Αυτό το πρωτάθλημα ποιος θα το πάρει;

Μία από τις πιο κλισέ, από τις πιο συνηθισμένες εκφράσεις στον αθλητικό Τύπο είναι αυτή που κάνει λόγο για την ομάδα «που πήρε το αποτέλεσμα που ήθελε». Νομίζω ότι έχει έρθει πλέον η ώρα οι ομάδες που παίρνουν τα αποτελέσματα που θέλουν να αναρωτηθούν αν «αυτό που θέλουν» είναι το ίδιο με αυτό που θέλουμε εμείς. Οι θεατές. Οι φίλαθλοι. Οι πελάτες, έστω. Πιθανόν μία ξερή και αφυδατωμένη νίκη να είναι κάτι που ικανοποιεί τον οπαδικό εγωισμό και την ιδιοκτησία μιας ομάδας –πόσω μάλλον αν αυτή η νίκη σημαίνει και επιπλέον έσοδα– αλλά αφήνει ανικανοποίητους τους φιλάθλους. Πιθανόν και τους πελάτες που επιζητούν κάτι περισσότερο από νίκες του 1-0 με άθλιο θέαμα.
Το είχα γράψει και παλιότερα.

Οσο ανεχόμαστε αυτού του είδους το άθλιο ποδόσφαιρο, που έχει παραδοθεί στην επιταγή της αποτελεσματικότητας, τόσο περισσότερο το συνηθίζουμε. Κι αν υποθέσουμε ότι το ποδόσφαιρο είναι διασκέδαση, δεν υπάρχει μεγαλύτερη δυστυχία από μια διασκέδαση που υπακούει στη χρησιμότητα του κέρδους. Ενός κέρδους που δεν αφορά τον ίδιο τον θεατή, ο οποίος χρηματοδοτεί αυτή τη διασκέδαση. Τέλος πάντων. Φαντάζομαι ότι αυτό που απασχολεί τους περισσότερους είναι το ποιος θα κερδίσει το πρωτάθλημα. Αντί να κάνω μία ανάλυση του αγωνιστικού προγράμματος των τριών διεκδικητών και να προσπαθήσω να κάνω μία πρόβλεψη, λέω να κάνω κάτι διαφορετικό. Να κάνω μία υπόθεση εργασίας, με βάση την οποία την Κυριακή που μας πέρασε, τελείωσε το πρωτάθλημα. Χάριν της υπόθεσης, που στοχεύει να δείξει ποια από τις τρεις ομάδες που διεκδικούν το πρωτάθλημα βρίσκεται σε καλύτερη κατάσταση, μας είναι αδιάφορο το ποιος κέρδισε το πρωτάθλημα.

Εκείνο που θα κρίνουμε είναι άλλο. Ποια από τις τρεις ομάδες –υποθέτοντας ότι το πρωτάθλημα έχει τελειώσει– βρίσκεται σε καλύτερη θέση απέναντι στους ανταγωνιστές της για το νέο πρωτάθλημα. Ποια ομάδα είναι πιο πλήρης, πιο ομοιογενής, με περισσότερες εναλλακτικές λύσεις, χωρίς πρόβλημα στον πάγκο και με ισχυρή διοίκηση;

Ας πάρουμε την ΑΕΚ. Ο «Δικέφαλος» έχει μία ομάδα με πολύ μεγάλο μέσο όρο ηλικίας που είναι σχεδόν απίθανο να μπορέσει να αντεπεξέλθει στις αγωνιστικές απαιτήσεις του πρωταθλήματος και των ευρωπαϊκών παιχνιδιών. Παράλληλα έχει αρκετές ελλείψεις σε θέσεις ποδοσφαιριστών και στον πάγκο του βρίσκεται ένας «υπηρεσιακός» προπονητής. Σε ό,τι αφορά την ισχυρή διοίκηση, την έχει μεν, αλλά δεν είναι ξεκάθαρες οι επιλογές που θα κάνει για τη νέα περίοδο.

Στον Ολυμπιακό στηρίχτηκαν όλη τη χρονιά σε μία 11άδα στην οποία υπήρχαν σπουδαίοι ποδοσφαιριστές, οι ατομικές ικανότητες των οποίων μπορούσαν να κρίνουν ένα παιχνίδι. Ο Ολυμπιακός, όμως, έτσι δεν ήταν ομάδα. Κάποια προικισμένα άτομα δεν αρκούν για να επιτύχεις τους στόχους σου. Πόσω μάλλον όταν δεν έχεις αξιόπιστες εναλλακτικές λύσεις στον πάγκο, έτσι που η κούραση κι οι τραυματισμοί στη διάρκεια μιας περιόδου θα ακυρώσουν το πλεονέκτημα των ατομικών ικανοτήτων κάποιων ποδοσφαιριστών. Επιπλέον, στον πάγκο έχεις έναν προπονητή που όλοι γνωρίζουν ότι είναι αναλώσιμος ανά πάσα στιγμή και ο ίδιος δεν είναι ένας προπονητής που μπορεί να «διδάξει» πράγματα στους ποδοσφαιριστές του. Μπορεί μόνο να διαχειριστεί το υλικό που έχει στα χέρια του.

Η διοίκηση της ομάδας είναι ισχυρή, δεν αντιμετωπίζει καμία «εσωτερική αντιπολίτευση», αλλά θα πρέπει να ξεκαθαρίσει αν η διοικητική αναδιοργάνωση του περασμένου καλοκαιριού, το νέο σχήμα που δημιουργήθηκε, έχει την «άδεια» από τον πρόεδρο να διαχειριστεί την ομάδα ή μήπως ο πρόεδρος μπορεί να παρεμβαίνει όποτε κρίνει ότι δεν τον ικανοποιούν τα αποτελέσματα;

Η περίπτωση του ΠΑΟ

Δεν γνωρίζω αν την ώρα που διαβάζετε αυτές τις γραμμές ο Λεμονής αποτελεί παρελθόν από τον πάγκο του Ολυμπιακού. Αν έχει συμβεί κάτι τέτοιο, τότε στους «ερυθρόλευκους» θα πρέπει να προσθέσει κάποιος έναν ακόμα ανασταλτικό παράγοντα. Αυτόν της περίφημης «ψύχωσης» για το πρωτάθλημα που αποκαλύπτει και την οπαδική οπτική του προέδρου του, παράγοντας που δεν ευνοεί τους μακροχρόνιους σχεδιασμούς και τις διοικητικές αναδιοργανώσεις.
Συνεχίζω την ανάπτυξη της υπόθεσης με τους «πράσινους». Με βάση το υλικό που έχει ο ΠΑΟ, είναι σαφές πως έχει περισσότερες και πιο αξιόπιστες λύσεις από τους δύο βασικούς του ανταγωνιστές. Προφανώς, το βασικό πρόβλημα των «πρασίνων» παραμένει η επίθεση στην οποία αγωνίζονται και δύο δανεικοί ποδοσφαιριστές. Πιθανόν η κατάσταση στην επίθεση του ΠΑΟ να εξηγεί και τις τόσες πολλές νίκες του 1-0, μια και η ομάδα δημιουργεί ευκαιρίες, αλλά οι επιθετικοί δεν μπορούν να τις εκμεταλλευτούν. Σε αρκετά παιχνίδια η στατιστική δείχνει αρκετές τελικές προσπάθειες, που όμως δεν καρποφορούν.

Σε σχέση με την έναρξη της χρονιάς αλλά και κατά τη διάρκειά της, όταν το rotation του Πεσέιρο ορισμένες φορές ήταν εκνευριστικό, διότι η ομάδα δεν είχε σταθερό σχήμα, τώρα ο Πορτογάλος προπονητής του «τριφυλλιού» φαίνεται να έχει καταλήξει στα 8/11 του συνόλου. Ενα σύνολο που δείχνει πιο ομοιογενές από αυτά των συνδιεκδικητών των «πρασίνων». Το γεγονός αυτό σημαίνει ότι οι «πράσινοι» βρίσκονται σε καλύτερη θέση από Ολυμπιακό και ΑΕΚ για τη νέα περίοδο, ακόμα κι αν δεν γίνουν οι απαραίτητες προσθήκες. Σε ό,τι αφορά τον προπονητή, είναι σαφές ότι ο Πεσέιρο είναι φιλόδοξος, πεισματάρης και καταρτισμένος. Ο τρόπος που μέχρι τώρα έχει διαχειριστεί τους ποδοσφαιριστές του, παρ' όλο που προκάλεσε αντιδράσεις, τον δικαιώνει. Τουλάχιστον με όσα έχουμε δει, με όσα «δεδομένα» έχουμε στα χέρια μας, τη στιγμή που διαμορφώνουμε αυτή την υπόθεση εργασίας.

Η σχέση του προπονητή με τη διοίκηση είναι εξαιρετική και το μόνο πρόβλημα που μπορεί να εντοπίσει κάποιος στα διοικητικά του ΠΑΟ έχει να κάνει με την «εσωτερική αντιπολίτευση» της ΠΕΚ. Αρκεί, όμως, αυτό για να αποδιοργανωθεί η ομάδα; Δεν το πιστεύω. Και με βάση τα δεδομένα της στιγμής –τουλάχιστον έτσι όπως τα εκτιμώ– το ότι ο ΠΑΟ είναι ο πιο έτοιμος για το νέο πρωτάθλημα, κατά τη γνώμη μου, δείχνει ότι έχει τις περισσότερες πιθανότητες να κατακτήσει αυτό εδώ.
Το θέμα με το ασφαλιστικό και τα διάφορα
«παπαγαλάκια»

Ακούω μία περίφημη μπαλαφάρα στις τηλεοράσεις, σύμφωνα με την οποία οι κινητοποιήσεις των εργαζομένων είναι συντεχνιακές. Μα λογικό είναι. Οι εργαζόμενοι της ΔΕΗ να διαμαρτύρονται για το δικό τους ταμείο, οι εργαζόμενοι στην Τοπική Αυτοδιοίκηση για το δικό τους και για το γεγονός ότι δεν έχουν ενταχθεί στα βαρέα και ανθυγιεινά και κάθε κλάδος να διαμαρτύρεται επειδή βλέπει ότι η κυβέρνηση βάζει χέρι παντού. Η προσπάθεια της κυβέρνησης και κάποιων τηλεοράσεων να μας παρουσιάσουν τους εργαζόμενους ως υπεύθυνους για την κοινωνική αναταραχή, αν δεν είναι άστοχη ή κατευθυνόμενη, είναι ηλίθια. Οπως και ο ισχυρισμός της κυβέρνησης για «μεταρρύθμιση» του ασφαλιστικού. Ο πολυδιαφημισμένος διάλογος της κυβέρνησης με τους ενδιαφερόμενους για να καταλήξουμε σε λύση της μεγαλύτερης δυνατής συναίνεσης –που υποστήριζε ο πρωθυπουργός μαζί με τα τρία ΔΕΝ– ουδέποτε έγινε. Το νομοσχέδιο που έρχεται στη Βουλή δεν συνιστά ενιαία ρύθμιση, αφού προβλέπει ένα σωρό εξαιρέσεις. Αρα δεν τίθεται θέμα ισότητας, όσο κι αν τα «παπαγαλάκια» της κυβέρνησης προσπαθούν να μας πείσουν για το αντίθετο.