Το α' μέρος «σφιχτό», το β' «πράσινο»

Οταν η στατιστική του πρώτου μέρους ενός αγώνα υπενθυμίζει ότι οι δύο ομάδες είναι 0-0 στις τελικές προσπάθειες με κεφαλιές, δύο τινά μπορεί να έχουν συμβεί: ή παρακολουθήσαμε τον... ορισμό του «στρωτού ποδοσφαίρου» (αυτό που παλιά έλεγαν «ούτε τριάντα πόντους η μπάλα από το έδαφος») ή το παιχνίδι ήταν τόσο «σφιχτό», ώστε οι επιτιθέμενοι αδυνατούσαν να κάνουν έστω και μία συμβατική κεφαλιά προς την αντίπαλη εστία. Το πρώτο μέρος του ντέρμπι στο ΟΑΚΑ «έφερνε» καθαρά προς το δεύτερο «μοντέλο». Κλειστοί χώροι, «φοβάται ο Νίκος τον Ζοσέ και ο Ζοσέ τον Νίκο». Σε αυτές τις περιπτώσεις επικίνδυνα ρήγματα γίνονται -αν γίνουν- με προσωπικές πρωτοβουλίες. Δύσκολα όμως θα συγκρατήσει η μνήμη μας κάποιο τέτοιο, πέραν εκείνου που έκανε ο Ν'Ντόι -πριν το αχρηστεύσει «ταλαιπωρώντας» αμήχανα την μπάλα, την κρίσιμη στιγμή. Καλό ρήγμα έκανε και ο Ράμος, στις αρχές της επανάληψης, στο ίδιο (σύμπτωση) σημείο του γηπέδου -πριν η σέντρα του «απειλήσει» να στείλει την μπάλα στη... Λεωφόρο Κηφισίας. Λες κι έδωσε, όμως, το έναυσμα για ριζική αλλαγή στην εικόνα του αγώνα: η ΑΕΚ αποφάσισε να διεκδικήσει «κάτι περισσότερο» από τον αγώνα κι ο ΠΑΟ βρήκε άφθονο χώρο «στον άξονα». Το «φαρμακερό» σουτ του Καραγκούνη και η χαμένη ευκαιρία του Ν'Ντόι έδειχναν ότι η «ζυγαριά» των πρωτοβουλιών και των πιθανοτήτων έγερνε σιγά σιγά προς το «πράσινο». Ο ΠΑΟ ήλεγχε τη μεσαία γραμμή. Στον αντίποδα, η ΑΕΚ έδειχνε να εναποθέτει τις ελπίδες της κυρίως στις σέντρες του Ριβάλντο, στα «στημένα». Ολα άλλαξαν με το πέναλτι που καταλογίστηκε αδίκως. Η μοναδική κεφαλιά του αγώνα -αυτή του Ποστίγκα- διαμόρφωσε ένα αποτέλεσμα που καθιστά τους «πράσινους» φαβορί για τον τίτλο.

Δύο παρατηρήσεις. Πρώτη: μπορεί ο Σέζαρ να μένει στην ΑΕΚ... μέχρι να φύγει, αλλά το πάθος του παραμένει αμείωτο. Δεύτερη: αδυνατώ να κατανοήσω ποιο ακριβώς στοιχείο του παιχνιδιού της ΑΕΚ ενθουσίασε τόσο τον Ζήκο και τον «Ρίμπο», που δήλωσαν ότι αν η ομάδα αγωνιζόταν έτσι από την αρχή της σεζόν, όλα θα ήταν πολύ καλύτερα...