Το «πράσινο» αδιέξοδο

Ο Παναθηναϊκός, πρωταθλητής Ευρώπης πέρυσι, ακριβοπληρωμένος και διαφημισμένος όσο καμιά άλλη ομάδα φέτος, απέχει μόνο μία ήττα από τον αποκλεισμό του από την Ευρωλίγκα. Είναι, άραγε, έτοιμος να θυσιαστεί για να αποδείξει ότι τα λεφτά, τα αστέρια και το μάρκετινγκ δεν αποτελούν εγγύηση για την επιτυχία;

Αν τα καταφέρει, δηλαδή, όχι μόνο να μην κατακτήσει το τρόπαιο ή να μην πάει καν στο φάιναλ φορ, αλλά να αποκλειστεί από τη φάση των «16», πριν και από αυτά ακόμα τα πλέι οφ, η ιστορία του μπάσκετ θα γνωρίσει μία από τις μεγαλύτερες αρνητικές εκπλήξεις. Ισως μεγαλύτερη και από εκείνη της Μπαρτσελόνα, που το 1991 για να νικήσει τη μισοδιαλυμένη ΠΟΠ '84 του Σπλιτ δεν αρκέστηκε στους παίκτες-αστέρες που συγκέντρωσε, αλλά πήρε και τον προπονητή (Μπόζινταρ Μάλκοβιτς) της αντιπάλου της! Και παρ' όλα αυτά δεν απέφυγε τη μοίρα της ηττημένης, που (σημειωτέον) την κυνηγούσε από το 1984 μέχρι το 2003...

Ο Παναθηναϊκός, πάντως, δεν είναι λούζερ, δηλαδή δεν είναι Μπαρτσελόνα. Μέσα στα 12 τελευταία χρόνια έχει αναδειχθεί τέσσερις φορές πρωταθλητής Ευρώπης και επιπλέον διαθέτει μια υποδομή ικανή να τον οδηγήσει και σε άλλες επιτυχίες στο μέλλον. Ομως φέτος, που θα ήθελε να γιορτάσει με τον καλύτερο τρόπο τα 100 χρόνια του συλλόγου, τα πράγματα δείχνουν να έχουν δυσκολέψει τρομερά.

Μετά την τελευταία εντελώς αναπάντεχη ήττα από το Μαρούσι, που ήταν η πέμπτη φετινή και η τρίτη συνεχής μέσα σε 8 μέρες (!), ο Ζέλικο Ομπράντοβιτς, προπονητής-σύμβολο της ομάδας, ανέλαβε την ευθύνη για το κατρακύλισμα του Παναθηναϊκού, αλλά, προς γενική κατάπληξη, ομολόγησε ότι δεν ξέρει τι φταίει! Και έκτοτε ο απορημένος κόσμος της ομάδας δεν ξέρει τι να πιστέψει, τι να υποθέσει και τι ξημερώνει...

Τι γίνεται, λοιπόν; Από την περσινή πρωταθλήτρια Ευρώπης, που -σημειωτέον- κέρδισε το φάιναλ φορ έχοντας στον πάγκο τα δύο μεγαλύτερα συμβόλαιά της (Ντελκ, Γιαβτόκας) και τον τραυματία Τσαρτσαρή, αυτή τη στιγμή λείπουν επτά παίκτες, αλλά μόνο ένας (ο Σισκάουσκας) με τη δική του θέληση. Ολοι οι άλλοι απομακρύνθηκαν είτε ως ακατάλληλοι, είτε ως ευδοκίμως τερματίσαντες, είτε με υποσχετική, είτε ως πλεονάζοντες. Μοναδική εξαίρεση ο Τομάσεβιτς, για τον οποίο μεσούσης της τρέχουσας περιόδου διαπιστώθηκε ότι δεν μπορεί να παίξει και αντικαταστάθηκε από τον Πρκάτσιν.

Τα νέα αποκτήματα του Παναθηναϊκού και ειδικά ο Γιασικεβίτσιους προκάλεσαν θύελλα ενθουσιασμού. Ο Σπανούλης επέστρεψε από το ΝΒΑ, ο Ζίζιτς άλλαξε τη φανέλα του Ολυμπιακού με την πράσινη, ο Περπέρογλου υφηρπάγη μέσα από τα χέρια των «ερυθρολεύκων» -μόνο ο Γουίνστον πήγε από τον ίσιο δρόμο στους πρωταθλητές. Με τόσες μεταγραφικές επιτυχίες, οι περισσότερες από τις οποίες σημειώθηκαν, μάλιστα, εις βάρος του «αιώνιου» αντιπάλου, ο Παναθηναϊκός δεν βρήκε ούτε χρόνο ούτε μαντίλι να κλάψει για την απώλεια του παμμέγιστου Σισκάουσκας. Και το χειρότερο, ούτε που φανταζόταν μέσα στον γενικό ενθουσιασμό ότι θα υποχρεωνόταν να το κάνει αργότερα...

Από πλευράς γενικών εντυπώσεων μοιάζει αστείο να πενθεί μια ομάδα για την απώλεια του Σισκάουσκας, όταν στη θέση του έχει πάρει τον Γιασικεβίτσιους και επιπλέον ξανάφερε πίσω τον Σπανούλη. Ομως άλλο οι εντυπώσεις, το μάρκετινγκ και τα συμβόλαια και άλλο η ουσία. Διότι ο Σισκάουσκας, με την πολύπλευρη προσφορά του σε άμυνα και επίθεση και τον εξαιρετικό χαρακτήρα του, είχε «κουμπώσει» στον Παναθηναϊκό με τη λογική του Ομπράντοβιτς και είχε αναδειχτεί σε ένα αναντικατάστατο πολυεργαλείο.

Σε σχέση με τον «Σίσκα», ο Σάρας έχει μεγαλύτερο όνομα, ακριβότερο συμβόλαιο, απίστευτη ικανότητα στο τρανζίσιον και καλύτερη δημιουργία. Υστερεί, όμως, πάρα πολύ στην άμυνα και το παιχνίδι του δεν παντρεύεται με τη λογική Ομπράντοβιτς. Παράλληλα, ο Γιασικεβίτσιους απαιτεί ζωτικό χώρο από την ομάδα στην οποία αγωνίζεται, για να της βάλει τη σφραγίδα του και να κάνει το δικό του κουμάντο.

Με λίγα λόγια, για να προσφέρει ανάλογα με τη φήμη του, θα έπρεπε να αλλάξει ο Παναθηναϊκός χάριν αυτού και όχι αυτός χάριν του Παναθηναϊκού, όπως επιδιώκει ο Ομπράντοβιτς. Ομως όλα αυτά θα έπρεπε να είναι εκ των προτέρων γνωστά και να σταθμιστούν με μεγάλη προσοχή. Αντίθετα, όπως λέγεται, πρυτάνευσε η λογική μιας ακόμα μεγάλης μεταγραφής, που θα δημιουργούσε τις επιθυμητές εντυπώσεις -πόσω μάλλον αφού με τον Γιασικεβίτσιους «φλέρταρε» ο Ολυμπιακός, ο οποίος στη λογική Γκέρσον τον είχε απόλυτη ανάγκη.

Φυσικά, για ό,τι περνάει σήμερα ο Παναθηναϊκός, μην τρελαθούμε, δεν φταίει μόνο ο Γιασικεβίτσιους. Κάποιοι παίκτες είναι ξεζουμισμένοι, καθώς παίζουν -με πολύ μικρά διαστήματα ανάπαυσης- πρωταγωνιστικό ρόλο εδώ και χρόνια, τόσο στον Παναθηναϊκό όσο και στην Εθνική ομάδα. Ταυτόχρονα, κάποιοι άλλοι ή και μερικοί από τους προηγούμενους μπορεί να νιώθουν κορεσμένοι τόσο από πλευράς στόχων όσο και από πλευράς απολαβών, καθώς από κάποια στιγμή και μετά δεν έχουν τι άλλο να κατακτήσουν, ενώ και τα συμβόλαιά τους έχουν φτάσει σε δυσθεώρητα ύψη.

Πέραν αυτών, ο Παναθηναϊκός μαζεύοντας τόσους σταρ στην ομάδα του επέτρεψε τη διάχυση της ατομικής ευθύνης, σύμπτωμα που συνήθως αποδεικνύεται καταστρεπτικό για όποια ομάδα το αντιμετωπίζει. Ταυτόχρονα, η παρουσία όλων αυτών των αστέρων έχει συνέπεια κάποιοι να μην είναι ικανοποιημένοι από τον χρόνο συμμετοχής και τον ρόλο τους και να βγάζουν στο παρκέ απογοήτευση, αδιαφορία ή και ροπή προς ατομικές ενέργειες, μέσα από τις οποίες προσπαθούν να κάνουν σαφές ότι αδικούνται.

Ο Παναθηναϊκός, λοιπόν, που επί Ομπράντοβιτς ήταν πάντα η ομάδα της αγωνιστικής πειθαρχίας, της συνεργασίας, της ομόνοιας και της ομοιογένειας, φαίνεται ότι όλα αυτά δεν μπορεί να τα αντέξει. Γι' αυτό έχασε με κάτω τα χέρια από την Εφές Πίλσεν, γι' αυτό δεν μπόρεσε να εκπορθήσει το κάστρο της Σιένα, γι' αυτό ηττήθηκε από τον Αρη, γι' αυτό (τέλος...) υποκλήθηκε στην εφήμερη ανωτερότητα του Αμαρουσίου, μέσα στο ΟΑΚΑ, παρακαλώ!

Το πρόβλημα παίρνει ακόμα μεγαλύτερη διάσταση αν σε όλα αυτά προσθέσει κανείς την παρατεταμένη απουσία του Τσαρτσαρή λόγω επέμβασης στους κοιλιακούς, το ότι ο Μπατίστ παίζει συνεχώς με έντονους πόνους στο γόνατο, το ότι ο Ζίζιτς μάλλον υπερεκτιμήθηκε όταν αποφασίστηκε η άμεση απόκτησή του μετά την αποδέσμευσή του από τον Ολυμπιακό και το ότι ο Τομάσεβιτς αδυνατούσε από την αρχή της σεζόν να προσφέρει τις υπηρεσίες του και τελικά αντικαταστάθηκε σχετικά πρόσφατα από τον Πρκάτσιν, που όμως κι αυτός δεν έχει βοηθήσει ακόμα.

Ο Παναθηναϊκός, λοιπόν, ειδικά τον τελευταίο καιρό, παίζει ουσιαστικά χωρίς ψηλούς, γι' αυτό και στο ματς με το Μαρούσι επέτρεψε στον Μαυροειδή να κάνει το παιχνίδι της ζωής του με 20 πόντους από πικ εν ρολ. Μπορεί να διορθωθεί, όμως, η κατάσταση; Μερικοί ποντάρουν στον ισχυρό χαρακτήρα αυτής της ομάδας, «που κάποια στιγμή, δεν μπορεί, θα μιλήσει...». Κάποιοι άλλοι αδυνατούν να πιστέψουν ότι ο Ομπράντοβιτς εν τέλει δεν έχει μαγικές ιδιότητες και περιμένουν τη μεγάλη του κίνηση, που θα τα αλλάξει όλα. Οσο γι' αυτούς που έχουν αρχίσει την γκρίνια, θα είναι οι πρώτοι που θα σπεύσουν να αποθεώσουν αύριο αυτούς που βρίζουν σήμερα. Αν, φυσικά, ο Παναθηναϊκός βγει θριαμβευτής και από αυτή την κρίση...

Συμπέρασμα: τα πράγματα είναι πιο δύσκολα από ποτέ για το «τριφύλλι». Διότι το καλοκαίρι αποδεικνύεται ότι δεν έκανε τις καλύτερες επιλογές και διότι οι τραυματισμοί κάνουν τις αδυναμίες του αθεράπευτες. Ταυτόχρονα, κάποιες νέες δυνάμεις στην Ευρώπη βλέπουν τα προβλήματά του και τους ανοίγει η όρεξη όλο και πιο πολύ.