Αλφα: Ανοησία! Βήτα: Βλακεία! Γάμα: Γελοιότητα!

Χθες η ΠΑΕ Ολυμπιακός «πήρε διαζύγιο» από τη λογική, όχι από έναν προπονητή.
Παρά τα όποια λάθη του, ο Λεμονής φεύγει με το κεφάλι ψηλά.

Φτηνός αντιπερισπασμός. Μόνο έτσι μπορεί να χαρακτηριστεί η κίνηση του Σωκράτη Κόκκαλη να κηρύξει «ανένδοτο αγώνα» εναντίον του Γιάννη Βαρδινογιάννη, λίγα λεπτά προτού ανακοινωθεί η αποπομπή του Τάκη Λεμονή. Τακτική παμπάλαιη, σκοροφαγωμένη, αλλά αεί τηρούμενη. Τακτική αγαπητή σε πάσης φύσεως γραφειοκρατίες και εξουσίες. Τακτική που παραπέμπει (και) στα ήθη της «υψηλής πολιτικής» και δη της πρακτικής των δύο μεγάλων κομμάτων: κάθε φορά που αντιμετωπίζουν σοβαρά εσωτερικά προβλήματα, επισείουν το σκιάχτρο του μεγάλου εχθρού. Εκείνου που καιροφυλακτεί εκτός των τειχών. Φτηνά κόλπα. Βαρετά.

Οταν φάνηκε στον ορίζοντα η γκιλοτίνα που θα αποκεφάλιζε τον προπονητή, ο οποίος συνέδεσε το όνομά του με τις πλέον εντυπωσιακές εμφανίσεις του Ολυμπιακού στο Τσάμπιονς Λιγκ και με μία (ακόμη) «τεσσάρα» επί του Παναθηναϊκού, μια λέξη έγινε μόνιμη επωδός στα χείλη της τεράστιας πλειονότητας των φίλων της ομάδας. Την ίδια λέξη επιστράτευσαν –ορθότατα- και πολλοί δημοσιογράφοι. Τη λέξη «αχαριστία».

Ωραία, λοιπόν, ας κάνουμε μία παραχώρηση. Ας δεχθούμε ότι στον κυνικό κόσμο του επαγγελματικού αθλητισμού δεν νοούνται ηθικοί κώδικες. Ούτε, κατ’ επέκταση, οι έννοιες «ευγνωμοσύνη», «αχαριστία». Ας δεχθούμε πως όλα τα ρυθμίζει κάποια εκδοχή ωμού «ρεαλισμού». Οτι η διοίκηση της ΠΑΕ, κινούμενη με γνώμονα το «συμφέρον της ομάδας» (άτιμη φράση, πόσα έχουν γίνει στο όνομά σου!), δικαιούται να τα πράττει όλα. Να λέει στον Λεμονή: «Εντάξει, σ’ ευχαριστούμε που απάλλαξες την ομάδα από το στίγμα του παρία στην Ευρώπη, σε ευχαριστούμε για τα 20 και πλέον εκατομμύρια ευρώ που εισρέουν στο ταμείο μας χάρη στα αποτελέσματα στο Τσάμπιονς Λιγκ, πάρε και μία εύφημο μνεία για το 4-0 επί του ΠΑΟ και φύγε. Ο,τι είχαμε να πάρουμε από σένα το πήραμε». Είπαμε, αχαριστία (υποτίθεται ότι) δεν επισημαίνουμε. Προσκρούουμε, όμως, σε άλλο «άλφα». Την ανοησία. Αναβαθμιζόμενη, φθάνει στο «βήτα»: Βλακεία! Με λίγη καλή προσπάθεια αγγίζει το «γάμα»: Γελοιότητα!

Συγγνώμη για τη σκληρότητα των εκφράσεων, αλλά μέχρι στιγμής δεν έτυχε να ακούσω το παραμικρό λογικοφανές «επιχείρημα» υπέρ της άποψης ότι θα έπρεπε να απολυθεί ο Λεμονής, και μάλιστα στο «παρά έξι» της λήξης της κανονικής περιόδου. Ακόμη κι αν ανεχθεί κάποιος το δόγμα σύμφωνα με το οποίο θα σημάνει καταστροφή (!) για τον Ολυμπιακό τυχόν απώλεια του τίτλου, παραμένει αναπάντητο το εξής ερώτημα: εφόσον δεν είχαν δηλητηριαστεί οι σχέσεις του προπονητή με τους παίκτες, εφόσον -όπως παρατηρούσε χθες ο Καρπετόπουλος- δεν υπάρχουν παραγκωνισμένοι και παραπονούμενοι, ώστε να ποντάρει η ομάδα σε «φρέσκα όπλα» και νέα δυναμική, ποια ακριβώς «υπόθεση εργασίας» θρέφει την ελπίδα πως η εκπαραθύρωση του Λεμονή αυξάνει τις πιθανότητες κατάκτησης του τίτλου; Θα ανακαλύψει στο «παρά έξι» ο Σεγκούρα κάποιο… μαγικό ραβδί, ικανό να φέρει «εδώ και τώρα» τον φορμαρισμένο Τζόρτζεβιτς, τον υγιή Λούα Λούα, μαζί με νέες ιδέες που θα εφαρμοστούν στην εντέλεια σε χρόνο «ντετέ»; Οχι και πολύ πιθανό.
Υπό προϋποθέσεις, ναι, η αλλαγή προπονητή μπορεί να επιφέρει κάποιο δημιουργικό «ταρακούνημα» σε μία ομάδα. Προϋποθέσεις που άπτονται αγωνιστικών παραμέτρων, χρονικών περιθωρίων, κ.λπ. Ελλείψει τέτοιων συνθηκών, η δογματική αναγόρευση του «ταρακουνήματος» σε συνώνυμο της… εκτόξευσης ταιριάζει μάλλον σε «ταρακουνημένα» μυαλά…

Ας αποσύρουμε την απορία μας, πώς και γιατί η αποπομπή του Λεμονή καθιστά τον Ολυμπιακό περισσότερο αξιόμαχο στο «παρά έξι» κι ας επικεντρώσουμε την προσοχή μας αλλού. Σε αυτό το διασκεδαστικό κράμα δραματοποίησης και… εσχατολογίας: «Είναι ανεπίτρεπτο να χάσει ο Ολυμπιακός τον τίτλο φέτος, με τόσα λεφτά που έχει επενδύσει. Είναι καταστροφή να μην παίζει του χρόνου η ομάδα στο Τσάμπιονς Λιγκ». Εδώ η απόλυτη ανοησία συναντά την απύθμενη αλαζονεία. Εάν μια ομάδα, όχι απλώς χορτασμένη αλλά… βαρυστομαχιασμένη από τρόπαια, τρομοκρατείται στη σκέψη ότι θα χάσει τον τίτλο ενόσω ανοικοδομείται, τότε αδυνατεί να αντέξει στην ιδέα ότι θα γίνει μεγαλύτερη. Τελεία και παύλα.
Τι να πει, όμως, κανείς και για την ανεκδιήγητη ιδέα, ότι μια ομάδα που «ρίχνει» χρήμα για να δρομολογήσει με τους καλύτερους οιωνούς τη ριζική ανανέωσή της, οφείλει να τα σαρώσει όλα… αμέσως; Με το χρήμα αγοράζεις δυνατότητες, όχι χρόνο. Εκτός αν κάποιος νομίζει πως ο Μπελούτσι, επειδή είναι ακριβοπληρωμένος, θα φθάσει στο «ζενίθ» της απόδοσής του φέτος, έπειτα από 2,5 μήνες αγωνιστικής απραξίας, στον παντελώς άγνωστο –γι' αυτόν- κόσμο του ευρωπαϊκού ποδοσφαίρου. Βρε παιδί μου, πώς και δεν το είχαν σκεφτεί παλιότερα στον Ολυμπιακό και τον Παναθηναϊκό; Αν έδιναν 25% περισσότερα χρήματα για τον Ζέτεμπεργκ και το Μπορέλι αντιστοίχως (αμφότεροι άργησαν να «πάρουν εμπρός»), τότε οι παίκτες θα είχαν αποδώσει αναλόγως των δυνατοτήτων τους… 25% νωρίτερα! Ετσι αντιλαμβάνονται ορισμένοι το ποδόσφαιρο φαίνεται…

Οσο για το διπλό αφορισμό, πως είναι… ντροπή για τον Ολυμπιακό να μην «αριστεύει» κάθε χρονιά παντού και όλεθρος να μην αγωνίζεται αδιαλείπτως στο Τσάμπιονς Λιγκ, ε, αυτό όντως αξίζει να ληφθεί σοβαρά υπόψη. Διότι, ξέρετε, αυτήν την περίοδο στο Μόναχο βλέπει κανείς μαύρες σημαίες κρεμασμένες στα μπαλκόνια: πώς να αντέξουν οι δυστυχείς οπαδοί της Μπάγερν, βλέποντας μια ομάδα με τέτοιους παικταράδες στο ΟΥΕΦΑ; Αφήστε το άλλο: σύμφωνα με έγκυρες πληροφορίες, η Ρόμα εξετάζει σοβαρά το ενδεχόμενο να αποσυρθεί από τη συνέχεια του Τσάμπιονς Λιγκ, συνειδητοποιώντας ότι αφού δεν θα πρωτεύσει στο Καμπιονάτο έχει, ούτως ή άλλως, εξευτελιστεί φέτος. Ομοίως, μαθαίνουμε, η Ρεάλ μπορεί να αποχωρήσει από το φετινό ισπανικό πρωτάθλημα. Αφού απέτυχε στο Τσάμπιονς Λιγκ, τι νόημα έχει ένας εγχώριος τίτλος; Είπαμε, εάν δεν «σαρώνεις» παντού και πάντα, είσαι ένα τίποτε… Αλλά, ξεχάσαμε: ο Λεμονής απέτυχε γιατί ο Ολυμπιακός δεν απέκλεισε την Τσέλσι! Οχι;

Χθες η ΠΑΕ Ολυμπιακός «πήρε διαζύγιο» από τη λογική, όχι από έναν προπονητή. Παρά τα όποια λάθη του, ο Λεμονής φεύγει με το κεφάλι ψηλά. Περισσότερα επ’ αυτού, αύριο.