«Tsipras for president»

Πριν από 100 χρόνια δύο καράβια εξυπηρετούσαν τη γραμμή Αθήνα - Κεφαλονιά. Οι δύο πλοιοκτήτες τα είχαν βρει και η ζωή θα προχωρούσε με ευτυχία και για τους δύο, αν ξαφνικά ένας τρίτος πλοιοκτήτης δεν αποφάσιζε να δημιουργήσει ανταγωνισμό, βάζοντας το καράβι του στην ίδια γραμμή. Ο πλοιοκτήτης, όμως, του ενός από τα δύο καράβια της γραμμής δεν είχε σκοπό να παραδοθεί χωρίς μάχη στον ανταγωνισμό. Ηταν ο ιδιοκτήτης του θρυλικού «Πύλαρος». Η κραυγή από τους κράχτες του καραβιού, που προσπαθούσαν να τσιμπήσουν τους επιβάτες για την Πύλαρο της Κεφαλονιάς, «όλοι με την "Πύλαρο" και μια μακαρονάδα», πέρασε στην ιστορία. Ο «Πύλαρος» των ημερών ονομάζεται Αλέξης Τσίπρας. Το ερώτημα είναι τι μακαρονάδα σερβίρεται στο καράβι.

Τα προηγούμενα μου ήρθαν στο μυαλό από ένα e- mail του αναγνώστη Χ.Μ., που δηλώνει απλώς «θυμωμένος». Θυμωμένος διότι έχουμε απαξιώσει έναν καταξιωμένο πολιτικό με προοδευτικές και ρεαλιστικές ιδέες, όπως ο Γιώργος Παπανδρέου, κάνοντας αναγωγή του life style σε πολιτική επανάσταση. Οτι με τον Lakis υπεύθυνο δημοσίων σχέσεων και τον Benny στον ρόλο του Αρτέμη Μάτσα παραδιδόμαστε στην αμερικανιά «Tsipras for president».

Στο πρώτο μέρος θα δώσω στον αναγνώστη απόλυτο δίκιο. Είτε αποκαλώντας τον «Γιωργάκη» είτε κάνοντας πλάκα στη ρητορική του αδυναμία, προσπαθούμε να απαξιώσουμε τον Γιώργο Παπανδρέου ή να τον κάνουμε αυτό το γελοίο πλάσμα που στην Ελλάδα αντιλαμβανόμαστε για πολιτικό. Επίσης, θα δώσω πόντο στον αναγνώστη ότι αυτό που με τον Τσίπρα απλώς στην αρχή συνέβαινε, τα κόκκινα παπούτσια και τα ανοιχτά cool πουκάμισα, πάει να γίνει μανιέρα. Από την άλλη, όμως, νομίζω ότι ο αναγνώστης τον αδικεί στο σημείο ότι αν ο Τσίπρας μοιάζει laid back and cool Alexis, δεν σημαίνει ότι αυτόματα είναι ένας μοδάτος φελλός. Οπως με τον Παπανδρέου, πρέπει να τον αφήσουν να πει κάτι ουσιαστικό αντί να του ζητάνε «σκληρή αντιπολίτευση», που είναι μια παπαριά καμαρωτή. Ετσι, τον Τσίπρα πρώτα να τον ακούσουμε και μετά ας τον απορρίψουμε σαν ΒουΠού pin up.

Επειδή, όμως, αρκετά έχω φάει στη μάπα τις γενικές ψηφοφορίες –που με τις γριές του ΚΚΕ, τους μικροεργολάβους του Δημοσίου, του ΠΑΣΟΚ και τους διαφημιστές της Ν.Δ. πρέπει να υποκρινόμαστε ότι ανήκουμε στο ίδιο σύστημα επειδή έτυχε να γεννηθούμε στην ίδια χώρα– έχω αποφασίσει να ψηφίζω μόνο ανθρώπους που πιθανόν να συναντούσα στο «MG». Περισσότερο με ενδιαφέρουν οι άνθρωποι που θα μπορούσα να πιω τρία ποτά μαζί τους παρά το κόμμα τους και με αυτή τη λογική στις επόμενες εκλογές θα την κονομήσουνε την ψήφο.


Το να συνδυαστεί ο αποκλεισμός του Ολυμπιακού από την Τσέλσι με την υποχρέωση κατάκτησης του πρωταθλήματος είναι άδικο. Εκτός αν η άποψη ήταν ότι για να είναι ο Ολυμπιακός επιτυχημένος θα έπρεπε να είχε πάρει το Τσάμπιονς Λιγκ, η πρόκριση στους «16» και ο αποκλεισμός από την Τσέλσι έχοντας πάρει μία ισοπαλία είναι ό,τι περισσότερο μπορούσε να ζητήσει η διοίκηση από τους παίκτες. Το «τώρα θα πρέπει να πάρετε το πρωτάθλημα για να ευχαριστήσετε τον κόσμο που σας στήριξε» σταματάει στο τσακ πριν από το «ενώ εσείς τον απογοητεύσατε». Το να διεκδικεί κάθε χρόνο το πρωτάθλημα ο Ολυμπιακός είναι υποχρέωσή του, το να το χάνει κάποιες φορές είναι αναπόφευκτο. Μετά τη φετινή πορεία στην Ευρώπη, ακόμα κι αν ο Ολυμπιακός χάσει το πρωτάθλημα, αν υπάρξει άνθρωπος που να πει ότι οι παίκτες απογοήτευσαν να τον φάει η ζωντανή γραβάτα του Μπαλή.

Και μετά να φάει τον Νίκο πατέρα Κωστένογλου γι' αυτό που είπε στον Τόζερ. «Αποφασίζω με καθαρά δικά μου κριτήρια. Μίλησα με τον παίκτη και του είπα ότι λιγοστεύουν οι θέσεις στα χαφ». Με 4-4-2 και με τον Καφέ και τον Ριβάλντο στον άξονα έπαιζε η ομάδα του ιερέα. Τον Ριβάλντο τον έκανε αλλαγή και στη θέση του έβαλε τον blogger Ενσαλίβα. Ο Ζήκος δεν μπορούσε να παίξει λόγω κόπωσης. Οπότε το «λιγοστεύουν οι θέσεις στα χαφ» τι μπορεί να σημαίνει; Οτι αν παίξει η ΑΕΚ με 3-5-2 και ο Κωστένογλου κάνει αλλαγή και τα τρία χαφ, μόνο τότε ο Τόζερ θα έχει ελπίδες να παίξει στην ενδεκάδα;

Αντίθετα με τα χαφ, στην επίθεση μοιάζει να υπάρχουν κενές θέσεις και πρέπει να χρεωθεί στον ιερέα η χρησιμοποίηση του αλλόθρησκου Μοχάμεντ Καλόν, που είναι ο ποιοτικότερος επιθετικός της ΑΕΚ. Ο Ισμαέλ Μπλάνκο μπορεί να είναι το αγαπημένο παιδί της κερκίδας, αλλά αυτό οφείλεται σε μεγάλο μέρος στον χαρακτήρα του, που τον κάνει να τα δίνει όλα σε κάθε ματς. Ο Καλόν, όμως, είναι ο παίκτης που εκτός του ότι ξέρει την καλύτερη μπάλα, βλέπει γήπεδο και ξέρει να αξιοποιεί τους συμπαίκτες του. Ιδιαίτερα, μάλιστα, τον Μπλάνκο, που μπορεί και τον βρίσκει όταν ο Αργεντινός είναι σε φουλ κίνηση και πηγαίνει προς το τέρμα, που είναι και οι στιγμές που γίνεται επικίνδυνος.

Για να είμαστε, όμως, ρεαλιστές, η ΑΕΚ μπορεί να νίκησε με τρία γκολ την Ξάνθη, αλλά μπάλα δεν έπαιξε. Η Ξάνθη και πίεσε μέχρι να δεχθεί το δεύτερο γκολ και στο τσακ δεν ισοφάρισε από αυτογκόλ του Δέλλα. Αν λάβουμε υπ' όψιν ότι η Ξάνθη είναι εντελώς τελείως ντερφορμέ, ότι ο ΟΦΗ την τελευταία αγωνιστική έριξε τρία στον Λεβαδειακό εκτός έδρας και ότι οι παίκτες της ΑΕΚ θα πρέπει να ταξιδέψουν στο Ηράκλειο για να δώσουν τρίτο ματς σε οκτώ ημέρες, τα λεφτά μου θα τα έβαζα στους Κρητικούς.

Για τον Παναθηναϊκό ειλικρινά δεν έχω ιδέα πού θα πόνταρα το χρήμα. Ο Παναθηναϊκός δεν έπαιξε καλά στο ματς με τον Ατρόμητο, αλλά και η Λάρισα πήγε και έχασε 1-0 από τον Θρασύβουλο. Το θετικό για τη Λάρισα από την ήττα στη Φυλή είναι ότι ο Γιώργος Δώνης μοιάζει να έμαθε καλά τον ρόλο του προπονητή. Ενώ οι περισσότεροι προπονητές λένε «υποτιμήσαμε τον αντίπαλο», εννοώντας ότι οι παίκτες τον υποτίμησαν, ο Δώνης είπε ένα «απλώς ξεκουράσαμε κάποιους παίκτες και το παιχνίδι δεν εξελίχθηκε όπως το είχαμε σχεδιάσει» και την έσωσε την παρτίδα. Διότι στο ελληνικό ποδόσφαιρο, που βλακωδώς τις περισσότερες φορές οι δηλώσεις των προπονητών αναλύονται σαν να γίνονται από επαγγελματίες διπλωμάτες, το «υποτιμήσαμε» ήταν εύκολο να παρεξηγηθεί.

Οπως εύκολο ήταν να παρεξηγηθεί και το γκολ που έφαγε ο Σιντιμπέ στο ματς του ΠΑΣ εναντίον της Καστοριάς. Αλλά μισό… Τόσο πια απελπισμένος ήταν ο Σιντιμπέ ότι πρέπει να φάει το γκολ και αποφάσισε να το πνίξει σε σουτ από τη σέντρα; Και καλά ο Σιντιμπέ. Ο Ιασωνίδης, που τράβηξε το σουτ, το είχε μάθει ότι ο Σιντιμπέ θα το άφηνε να περάσει και αποφάσισε να σουτάρει; Τέλος πάντων, συνεχίζω να πιστεύω στη φράση που μου είχε πει ένας παλιός τερματοφύλακας την εποχή που για τα αποτελέσματα των ματς ενδιαφέρονταν οι παράγοντες και όχι οι μπουκ. Ο τερματοφύλακας, που είναι από τους γνωστούς, μου είχε πει φόρα παρτίδα ότι είχε παίξει ματς που δεν ενδιαφερόταν και πολύ για τη νίκη της ομάδας του. «Και όποτε με είχαν πλησιάσει ξέρεις ποιο είναι το αστείο; Οτι οι συνάδελφοί σου με έβγαζαν διακριθέντα». Συμφωνώ και επαυξάνω. Αν δεν είναι τελευταίο λεπτό, να αναγκαστεί να εκτεθεί ο τερματοφύλακας στην απελπισία του, όταν γίνεται ομορφιά του ποδοσφαίρου βλέπεις και τις πιο θεαματικές εκτινάξεις.


Θα κλείσω με Ολυμπιακό. Πέρυσι, που είχε την «καλή» ομάδα με το τανκ τον Μιχάλη και το αλάνι τον Καστίγιο, έκανε τρεις βαθμούς με τρεις ισοπαλίες. Φέτος με τους φιλάσθενους καινούργιους έκανε 11 βαθμούς και έδειξε και χαρακτήρα, κερδίζοντας το τελευταίο ματς με τη Βέρντερ. Ξαναφέρτε πίσω το παρεξηγημένο αλάνι, διότι τόση επιτυχία δεν αντέχεται…