Οταν ο Σωκράτης ανέλαβε το ρίσκο

Hταν μόλις πριν από εννέα μήνες. Κυριακή 13 Μαΐου του 2007, ο Ολυμπιακός έκανε φιέστα για την κατάκτηση του δέκατου πρωταθλήματος τα έντεκα τελευταία χρόνια σε μισοάδειο Καραϊσκάκη, με τον κόσμο να βρίζει εν χορώ τον Σωκράτη Κόκκαλη και τον Πέτρο Κόκκαλη, διότι η ομάδα παρά την κατάκτηση του πρωταθλήματος δεν τους έδινε κανένα μα κανένα όραμα. Εκείνο το βράδυ προέκυψε και το περίφημο σύνθημα «αλλιώς ονειρευόμαστε τον Ολυμπιακό».

Τότε ήταν πολύ δύσκολο κανείς να φανταστεί ότι η ίδια διοίκηση εκείνης της βραδιάς, ο ίδιος προπονητής εκείνης της βραδιάς θα έφτιαχναν μία ομάδα που ακριβώς επτά μήνες μετά (13 Δεκεμβρίου 2007) θα νικούσε τη Βέρντερ 3-0, θα έφτανε στους «16» της Ευρώπης και ο κόσμος στο ασφυκτικά γεμάτο Καραϊσκάκη θα τραγουδούσε «έτσι ονειρευόμαστε τον Ολυμπιακό». Στην ΠΑΕ εκτίμησαν ότι όλα αυτά ήταν πολύ εύκολο να συμβούν και μόλις συνέβησαν άρχισαν να αναρωτιούνται «ναι, εντάξει με την Ευρώπη, αλλά δεν παίζουμε σπουδαία μπάλα, δεν είμαστε πρώτοι με πέντε, δέκα βαθμούς διαφορά, όπως θα έπρεπε» και άλλα παρόμοια.

Ο Σωκράτης Κόκκαλης είπε χθες στο Δ.Σ. ότι αναλαμβάνει το ρίσκο να την ξαναδιαλύσει αυτή την ομάδα. Μάλιστα. Και αν το ρίσκο δεν βγει, τι θα γίνει δηλαδή με αυτόν που το ανέλαβε; Θα φύγει από την ομάδα, θα πάει σπίτι του; Οχι ασφαλώς. Απλώς θα ανακαλύψει άλλον φταίχτη. Αν το ρίσκο δεν βγει, θα φάει τον Ιβιτς που... έφαγε τον Λεμονή και θα πάρει ένα άλλο ρίσκο, το οποίο ασφαλώς και θα το αναλάβει και η δουλειά θα πηγαίνει σκοινί κορδόνι. Η απόλυση του Λεμονή είναι πολύ μικρότερο ζήτημα από την αφαίρεση του οράματος από τον κόσμο του Ολυμπιακού.

Με την ίδια ευκολία που φτάσαμε στο «έτσι ονειρευόμαστε τον Ολυμπιακό», μπορούμε να ξαναφτάσουμε στο «αλλιώς ονειρευόμαστε τον Ολυμπιακό». Και αυτό μπορεί να μη συμβεί τον Μάιο, μπορεί όμως να συμβεί τον ερχόμενο Δεκέμβριο, όταν ο κόσμος του Ολυμπιακού θα απαιτεί τουλάχιστον την πρόκριση στους «16»...