Oταν ο προπονητής κρίνεται από τα κέφια ενός αχάριστου

Στην αρχή της σεζόν ήταν ο Πέτρος Κόκκαλης και ο Ιλια Ιβιτς που είχαν τις ενστάσεις τους και τις αμφιβολίες τους για τον Τάκη Λεμονή. Πολλές φορές μάλιστα οι κόντρες τεχνικού διευθυντή και προπονητή έφταναν μέχρι τις πρώτες σελίδες των εφημερίδων. Πριν από το ματς με τη Βέρντερ στη Γερμανία τον είχαν έτοιμο... Ηρθε το «διπλό» και όλα άλλαξαν. Οι συνθήκες τις οποίες ο Λεμονής διαμόρφωσε τα άλλαξαν, για να είμαστε ειλικρινείς. Πριν τα αλλάξουν οι συνθήκες, υπήρχε όμως και ένας πολύ ισχυρός σύμμαχος του Λεμονή. Ο ίδιος ο Σωκράτης Κόκκαλης, ο οποίος τον στήριζε απόλυτα. Γιατί τον στήριζε; Μα γιατί ήταν δική του επιλογή και τυχόν αποτυχία του προπονητή θα σήμαινε και αποτυχία της επιλογής του προέδρου.

Το νερό από τότε κύλησε στ’ αυλάκι και ο Λεμονής ήταν πάντα στον αφρό. Τα ταμεία από την πορεία στο Τσάμπιονς Λιγκ γέμιζαν και η «τεσσάρα» επί του Παναθηναϊκού στο Κύπελλο έσβηνε την κατάσταση που πήγαινε να δημιουργηθεί μετά το 1-1 με τους «πράσινους» στο Καραϊσκάκη για το πρωτάθλημα και την πολύ κακή εικόνα της ομάδας σε εκείνο το ματς. Η αναιμική παρουσία της ομάδας στο πρωτάθλημα, το κακό ποδόσφαιρο και η πτώση στη δεύτερη θέση της βαθμολογίας επανέφερε την γκρίνια και για πρώτη φορά, έστω και στα ψιλά των εφημερίδων, προέκυψε θέμα δυσαρέσκειας του ίδιου του Σωκράτη Κόκκαλη. Χθες η δυσαρέσκεια έφτασε μέχρι τα πρωτοσέλιδα και ως ένα βαθμό γινόταν αναφορά ακόμα και για άμεση αντικατάστασή του.

Και ενώ η φημολογία πήρε τεράστιες διαστάσεις, η διάψευση (έστω για τα μάτια του κόσμου) δεν έρχεται από πουθενά. Ούτε καν με τη μορφή τηλεφωνικής επικοινωνίας με τους ρεπόρτερ της ομάδας. Το μήνυμα το έχουν λάβει πλέον όλοι. Η θέση του Λεμονή εξαρτάται μόνο από τη διάθεση του Σωκράτη Κόκκαλη. Από το πώς θα ξυπνήσει σήμερα το πρωί, από το πώς θα παίξει ο Ολυμπιακός στη Βέροια ή από το αποτέλεσμα που θα κάνει. Είναι πλέον γεγονός ότι ο Λεμονής ισορροπεί σε μια λεπτή κόκκινη γραμμή. Τη λεπτή κόκκινη γραμμή όχι της λογικής, αλλά της διάθεσης του προέδρου. Διότι τελικά ο Ολυμπιακός παρά τις όποιες αλλαγές του περασμένου καλοκαιριού παραμένει η ομάδα που διοικείται από έναν και από τα κέφια του. Τον περασμένο Σεπτέμβριο τα κέφια του ενός κόντρα σε αυτά των υπολοίπων ήθελαν τον Λεμονή στον πάγκο. Τώρα ο ένας έχει διαφορετική άποψη από τους υπόλοιπους...

Αν ο Λεμονής κριθεί σήμερα το πρωί (που δεν είναι σωστό να κριθεί σήμερα, αλλά στο τέλος της σεζόν) είναι απολύτως επιτυχημένος. Μέσα σε μία σεζόν άλλαξε τους μισούς παίκτες και παρά το γεγονός ότι θα μπορούσε να πει «φτιάχνουμε μία νέα ομάδα, φέτος είναι μεταβατική σεζόν, στηρίξτε μας ανεξαρτήτως αποτελέσματος», ο Λεμονής είπε: «Φτιάχνουμε μια νέα ομάδα, τα αλλάζουμε όλα, αλλά στόχος είναι το νταμπλ και η πρόκριση στους "16" του Τσάμπιονς Λιγκ». Μεγάλο ρίσκο από τη δική του πλευρά να τα θεωρήσει όλα ως στόχο, αλλά το πήρε. Σε μία σοβαρή ποδοσφαιρικά χώρα, όπου ο προπονητής θα έπαιρνε την έγκριση της διοίκησης να αλλάξει όλη την ομάδα και να τη φτιάξει από την αρχή διώχνοντας τους μισούς παίκτες και αντικαθιστώντας τους με νέους, θα έπαιρνε προθεσμία τριών ετών για να κριθεί. Ο Σωκράτης Κόκκαλης όχι μόνο δεν του δίνει τρία χρόνια, αλλά πριν τελειώσει ο πρώτος και ενώ ο Λεμονής έχει πετύχει τον πρώτο στόχο και είναι πολύ γερά μέσα στους άλλους δύο, ετοιμάζεται να τον τελειώσει. Λογική δεν προκύπτει, όσο και αν την ψάχνεις.

Τα φτηνά επιχειρήματα του τύπου «του κάναμε 20-30 εκατ. ευρώ μεταγραφές και δεν είναι πρώτος στο πρωτάθλημα» είναι το ίδιο φτηνά με αυτά που λένε «αυτά τα λεφτά σάς τα έφερε ο Λεμονής μέσω του Τσάμπιονς Λιγκ». Ο Σωκράτης Κόκκαλης δεν καταλαβαίνει από τέτοια πράγματα. Εδώ συμπεριφέρθηκε με απίστευτη απρέπεια στον Ριβάλντο, τον μεγαλύτερο ποδοσφαιριστή που έπαιξε ποτέ στην Ελλάδα, κάνοντας πρώτα και πάνω απ’ όλα... ρόμπα τον ίδιο τον Ολυμπιακό, στον Λεμονή θα κολλήσει. Το πρόβλημα λοιπόν του Ολυμπιακού πέρα από την αδικία σε βάρος του Λεμονή, την απρέπεια σε βάρος του Ριβάλντο και τις τόσες και τόσες κακές συμπεριφορές σε ανθρώπους που τον τίμησαν είναι ότι παραμένει ένας σύλλογος που η τύχη του ορίζεται από τα κέφια του... μπαμπά, του... προέδρου, του ιδιοκτήτη του αφεντικού, του ενός που κάνει του κεφαλιού του «γιατί το μαγαζί είναι δικό μου και εγώ αποφασίζω», όπως έχει πει κατ' επανάληψη ο Σωκράτης Κόκκαλης.