο Γολγοθά που λέγεται δημοσιογραφία. Ευχαριστώ.

Τέτοια αρέσει στους Τσοχοχελάκηδες να διαβάζουν. Χλόφτο, χλόφτο, το γλείψιμο. Τώρα θα σας πω την αλήθεια. Παρακαλάγανε ρε. Παρακαλάγανε. «Ελα, και στα λεφτά θα τα βρούμε…». «Μαύρα θα πάρω;». «Αφού, ρε Αντώνη, το ξέρεις ότι με τις ανώνυμες δεν γίνεται να παίρνεις μαύρα. Αλλά τα λεφτά θα είναι καλά». «Ρε μαλάκες, μη με ξεπατώσετε στο γράψιμο». «Οχι, ρε συ, Αντώνη. Μια σελίδα την ημέρα θα γράφεις και ένα μικρό στο αγωνιστικό της Δευτέρας». Και τώρα εγώ σας λέω. Πηγαίνετε στη δεύτερη σελίδα. Τι βλέπετε; Μία σελίδα Πανούτσος. Και αυτό τι είναι; Δεν είναι κείμενο; Και οι υποσχέσεις; Στα παπάρια τους οι υποσχέσεις… Γιατί έτσι χαμούρες είναι όλοι οι εκδότες και σε ξεζουμίζουνε. Παλικάρια. Τρία χρόνια καθισμένος στο παγωτό. Τρία χρόνια κρυωμένος επειδή κάθομαι βιζαβί από το γραφείο του Ελευθεράτου και με βαράει ο άνεμος της λευτεριάς. Αϊ στον διάολο, θέλετε και κείμενα ευχαριστίας, βδέλλες!

«Δύο με τζατζίκι-κρεμμύδι ποιος τα παρήγγειλε;» / Του Γιωργου Χελακη

Tην έλλειψη του Χόρχε Μαζιά κάθε Παρασκευή δεν την ξεπέρασα. Μου φαίνεται άδειο το γραφείο. Συνήθως τέτοια μέρα λείπει και ο Πανούτσος, με αποτέλεσμα να ζωντανεύει το κλίμα από το μπουκάρισμα του Ηρακλή Αντύπα.

Ο Ηρακλής έχει χάσει δέκα κιλά σε ενάμιση μήνα. Ολοι όσοι τριγύρω –και είναι πολλοί– και πωλούν φαγητό σε πακέτο τα έχουν βάψει μαύρα. Η... λεπτή μυρωδιά από σουβλάκια με πίτα που είναι πνιγμένα στο πιπέρι εξακολουθεί, πάντως, να πνίγει τα γραφεία. Είναι κάτι σαν σήμα κατατεθέν. Οπως η βαριά φωνή του Μανόλη Παναγιωτόπουλου, που κάθε Κυριακή βράδυ ανακαλύπτει σφαγές της αγαπημένης του ΑΕΚ από τη διαιτησία. Εκεί είναι που παρεμβαίνει ο Γιώργος Ντυμένος. Χωρίς να ξεκολλήσει το αυτί του από το τηλέφωνο, ενώ συνομιλεί με τον ανταποκριτή μας στην Κέρκυρα, ζητεί να φύγουν αμέσως από τον Ολυμπιακό όλοι όσοι κατά το παρελθόν έχουν φορέσει τη φανέλα με το τριφύλλι. Ο Γιώργος μιλά στο ακουστικό και στην αίθουσα ταυτόχρονα, έτσι που κανείς δεν μπορεί να παρεξηγηθεί επειδή κάθε ρήμα και αντικείμενο συνοδεύεται από τη λέξη «μαλάκα», που συνήθως κατέχει θέση υποκειμένου...

Σας περιγράφω μικρές καθημερινές στιγμές από τη ζωή στη «SportDay». Εξαιρώ από την περιγραφή τη ζωηρή έως... τρομοκρατική εκφώνηση της λέξης «Ελένη», που συνοδεύεται από τους ήχους των τακουνιών της Ελένης στο πάτωμα... Η εξαίρεση γίνεται για προσωπικούς λόγους.

Ο,τι περιγράφω το συμπεριλαμβάνω στους λόγους επιτυχίας αυτής της εφημερίδας. Μόνο στα εξειδικευμένα περιοδικά που ζητούν να προσδιοριστούν ακριβώς οι λόγοι αναγκάζομαι να πω τις κοινότοπες παπαριές που λένε οι εκδότες-διευθυντές σε τέτοιες περιπτώσεις.

Επίσης, από κειμένου δεν νιώθω την υποχρέωση να ευχαριστήσω κάποιον ξεχωριστά, με κίνδυνο να δυσαρεστήσω τους υπόλοιπους. Ευχαριστώ μόνο όσους ξεκίνησαν μαζί μας πριν από τρία χρόνια και στην πορεία της διαδρομής επέλεξαν να μη συνεχίσουμε το ταξίδι. Τους εύχομαι υγεία, δύναμη και επιτυχίες. Υποθέτω ότι οι αναγνώστες που μας προτιμούν το κάνουν διότι μας βρίσκουν ενδιαφέροντες. Η προτίμηση μας γοητεύει. Γι' αυτό ενδιαφερόμαστε τόσο πολύ για την εμφάνιση και το περιεχόμενό μας. Γι' αυτό επενδύουμε τόσο πολύ σε νέες ιδέες και προϊόντα, μετακυλίοντας μέρος του κόστους στον αναγνώστη. Το προτιμούμε απ' το να παραμένουμε στάσιμοι και επαναπαυμένοι.

Οσο ο Αντύπας θα παραγγέλνει δίπιτα από τον Τούρκο και η μυρωδιά από τζατζίκι και κρεμμύδι θα κυριαρχεί στα γραφεία, φίλοι αναγνώστες, μην ανησυχείτε για τη «SportDay». Ισως μια βελτίωση του εξαερισμού να ήταν καλή, ώστε ο Τσόχος να μη σταματά στο τρίτο πακέτο...

«Τρελό είσαι, παιδί μου;» / Του Κ. Σαλάπα

Εχω σχολάσει από την εφημερίδα και έχω πάει από τη δουλειά της μάνας μου –και αυτή σε εφημερίδα δουλεύει, το πάμε σόι–, γιατί θέλω να τη ρωτήσω κάτι. Μπαίνω στο τμήμα της διόρθωσης, άκρα του τάφου σιωπή.

- «Μάνα...».

- «Σσς... Τρελός είσαι; Δεν βλέπεις ότι δουλεύει ο κόσμος; Ελα, πες μου σιγά σιγά τι θες».

- «Τίποτα, μωρέ, απλώς έλεγα, θα παραγγείλεις κάτι να φας εδώ ή να σου φτιάξω κάτι και να το αφήσω στο σπίτι σου;».

- «Τρελό είσαι, παιδάκι μου; Εδώ απαγορεύεται να παραγγέλνουμε φαγητά και τέτοια, δεν σ' το έχω ξαναπεί; Ελα, φύγε τώρα, θα τα πούμε μετά».

Τελικά είχα ξεχάσει πώς είναι να δουλεύεις σε άλλες εφημερίδες... Και γι' αυτό γουστάρω τη «SportDay» –αν και μερικές φορές με ενοχλούν κάποια πράγματα. Διότι εδώ, αν μπεις και δεν σε καταλάβουν όλοι, αν δεν ρίξεις το πουστριλίκι σου στον Ντυμένο, αν δεν κάνεις πανηγυρικά κωλοδάχτυλα στον Λυμπέρη, αν δεν σου πει ο Τάκης πόσο gay είσαι, αν δεν βριστείς με τον Βάιο, αν δεν φας χοιρινά σουβλάκια μέχρι που η λίγδα να μη σου επιτρέπει να γράφεις στο πληκτρολόγιο, αν δεν σε χριστοπαναγίσουν ο Χελάκης και ο Τσόχος με το χαμόγελο στα χείλη, αν, τέλος πάντων, δεν κάνεις φασαρία, είσαι λίγος γι' αυτή την εφημερίδα. Γι' αυτό και, αν και κάποιες φορές γκρινιάζουμε που είμαστε όλοι μαζί, που έχει φασαρία, που, που, που... κατά βάθος γουστάρουμε, γιατί είμαστε ζωντανοί άνθρωποι. Χρόνια πολλά και καλή συνέχεια.

• Πρέπει να αναφερθεί: το κείμενο του εκδότη-διευθυντή Γιώργου Χελάκη για τα γενέθλια της εφημερίδας, με τίτλο «Δύο με τζατζίκι-κρεμμύδι ποιος τα παρήγγειλε;», ως απόδειξη της γνησιότητας των λεγομένων του ανδρός, ήταν τσίτα στη λίγδα, με αποτέλεσμα να λιγωθεί ο διορθωτής που το έκανε και να τσιμπήσει δυο τεμάχια από τους «Πρωταθλητές».

Eχουμε αγώνα (και) σήμερα / Του Ν. Περάκη

Σάββατο 12 Mαρτίου 2005: Eχουμε αγώνα σήμερα στη «SportDay». H προετοιμασία, κοντά δυο μήνες τώρα, ήταν επίπονη και όλοι είναι έτοιμοι να δώσουν τον καλύτερό τους εαυτό στην -δύσκολη- πρεμιέρα. O κόουτς (ένας είναι ο κόουτς!), αν και φανερά αγχωμένος, είναι αισιόδοξος για το αποτέλεσμα. Oι τεχνικοί διευθυντές (αρχισυντάκτες) δίνουν τις τελευταίες οδηγίες. Oι «παίκτες» (όλοι οι υπόλοιποι) προετοιμασμένοι για τα... χειρότερα. Tο ματς ξεκινάει και... πάμε στοίχημα;

Tετάρτη 12 Mαρτίου 2008: Mια μέρα πριν από τα τρίτα γενέθλια της «SportDay» όλα βαίνουν καλώς. Oι ίδιοι (σχεδόν) άνθρωποι στις ίδιες (σχεδόν) θέσεις με τις ίδιες (σχεδόν) συνθήκες. Tο στοίχημα (φαίνεται να) κερδήθηκε -αλλά έχουμε αγώνα και σήμερα.

Γράφω ιστορία! / Του Κ. Χαροκόπου

Ο Τσόχος μού ζήτησε να γράψω και εγώ κάτι για τα γενέθλια. Ετσι... αυτοανακηρύχτηκα ο πρώτος art director που γράφει σε εφημερίδα! Που λέει ο λόγος, βέβαια, γιατί έχω τόση δουλειά που δεν προλαβαίνω! Χρόνια πολλά σε όλους μας (σας)!