Βαρυχειμωνιά Aπρίλιο μήνα

Ο Ολυμπιακός συνάντησε στο Τελ Αβίβ λιακάδα, καιρό καλοκαιρινό. Στην απέραντη αμμουδιά της ηλικίας 99 ετών ισραηλινής πρωτεύουσας, οι ξαπλώστρες γέμισαν από νεανικά κορμιά. «Ετσι ήταν και τότε», θυμήθηκαν οι συνάδελφοι που κάλυψαν το φάιναλ φορ του '94. «Εκανε φριχτή ζέστη, ξεκινούσαμε τη μέρα μας με μια βουτιά στη θάλασσα και κουβαλούσαμε μαζί μας τρεις αλλαξιές μπλουζάκια».

Τότε, πλάκωσε βαρυχειμωνιά, μες στον Απρίλη.

Δύο από τους άνδρες που ταξίδεψαν χθες με το τσάρτερ του Ολυμπιακού για το Ισραήλ έζησαν το δράμα του 1994 στο πετσί τους. Ο Μίλαν Τόμιτς ήταν τότε ένας αμούστακος πλέι μέικερ, με βασική αρμοδιότητα να μοιράζει την μπάλα στα μεγάλα «κανόνια»: Πάσπαλι, Τάρπλεϊ, Φασούλα, Σιγάλα. Ο Γιάννης Λυκουρέσης, φυσικοθεραπευτής της ομάδας τώρα και τότε, βοήθησε να γιατρευτεί το τσακισμένο πόδι του Ντράγκαν Τάρλατς, αλλά δεν είχε φάρμακο για το ηφαιστειώδες μεθύσι του Ρόι Τάρπλεϊ.

Ο θρύλος λέει ότι ο ασυγκράτητος Αμερικανός επέστρεψε στο ξενοδοχείο της ομάδας τις πρώτες πρωινές ώρες ύστερα από νύχτα καταχρήσεων και έκανε την αποστολή ρημαδιό. Θυμάμαι, σαν να ήταν χθες, ότι στεκόμουν δίπλα στην τσιμεντένια σκάλα που οδηγεί από τα αποδυτήρια του «Γιαντ Ελιάου» στον αγωνιστικό χώρο, όταν μπήκαν στο γήπεδο για τον τελικό οι παίκτες του Ολυμπιακού. «Take no prisoners», φώναξε κάποιος Ελληνας στον Τάρπλεϊ, ανύποπτος για όσα είχαν προηγηθεί: «Μην πάρεις αιχμαλώτους». Ο αυτοκαταστροφικός Ρόι απάντησε με ένα βραχνό «Ο.Κ.», κοίταξε στο πλάι με μάτι που γυάλιζε και χτύπησε το στήθος του σαν γορίλας. Στον αγώνα που ακολούθησε θύμιζε περισσότερο αρνάκι, όπως και οι περισσότεροι συμπαίκτες του.

Οταν η μπάλα έφτασε στα χέρια του Ζάρκο Πάσπαλι για εκείνες τις ελεύθερες βολές, ζύγιζε χίλια κιλά. «Το ήξερα ότι θα τις έχανα», μου είπε σε μια εκ βαθέων συνέντευξη λίγους μήνες αργότερα. Ο Τάρπλεϊ αστόχησε σε φόλοου, η μπάλα διεκδικήθηκε από δικαίους και αδίκους, ώσπου έφτασε στα χέρια του Τόμιτς σχεδόν στη σέντρα. «Τελείωσε», ούρλιαζαν οι Ισπανοί της Μπανταλόνα, βλέποντας το χρονόμετρο κολλημένο και τον Ισραηλινό κομισάριο Ντάγκαν να χάσκει αμήχανος.

Το σουτ του Μίλαν θεωρήθηκε εμπρόθεσμο, αλλά ήταν άστοχο. Αν το έβαζε, θα πυροδοτούσε σκάνδαλο μεγαλύτερο κι από αυτό που ακολούθησε δύο χρόνια αργότερα στο Παρίσι. Ο Βράνκοβιτς του '96 τελείωσε τη δουλειά, ο Τόμιτς του '94 όχι.

«Μείναμε αποσβολωμένοι στις θέσεις μας σχεδόν δύο ώρες μετά τον αγώνα», μου έλεγε φίλαθλος που τότε βρέθηκε στις κερκίδες. Το ίδιο κι εμείς οι δημοσιογράφοι, που είχαμε πιστέψει ότι η Ελλάδα θα κατακτούσε εκείνη τη νύχτα το πρώτο της Κύπελλο Πρωταθλητριών. Αυτό που φοβήθηκαν οι πιο έμπειροι έγινε εν τέλει πραγματικότητα. Το τρόπαιο είχε χαθεί 48 ώρες νωρίτερα, όταν σύσσωμος ο Ολυμπιακός αφέθηκε στην παραζάλη της νίκης επί του Παναθηναϊκού, σαν να μην υπήρχε (μεθ)αύριο.

Οσοι ακόμα δυσπιστούν, ας δουν το βίντεο του ημιτελικού και ας μου πουν αν έχουν ξαναδεί τον Γιάννη Ιωαννίδη να πανηγυρίζει έτσι μέσα στο γήπεδο. Ακόμα και αυτός ο πολύπειρος, ο περπατημένος στα ευρωπαϊκά κατατόπια, υπέπεσε στο μοιραίο λάθος. Ο Ολυμπιακός εξιλεώθηκε το 1997 στη Ρώμη, αλλά ο ίδιος ο «ξανθός» ζει ακόμα τη βαρυχειμωνιά του 1994 στο Τελ Αβίβ. Ποτέ άλλοτε δεν πλησίασε τόσο στο μεγαλύτερό του όνειρο.