Το σφικτό και το μελάτο

Στον Ολυμπιακό ο Τάκης Λεμονής θα ήταν επιτυχημένος αν είχε περάσει τους ομίλους παίζοντας αναγκαστικά σφικτό ποδόσφαιρο, αν είχε πάει τρένο στο πρωτάθλημα παίζοντας ανοικτή μπάλα και άντε αν είχε πάρει και το Κύπελλο παίζοντας, υποθέτω, μελάτα. Αυτό, όμως, το πράγμα δεν υπάρχει. Πρώτον, πρακτικά. Διότι είναι αδύνατον μια ομάδα να προετοιμάζεται τακτικά για να παίζει τις Τρίτες και τις Τετάρτες σαν την Ιντερ του Ελένιο Ερέρα στην Ευρώπη και τα Σαββατοκύριακα να μεταμορφώνεται στη συμμορία του Ρομπέν των Δασών με τα εύθυμα παλικάρια του. Δεύτερον, επειδή αν οι όροι παραμονής του προπονητή του Ολυμπιακού έστεκαν, οκτώ μαξ προπονητές θα διατηρούσαν τη δουλειά τους. Οι προπονητές των Τσέλσι, Αρσεναλ, Γιουνάιντεντ, Λίβερπουλ, Ρόμα, Μπαρτσελόνα, Σάλκε και Φενερμπαχτσέ. Φυσικά, από αυτές μόνο ο ένας προπονητής αγγλικής ομάδας θα γλίτωνε, της Ρόμα και της Σάλκε θα είχαν απολυθεί, της Φενέρ σχεδόν βέβαια, αφού αποκλείστηκε στο Κύπελλο από τη Γαλατασαράι και έμεινε έναν πόντο πίσω από την Μπεσίκτας, και μόνο ο Ράικαρντ στην Μπαρτσελόνα θα είχε ελπίδες να τη γλιτώσει. Δεν ξέρω πόση παρηγοριά είναι για τον Τάκη Λεμονή, αλλά αν μόνο δύο προπονητές στην Ευρώπη σώσουν τη θέση τους, το ότι έμεινε μέχρι τον Μάρτιο στον Ολυμπιακό είναι επιτυχία.

Στην ΑΕΚ Ντέμης και Ιβιτς τραβιόντουσαν στο ξενοδοχείο του Φερέρ για να τον ψήσουν να έρθει στην Ελλάδα. Τον έπεισαν λέγοντάς του ότι θα του φτιάξουν προπονητήριο και θα έχει χρόνο να αξιοποιήσει τους νέους παίκτες. Η περσινή δουλειά του κρίθηκε από τον Νικολαΐδη –τον Ιβιτς στο μεταξύ τον είχε φάει– τόσο επιτυχημένη, που το συμβόλαιό του έγινε τετραετές. Και ξαφνικά τα μπλουζάκια τυπώθηκαν. «Πάμε για πρωτάθλημα». Το προπονητήριο ξεχάστηκε, οι νέοι πήγαν κάπου αλλού να γίνουν γέροι και η ΑΕΚ προχωρούσε βασισμένη στις τιμημένες γεράκλες. Μέχρι τη στιγμή που ο Φερέρ απολύθηκε. Ο λόγος; Επειδή ο Ντέμης μίλησε με τους πάλιουρες των αποδυτηρίων και του είπαν ότι τον Φερέρ δεν τον γουστάρει κανένας. Εν τω μεταξύ, η ΑΕΚ είχε φτάσει στο σημείο να παίζει λιγότερο θεαματικό ποδόσφαιρο από την εποχή του Σάντος. Ο οποίος είχε απολυθεί επειδή η ΑΕΚ δεν έπαιζε θεαματικό ποδόσφαιρο...

Πριν προσληφθούν νέοι προπονητές στις δύο ομάδες, στον Ολυμπιακό πρέπει να αποφασίσουν ότι όποιον και να πάρουν θα είναι προσωρινός, επειδή κανένας προπονητής δεν μπορεί να τους δώσει αυτά που θέλουν. Στην ΑΕΚ πρέπει να αποφασίσουν τι θέλουν.


Στο διοικητικό συμβούλιο ο Σάββας είχε κάνει την προσπάθεια να ξεκινήσει το έργο της εμψύχωσης. Πρώτα είπε την politically correct φράση που λέγεται στον Ολυμπιακό από την εποχή που ο Ηλίας Ρωσσίδης δεν είχε μουστάκι. «Οι παίκτες του Ολυμπιακού δεν χρειάζονται προπονητή για να κερδίσουν ματς του ελληνικού πρωταθλήματος». Αλλο, όμως, ο γενικός αρχηγός. Ο σωστός γενικός αρχηγός είναι η ψυχή της ομάδας. Ο άνθρωπος που τρέχει στο Αλκαζάρ με μια πέτρα στο χέρι με τον Πηλαδάκη να τον κυνηγάει για να μην τον λιντσάρουνε. Ο γενικός αρχηγός είναι ο άνθρωπος που επισημαίνει στον τέταρτο τα εγκλήματα του διαιτητή κατά του Ολυμπιακού. Ο γενικός αρχηγός είναι ο άνθρωπος που δείχνει στους ξένους παίκτες σε ποια ομάδα ήρθαν. Εάν ο Σάββας είχε μείνει στον πάγκο του Ολυμπιακού, ο Ραούλ Μπράβο θα έπαιζε σαν τον Ανδρέα Μουράτη. Ο Σάββας το ήξερε. Οι παίκτες του Ολυμπιακού δεν χρειάζονται προπονητή για να κερδίζουν το πρωτάθλημα, αλλά χωρίς γενικό αρχηγό δεν πάνε πουθενά. Και ο Σάββας δεν είχε πρόβλημα να το υπενθυμίσει.

Στο διοικητικό συμβούλιο ο Σωκράτης μόλις είχε ανακοινώσει ότι θα επισκεπτόταν τους παίκτες στου Ρέντη. Ο Σάββας το μόνο που πρόσθεσε ήταν ότι «έρχομαι κι εγώ, πρόεδρε». Η απάντηση του Σωκράτη ακούστηκε κάτι ανάμεσα σε κρίση άσθματος και τα ονόματα των τριών πρώτων προέδρων της Ανατολικής Γερμανίας. Ο Σάββας δεν είχε κανένα πρόβλημα. «Εντάξει, πρόεδρε. Χαίρομαι που συμφωνείς».

Χθες το πρωί το γκαζόν του Καραϊσκάκη ήταν κουρεμένο σαν το χαλί. Εκτός από μερικά τετραγωνικά μέτρα μπροστά από τον πάγκο του Ολυμπιακού. Ακόμα και ο τελειομανής ground keeper του γηπέδου που κούρευε το χορτάρι δεν είχε αντέξει να ταράξει τα όνειρα του ηλικιωμένου κυρίου που κοιμόταν μέσα σε μια σκηνή μπροστά από τον πάγκο. «Ναι, ρε Δούρο. Γιατί δεν βγαίνεις στο τηλέφωνο;». Ο ηλικιωμένος κύριος παραμιλούσε στον βαθύ ύπνο του. «Αλλά μήπως δεν ξέρουμε για ποιους σφυράς; Για τους αιώνιους προδότες. Τι φόραγε ο Εφιάλτης όταν οδηγούσε τους Πέρσες στο μονοπάτι; Πράσινη φανέλα με τριφύλλι. Ποιο ήταν το σύνθημα που περίμεναν οι Τούρκοι για να μπουν στην Πόλη από την Κερκόπορτα; "Σύλλογος μεγάλος δεν υπάρχει άλλος". Ποιοι θέλουνε να μπαζώσουνε τα αρχαία στον Βοτανικό; Ποιοι ξεφτιλίσανε τον Πυθαγόρα και θέλουνε να γιορτάζουνε την εκατονταετία της ομάδας τους στα 69 χρόνια; Ποιοι ξεπούλησαν τη Μακεδονία μας;». Ο ground keeper, έντρομος μπροστά στον μονόλογο, φώναξε: «Χριστέ μου!». Ο ηλικιωμένος κύριος έδειχνε να ταράζεται στον ύπνο του, αλλά δεν ξύπνησε. «Και ποιοι σταυρώσανε τον Χριστούλη;». Ο Σάββας κοιμόταν στον πάγκο του Ολυμπιακού απαριθμώντας τα εγκλήματα του Παναθηναϊκού. Κανένας δεν μπορούσε να τον κουνήσει από τη θέση του. Ο Σάββας ήξερε ότι ο Ολυμπιακός τον χρειαζόταν και ως πιστός στρατιώτης της ερυθρόλευκης ιδέας είχε ήδη πάρει τη θέση του στα χαρακώματα.

Αντίθετα, στον πάγκο του Rock’n’Roll η ατμόσφαιρα δεν ήταν τόσο πανηγυρική. «Ξεκινήσαμε Ευρωπαίοι και καταλήξαμε με τον Σάββα...». «Ante portas», συμπλήρωσε ο Γιάννης τη φράση του Πέτρου. Τα παιδιά του Μωραΐτη ακόμα και έπειτα από 20τόσα χρόνια από την αποφοίτησή τους τα θυμούνται τα λατινικά τους. «Ετσι. Αντε πάλι να διώχνουμε τον προπονητή, άντε να ασχολούμαστε με τους διαιτητές, άντε πάλι δηλώσεις στον Σινάνογλου στο "Φως". Φέτος δεν είχαμε πει ότι θα κινηθούμε τεχνοκρατικά; Χάθηκε ο κόσμος να κρατούσαμε τον Τάκη δύο ακόμα μήνες και μετά να τον σουτάραμε με ευρωπαϊκό στυλ;». Ο Μώραλης κούνησε το κεφάλι του καταφατικά. «Και να πεις ότι με το να διώξουμε τον Τάκη θα πάρουμε το πρωτάθλημα; Πες ότι κερδίζουμε και τα έξι ματς. Αν τα κερδίσει και ο Παναθηναϊκός, πάλι χωρίς πρωτάθλημα θα μείνουμε». Ο Μώραλης ξανακούνησε το κεφάλι. «Αλλά αν ο Παναθηναϊκός δεν πάρει αποτέλεσμα στην Ξάνθη και εμείς νικήσουμε τον Ατρόμητο, δεν θα βρεθούμε καβάλα στ' άλογο;». Ο Πέτρος Κόκκαλης προσπαθούσε να δώσει θάρρος στον εαυτό του. Ο Μώραλης, όμως, δεν κούνησε αυτή τη φορά το κεφάλι. «Και πες, Πέτρο, ότι γίνεται. Πες ότι περνάμε πρώτοι. Πες, όμως, ότι μετά πάμε στην ΑΕΚ και χάνουμε το ματς. Χάνουμε και το πρωτάθλημα. Ο κόσμος θυμάται τον Λεμονή. Παίζουμε με τη Λάρισα στο επόμενο ματς. Ο κόσμος μάς κράζει...». Ο Πέτρος σταμάτησε τον μονόλογο του Γιάννη. «Αυτό δεν θα το αντέξω να το ζήσω». «Και σκέψου να χάσουμε και με γκολ του Χάρη Παππά, Πέτρο». «Εντάξει, Γιάννη. Είπαμε να το γυρίσουμε στα σενάρια καταστροφής, αλλά μην το κάνουμε και μαλακία», έκλεισε τη συζήτηση ο Πέτρος.

Μια συζήτηση που έβγαζε περισσότερο νόημα από αυτή που γινόταν ανάμεσα στον Μισέλ Πλατινί και τον πρίγκιπα του Λουξεμβούργου, τον υποτιθέμενο γιο του Σάββα. «Τεντόρ, ζε ντεμαντέ. Ου ε Κακός;». Ο Θόδωρος έμεινε κάγκελο. Τι του ήρθε του Μισέλ με τον Τάσο Κάκκο; Ο Μισέλ το διευκρίνισε; «Τον Παππά, Σαββάς τελεφονέ. Κάκος "φρουτττ" α Ξανθί». «Ουί, Μισέλ. Αλορ;». «Τον Παππά σε σανζέ Κάκκος με Καλόπουλος». Ο Τεοντόρ κατάλαβε ότι ο Σάββας είχε αναλάβει δράση. «Μπον Μισέλ. Μπον νουί». Γύρισε για να φύγει. Ο Μισέλ τον σταμάτησε. «Εν οτρ κεστιόν, Τεοντόρ. Ου ε Μποτατζιδίς;».


Ο θετός γιος του Σάββα ψιθύρισε στο κινητό: «Το ξέρεις, μπαμπά, ότι όποτε ο Ολυμπιακός έχει παίξει Σάββατο με τον Παναθηναϊκό να παίζει εκτός έδρας Κυριακή, πάντοτε ο Παναθηναϊκός πήρε το "διπλό";». Ο Σάββας ούρλιαξε από φρίκη: «Εσύ το ξέρεις, γιε μου, ότι ο Ολυμπιακός δεν έχει κερδίσει ποτέ το πρωτάθλημα όταν έχει μείνει πίσω στη βαθμολογία και παίζει με τον Ατρόμητο στην έδρα του;». Ενας λυγμός ακούστηκε από την άλλη άκρη της γραμμής. «Μπαμπά, πρέπει να κάνουμε κάτι πριν να είναι αργά». «Το καλύτερο θα ήταν ένα ηλεκτροσόκ. Το καλύτερο είναι να αλλάξουμε προπονητή». «Και στο φινάλε, μπαμπά, σιγά την μπάλα που έχει παίξει ο Ολυμπιακός με τον Σεγούρα στον πάγκο του...».