Οι παρακαταθήκες, οι εμπειρίες, οι πορείες και οι συνταγές

Αντέχει το προχθεσινό παιχνίδι των «ερυθρολεύκων» στο Λονδίνο σε κριτική; Οχι. Ούτε και σε κάποιου είδους ανάλυση. Ομάδα που κάνει το πρώτο της σουτ ύστερα από μία ώρα παιχνιδιού, δεν είναι ομάδα που έχει μπει στο γήπεδο για να παλέψει το παιχνίδι. Πιθανότατα κάποιος να ισχυριστεί ότι, αν ο Ολυμπιακός είχε παραταχθεί πλήρης, να είχε διαφορετική τύχη. Καμία τύχη. Η διαφορά κλάσης ήταν πάρα πολύ μεγάλη. Μάλιστα, μπορεί με τη σχετική ασφάλεια που δίνουν οι προβλέψεις και οι υποθέσεις στο ποδόσφαιρο να ισχυριστεί κάποιος ότι, αν στη θέση της Τσέλσι βρισκόταν μία άλλη αγγλική ομάδα, η Αρσεναλ ή η Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ, το σκορ θα μπορούσε –άνετα– να ήταν διπλάσιο.

Η Τσέλσι δεν είναι από τις ομάδες που παίζει full speed και στα ενενήντα λεπτά. Επίσης, πιστεύω ότι το «άσχημο» στοιχείο της προχθεσινής εικόνας των «ερυθρολεύκων» ήταν ότι δεν έδειξαν καμία διάθεση να πολεμήσουν. Ε, δεν είναι και ό,τι καλύτερο για έναν σύλλογο με φιλοδοξίες να δίνει την εικόνα σάκου του μποξ. Ελπίζω το συμβάν να είναι «τυχαίο» και να μην αποτελεί ένδειξη μιας γενικότερης νοοτροπίας μιας ομάδας που –θα θυμίσω ότι– φέτος χτίζεται.

Ολα αυτά όμως, όσο στενόχωρα κι αν είναι για ένα φίλο της ομάδας του Πειραιά, δεν ακυρώνουν την επίδοση της ομάδας φέτος στο Τσάμπιονς Λιγκ. Μόνο που είμαι περίεργος να δω πώς αυτό το «φετινό κέρδος» θα αποτελέσει κεφάλαιο για μελλοντικές εμφανίσεις. Οι καλές εμφανίσεις στις ευρωπαϊκές διοργανώσεις δεν είναι αποτέλεσμα συνταγής. Διότι αν ήταν ο πρώτος που θα την έβρισκε θα την κρατούσε μυστική και θα την εκμεταλλευόταν με τον καλύτερο τρόπο.

Φυσικά, από ομάδα σε ομάδα διαφέρει και η έννοια της διάκρισης. Η Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ, η Μπάρτσα, η Μίλαν, η Αρσεναλ, η Ρεάλ, ας πούμε, δεν μπορούν να θεωρήσουν διάκριση την πρόκριση στους «16». Με τον Ολυμπιακό τα πράγματα είναι διαφορετικά. Ιδιαίτερα μετά τη φετινή χρονιά, στην οποία οι «ερυθρόλευκοι» κατάφεραν να σπάσουν μια δυσμενέστατη παράδοση, σημειώνοντας δύο νίκες εκτός έδρας και περνώντας στους «16». Κι αυτό συνέβη επειδή η ομάδα ανανεώθηκε σε μεγάλο βαθμό και ως αποτέλεσμα άλλαξε και νοοτροπία. Η αλλαγή αυτής της νοοτροπίας, όμως, θέλει χρόνο για να φανεί αν ήταν ευκαιριακή ή αποτελεί ένα μόνιμο αγωνιστικό χαρακτηριστικό του Ολυμπιακού.

Στον Ολυμπιακό διακηρύσσουν την πρόθεσή τους να αρχίσουν να κινούνται σε διαφορετικές ταχύτητες στην Ευρώπη. Να είναι σοβαροί, πεισματάρηδες, διαβασμένοι, ρεαλιστές και καλά οργανωμένοι. Και καλά κάνουν. Η δεκάχρονη κυριαρχία τους στον ελλαδικό χώρο δεν είναι κάτι που μπορεί να ευχαριστήσει πια τους οπαδούς τους, οι οποίοι ζητούν κάτι περισσότερο. Μόνο που για να μπορέσεις να πετύχεις κάτι περισσότερο στην Ευρώπη, πρέπει να διασφαλίσεις τη συμμετοχή σου στις ευρωπαϊκές διοργανώσεις. Και για να πάρεις το εισιτήριο για τη συμμετοχή στο Τσάμπιονς Λιγκ, θα πρέπει να κατακτήσεις το πρωτάθλημα. Αυτό σημαίνει ότι από εδώ και πέρα η προσπάθεια, ο αγώνας για διάκριση, είναι διμέτωπος. Ακόμα κι αν η ομάδα, μετά τη φάση των ομίλων, συμμετέχει στην Ευρώπη στο Κύπελλο ΟΥΕΦΑ.

Φέτος, όμως, στον Ολυμπιακό η αγωνιστική εικόνα της ομάδας είναι διαφορετική στο εσωτερικό απ' ό,τι στα ευρωπαϊκά παιχνίδια. Για κάποιο λόγο, φυσικά, που φαντάζομαι ότι έχουν εντοπίσει οι άνθρωποι της ομάδας. Που υποθέτω ότι θα γνωρίζουν και πώς θα κινηθούν, αν τυχόν χάσουν το πρωτάθλημα. Και μια τελευταία παρατήρηση. Οσοι κολακεύουν σε σημείο «γλειψίματος» τον κόσμο του Ολυμπιακού, πιστεύουν ότι ο κόσμος της ομάδας του Πειραιά το έχει ανάγκη;

Οι αλλαγές και το κόστος

Το σημαντικότερο, κατά τη γνώμη μου, μήνυμα από τις πρόσφατες δημοσκοπήσεις που εκτόξευσαν τον ΣΥΡΙΖΑ στο 15,5 ή στο 18,5 και παράλληλα έδειξαν ότι το ποσοστό των δύο μεγάλων κομμάτων έπεσε δραματικά είναι ότι ο κόσμος θέλει κάποια αλλαγή. Δραστική. Δεν πιστεύω ότι αυτή η αλλαγή που θέλει ο κόσμος είναι να γίνει ο Τσίπρας πρωθυπουργός. Αν και θέλει να δει τον ΣΥΡΙΖΑ να αναλαμβάνει έναν πιο υπεύθυνο ρόλο στο πολιτικό σύστημα. Θέλει να δει θέσεις και προτάσεις.

Οι δημοσκοπήσεις μπορεί να επιβραβεύουν προθέσεις αλλά αυτά τα ποσοστά δεν είναι εκλογικά ποσοστά. Και η κοινωνία θέλει να δει αλλαγές επειδή έχει κουραστεί από την τοποθέτησή της στο περιθώριο. Εχει κουραστεί να φορτώνεται χρέη και υποχρεώσεις. Ψεύτικες εξαγγελίες. Εχει κουραστεί να βλέπει τα ίδια πρόσωπα να διαχειρίζονται και να εμπορεύονται το κράτος. Και όσο στις δημοσκοπήσεις καταγράφεται μόνον η κούραση, ο δικομματισμός μπορεί να μην κινδυνεύει άμεσα, αλλά θα πρέπει να προετοιμάζεται. Διότι την κούραση, πάντα, ακολουθεί η οργή. Η κυβέρνηση φαίνεται ότι απ' όλα αυτά δεν έχει καταλάβει τίποτα. Μιλά για μεταρρυθμίσεις που επιβάλλει χωρίς διάλογο και αποκρύπτοντας το κόστος τους. Διότι η κατεύθυνσή τους, πλέον, είναι εμφανής. Καθαρά νεοφιλελεύθερη και φυσικά αποσπασματική.

Τι είδους μεταρρύθμιση είναι το ξεπούλημα κερδοφόρων κρατικών επιχειρήσεων και η αποστέρηση του προϋπολογισμού από σημαντικές πηγές εσόδων; Τι είδους μεταρρύθμιση είναι να καταργείς τον φόρο του 30% στις τηλεοπτικές διαφημίσεις, για να δώσεις μέσα σε μία τριετία 77 εκατομμύρια ευρώ στους τηλεοπτικούς σταθμούς –που χρησιμοποιούν τις συχνότητες, κρατική περιουσία δηλαδή, χωρίς να πληρώνουν ούτε σεντ– και να στερήσεις από τον προϋπολογισμό 251 εκατομμύρια ευρώ; Τι είδους μεταρρύθμιση είναι να συμπιέζεις συνεχώς το εισόδημα των εργαζομένων και να αφήνεις ανενόχλητη τη φοροδιαφυγή; Τι είδους μεταρρύθμιση είναι να ανεβάζεις το κόστος λειτουργίας του Δημοσίου, από το οποίο θα κέρδιζες 10 δισ. μειώνοντάς το, όπως διαφήμιζες με μία από τις μεγαλύτερες συνθηματολογικές μαλακίες σου προεκλογικά; Και τέλος, γιατί δεν μαθαίνουμε το κόστος αυτών των ηλιθιωδών εμπνεύσεων που βαφτίζονται μεταρρυθμίσεις και εξυπηρετούν κάποιους πολύ λίγους;

Για την υπόθεση Βάλνερ

Πήρα αρκετά μηνύματα από φίλους διαφόρων ομάδων για τη δευτεροβάθμια κρίση της προσφυγής του Ολυμπιακού στην υπόθεση Βάλνερ. Είναι κρίμα που πολλοί δεν έχουν αντιληφθεί από πού ξεκινά το πρόβλημα. Να το επαναλάβουμε; Ο τρόπος διεξαγωγής του πρωταθλήματος, οι κανόνες του δηλαδή, περιγράφονται σ' έναν κώδικα που ονομάζεται ΚΑΠ. Σε περίπτωση που υπάρξει κάποια παράβαση των κανόνων, το δικαιοδοτικό όργανο, ο δικαστής δηλαδή, που θα κρίνει αν υπήρξε παράβαση και τι ποινή πρέπει να επιβληθεί, δεν το κάνει όπως ο ίδιος νομίζει. Ακολουθεί τις κατευθύνσεις που προβλέπει ο ΚΑΠ. Στην πρόσφατη περίπτωση, η Καλαμαριά παρέβη έναν από τους κανόνες που προβλέπονται στον ΚΑΠ. Το μεγάλο πρόβλημα προέκυψε από το γεγονός ότι ο ΚΑΠ δεν προβλέπει κάποια ποινή γι’ αυτή την παράβαση. Αντί ο κύριος όγκος της κριτικής να κατευθύνεται στην Αθλητική Δικαιοσύνη, που κρίνει με βάση τις διατάξεις του ΚΑΠ, θα έπρεπε η κριτική να έχει στόχο αυτούς που συνέταξαν τον ΚΑΠ, ένα σύνολο κανονισμών με πολλές ασάφειες που δεν επιτρέπουν την ορθή ερμηνεία και τη δικαιοσύνη στην επιβολή των ποινών. Και τώρα πια στο ποδόσφαιρο ένας βαθμός πάνω, ένας κάτω μπορεί να σημαίνει εκατομμύρια.