Mε το φτωχό μου το μυαλό

Η διαφορά ανάμεσα στο ηλεκτροσόκ και την ηλεκτροπληξία είναι ο χρόνος. Αν ο χρόνος ξεπεραστεί, ο άρρωστος αντί να ωφεληθεί γίνεται μακαρίτης. Σε αυτή τη λογική η αλλαγή του Τάκη Λεμονή γίνεται πολλούς αγώνες πριν από το τέλος της σεζόν για να αποτελέσει ηλεκτροσόκ. Οπότε μετά το αρχικό δέος των παικτών για την αποφασιστικότητα του Σωκράτη και την έξτρα προσπάθεια να κάνουν το κατιτίς παραπάνω πριν έρθει και αυτών η σειρά, η καθημερινότητα θα επιστρέψει. Τι κερδίζει λοιπόν και τι χάνει ο Ολυμπιακός από την απόλυση του Τάκη Λεμονή;

Κέρδος. Τα ένα-δυο ματς που οι παίκτες θα μπουν στην πρίζα. Η περίοδος της αβεβαιότητας που κανένας δεν θέλει να γίνει ο στόχος ενδεχόμενης αποτυχίας. Στο πρωτάθλημα απομένουν έξι αγωνιστικές και δύο νίκες δεν είναι μικρό πράγμα.
Ζημιά. Κάθε υπερπροσπάθεια ακολουθεί ένα ξεφούσκωμα. Ιδιαίτερα αν παρά την υπερπροσπάθεια δεν υπάρχει αποτέλεσμα. Σε περίπτωση που ο Παναθηναϊκός συνεχίσει να κερδίζει και ο Ολυμπιακός, έστω από ατυχία, δεν κερδίσει ένα από τα δύο επόμενα ματς, το ξεφούσκωμα θα είναι μεγαλύτερο από το αν είχε μείνει ο Λεμονής. Και με το φετινό σύστημα των πλέι οφ αγωνιστική κατάρρευση στο τέλος θα σημαίνει αποκλεισμό από τους προκριματικούς του Τσάμπιονς Λιγκ.

Κέρδος. Η σιγουριά που δίνει στους οπαδούς του Ολυμπιακού η ενεργοποίηση του Σωκράτη Κόκκαλη. Με τον Πέτρο Κόκκαλη στα κουμάντα τη φετινή σεζόν στις επιδείξεις του επικοινωνιακού τσαμπουκά, ο Ολυμπιακός κυνηγούσε τον Γιάννη Βαρδινογιάννη. Το «πηδιέται ο Θρύλος και ο Ολυμπιακός» στην κοπή της πίτας του Παναθηναϊκού και το «Το ποδόσφαιρο παίζεται στο γήπεδο» πιο πρόσφατα είναι περισσότερο «Σωκράτης» παρά «Τζίγκερ». Η αντεπίθεση του Σωκράτη με τη δήλωση που αμφισβητεί την προεδρία του Τζίγκερ, σε συνδυασμό με την απόλυση του Λεμονή, έστειλαν το μήνυμα «when the going gets tough, the tough gets going».

Ζημιά. Η αντίδραση του κόσμου. Δείχνοντας εντυπωσιακό ήθος με την αίσθηση της αδικίας του αφεντικού στον εργαζόμενο, οι περισσότεροι οπαδοί του Ολυμπιακού στήριζαν τον Λεμονή. Είναι βέβαιο ότι τώρα η γραμμή που θα πέσει είναι «όλοι μαζί για να μην πάρει ο Παναθηναϊκός το πρωτάθλημα». Με το οπαδικό θυμικό η γραμμή θα περάσει, φτάνει ο Ολυμπιακός να κερδίζει. Αν όμως ο Ολυμπιακός χάσει, ο Σωκράτης Κόκκαλης μπορεί να περιμένει ξεφωνητό, που δεν θα περιορίζεται στους οργανωμένους της «Θύρας 7».

Ως προς τα υπόλοιπα η άποψη ότι ο Σωκράτης Κόκκαλης έφαγε τον Τάκη Λεμονή επειδή αν έπαιρνε το νταμπλ θα είχε πρόβλημα να τον διώξει το καλοκαίρι, θα έστεκε αν δεν αναφερόταν στον Ολυμπιακό. Ο πρόεδρος του Ολυμπιακού δεν είχε πρόβλημα να αναβάλει την απόφαση παραμονής του Ντούσαν Μπάγεβιτς μέχρι να τον αναγκάσει να παραιτηθεί και θα μάσαγε να διώξει τον Λεμονή αν δεν τον ήθελε; Επίσης η θέση ότι ο Λεμονής φεύγει επειδή δεν μπόρεσε να αξιοποιήσει το υλικό του Ολυμπιακού, θα είχε βάση αν η απόλυση γινόταν στην αρχή της σεζόν ή μετά το τέλος της. Με το πρωτάθλημα να παίζεται στον πόντο ο νέος προπονητής του Ολυμπιακού το τελευταίο που θα ενδιαφερθεί είναι για την αξιοποίηση παικτών. Οσο για το θέμα των τραυματισμών των παικτών, ό,τι ζημιά ήταν να γίνει έγινε. Μέχρι στιγμής δεν έχει εξηγηθεί ο λόγος που ο φετινός Ολυμπιακός ταλαιπωρήθηκε τόσο από τραυματισμούς. Αν ο Λεμονής είχε ευθύνη θα ήταν για τη χρησιμοποίηση παικτών που βρίσκονταν στα όρια, με αποτέλεσμα να υπάρχουν θλάσεις. Ομως, στον Ολυμπιακό οι θλάσεις ξεκίνησαν στην αρχή της χρονιάς και το πρόβλημα πρέπει να είναι ακόμα πιο σύνθετο. Οπως στην περίπτωση του Ραούλ Μπράβο, που ένα μήνα αφηνόταν να εννοηθεί ότι είναι λουφαδόρος, μέχρι να αποδειχθεί ότι προσπαθούσαν να τον επαναφέρουν με κάταγμα.

Το ερώτημα όμως του εκατομμυρίου είναι τι μπορεί να κάνει ο Πέπε Σεγούρα, που ο Λεμονής δεν το μπορούσε. Ούτε ο Σωκράτης Κόκκαλης θα μπορεί να το απαντήσει. Οπως και στην ΑΕΚ και στον Ολυμπιακό οι παίκτες λένε ότι ο Σεγούρα είναι ένας μάλλον συμπαθής τεχνικός, που το «μάλλον» μπαίνει, γιατί ανάθεμα και αν ακούγεται η φωνή του. Στη λογική του Σωκράτη Κόκκαλη της ανάγκης του τσαμπουκά για το φίνις, ένας Αλέφαντος ακουγόταν λογικότερος από τον Σεγούρα.
Οσο για τον ίδιο τον Λεμονή μπορεί να κρατάει το κεφάλι του ψηλά. Πήρε μια ομάδα που είχε συνηθίσει να παίζει γύρω από τον Ριβάλντο, με μια δεκάδα νέους παίκτες και κατάφερε αυτό που δεν είχαν καταφέρει Σόλιντ, Κάτανετς και Μπάγεβιτς. Το άγιο δισκοπότηρο του Ολυμπιακού, το «διπλό» στο Τσάμπιονς Λιγκ. Επίσης είναι σωστό ότι η ομάδα που παίζει τις τελευταίες αγωνιστικές δεν είναι και τόσο «νέα», μια και οι περισσότεροι παίκτες της έπαιζαν και πέρυσι. Η ενδεκάδα, όμως, της Βέροιας είναι αποτέλεσμα τραυματισμών. Το ότι οι περισσότεροι από τους φετινούς παίκτες του Ολυμπιακού τραυματίζονται για πλάκα –εκτός του ότι διαλέγουν ματς– αφορά περισσότερο εκείνον που τους επέλεξε και όχι αυτόν που τους χρησιμοποιεί…

Λέγεται ότι ο Σωκράτης Κόκκαλης θα περιμένει τη λήξη της σεζόν για να προσλάβει ξένο προπονητή. Λοιπόν, «Dear future coach of Olympiakos, you have to know that if you have a good season in Europe, if you win the Greek Championship and if your team plays attractive football there won’t be a problem». Για να το γράψω και στα ελληνικά, αν ο άνθρωπος πάει καλά στην Ευρώπη, πάρει το πρωτάθλημα και η ομάδα παίζει ελκυστικό ποδόσφαιρο δεν θα έχει πρόβλημα… Σε δεύτερη όμως σκέψη, μήπως, άγνωστε coach, θα μπορούσες να αποκλείσεις και την Τσέλσι;

Πλακωμένος με όλους

Στην Ελλάδα η φράση χρεώνεται στον Κωνσταντίνο «Original» Καραμανλή. «Η προδοσία είναι θέμα χρόνου». Το 1943 όποιος Αμερικανός δήλωνε φιλογερμανός και αντισοβιετικός ήταν προδότης. Πέντε χρόνια αργότερα ίσχυε το αντίστροφο. Ο,τι λοιπόν συμβαίνει με τους «προδότες», συμβαίνει και με τους ατίθασους σούπερ σταρ του ποδοσφαίρου. Η διαφορά ανάμεσα στον σούπερ σταρ που «αντιδρά όταν τον κάνουν αλλαγή, γιατί είναι συνηθισμένος να κερδίζει και δεν θέλει να βγαίνει από το γήπεδο» και σε αυτόν που «με τις βεντετιές του δημιουργεί προβλήματα στην ομάδα» είναι συνάρτηση με το πόσο η ομάδα τον χρειάζεται. Το λέει και η παραβολή του «καλού» Ριβάλντο και του «κακού» Γκονζάλες.

Από την εποχή που ο Λάμπρος Χούτος είχε πει στον Ματζουράκη ότι δεν τον γουστάρει επειδή μυρίζει το στόμα του έχω να δω τέτοια αντίδραση παίκτη, όπως αυτή του Ριβάλντο επειδή τον κάνει αλλαγή ο προπονητής του. Οταν κάποιος άνθρωπος σου τεντώνει το χέρι, όπως έκανε ο Κωστένογλου στον Ριβάλντο, ενστικτωδώς του το δίνεις. Ο Ριβάλντο όμως όχι μόνο δεν το έδωσε, αλλά πέρασε μπροστά από τον «Ιερέα» κουνώντας το δαχτυλάκι στο στυλ «Εσύ, να προσέχεις με αυτά που κάνεις». Επειδή, όμως, ο Ριβάλντο και οι φίλοι Ριβάλντο είναι βασικά συστατικά στην περαιτέρω πορεία της ΑΕΚ, επειδή ο Ριβάλντο είναι η μεγάλη ατραξιόν της Puma που ντύνει την ΑΕΚ, ο Βραζιλιάνος φυγαδεύθηκε στο πούλμαν πριν προλάβει και κάνει καμιά από τις ωραίες δηλώσεις που έκανε και στον Ολυμπιακό. Μετά όλα, σύμφωνα με τη διοίκηση, μέλι-γάλα και «το επεισόδιο θεωρείται λήξαν».

Από την εποχή που ο Γκονζάλες ήρθε στον Παναθηναϊκό πρέπει να έχει το ρεκόρ περισσοτέρων πλακωμάτων με συμπαίκτες του. Εχει πλακωθεί με τον Παπαδόπουλο, τον Μάντζιο, τσακωθεί με τον Γκέκα στην προετοιμασία και τον Βύντρα και τον Νίνη στην προπόνηση. Σε όλες τις περιπτώσεις ο Γκονζάλες καθάρισε με πρόστιμα. Τώρα, όμως, επειδή κοπάνησε την πόρτα όταν έμαθε ότι μένει εκτός δεκαοκτάδας, όχι μόνο το πρόστιμο είναι σίγουρο, αλλά ακούγεται ότι το καλοκαίρι θα ψάξει για ομάδα. Και μην πει κάποιος ότι θα γίνει επειδή σε αυτή την περίπτωση θιγόταν ο προπονητής. Ο Πεσέιρο δεν ήταν μπροστά όταν ο Γκονζάλες χτυπούσε την πόρτα, αλλά ο Σκάζνι ήταν μπροστά όταν του τα έχωνε ο Αργεντινός. Η διαφορά ανάμεσα στο παρελθόν και τώρα ήταν ότι παλιότερα ο Εκι ήταν ο σταρ της ομάδας και ο spokesman της διοίκησης, όμως τώρα η επιστροφή του μετά τον τραυματισμό δεν ήταν ακριβώς εκθαμβωτική.

Το συμπέρασμα για τα νάζια των σούπερ σταρ είναι το ίδιο με τους έρωτες. Αυτό που στα μέλια μοιάζει αποτέλεσμα πάθους, στα χωρίσματα μοιάζει καπρίτσιο. Ολες οι διοικήσεις λένε ότι σε θέματα πειθαρχίας δεν σηκώνουν μύγα στο σπαθί τους, αλλά το πρόβλημα υπάρχει από τη στιγμή που σε βλέπουν για μύγα.