Αναμόρφωση και τσιμέντο

Το να μαζεύεις 15 φρίκους –οι άντρες με μούσια και οι γυναίκες με μοβ παντελόνια και πλεκτούς περουβιανούς σκούφους– και να τους ονομάζεις Κίνηση για τη Σωτηρία του Ελαιώνα δεν μου λέει πολλά πράγματα. Πρώτον, διότι ο Ελαιώνας δεν έχει τίποτα που να υπάρχει λόγος να διασωθεί και, δεύτερον, υπάρχουν όλοι οι λόγοι για να αλλάξει. Αν σου κλείσουν τα μάτια και σε αφήσουν στην Αγίας Αννης, νομίζεις ότι βρίσκεσαι στο Κάιρο και την Πόλη των Νεκρών. Φυσικά, το ότι η περιοχή του Ελαιώνα πρέπει να αναμορφωθεί δεν σημαίνει απαραίτητα ότι πρέπει να μεταβληθεί σε τσιμέντο και «Μall». Από την άλλη, μέσα στα κακά της καπιταλιστικής κοινωνίας είναι ότι τα γρανάζια της λαδώνονται από την προσμονή του κέρδους. Το να περιμένουμε ότι ολόκληρη η περιοχή του Ελαιώνα (που επαναλαμβάνω, δεν είναι ελαιώνας) θα μεταβληθεί σε ένα απέραντο πάρκο που γυμνές ψηφοφόρες του Τσίπρα θα παίζουν φλάουτο κάτω από τις φτελιές και καλλίμουσοι ψηφοφόροι θα απαγγέλλουν Θανάση Παπακωνσταντίνου είναι ανέφικτο και εν πολλοίς εφιαλτικό. Νομίζω ότι ένα χαριτωμένο «Mall» του Βωβού, με αρκετό στάδιο του Παναθηναϊκού και έναν πράσινο χώρο για να παίζουν οι εναλλακτικοί αριστεροί και οι κάμπιες, είναι ό,τι εφικτότερο μπορούμε να ελπίζουμε. Και ας μην παίρνει ο Δήμος Αθηναίων ούτε το πενηντάρι που έχει συμφωνήσει με την ΠΑΕ. Το να πληρώνει, όμως, τους Γιαννακόπουλους πέφτει κομμάτι βαρύ.

Διότι μέσα στις δογματικές αντιρρήσεις για την ανάπλαση του Ελαιώνα εγώ και κατά πάσα πιθανότητα πολλοί αναγνώστες δεν πήραμε είδηση μια λεπτομέρεια. Οτι στη συμφωνία και σε πάγια αντιμισθία για τη Λεωφόρο ο Δήμος Αθηναίων αναλαμβάνει την υποχρέωση, όχι μόνο να ολοκληρώσει τους εσωτερικούς χώρους του νέου γηπέδου που θα χρησιμοποιεί ο Ερασιτέχνης, αλλά και να πληρώνει έξι κατοστάρικα χιλιάρικα, αναπροσαρμοζόμενο με 4% ετησίως για 25 χρόνια. Σε 25 χρόνια ο Δήμος, χωρίς κανέναν έλεγχο για το πού θα διατεθούν τα χρήματα, θα δώσει 1.600.000 για την τελευταία δόση, ενώ το τελικό ποσό θα φτάσει τα 25.987.000. Εκτός αν ο Ερασιτέχνης παίρνει περισσότερα από το ποσοστό, που μπορεί αντί για τα 600 να παίρνει το 7,5% από τις συνολικές εισπράξεις.

Να δοθεί οικόπεδο του Δημοσίου σε υποβαθμισμένη περιοχή για το γήπεδο του Παναθηναϊκού με το κόστος να το αναλαμβάνει η ΠΑΕ είναι πάγια πρακτική, ρεαλιστικός τρόπος αναβάθμισης και καμία αντίρρηση. Να επιδοτηθεί, όμως, ο Ερασιτέχνης Παναθηναϊκός από τον Δήμο με ένα ποσό που θα ξεπερνάει κατά πολύ τα έσοδά του από το γήπεδο, κατηγορηματικά όχι. Στο κάτω κάτω, ο Νικήτας Κακλαμάνης ξέρει και το έχει πει ότι ο Ερασιτέχνης δεν είναι ιδιοκτήτης της Λεωφόρου. Και μη διανοηθεί κάποιος να αντιτάξει το επιχείρημα ότι και ο Ολυμπιακός τα ίδια έκανε. Πρώτον, δεν τα έκανε. Και, ακόμα χειρότερα, φοβάμαι ότι ο Σωκράτης Κόκκαλης θα ζητήσει να τα κάνει.


Μια χώρα ονομάζει ή μετονομάζει τις περιοχές και τις πόλεις της με ονομασίες που αποτρέπουν τις διεκδικήσεις από γειτονικές χώρες. Για παράδειγμα, οι Τούρκοι επιμένουν στην ονομασία Ιστανμπούλ για την Κωνσταντινούπολη, ενώ εμείς φυσικά την αποκαλούμε με το όνομα που είχε πριν καταληφθεί. Αντίστροφα, εμείς θεωρήσαμε δικαίωμά μας να μετονομάσουμε το Δεδέαγατς σε Αλεξανδρούπολη. Η λογική ένσταση θα μπορούσε να είναι ότι η αρχαιότερη ονομασία έχει προτεραιότητα έναντι της νεωτέρας, ιδιαίτερα αν η δεύτερη επιβλήθηκε κάτω από συνθήκες κατοχής. Εδώ, όμως, φτάνουμε σε έναν άλλον παραλογισμό.

Οι Γάλλοι δεν είχαν πρόβλημα να διατηρήσουν την παραφθαρμένη αρχαιοελληνική ονομασία της Μασσαλίας, ούτε και οι Ιταλοί είχαν πρόβλημα να αφήσουν τη Νέα Πόλη να ονομάζεται Νεάπολη, αλλά οι Γάλλοι άλλαξαν όλα τα ρωμαϊκά ονόματα των πόλεών τους. Με την ίδια λογική που ονομάζουμε την πρωτεύουσα της Τουρκίας Κωνσταντινούπολη, οι Ιταλοί μπορούν να λένε το Παρίσι Λούγκντουνουμ. Τέλος πάντων, η ονομασία μιας χώρας νομίζω ότι μπορεί να είναι είτε εθνική, κατά το France, Frankreich και τα σχετικά που βγαίνουν από τους Φράγκους, είτε γεωγραφική, όπως ήταν το Pay Bas, που σημαίνει Κάτω Χώρες. Οι Σκοπιανοί, επειδή δεν έχουν φυλετική ομοιομορφία, επέλεξαν τον γεωγραφικό όρο από τον οποίο ονομαζόταν η επαρχία τους την εποχή της ενωμένης Γιουγκοσλαβίας. Μακεδονία, που νομίζω ότι γεωγραφικά κι εμείς δεν αρνούμαστε ότι έτσι ονομάζεται η περιοχή.

Το πρόβλημα με τους γείτονες ξεκινάει με την έλλειψη τακτ από την πλευρά τους και φοβίες από τη δική μας. Από την πλευρά τους, επίσης, με τη χρήση μακεδονικών συμβόλων που σχετίζονται με την ακμή της Μακεδονικής Αυτοκρατορίας. Η σημερινή ΠΓΔΜ μπορεί να ανήκε στη Μακεδονία, αλλά σε καμία περίπτωση δεν ήταν το κέντρο του μακεδονικού πολιτισμού, ούτε φυσικά οι Σκοπιανοί είναι οι συνεχιστές του. Σε μια επίδειξη μεγαλομανίας και ελλείψει αξιόλογης άλλης κουλτούρας, αποφάσισαν ότι το εθνικό τους σύμβολο είναι το μακεδονικό άστρο. Οι Σκοπιανοί, όμως, γλωσσικά και πολιτιστικά έχουν σχέση με τη Βουλγαρία και την Αλβανία, αλλά όχι με την Ελλάδα. Απόδειξη ότι ένας Νεοέλληνας, όσο αμόρφωτος κι αν είναι, κάποιες λέξεις από τα αρχαία μακεδονικά θα τις καταλάβει και κυρίως την ετυμολογία των ονομάτων. Ενας Ελληνας άνετα καταλαβαίνει ότι το Φίλιππος αναφέρεται σε έναν άνθρωπο που αγαπάει τα άλογα, αλλά στα μακεδονίτικα το Φίλιππος δεν βγάζει νόημα.

Γιατί, όμως, η γλώσσα ονομάζεται «μακεδονίτικα»; Καθαρά για γεωγραφικούς λόγους. Το «μακεδονίτικα» αναφέρεται στη σλαβική διάλεκτο της περιοχής της Μακεδονίας που καταπιέστηκε από την Ελλάδα μετά την ανταλλαγή των πληθυσμών, που έγινε μετά τους Βαλκανικούς Πολέμους. Επειδή στην Οθωμανική Αυτοκρατορία δεν υπήρχαν εθνικά σύνορα, ανάμεσα σε δύο σλαβικά χωριά μπορεί να μεσολαβούσε ένα ελληνικό. Στο πλαίσιο της εθνικής συνοχής, οι χώρες που προέκυψαν μετά τη διάλυση της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας είτε αποθάρρυναν τους ξενόγλωσσους υπηκόους τους να παραμείνουν στην χώρα είτε τους άφηναν να μείνουν, απαγορεύοντάς τους όμως τη χρήση της γλώσσας τους. Φυσικά σκληρό, αλλά κατά τη γνώμη μου και απαραίτητο, ώστε να δημιουργηθούν ομόγλωσσοι πληθυσμοί. Η διατήρηση θέματος μακεδονικής καταπιεσμένης μειονότητας οφείλεται στην πολιτική του στρατάρχη Τίτο, που για πολιτικούς κυρίως λόγους από καιρού εις καιρόν το επανέφερε στην επικαιρότητα. Ανεκδοτολογικά, τις ειδήσεις στο Ράδιο Μακεδονία την εποχή του Τίτο τις έλεγε η Μισούνοβνα, η μαμά του Μισούνοβ, που είχε παίξει στη μεγάλη ομάδα μπάσκετ του Αρη, η οποία δεν ήθελε να έρθει στην Ελλάδα σεβόμενη των αγώνα των «υπόδουλων Μακεδόνων αδελφών».

Το πιο αστείο, όμως, στοιχείο του σκαλώματος με το Μακεδονικό είναι ότι με τον υστερικό ελληνικό αντιαμερικανισμό πιστεύουμε ότι οι Αμερικανοί θέλουν τη μετονομασία της ΠΓΔΜ σε Μακεδονία για να δημιουργήσουν ένα κράτος-δορυφόρο στα Βαλκάνια, που με τον καιρό θα προσαρτήσει την ελληνική περιοχή της Μακεδονίας. Το γελοίο της υπόθεσης είναι ότι όταν οι κομμουνιστές έσκουζαν για την ανάγκη αυτοδιάθεσης του μακεδονικού λαού, οι Ελληνες είχαν βασιστεί στους Αμερικανούς για να διασφαλίσουν την κυριαρχία μας στη Μακεδονία. Αν τώρα το επιχείρημα είναι ότι οι Αμερικανοί πλέον δεν μας χρειάζονται ως συμμάχους και προτιμούν τους Σκοπιανούς, που είναι πιο υπάκουοι, φρέσκοι και διακοσμητικοί, δεν έχω σπουδάσει ψυχιατρική ώστε οι εμμονές να είναι η ειδικότητά μου.


Το συμπέρασμά μου είναι ότι ακόμα κι αν απειλήσουμε να κρατήσουμε όλοι μαζί την αναπνοή μας μέχρι να γίνουμε μπλε και να πεθάνουμε, οι γείτονες μας θα είναι γνωστοί σαν Μακεδόνες. Ο,τι συνέβαινε μέχρι σήμερα, εκτός αν κάποιος είναι τόσο κουτός που να πιστεύει ότι τους φώναζαν Γιουγκοσλαβοδημοκρατοπρωηνμακεδόνες. Το θέμα της ονομασίας δεν σκαλώνει σε κάποια πραγματική αντίρρηση, αλλά στην ανάγκη να δοθεί μια λύση με την οποία το κόμμα που θα βρίσκεται στην εξουσία δεν θα χάσει ψήφους από ένα σώμα ψηφοφόρων που δεν τρέφεται με γνώση, αλλά με συνθήματα.