Πρέπει να παίξεις χειρότερα απ’ αυτόν

Οσο το πρωτάθλημα φτάνει προς το τέλος του, ολοένα και περισσότερο γίνεται κατανοητή η τακτική προσέγγισή του από τον Πορτογάλο προπονητή του Παναθηναϊκού, Ζοσέ Πεσέιρο. Χθες, για παράδειγμα, έγινε κατανοητό τι κάνει στα θεωρητικά δύσκολα παιχνίδια του ΠΑΟ εκτός έδρας. Λέμε ότι ο Πεσέιρο πρεσάρει και παίζει με αντεπιθέσεις. Το θέμα όμως είναι πρακτικά πώς γίνεται αυτό. Αυτό που έχω καταλάβει είναι ότι η αγαπημένη τακτική του Πορτογάλου είναι να πηγαίνει τα ματς αυτού του τύπου σε προσωπικές μονομαχίες στη μεσαία γραμμή. Ο Πεσέιρο επιδιώκει στη μεσαία γραμμή ιδιότυπα «ένας εναντίον ενός» ζευγάρια, κρατώντας σταθερά ένα μέσο που πάει για ντουμπλαρίσματα. Δεν μοιράζει παίκτες, μοιράζει ρόλους. Συνήθως τη δουλειά του παίκτη που βοηθάει τους μέσους στο μαρκάρισμα την κάνει ο Τζιόλης. Χθες τη έκανε ο Σιμάο. Οπως και να έχει, η επιδίωξη του Πορτογάλου είναι στον νευραλγικό χώρο του κέντρου να έχει παραπάνω παίκτες. Πώς αντιμετωπίζεται μία τέτοιου τύπου ομάδα; Νομίζω ότι την απάντηση την έχει δώσει μέχρι τώρα το ίδιο το πρωτάθλημα: πρέπει να περιορίσεις τους χώρους, να βρεις εσύ έναν παραπάνω ποδοσφαιριστή στη μέση (ο Λίνεν, όταν κέρδισε, έπαιζε με τον Μάκο σε ρόλο δεύτερου επιθετικού!), να τρέξεις και -για να το πω απλά- να παίξεις αν γίνεται ακόμα πιο πιεστικά και ίσως και χειρότερα. Δηλαδή αδιαφορώντας τελείως για το θέαμα. Οι ήττες του Παναθηναϊκού στο πρωτάθλημα από τον Πανιώνιο και την Τρίπολη ήρθαν από ομάδες που έπαιξαν με πολλούς προλετάριους της μπάλας, σκυλιά του πολέμου που για γιρλάντες αδιαφορούν. Η ΑΕΚ αυτό το είχε καταλάβει, εξ ου και το κυνηγητό του Ν' Ντόι στην αρχή και του Καραγκούνη μετά, όμως τόσους μαχητές όσους η περίσταση απαιτούσε δεν είχε. Η ΑΕΚ είχε ένα μόνο τρόπο να κερδίσει: να σκοράρει αργά. Ο Παμπορίδης βιάστηκε.