Ηρθε κι έφυγε ως απλός στρατιώτης

Η πιο μεγάλη ανησυχία των φίλων του Ολυμπιακού, αν κρίνω από τα δεκάδες mail στο ηλεκτρονικό μου ταχυδρομείο (karpetshow@yahoo.gr), έχει να κάνει με τον προσανατολισμό της εταιρείας. Οι πιο πολλοί εκλαμβάνουν την απόλυση του Τάκη Λεμονή ως απόδειξη ότι τον Σωκράτη Κόκκαλη τον ενδιαφέρει πιο πολύ το ελληνικό πρωτάθλημα απ' ό,τι η ευρωπαϊκή καταξίωση και γι' αυτό απέλυσε τον Eλληνα τεχνικό. Ο φόβος είναι κατανοητός –πλην όμως υπερβολικός. Δεν εγκαταλείπεται καμία απολύτως στρατηγική, για τον απλούστατο λόγο ότι κάτι τέτοιο ποτέ δεν υπήρξε.

Ο κόσμος, για να πάρει θέση, χρησιμοποιεί το μυαλουδάκι του. Λέει ότι ο κόουτς είχε βρει μια συνταγή ώστε η ομάδα να παρουσιάζεται όπως πρέπει στην Ευρώπη και υποθέτει ότι, αν συνέχιζε στον Ολυμπιακό βασιζόμενος στο ίδιο σχέδιο, θα ζητούσε ενισχύσεις που θα έκαναν την ομάδα του χρόνου στο Τσάμπιονς Λιγκ πιο δυνατή. Ο συλλογισμός είναι σωστός, πλην όμως δεν αφορά τα δεδομένα του Ολυμπιακού. Χωρίς αμφιβολία το περασμένο καλοκαίρι υπήρξε μια γενική κατεύθυνση (φρεσκάρισμα της ομάδας, μικρό ρόστερ, παίκτες με ευρωπαϊκές εμπειρίες κ.λπ.), όμως δεν προκύπτει ότι η ομάδα που δημιουργήθηκε ήταν αποτέλεσμα του σχεδιασμού που έκανε ο κόουτς. Αυτό για να μην αδικούμε την πραγματικότητα.

Θυμίζω

Σε όποιον αμφιβάλει, θυμίζω το περσινό καλοκαίρι. Τον Ιούνιο ο Λεμονής, έχοντας διαβεβαιώσεις ότι είναι το αφεντικό της ομάδας, ευλόγησε τη φυγή του «Ρίμπο» και τις αποδεσμεύσεις καμιάς δεκαριάς ποδοσφαιριστών. Ενδιαφέρονταν για παίκτες όπως ο Μακελελέ, ο Τουντζάι, ο Τόμασον, ο Πέτριτς και ο Ρόμενταλ, αλλά και για περιπτώσεις από την ελληνική αγορά όπως ο Ενσαλίβα, ο Χριστοδουλόπουλος κι ο Αντζας, που τελικά ήταν ο μόνος που ήρθε. Oταν ο Ολυμπιακός εισέπραξε κάποια πολύ ηχηρά «όχι» και, κυρίως, όταν ο Γιώργος Λούβαρης είπε στον Σωκράτη Κόκκαλη ότι έχει κουραστεί ως διευθύνων σύμβουλος, ο πρόεδρος του Ολυμπιακού έφερε τον Πέτρο και τον Ιλια Ιβιτς για να «τρέξουν» το μαγαζί. Αρχίζοντας την αναζήτηση ποδοσφαιριστών τον μήνα Ιούλιο, οι δύο έκαναν ό,τι μπορούσαν καλύτερο, εξασφαλίζοντας μετά την πώληση Καστίγιο τα απαραίτητα μετρητά. Το οξύμωρο της ιστορίας είναι ότι και έπειτα από αυτή την εξέλιξη το σχέδιο έλειπε, αφού δεν υπήρχε σύμπνοια. Ο Ιβιτς έφερε παίκτες που ήθελε στην ΑΕΚ (Νούνιες), δέχτηκε υποδείξεις του Λεμονή που επέμενε για ενισχύσεις σε συγκεκριμένες θέσεις (Λούα Λούα, Λεντέσμα), αλλά έκανε και πολύ το δικό του, αποκτώντας τον Κοβάσεβιτς, τον Ραούλ Μπράβο, τον Αρτσούμπι κ.ά. Μολονότι η αποτελεσματικότητα του Σέρβου τεχνικού διευθυντή εκτιμήθηκε, (ο Ιβιτς αγόρασε τον Γκαλέτι σε χρόνο ρεκόρ, τη στιγμή που για μήνες ο Ολυμπιακός δεν μπορούσε να φτάσει σε συνεννόηση με την Ατλέτικο), εν τούτοις δύσκολα μπορεί να πει κάποιος ότι ο Ολυμπιακός που προέκυψε μετά τον Ιούλιο ήταν του Ιβιτς. Θυμίζω ότι ο Ιβιτς δεν ήθελε αμυντικό χαφ («είμαστε καλυμμένοι», είχε πει στον Super Σπορ FM προτού υποχρεωθεί να αποκτήσει τον Λεντέσμα), ότι έψαχνε ένα «δεκάρι» (για τον Μορφέο πήγε στην Ιταλία), ότι ήθελε ένα στόπερ που ποτέ δεν βρήκε. Ιδια παράδοξα υπήρξαν και τον Δεκέμβρη: άλλο θέλω τον Μπελούτσι κι άλλο βλέπω κασέτες και εντυπωσιάζομαι –είναι διαφορετικό.

Ρόστερ

Ο Λεμονής έδειξε μια σημαντική ικανότητα στο να προσαρμόσει το ρόστερ στο σχήμα: το 4-3-3 (ή 4-5-1) του προέκυψε (ίσως και να υπήρχε στο μυαλό του), όμως σίγουρα το ρόστερ του Ολυμπιακού, όπως σχηματίσθηκε, δεν ήταν για 4-3-3! Ο Μπράβο κι ο Ζεβλάκοφ δεν είναι παίκτες που ανεβοκατεβαίνουν στο πλάι (εξαιρουμένου του Τοροσίδη, κανείς δεν το κάνει καλά), οι έμπειροι κόφτες είναι όλοι κι όλοι τρεις (ο Λεντέσμα, ο Στολτίδης κι ο Πατσατζόγλου) και στην επίθεση λείπουν οι ακραίοι, διότι ο μόνος εξτρέμ είναι ο Γκαλέτι. Οταν το ρόστερ συρρικνώθηκε κι άλλο εξαιτίας των τραυματισμών και όταν οι βασικοί φορτώθηκαν με ένταση και πολλά ματς, η ομάδα δεν μπορούσε να βρει ρυθμό και χανόταν στο γήπεδο αδυνατώντας να σκεφτεί. Ο Ολυμπιακός των δύο τελευταίων μηνών είναι μια κουρασμένη ομάδα, χωρίς καθαρό μυαλό κι έτσι εξηγούνται και παράξενες συμπεριφορές, όπως οι 32 σέντρες στα τελευταία 25 λεπτά του ματς με τον Αστέρα. Ολα αυτά σημαίνουν ότι κάποιες λάθος αξιολογήσεις σε ό,τι αφορά τις δυνατότητες του ρόστερ τις έκανε και ο Λεμονής. Αυτό φωνάζει η εικόνα της ομάδας σήμερα.

Ευθύνη

Ο Σωκράτης Κόκκαλης δεν ευθύνεται για την απόλυση του Λεμονή περισσότερο από όσο ευθυνόταν για τις απολύσεις του Μπάγεβιτς, του Κάτανετς, του Σόλιντ, ακόμα και του Ματζουράκη. Ευθύνεται για το ότι οι ρόλοι στη φετινή ομάδα δεν υπήρξαν ποτέ διακριτοί: στην αρχή τα είχε καλά με τον Λεμονή κι αυτός άντεξε τις μουρμούρες του Ιβιτς και του Σάββα Θεοδωρίδη, σήμερα ακούει αυτούς και διώχνει τον κόουτς –όλα αυτά όμως δεν αποτελούν σοβαρό τρόπο διοίκησης. Αύριο μπορεί να «στραβώσει» με τον Πέτρο και να ξαναφέρει τον Λούβαρη και μεθαύριο μπορεί να τους ξαναδιώξει όλους. Αλλά έτσι έκανε πάντα.

Συμπαθής

Πέρα από συναισθηματισμούς (και σε μένα είναι συμπαθής ο Λεμονής και το ξέρετε), ο Κόκκαλης ήταν συνεπής στην απόφασή του: έκανε αυτό που κάνει πάντα. Μπορούν να τον κατακρίνουν αυτοί που χρόνια τώρα λένε ότι ο Ολυμπιακός πρέπει επιτέλους να λειτουργήσει ως σοβαρή επιχείρηση, δηλαδή ως εταιρεία που ξέρει να προγραμματίζει. Δεν μπορούν να τον κατακρίνουν όσοι πανηγυρίζουν στις φιέστες έπειτα από απολύσεις προπονητών, όσοι κράζανε τον Μπάγεβιτς ή τον Κάτανετς, όσοι του έλεγαν «προεδράρα, τους διαλύσαμε», μετά τη Ριζούπολη, όσοι τον χειροκροτούσαν όταν φώναζε ότι «οι Παναθηναϊκοί είναι ''λαγοί'' και ''κότες''». Οι μέθοδοι που χρησιμοποιεί είναι δεδομένοι –δεν μπορεί ξαφνικά να μας «μυρίζουν».

Θητεία

Αδικήθηκε λοιπόν ο Λεμονής; Ναι, όπως και πολλοί άλλοι. Αλλά όταν εγκατέλειπε την Ξάνθη, δηλώνοντας στρατιώτης του Ολυμπιακού, όφειλε να θυμάται ότι οι στρατιώτες γαλόνια δεν αποκτούν –δυστυχώς. Συνήθως αποστρατεύονται μετά τη λήξη της θητείας τους, η οποία είναι πλέον μικρότερη και από το δικό του δεκαπεντάμηνο.

ProZone 24

Πριν από την ερχόμενη Κυριακή, που είναι η D-Day του πρωταθλήματος είχαμε αρκετά ωραία. Εξαιτίας του εορτασμού του καρναβαλιού ντύθηκαν διαιτητές οι βοηθοί και τα έκαναν μαντάρα, κλέβοντας τις εντυπώσεις από τους προϊστάμενους. Να τι μεταδίδουν οι κατά τόπους ανταποκριτές μου:

- Δαλούκας (Πανιώνιος – ΠΑΟΚ 0-0): Oλα ήσυχα. Ο Τσαγκαράκης τον αντάμειψε με ένα σχεδόν «άριστα».Το 'χω ξαναγράψει ότι είναι ο καλύτερος διαιτητής του τελευταίου διμήνου. Του χρόνου θα είναι πρωταγωνιστής σε μεγάλα ματς.

- Γερμανάκος (Αρης – Λεβαδειακός 1-0). Ο Μιχάλης έχει αποφασίσει να παίζει έδρα κι έχει το κεφάλι του ήσυχο. Ο Κομπότης ξέχασε γρήγορα το Λεβαδειακός – Ηρακλής και έβγαλε ανακοίνωση: «Λένε ότι, ύστερα από αυτό, το ΒΑΝ κάνει πρόβλεψη για μεγάλο σεισμό στην περιοχή της Λιβαδειάς». Πάντως, ο Ακρίβος τον «έφαγε».

- Κύρκος (Ηρακλής – Ξάνθη 1-1). Το γκολ του Ρατζίνσκι έπρεπε να μετρήσει κι ο Τάτσης να παραπεμφθεί. Ο Ηρακλής πήρε ένα βαθμό από τους 7-8 που του χρωστάνε…

- Κάκος (Αστέρας Τρίπολης – Εργοτέλης 1-1). Πρόσθεσε μια ακόμα κακή διαιτησία στο ενεργητικό του, αλλά ο «Ψυχό» του 'χει τόση εμπιστοσύνη, που τον στέλνει στην Ξάνθη. Ελπίζω ένα «γεια» με τον Γιώργο τον Μποροβήλο να το πούνε, μολονότι οι του Αστέρα ήταν ψιλοέξαλλοι μαζί του…

- Πολατιάν (Ατρόμητος – Καλαμαριά 3-0). Εχει βγάλει διαρκείας στα ματς της Καλαμαριάς ο Πολατιάν και τα σφυράει όλα. Αλήθεια, από περιέργεια, τι πλήρωνε το over;

- Σταυρίδης (ΟΦΗ – ΑΕΚ 1-4). Δεν έκανε κανένα έγκλημα, αλλά τα μικρά τα ψιλοέδωσε στην ΑΕΚ. Εχει μια μικρή αδυναμία στον Δικέφαλο…

- Ζωγράφος (Βέροια – Ολυμπιακός 0- 1). Του Ζωγράφου του 'χει βγει το όνομα και, ως γνωστόν, είναι προτιμότερο να σου βγει το μάτι παρά το όνομα. Στο δεύτερο ημίχρονο το 'φερε το πράγμα σε κάποια μέτρα, στο πρώτο κάτι ήθελε να δείξει, αλλά δεν ήξερε τι. Πάντως, ειδικά η συμπεριφορά του Μπερσή είναι απόδειξη ότι στο πρωτάθλημα της διαιτησίας ο Αρβανιτίδης «χτυπάει» έξοδο στο Τσάμπιονς Λιγκ! (Ψωνίζουμε ακόμα από 'κει; Ή η κάρτα απεριορίστων διαδρομών έληξε;).

- Βασσάρας (ΠΑΟ – Λάρισα 2-0). Ετοιμος για τελικά Euro. Μια κάρτα στον Σιμάο ξέχασε. Τίποτε άλλο…